TVDW 25/07/2022 - Abba - The Visitors (1981)

 

En net als bij dat eerste concert van Queen in het Sportpaleis (de versie met Paul Rodgers als zanger weliswaar), of net als die DJ-set waar ik enkele weken geleden over sprak, was het plots weer voorbij. Dit keer ging het om het optreden van Abba in Londen, waar ik - net als bij de twee bovenstaande voorbeelden - maanden had naar uitgekeken. Plots stonden we weer buiten, nog verdwaasd en overdonderd door wat we net hadden gezien.

Het was allesbehalve een gewoon optreden - eerder een belevenis, eentje die ik daarenboven meemaakte aan de zijde van mijn vrouw en enkele van mijn allerbeste vrienden (waaronder enkele nog veel grotere Abba-fans dan mezelf). Ook dat maakte het speciaal. Over het concert zelf viel ook heel wat te vertellen. Over hoe ze het klaarspeelden om de avatars - excuseer, Abbatars - zo slim te laten vermengen met de (uitstekende) live-band. Over de setlist, die enkele  verrassingen bevatte. Hole in your soul, om er maar een te noemen - wie had dàt nummer verwacht - of de afwezigheid van Super Trouper. Ook uit "Voyage", de ultieme comebackplaat uit de popgeschiedenis bar none, werden twee songs gebracht.

Al te veel wil ik er niet over kwijt, want hoe minder je weet over de opbouw en aanpak, hoe beter. Ik weet het, haast niemand leest deze blog, dus whatever - maar toch. 

De tvdw moést dus wel van Abba zijn, en de keuze lag snel vast. Ik had twee kippenvelmomenten. Eentje was toen onverwacht in het midden van de set een van mijn absoluut favoriete Abba-liedjes opdook: When All Is Said and Done. Een niet bepaald voor de hand liggende keuze en een song die het al eerder tot tvdw schopte. Het andere moment was helemaal in het begin. De zaallichten doofden, en toen bleek dat Björn en Benny uit hun cataloog van 97 Engelstalige nummers net dat éne nummer hadden gekozen dat meest geknipt was om zo'n show te openen: de titelsong van wat de laatste plaat van hun reguliere carrière zou zijn, The Visitors. 

Oh ja, tot slot nog even zeggen dat we op die ene zaterdagavond in Londen in goed gezelschap verkeerden om Abba live aan het werk te zien. Elders in de zaal zat Barry Gibb mee te genieten. Mogelijk wou hij me na de show persoonlijk komen bedanken voor de tvdw van vorige week, maar we liepen elkaar mis.

TVDW 05/09/2021 - Abba - Don't Shut Me Down (2021)

 

In deze vluchtige tijden waarin muziek overal en altijd instant consumeerbaar is, is het moeilijk om een plekje vrij te houden voor een evenement als de comeback van Abba. Want een evenement is het. Na 38 jaar een teken van leven geven en meteen iedereen met verstomming slaan: het is haast ondenkbaar. En toch wist Abba al die tijd te verzwijgen dat er niet twee of vijf songs zouden komen, maar een volledig nieuw album met tien songs. Twee ervan werden afgelopen weken vrijgegeven - en ze losten de verwachtingen meer dan in. I Still Have Faith in You heeft de grootsheid, de elegantie en de popmelodieën die we nog kenden vanop hun afscheidsnemend album "The Visitors", terwijl Don't Shut Me Down echo's bevat van een storytelling song als The Day Before You Came en van Head over Heels (het klimmend effectje in het refrein). Het leukst vond ik nog de glissando piano helemaal in de intro, een speelse knipoog naar Dancing Queen.

TVDW 27/08/2017 - Roberta Flack - I can see the sun in late december (1975)

Ik weet het. Weeral terugschakelen naar de seventies, weeral zo'n vinylverhaaltje erbij; ditmaal rond Roberta Flack - een zangeres die begin 2016 al een tvdw scoorde. Kan er ook niks aan doen. Enige die Tante Berta deze week iets in de weg kon leggen, was Abba. Als je je voor de verjaardag van je beste vriend (en grote Abba-fan) in een glitterpakje hijst en een soortement 'performance' ten beste geeft van Dancing Queen, dan hoort dat tot een tvdw te leiden, niet? Qua 'muzikaal moment van de week' kon dat optreden, inclusief roze opblaasbare gitaar, tellen ja. Maar iedereen kent Dancing Queen natuurlijk al lang. Het is niet eens mijn favoriete Abba-nummer, ik durf wedden dat het zelfs de top 20 niet haalt.

