TVDW 25/06/2006 - Abba - When all is said and done (1981)

Toegegeven, het staat behoorlijk als een tang op een varken na de Wolfmother-TVDW van vorige week, maar vermits deze blog een soort van "weekboek" hoort te zijn, is het niet meer dan eerlijk om nu baan te ruimen voor Abba, met een even oprechte selectie als het "Pyramid" van vorige week. Afgelopen vrijdag immers de Mamma Mia!-musical gaan zien, en alsof de duivel ermee gemoeid was stootte ik daarenboven twee dagen eerder al in een kringloopwinkel op een dubbele Best Of van Abba. Voor amper 1,5 euro - ik heb niet getwijfeld, en graaide en passant ook nog een cd van Barry Adamson (zie o.a. Nick Cave & the bad Seeds) mee. Abba was samen met Queen ongetwijfeld de meest besproken groep in mijn Wonder Years, waarin ik geinitieerd werd in de popmuziek. Die Wonder Years baken ik qua muzikale vorming af tussen pakweg 1978 en 1985. Vriend Frank (Kapelstraat Heusden in da house!) was de grote Abba-fan, en ik de grote Queen-fan. We lieten geen gelegenheid onbenut om oeverloos te zwetsen over beide groepen, lp's uit te wisselen, mekaars favoriete band te bekritiseren/evalueren.... Zo maakten we ook om de haverklap lijstjes; werd mij opgedragen om de favorieten uit de Abba-cataloog te plukken terwijl Frank hetzelfde moest doen bij Queen. Er is weinig veranderd; mocht ik dat lijstje nu maken, zouden min of meer dezelfde favorieten naar voren komen. Het blijken de glossy, met disco verweven dansbare tracks te zijn. Onder het vroegere werk (ik leg het kantelpunt bij het album Voulez-Vous) tel ik tussen parels als "SOS", "Eagle" en "Knowing Me Knowing You" teveel kinderlijke bubblegum ("Nina Pretty Ballerina", anyone?) en productioneel klinken ze wat vlakjes in vergelijking met mijn favorieten. En dat zijn? Even in random order opsommen. "Lay All Your Love on Me", ook in de bootleg-versie van de Nederlanders van The Bank (- een primitieve langgerekte 12" die ik op vinyl heb en waarvan ik me wijsmaak dat 'ie nu veel geld waard is). "Voulez-Vous", een van de weinige niet in Polar Studios Stockholm opgenomen tracks; Björn & Benny trokken ervoor naar Miami en nodigden Foxy (remember "Get Off") uit om de backing track te verzorgen. En "When All is Said and Done": hoogtepunt uit de allerlaatste Abba-plaat, epische synths en too-close-for-comfort lyrics (Frida verwerkt haar nakende scheiding met Benny met een door Björn geschreven tekst) en dat alles in nauwelijks meer dan drie minuten. Tot slot nog: mijn favoriete Abba-moment ever moet de break zijn in "Gimme Gimme Gimme" (- de bréak, niet dat synthfluitje dat door Stuart Price clever als sample werd gebruikt bij Madonna). Een song die trouwens omwille van de ahum eigenzinnige Leather Nun-cover een paar jaar later nog wat aan betekenis zou winnen. Mag ik me tot slot nog even mateloos ergeren aan het toontje waarmee Abba de laatste jaren dan toch met een soort van eerherstel wordt bedacht? Van "Eigenlijk was Abba nog zo slecht niet" over "Als je goed luistert, hoor je toch dat die spullen best knap in mekaar zaten" tot "aaaah, Abba, woehoe, heerlijke kitsch" - ik krijg het er van. Zich uitputtend in relativeringen om toch maar geloofwaardig te blijven. Fuck 'm. Abba rules zegt deze jongen, die zich overigens intussen - we've come a long way since 1978 - wel kan vinden in de omschrijving "slightly worn / but dignified / and not too old for sex".




enjoy: http://rapidshare.de/files/24146107/2-10_When_All_Is_Said_And_Done_1.mp3.html