Monday, February 21, 2011

TVDW 20/02/2011 - Paul McCartney - Figure of Eight (1989)



Deze week: een strijd om de tvdw, even spannend als de bilspleet van Shakira. Diverse uitvoerders stonden te dringen om een nominatie. Het streepje geile funkjazz Don't Be Shy van George Duke bleef bijvoorbeeld lange tijd in de running. Ideaal om naast Johnny Guitar Watson en seventies Wonder te leggen. Steve Wynn maakte kans met Riverside, een door Norman Whitfield beademde outtake, daterend uit de Static Transmission periode. The Black Keys vochten om een eerste tvdw - hun (nu pas ontdekte) album "Brothers" zit sjokvol rudimentaire soulvolle bluesrock. DJ Lefto trok de aandacht met zijn mix-cd "Worldwide Family". De door hem opgedelfde versie van Inner City's Good Life (van het Britse Brassroots) vond ik weergaloos. Of zou de tvdw richting Canada gaan, waar Streetheart voor een gesmaakte slice strakke seventies hardrock zorgde? Hell, als alles gisterenavond had meegezeten, had Queen's We Are The Champions het misschien wel tot tvdw gebracht. Maar de uitstap naar Westerlo-Anderlecht - een primeur voor mijn negenjarige zoon, zo'n onderdompeling in het Eerste Klasse voetbal - eindigde in mineur. Anderlecht stelde teleur, maar de trip leverde wel heel wat mooie, typische vader-zoon momenten op. Het hart hoeft zich niet steeds aan muziek te laven.

Als ik eerlijk ben - en deze blog is een van de weinige stukjes van mijn leven waarin ik eerlijk tracht te zijn, zo laat de Mephisto in mij zich met een sardonisch lachje ontvallen - dan gaat de tvdw, alle strijd ten spijt, deze week toch naar Macca. "Flowers in the Dirt" (waarop zowel Elvis Costello als Trevor Horn hun stempel drukten) als mijn favoriete McCartney-album omschrijven, is wat makkelijk. Ik ken amper een vijftal platen van 's mans solo stuff. Maar met Figure Of Eight, This One, Put It There en My Brave Face herbergt de schijf wel vier van mijn lievelingsnummers. Zo kaapt Macca zijn tweede tvdw weg (na het mooie At the Mercy in 2005), tegen slechts één voor Lennon. Start van toogpraat: nu!

Labels: , , , , , ,

Sunday, February 13, 2011

TVDW 13/02/2011 - Cold War Kids - Flying Upside Down (2011)



"De nieuwe plaat is wat meer mainstream", las ik ergens in Blog Country. Komende uit indie-hoek is dat een beleefde manier om te zeggen dat het niet (meer) goed is, natuurlijk. Onzin. "Mine is Yours", de nieuwe van Cold War Kids (die ik bij hun vorige album leerde kennen via Hannes - dank Hannes), nestelt zich knus tussen Kings of Leon en Raconteurs. Spannende, wijdse gitaarrock die met een gezonde dosis cockiness wordt gebracht.

Eigenlijk stonden The Jayhawks in de steigers om met de tvdw te gaan lopen. Het heruitgebrachte "Tomorrow The Green Grass" blijft een heerlijke lap rootsy rock in de lijn van Band, Byrds en Brothers (Everly, that is). Maar toen ik zaterdagavond bij het joggen "Mine is Yours" opgooide, konden The Jayhawks, alle sympathie ten spijt, toch inpakken. Tvdw Flying Upside Down sluit die nieuwe plaat op een geweldige manier af. Bevlogen rock in alle betekenissen van het woord.

Labels: , , , , , ,

Sunday, February 06, 2011

TVDW 06/02/2011 - Eric Matthews - Fried Out Broken Girl (1995)



De trouwe lezers van deze immens populaire blog - die ik allemaal bij naam ken, maar dat doet er nu even niet toe - weten dat ik nu en dan een zijpad durft te bewandelen om mijn kinderen in het verhaal te vertrekken. De pendulum mag ook eens naar de andere kant zwieren; naar een generatie hoger, in plaats van lager. Mijn vader speelde in zijn leven wel honderden deuntjes op piano (en soms ook op gitaar), maar zijn signature song moet toch wel de St. Louis Blues zijn. Het nummer - nota bene geschreven door W.C. Handy, de man die Marc Cohn bezingt in Walking in Memphis - heb ik tijdens mijn kindertijd, toen we een inktzwarte piano hadden staan in onze living, talloze keren horen spelen. Om de verjaardag van mijn vader, afgelopen week, te vieren, had mijn dochter Elien vier maanden in het grootste geheim staan zwoegen op de partituur van diezelfde St. Louis Blues. Mooi moment, toen ze er haar opa afgelopen weekend mee kon verrassen.