Voor de tvdw dan toch maar opnieuw kiezen voor de song die afgelopen week de sterkste indruk naliet - en dan is er geen twijfel mogelijk. I can see the sun in late december is een cadeautje dat Stevie Wonder aan Roberta Flack gaf. In 1975, need I say more? 1975, dat is pal tussen het uitbrengen van Wonders "Fulfillingness' First Finale" en "Songs in the Key of Life". De absolute topperiode dus. Geen wonder dat ook deze ene song grand cru is. De auteursversie van Wonder werd nooit officieel uitgebracht (er circuleren wel versies op Youtube), maar wat Flack en haar band er van maken is alleszins verbluffend. De song start als een heerlijke variant op The Carpenters maar maakt dan halverwege een spectaculaire, langgerekte jazzy outro. Neem er je tijd even voor.

TVDW 28/06/2015 - The Scene - Rauw Hees Teder (1989)

Magere Hein heeft zijn openstaande rekening met de mensheid weer wat gespekt. Er moesten blijkbaar heel wat koppen rollen, met name uit de categorie 'bassisten'. Rutger Gunnarsson, vaste bassist bij Abba en vandaar auteur van een van mijn favoriete Abba-momenten (de lange break in Gimme Gimme Gimme), stierf enkele weken terug. Louis Johnson, de helft van The Brothers Johnson en auteur van de baslijntjes op drievierde van alle goede disco- en funkplaten (inclusief Michael Jackson, Herbie Hancock, Aretha Franklin, Bobby Womack...) overleed. En Chris Squire die met ongewone Rickenbacker basloopjes bij Yes een groot deel van mijn jeugd kleurde, is ook al niet meer.

Ook in Nederland werd huisgehouden - zij het niet onder bassisten. Woordenkunstenaar Drs. P - auteur van de tvdw Dodenrit - stierf, en dan was er natuurlijk het heengaan van Thé Lau. The Scene was begin jaren negentig een paar zomers lang incontournable op Belgische podia. Ik hield wel van hun mix van rauwe romantiek en voortjakkerende gitaar grooves. En de groep had, zelfs buiten die gouden driehoek Blauw - Rigoureus - Iedereen is van de wereld, nog heel wat knappe nummers. Komen het eerst voor de geest: Maan, Open, Rauw hees teder, Geloof, De Schaduw van het kruis. Songs waarin een heilig vuur brandt dat de gewone brave polderrock ver overstijgt.

Ik bewaar de beste herinneringen aan een interview met Thé. Nu ja, interview, het mondde eigenlijk uit in een langdurig gesprek, in een restaurant. Zelden meegemaakt, hoe die lijn tussen artiest en pers zo snel verdween en plaatsmaakte voor gewoon 'een goed gesprek'. Ik merkte vorige week dat het artikel dat voortkwam uit die ene fijne avond, zelfs online ergens rondzweeft. www.behindthescene.nl/media/media030.html Als ik het lees en terugdenk aan de man, zijn songs en zijn concerten, bekruipt me een gevoel van weemoed.

TVDW 15/12/2013 - Villagers & John Grant - My Love My Life (2013)

Zijn cd "Pale Green Ghosts" was sowieso al onmiskenbaar een van dé cd's van het jaar, en nu plakt hij er aan het eind nog een schitterende EP aan vast, met herwerkingen van enkele songs. Sinead O'Connor, op het album aanwezig met enkele backing vocals, mag naar voren treden voor een duet, elders zorgen ook Beth Orton en de Ierse folkie Damien Dempsey voor opmerkelijke passages. Maar het echte kippenvelmoment was toch die ene song die niét op "Pale Green Ghosts" stond. Villagers verrast, samen met Grant, door een cover van My Love My Life, het nummer dat in 1976 stond te pronken op "Arrival" van Abba. Net na Dancing Queen, nota bene.



TVDW 22/07/2012 - Deep Purple - Woman From Tokyo (1972)

Gek, maar toen we om 4 uur 's nachts met het gezin op weg waren naar de luchthaven voor een weekje Algarve, speelde Child in Time op de nachtradio. De kinderen vonden het wel iets hebben - al moesten ze ook lachen met de vocale capriolen van Ian Gillan. Bij de terugkomst een week later moet er toch wat zijn blijven hangen, want Bram vroeg me nog eens om de titel en uitvoerder van die song, zodat hij ernaar kon zoeken op youtube. En twee dagen later valt dan plots het bericht dat Jon Lord gestorven is.

Noblesse oblige. Logisch dat ik stilsta bij het heengaan van Jon Lord, toetsenist en hoeksteen van Deep Purple. Ik zag hem één keer aan het werk met Purple, in Vorst, in 1998. Het was de bezetting met zoals op de tvdw (en zoals op de foto), maar dan vanzelfsprekend minus Ritchie Blackmore, die toen het schip al verlaten had en vervangen was door Steve Morse.

Vele songs om uit te kiezen natuurlijk. Bij Deep Purple alleen al: Speed King, Highway Star, Strange kind of woman, Burn... Ik ben ook altijd gek geweest op die démarche van Blackmore aan het begin van Smoke on the Water, zoals hij het nummer bracht op "Made in Japan". En dan was er nog Lords passage bij Whitesnake, waar Coverdale hem na lang aandringen kon inlijven. Hun album "Ready 'an Willin'" is altijd een favoriet geweest. Jon Lord was overigens geen vakidioot die enkel in het hardrockgenre bleef. Ik heb nog een cd met zijn bluesoutfit The Hoochie Coochie Men; en eentje waarop hij klassieke muziek mengde met zanglijnen van o.a. Frida van Abba en Gino Vanelli.

Maar voor de tvdw grijp ik toch maar terug naar misschien wel mijn eerste kennismaking met Deep Purple, het geweldige Woman From Tokyo. Heerlijke intro, geïnspireerde pianosolo van Lord, krachtige vocal van Gillan, mooi zweverig tussenstuk... classic rock, as good as it gets. De engineer bij deze song was overigens Martin Birch, de man die enkele jaren later de producer zou worden die Iron Maiden groot zou maken. Ik plak in de comments nog enkele extra tracks als bonus.

TVDW 20/11/2011 - Yes - Machine Messiah (1980)

Eén maand die mij muzikaal vormde? Slechts één? Dan moet ik misschien wel voor augustus 1980 kiezen. Queen kwam met de release van "The Game" (het allereerste album dat ik van de groep kocht), de soundtracks van "Xanadu" en "One Trick Pony" verschenen die maand, Rush trok in Stony Lake Ontario voor het eerst de studio in voor de opnames van wat "Moving Pictures" zou worden, en AC/DC had net een weekje voordien "Back in Black" uitgebracht. In Engeland stonden David Bowie en Abba die maand op nummer één (met resp. Ashes to Ashes en The Winner Takes it All), in Amerika was dat Olivia Newton-John (met Magic) en Christopher Cross (met Sailing), in België ELO & Olivia (met Xanadu) en opnieuw Abba.

In dat klimaat kwam Yes met een plaat die haaks stond op alles wat in die periode in de hitparade te horen viel: "Drama". De meest vreemde eend in de bijt ook, in de discografie van Yes. Vier van de vijf leden van dat mythische album, stonden afgelopen zondag in de AB. Chris Squire, de man die samen met Jon Anderson de band stichtte, Steve Howe, Alan White en Geoff Downes. Enkel de zanger verschilde: geen Trevor Horn, ook niet het icoon van de groep, Jon Anderson, maar de onbekende Canadees Benoit David. Deze trok zich behoorlijk uit de slag. Anderson in de schaduw spelen, dat was vanzelfsprekend te hoog gegrepen, maar echt pijnlijke momenten waren er evenmin. Hoogtepunten waren een haast vlekkeloze 20+ minuten versie van Fly From Here, en de twee songs van Drama die de setlist haalde. Tempus Fugit kwam als tweede nummer van de avond nog wat aarzelend uit de startblokken, maar Machine Messiah kreeg een grootse, kamerbrede behandeling die de song alle eer aandeed. Nog leuker werd het omdat ik me die avond vergezeld zag van twee van mijn beste vrienden - twee heerschappen ook bij wie "Drama" een even mythische status heeft. Memorabel.

TVDW 10/10/2010 - 10 cc - Feel the benefit (1977)

Some guy on the net thinks I suck and he should know
He's got his own blog

Ouch. Voorzover ik al ten prooi zou vallen aan hoogheidswaanzin en denk dat deze blog iets zou voorstellen in het licht van de eeuwigheid en de constellatie van de sterren , dan zijn Ben Folds & Nick Hornby wel daar om me op mijn plaats te zetten. Feit is wel dat ik met deze post toch mooi aan tvdw nummer driehonderd zit. Een verwezenlijking die net lager scoort dan de overwinningen van Eddy Merckx, de prestaties van Kim Clijsters of de stunts van John Massis, ik weet het. Maar toch.