Skip naar de tvdw, horen we u al vol ongeduld roepen. Ook die kwam er langs een ommetje. Van vriendin Veerle kreeg ik onlangs de cd "Weg" van Jan Swerts. Een unieke cd, of alleszins eentje die grondig afwijkt van 99% van de muziek die ik in huis heb. Geen gitaar, geen drum, geen refrein - wel (en enkel) strijkers, blazers, piano en hier en daar een spaarzame bas, en een soft spoken stem die teksten als een mantra influistert. Op zoek naar muzikale aanknopingspunten kwam ik niet verder dan een symbiose tussen Philip Glass, John Cale en Eric Matthews. Van Matthews heb ik twee albums in huis - "It's heavy in here" (1995) en "The Lateness of the Hour" (1997) - die als ik me nog goed herinner allebei in mijn toenmalige eindejaarslijstjes belandden. De cd van Swerts eist meer dan terecht nog heel wat luisterbeurten voor ik er klaar mee ben - sowieso een goede zaak. Die van Matthews haalde ik de afgelopen dagen met veel plezier nog eens van onder het stof. Ze blijven even mooi.

Oh ja, toevallig is Eric Matthews ook de naam van een van de hoofdpersonages in de horrorprenten Saw, waarvan ik inmiddels drie volumes in huis heb. Maar dat is een volledig ander verhaal.

Labels: , , ,

Wednesday, February 02, 2011

TVDW 30/01/2011 - Rose Tattoo - Butcher and Fast Eddie (1978)



Ik heb 'm hier voor mij liggen. High Energy Superferric 60 minutes. Drie horizontale strepen - zwart bruin goudkleurig - en bovenaan de merknaam Scotch. Geen beter symbool om ons ouder worden duidelijk te maken dan dit. De audiocassette. Adriaan Van Den Hoof had het er enkele weken terug ook al over in zijn grappige theatershow. De jeugd kent natuurlijk de cassette niet meer, ze bekijken het als een curiosum net als wij naar een zwart-wit tv, een viewmaster, een 8 mm camera of een NSU keken. Niet van deze tijd.

Mijn 13-jarige dochter was voor een schoolwerkje op zoek naar een cassette. Na wat zoeken vond ik de Scotch waarvan hierboven sprake. Slechte kwaliteit was het trouwens, Scotch: hun tapes liepen, in tegenstelling tot die van BASF, vaak vast. Ik deed het doosje open en las de binnenkant van de kartonnen wikkel. Ik las mijn geschrift van toen ik elf jaar was: de kenmerkende hanenpootjes en het kromme Engels. Songs van Foreigner, Boston, Van Halen, The Who, Sammy Hagar en Rainbow hadden ooit op de cassette gestaan... en waren vermoedelijk spoedig nadien al gewist en vervangen. Zo ging dat destijds: een cassette, dat waren 60 of 90 kostbare minuten. Meervoudig gebruik was aan te raden. Beu gehoord? Dan er iets anders over opnemen!

Er stonden ook obscure bands te lezen op de inlay van die Scotch cassette. Streetheart. April Wine. Moxie (dat eigenlijk Moxy had moeten zijn). Allemaal groepen die zich eind jaren zeventig bekwaamden in wat toen nog hardrock heette. 'HARDROCK' had ik als elfjarig jongetje ook op de smalle rug van de kartonnen inlay geschreven. In rode letters, en met de initialen J.B. eronder. Mijn dochter vroeg wat die letters betekenden. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven, maar een dag later herinnerde ik het me. J.B. dat was John Beton, het pseudoniem van een vrije-radio dj wiens programma ik destijds steevast beluisterde.

Ik amuseerde me de voorbije weken met het terug opzoeken van die artiesten en songs. Gek, maar met vele van die songs volgde een instant herkenning, zelfs na al die jaren. Er stond ook een song op die Butcher and Fast Eddie heette en die kon me zovele jaren later nog het meest bekoren. De groep Rose Tattoo was een vunzige versie van AC/DC; ondergebracht bij hetzelfde platenlabel en zelfs met dezelfde producers (Vanda & Young, de heren die in hun vrije tijd Flash & The Pan waren). Enkel te beluisten aan hoog volume.

Labels: , , , ,