Aanvinken, dat was het woord van de week inzake muziek. In mijn hoofd zweeft een lijstje met "Artiesten die ik nog live in concert zou willen zien", en sinds deze week heb ik de hokjes naast twee namen alvast kunnen aanvinken. The Steve Miller Band is het type Amerikaanse rockinstituut dat nog maar zelden de Grote Plas oversteekt, dus vandaar een 'must see'. Een fijn concert werd het, waarbij Miller erg sterke gitaarpartijen uit de mouw schudde en de setlist leuke verrassingen als Shu Ba Da Du Ma Ma Ma en Swingtown bevatte. Al waren er ook kanttekeningen. Zo werd Macho City, mijn all time favorite nummer van Miller, niet gespeeld, en was de groepsamenstelling aan de povere kant. De meeste baspartijen werden op keyboard gespeeld, de slaggitarist viel slechts bij enkele nummertjes in als bassist. En backing vocalist Sonny Charles hebben Zinnerboy Bart en ik een tijdje staan uitlachen. Met zijn ingestudeerde danspasjes en tandpasta smile leek wel weggelopen uit een derderangsbar in Las Vegas; Nicole & Hugo in het zwart. Nu, Sonny heeft wel de laatste lach, hoor: op zijn cv staat toch maar mooi een samenwerking met Phil Spector. Vandaar krijgt de man toch een bonus track bij deze tvdw (zie in comments).

Een tvdw die gaat naar de aangevinkte groep nummer twee, 10 cc. Mijn liefde voor de groep is grotendeels terug te brengen tot de geweldige live-dubbelaar Live and let live: avontuurlijke poprock met een hoge dosis eigenzinnigheid. Een echte revelatie voor mij was alvast de locatie, De Roma. Afgebladerde grandeur maar met honderd keer meer sfeer dan de betonnen tweelingsbunker Lotto Arena/Sportpaleis. Bij 10cc zitten tegenwoordig nog drie oudgedienden (songschrijver Graham Gouldman, gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess). Aangevuld met twee uitstekende multi-instrumentalisten zorgde de groep voor a highly enjoyable evening, met songs die live nog bijzonder indrukwekkend klonken. Tijdens I'm Mandy Fly Me en Feel the Benefit goed voor twee keer kippenvel... en dus goed voor een tvdw.

Nog een alinea Virtueel Dagboek, maar dan uit huiselijke kring? Deze week hebben zoon en ik ons geamuseerd met het maken van een cd-compilatie. Zoon moest nl. eergisteren naar het verjaardagsfeestje van zijn chérie Nora en wou haar verrassen met een verzameling van zijn favoriete liedjes. Een wel erg ràre verzameling - en eentje waarin de sporen van de muzikale opvoeding van het kereltje nog vers zijn - maar kom. Queen, The Jacksons, Mika, Peter Wolf, Journey, Sky, Milow, Clouseau, Tom Dice, B.E.P., Abba, Marco Borsato, Semisonic, Anouk, Squeeze, Kula Shaker én Polle Eduard moesten er volgens hem op. "Mijn 20 liefelingsliedjes voor mijn liefelingsmeisje" schreef hij op het zelfgemaakte hoesje. Hopelijk heeft het meisje een brede smaak.

TVDW 15/11/2009 - The Leather Nun - Pink House (1986)

Hoeveel songs over fistfucken kent u?

Zo, nu heb ik de aandacht meteen vast. The Leather Nun heeft er alleszins eentje, F.F.A. heet 'ie, en hij staat temidden van ander sleazy materiaal te blinken op de dubbel-cd 'A Seedy Compilation - 1979 1994' die blogger Shamrockske vorige week in een uitverkoop voor me op de kop tikte. 'Ett live album som bonus i begransad upplaga' staat er op een stickertje te lezen.

Het werd een prettig weerhoren met de Zweedse band (drager van een van de meest hilarische groepsnamen ever). The Leather Nun, dat brengt herinneringen naar boven naar de studententijd. Naar alternatieve platenzaak JJ Records, waar al eens een streepje Nun werd opgegooid. Naar 't Stuc ook - het faculteitscafé van Pol & Sok waar een helder denkende barman destijds iets van de Dream Syndicate oplegde - mijn eerste kennismaking met God. The Leather Nun kwam in 1988 in datzelfde Stuc optreden en als kersvers verkozen Verantwoordelijke Cultuur (of iets van die strekking) vond ik het mijn plicht om de volle aula medestudenten te overhalen om te gaan kijken. Wij er ook heen, met een uitgebreide bende en voor de gelegenheid (en het plezier) uitgedost in onze meest zwarte outfit, voor een concert waarvan ik me vooral het feedback, de overijverige rookmachine, de grote hoeveelheid blinkend leder en de excessieve rockposes herinner.
De muziek, die kende ik toen al van Lust Games, hun compilatie-mini-album, en van de roemruchte cover van Abba's Gimme Gimme Gimme (a man after midnight). In hun versie leek het nummer wel een halfbroertje van Jesus & Mary Chain, en had de 'man' uit de lyrics plots meer uitstaans met de 'man' waar the Velvet Underground ooit over zong, dan met de loverboy waar Agnetha op doelde. Later zou ik ook Nun Permanent kopen, de cd waarvoor Spider From Mars Mick Ronson aangezocht werd als producer. Het zou de zwanenzang van de groep worden.

De tvdw is samen met Gimme Gimme Gimme het bekendste (nu ja) nummer van de groep. Zanger Jonas Almqvist - waar je als facebooker trouwens vriendje mee kan worden, ik geef het maar mee - hekelt in de song het Amerikaanse cultuurimperialisme, en gebruikt hiervoor de rare tandem van John Mellencamp (nog een raar uitgesproken 'Cougar' in de tekst) en Barry Manilow. Geen kwaad woord overigens over Mellencamp en diens quasi-gelijknamige song Pink Houses, voeg ik er graag aan toe.

http://www.sendspace.com/file/mo5gn3

TVDW 07/06/2009 - Hothouse Flowers - Trying to get through (1990)

Zeggen dat Phoenix mijn favoriete Franse band is, is eigenlijk niets zeggen. 't Is als zeggen: Nutella is mijn favoriete choco. Côte d'Or is mijn favoriete chocolademerk. Bram is mijn favoriete zoon. Juist ja: het "welke andere?" gevoel. Maar ze liggen van bij hun debuut in de bovenste schuif, Phoenix bedoel ik dan. Weinigen kunnen zo'n hippe kruising van catchy hooks, glossy productie en popgevoeligheid voorleggen. Het aanbod van Stefan E dat vrijdag uit de lucht viel, om hen die avond in de Botanique te zien, werd dan ook met graagte aanvaard. 't Werd een grillige set, met begrijpelijk veel aandacht voor nieuw album Wolfgang Amadeus Phoenix (hun beste van de vier) en een bijzonder snedig staaltje musicianship.

Een tvdw - het zou hun derde worden - kon Phoenix evenwel niet wegkapen. Eerder die week op een glorieuze manier het tweede album van Hothouse Flowers, 'Home', herontdekken, in het zonnetje wandelend door Antwerpen: daar kon niemand tegenop. Zelfs niet 'Slipping Through My Fingers', verrassend goed gezongen door Meryl Streep in de film Mamma Mia (bekeken op dvd) en custom made om vaders en moeders te ontroeren.

Hothouse Flowers maakte vijf albums waarvan ik er vier ken/heb, en Home is hands down mijn favoriet. Geweldige songs, geweldige productie ook. Ik zag de groep een aantal keren optreden (waaronder op een terrasje in Quebec) en mocht zanger Liam ooit interviewen (zij het jammer genoeg enkel per 'phoner'). Groep naar mijn hart, met oprechte lyrics en een idealisme en bevlogenheid die je slechts zelden ziet. Intussen zijn ze uit de platenfirma-draaimolen gestapt en houden ze zich vooral onledig met rond de wereld touren.

Wat overblijft zijn de songs. Wat een songs. Zoals de tvdw, die me bij de herontdekking - ooh wat had ik die cd al te lang verwaarloosd - meteen naar de keel greep. Naakt op papier brengen de woorden slechts de helft van het verhaal, maar met de zanglijn en muziek van de Flowers erbij: kippenvel...

We have words but sometimes words say too much
but they don't say enough
The boys meets the girl
Sometimes they sail smoothly
and sometimes it's rough

I remember like a little child
kicking against a stone wall
that I built myself
I won't give in now
I won't feel guilty
I'll just rise up
I'll have to be myself
I'm just trying to get through
I'm just trying to get through

So help me
I'm trying to get through
Can't you see I'm trying to get through
Help me through

So listen people what I tell you now
Life is hard but it's worth keeping on
Listen people what I can tell you straight
It's not too late to try and get through
I'm just trying to get through...

http://www.sendspace.com/file/jfkuwt

TVDW 21/12/2008 - Björn J:son Lindh - Bulldog (1973)

Tijd voor een persoonlijke favoriet uit de afdeling seventies funky jazz, het geweldige Bulldog van Björn J:son (sic) Lindh. Deze week verdiepte ik me in drie van 's mans platen, en dit nummer dreef opnieuw boven. Lindh is jazzfluitist wiens 5' of fame kwamen toen de twee B's van Abba hem vroegen om de dwarsfluitsolo te spelen op One Night in Bangkok van Murray Head. Lindh had toen al een aantal knappe jazzplaten op zijn actief, en speelde in 1975 ook al mee op de titelloze plaat van Abba. Ook in zijn jazzplaten duikt trouwens een Abba-connectie op: de vorig jaar overleden Ola Brunkert zit achter de drums.

Intussen is het eindejaar, dus tijd voor een muzikale round-up. In de vorm van een top 10? Waarom niet. De eerste twee posities zijn met overtuiging ingenomen en tekenen zich af van de rest. De acht overige plaatsen zijn onderling inwisselbaar, ik heb ze gerangschikt in functie van 'meest beluisterd in het afgelopen jaar'.

1. TV on the radio - Dear science,
2. The Feeling - Join With Us

3. Grace Jones - Hurricane
4. Jamie Lidell - Jim
5. Tim Grimm - Holding up the world
6. Dido - Safe trip home
7. Cut Copy - In Ghost Colours
8. Aimee Mann - @#ù&! Smilers
9. Lindstrom - Where You Go I Go Too
10. MGMT - Oracular Spectacular

Verder leuk werk van Death Cab For Cutie, Kooks, Steve Winwood, Etienne Daho, Mercury Rev (vooral voor hun overweldigende concert), Keane, The Hold Steady, Raconteurs, Liam Finn en Martina Topley-Bird. Geweldige singles van The Killers, The Black Kids, MGMT, The Script, Kooks.
Oh ja, en fuck Fleet Foxes.

Beste tv-moment: Tom Lenaerts die in De Slimste Mens het trefwoord Arno krijgt. Na obvious associaties als Oostende en TC Matic geeft hij een weergaloze derde: "overroepen". Big ups for Lenaerts!

De tvdw bijna vergeten, maar hier is 'ie. Enjoy en happy x-mas...

http://www.megaupload.com/?d=MLCLQSIQ

TVDW 14/09/2008 - Queen + Paul Rodgers - C-lebrity (2008)

Deze week liet Björn Ulvaeus optekenen dat nieuw werk van Abba absoluut geen goed idee zou zijn. Hij dacht dat Abba's nieuwe songs in het geheel niet op zouden kunnen tegen het verwachtingspatroon. En gelijk heeft hij.
Queen bewandelt zoals bekend het andere pad. Uit geldgewin? Ik betwijfel het, ik denk eerder dat May en Taylor na een tijdje tot de conclusie kwamen dat ze dit uiteindelijk het best / het liefst doen, en dat het met Polleke wel klikte, als nieuw strottenhoofd.

De release van de nieuwe Queen-single viel samen met een ander leuk nieuwtje van een van mijn 'old school' helden: Thomas Dolby schreef op zijn blog http://blog.thomasdolby.com/ dat hij vier nieuwe nummers af heeft, en dat EMI hem intussen gecontacteerd had om de eerste twee Dolby-platen opnieuw uit te brengen (met extra's en liner notes). Leuk, hoe Dolby door dat bloggedoe plots heel wat dichter bij zijn fans (waaronder moi) komt. Ook Steve Wynn is zo'n heerlijke blogger - met knappe teksten en af en toe een insight in 's mans werk(wijze). Zelfs Brian May is geen onverdienstelijke blogger, al is zijn Soap Box soms teveel een vergaarbak voor allerlei astrologische weetjes.

Dolby's aangekondigde terugkeer - die nieuwe cd zal nog wel even op zich laten wachten - doet me veel meer dan de nieuwe Queen. Of anders: Dolby's platenwerk anno 08 of 09 zou nog wel eens relevant kunnen zijn, dat van Queen is dat niet meer. Maar ouwe liefde roest niet, dus de nieuwsgierigheid naar de nieuwe single bleef. Ik stond me zelfs af te vragen of ik geen gewijd moment moest creëren om dit voor het eerst te beluisteren. 't Is er niet van gekomen - het perron van Antwerpen Zuid is niet bepaald een Heilige Plaats om in opperste concentratie die eerste luistersessie te ondergaan.

C-lebrity (geschreven door Taylor, met May die ook de baslijn inspeelt, en met een Foo Fighter in de backing vocals) ligt wat in de lijn van latter day stuff van de groep, genre Hammer to Fall, One Vision. De tekst is weinig opzienbarend: ouwe zak klaagt over ziekelijke zucht naar roem bij tienersterretjes. Leuk zijn wel de kleinere toetsjes: de kleine sample van het juichende publiek, en de mooi in de blender gestopte vocals in het refrein.

Hier te vinden:

http://ceroengimnasia.blogspot.com/2008/09/queen-paul-rodgers-c-lebrity-2008.html

TVDW 24/06/2007 - Datarock - Fa-Fa-Fa (2007)

Weer een fijne vorm van synchroniciteit. In het begin van de afgelopen week stond al vast dat Datarock met de TVDW zou gaan lopen, en twee dagen later kreeg ik van my man Dela de fijne opdracht om snel-snel wat Scandinavische liedjes te verzamelen. Meneer was immers een SPL (Scandinavian Playlist) aan het samenstellen om een of ander hip feestje, met ongetwijfeld érg schaars geklede jongedames, op te luisteren. En laat Datarock nu ook weer net uit Scandinavië, meer bepaald uit Noorwegen, komen? Dus deze kon ik meteen oversluizen naar Dela (samen met een heterogeen zootje bestaande uit o.a. Mezzoforte, Yum, Superswirls, Leather Nun, Laidback, Sophie Zelmani, Saybia, Peter Björn & John, Björn Jayson Lindh, Abba, Secret Service, The Raveonettes, The Knife, Lene Marlin, Bomfunk MC's, Kings of Convenience, Autopulver en dan vergeet ik er nog enkele).
Laten we intussen de hype een stapje voor zijn en u laten genieten van de gloednieuwe track Fa-Fa-Fa (neen, niks te maken met Otis Redding), een spannende brok blanke retrofunkrockdancedingesgedoe. Die springerige bass! Dat snedig gitaartje! Die licht psychotische zanger! Dat infantiele vrouwenachtergrondkoortje! Die killer break @ 3'30"! Iets dat zo in de mix kan met spul uit de eighties van Talking Heads, A Certain Ratio of Haircut 100.

http://www.sendspace.com/file/nbul2l

TVDW 25/06/2006 - Abba - When all is said and done (1981)

Toegegeven, het staat behoorlijk als een tang op een varken na de Wolfmother-TVDW van vorige week, maar vermits deze blog een soort van "weekboek" hoort te zijn, is het niet meer dan eerlijk om nu baan te ruimen voor Abba, met een even oprechte selectie als het "Pyramid" van vorige week. Afgelopen vrijdag immers de Mamma Mia!-musical gaan zien, en alsof de duivel ermee gemoeid was stootte ik daarenboven twee dagen eerder al in een kringloopwinkel op een dubbele Best Of van Abba. Voor amper 1,5 euro - ik heb niet getwijfeld, en graaide en passant ook nog een cd van Barry Adamson (zie o.a. Nick Cave & the bad Seeds) mee. Abba was samen met Queen ongetwijfeld de meest besproken groep in mijn Wonder Years, waarin ik geinitieerd werd in de popmuziek. Die Wonder Years baken ik qua muzikale vorming af tussen pakweg 1978 en 1985. Vriend Frank (Kapelstraat Heusden in da house!) was de grote Abba-fan, en ik de grote Queen-fan. We lieten geen gelegenheid onbenut om oeverloos te zwetsen over beide groepen, lp's uit te wisselen, mekaars favoriete band te bekritiseren/evalueren.... Zo maakten we ook om de haverklap lijstjes; werd mij opgedragen om de favorieten uit de Abba-cataloog te plukken terwijl Frank hetzelfde moest doen bij Queen. Er is weinig veranderd; mocht ik dat lijstje nu maken, zouden min of meer dezelfde favorieten naar voren komen. Het blijken de glossy, met disco verweven dansbare tracks te zijn. Onder het vroegere werk (ik leg het kantelpunt bij het album Voulez-Vous) tel ik tussen parels als "SOS", "Eagle" en "Knowing Me Knowing You" teveel kinderlijke bubblegum ("Nina Pretty Ballerina", anyone?) en productioneel klinken ze wat vlakjes in vergelijking met mijn favorieten. En dat zijn? Even in random order opsommen. "Lay All Your Love on Me", ook in de bootleg-versie van de Nederlanders van The Bank (- een primitieve langgerekte 12" die ik op vinyl heb en waarvan ik me wijsmaak dat 'ie nu veel geld waard is). "Voulez-Vous", een van de weinige niet in Polar Studios Stockholm opgenomen tracks; Björn & Benny trokken ervoor naar Miami en nodigden Foxy (remember "Get Off") uit om de backing track te verzorgen. En "When All is Said and Done": hoogtepunt uit de allerlaatste Abba-plaat, epische synths en too-close-for-comfort lyrics (Frida verwerkt haar nakende scheiding met Benny met een door Björn geschreven tekst) en dat alles in nauwelijks meer dan drie minuten. Tot slot nog: mijn favoriete Abba-moment ever moet de break zijn in "Gimme Gimme Gimme" (- de bréak, niet dat synthfluitje dat door Stuart Price clever als sample werd gebruikt bij Madonna). Een song die trouwens omwille van de ahum eigenzinnige Leather Nun-cover een paar jaar later nog wat aan betekenis zou winnen. Mag ik me tot slot nog even mateloos ergeren aan het toontje waarmee Abba de laatste jaren dan toch met een soort van eerherstel wordt bedacht? Van "Eigenlijk was Abba nog zo slecht niet" over "Als je goed luistert, hoor je toch dat die spullen best knap in mekaar zaten" tot "aaaah, Abba, woehoe, heerlijke kitsch" - ik krijg het er van. Zich uitputtend in relativeringen om toch maar geloofwaardig te blijven. Fuck 'm. Abba rules zegt deze jongen, die zich overigens intussen - we've come a long way since 1978 - wel kan vinden in de omschrijving "slightly worn / but dignified / and not too old for sex".




enjoy: http://rapidshare.de/files/24146107/2-10_When_All_Is_Said_And_Done_1.mp3.html

TVDW 16/04/2006 - The Cardigans - Don't blame your daughter (diamonds) (2005)

Wat later dan de traditionele zondag gepost, omdat ik het interview met de band + aansluitend concert van de daaropvolgende dinsdag (18/4) nog wou meepikken. The Cardigans zijn hands down m'n favoriete Zweedse popgroep sinds, euh... Abba en The Leather Nun (ces deux, bien étonnés de se trouver ensemble). "Life", die erg verfrissende flirt met sixties pop en kitsch uit 1995 (alweer) krijgt hier nog af en toe een draaibeurt. Op de vier daaropvolgende albums - waarvan ik er drie heb - bevestigde songschrijver Peter Svensson fijne nummers te kunnen schrijven. Standaard popsongs die echter niet zelden gekenmerkt worden door net dat tikkeltje extra in arrangement of productie. Of in teksten, want sinds deze in toenemende mate door zangeres Nina Persson geschreven worden, zijn ze veel interessanter. Markant: de groep die inmiddels wereldwijd al ruim tien miljoen platen wist te verkopen en in de VS met "My Favorite Game" zelfs tot in de hoogste regionen van de hitlijsten wist te komen... die zit nu nog zonder platencontract om recente cd "Super Extra Gravity" in datzelfde Amerika uit te kunnen brengen. En nog een weetje dat de malaise in de platenverkoop treffend illustreert: de promodame van Universal wist me te zeggen dat van het laatste album van Kanye West, toch momenteel dé hiphopster van het moment, in België amper... 1300 exemplaren waren verkocht. Soit, over naar het concert in de AB dinsdag: het was misschien nog goed te noemen maar alleszins niet memorabel. De erg plezierige babbel voordien met bassist Magnus was dat des te meer. The Cardigans hebben zeker aan podiumvastheid gewonnen in vergelijking met het concert dat we tien jaar geleden (!), in januari 1996, van hen zagen in de Botanique; jammer dat along the way het spontane ook plaats moest maken voor een run of the mill liveshow. Over de TVDW, uit het eind vorig jaar verschenen "Super Extra Gravity": ondanks de redelijk ridicule titel is dit een prachtig nummer, één van de drie hoogtepunten van de cd (samen met eerste single "I need some time...." en het onderkoelde striptease-nummer "In the round"). Voor ons mag 'ie als tweede single, hoor Nina.