Monday, July 31, 2006

TVDW 30/07/2006 - Harry Thumann - Underwater (1979)


Een flink deel van vorige week koest geweest met Prince en diens dubbele Shark Tank, een voortreffelijke bootleg van een concert van De Kleine in San Jose in 2004. Maar de TVDW kondigde zich pas zaterdag aan, op weg naar de kust. In De Max, dat hippe weekendprogramma van StuBru, dook immers plots Underwater op van Harry Thumann. Hulde voor de programmasamenstellers, om deze absolute rarity te programmeren tussen het actuele dansspul van Fischerspooner en Audio Bullys. "Underwater" valt bij mij onder de allereerste herinneringen qua popmuziek, het is een track die me heel mijn leven bijbleef en die ik, eenmaal we in het download era waren aanbeland (circa 1999), meteen trachtte vast te krijgen. Zoveel jaren na datum klinken de zes minuten nog altijd even waanzinnig. Een pompende electro-beat, originele synthpartijen, in en uitwaaiende strijkers en blazers, en zo nu en dan een onverwachte interventie van gitaar of zelfs vibrafoon. Alsof Giorgio Moroder een head on collision zou hebben met James Last. "Underwater" is Een mysterieuze plaat overigens, waar op internet nauwelijks iets over terug te vinden is. De plaat werd als 12 inch uitgebracht op tal van verschillende labels en zelfs in de releasedatum is wel vier jaar speling, afhankelijk van de bron. Harry Thumann zelf zou een Duitse componist zijn geweest die al in de jaren zestig in de weer was met het ambachtelijk in mekaar sleutelen van synthesizers en studio-apparatuur. Hij zou in 2001 in relatieve anonimiteit zijn gestorven. Oh ja, "Underwater" moet overigens zowat de enige plaat zijn die mijn vrouw nog beter kent dan ik. In haar tienerjaren vormde de instrumental blijkbaar de steeds op repeat verkerende soundtrack bij haar ontelbare uren trampolinespringen. In de Middelkerkse turnvereniging. En over Middelkerke gesproken: "Underwater" bleek in meer dan een betekenis de perfecte soundtrack voor het weekend. Voor het eerst sinds mensenheugnis dook ik immers, geflankeerd door de oudste dochter, nog eens onder in de zilte Noordzee. Heerlijk.

http://www.sendspace.com/file/i3kn08

Labels: , , , ,

Monday, July 24, 2006

TVDW 23/07/2006 - Muse - Knights of Cydonia (2006)


En dan weten dat ik hun debuut maar niks vond en hun optreden op de wei van Werchter 2004 bij mij als pokkeherrie in het geheugen staat gegrift (we citeren uit het toenmalige artikel: "pedante, loeiharde set" en "een muur van lawaai waar we niet graag tegenaan schuurden"). En nu ben ik haast verplicht hen met een TVDW te bedanken; qua Wiedergutmachung kan het tellen. "Black Holes and Revelations", de overweldigende nieuwe cd van Muse greep me meteen bij het nekvel. Best mogelijk dat aan het eind van de rit 2006 geen enkele cd meer spins zal scoren als de deze. Ze opzetten levert niet zomaar een luisterbeurt op, eerder een heuse sonic adventure. De eerste keren ben je van je sokken geblazen door het avontuurlijke karakter en de no holds barred benadering, de daaropvolgende keren vallen de referenties naar andere groepen je op, rond de achtste sessie ben je opnieuw nuchter genoeg om de niet mis te verstane anti-Bush&Blair lyrics te ontwaren. "Black holes..." is een pompeuze, pompende soundtrack bij deze woelige tijden. Over die referenties: "Starlight" lijkt met zijn rollende baslijn en eenvoudig loopje op de elektrische piano wel op (de betere) Placebo; "Map of the Problematique" start als iets van Depeche Mode met een Cure-gitaartje; de sexy falsetto funk van "Supermassive Black Hole" had op "Head Music" (Suede) kunnen staan; het schuimbekkende "Assassin" wordt voorgestuwd door een intro van pure metal die aantoont dat co-producer Rich Costey zijn strepen verdiende bij Rage Against the Machine. Onderhuids duikt meer dan ooit Queen ook op. Frontman en songschrijver Matthew Bellamy staat bekend als grote Queen-fan, regelmatig duiken dan ook echo's op van Mercury & Co. ten tijde van Queen II of Sheer Heart Attack (de aangezogen multiple backing vocals, de in elkaar geweven zangpatronen, de effectpedalen van May, het alle-meters-in-het-rood slotakkoord in "Take a Bow") - evenwel in een hedendaags geluidstapijt gedrapeerd. Ik maak mezelf graag wijs dat mocht Mercury nog leven, hij met Queen anno '06 een album zou maken dat dichter bij deze van Muse zou liggen, dan bij de pastiche-rock van The Darkness. TVDW kiezen was eens te meer niet makkelijk; slotsong "Knights of Cydonia" won uiteindelijk het pleit. Leuke trivia rond die "Cydonia": dit is een regio op de planeet Mars, eentje waarvan de Mars Global Surveyor in 1998 foto's nam. Op een ervan meenden E.T.-believers in de kraters van Mars een menselijk gelaat te kunnen ontwaren; meteen reden om tal van conspirary theorieën à la Roswell op te starten. Voor Bellamy niet meer dan een aanleiding om een song te schrijven die start als een cyberversie van een instrumental van The Shadows en die eindigt, na een a capella break, met een fantastische tot luchtgitaar uitnodigende outro van twee minuten. De nieuwe Muse: OTT science-fiction rock for now people.

http://www.sendspace.com/file/edrnix

Labels: , , , , ,

Monday, July 17, 2006

TVDW 16/07/2006 - Van Morrison - These are the days (1989)


Volgend op de vakantie in Frankrijk verbleven we met het gezin nog enkele dagen in een schitterende bed & breakfast in Ophoven, bij Maaseik. Aanleiding was ons tienjarig huwelijk. Il faut le faire, voorwaar, in deze onzekere tijden. Hoe passend dat de uitbater langs de geluidsinstallatie niet enkel wat cd's met klassieke muziek had gelegd, maar ook "Avalon Sunset" van Van Morrison, toevallig een persoonlijke favoriet van ons tweeën. In mijn tiercé van favoriete Van The Man-albums wordt "Avalon Sunset" enkel voorafgegaan door "Poetic Champions Compose", waaruit "Someone Like You" zelfs de "playlist" van onze trouwplechtigheid (kerk Aartselaar, 13/7/1996 - Shamrockske aan de kerkpoort in bermudabroek) haalde. Als TVDW bij deze dagen van ons huwelijksjubileum is het slotnummer van "Avalon Sunset" meer dan gepast:

These are the days of the endless summer
These are the days, the time is now
There is no past, there's only future
There's only here, there's only now

These are days of the endless dancing and the
Long walks on the summer night
These are the days of the true romancing
When I'm holding you oh, so tight

These are the days now that we must savour
And we must enjoy as we can
These are the days that will last forever
You've got to hold them in your heart.

Even de drie laatste TVDW's - wat is het weer een heterogeen zootje geworden, as we like 'em - in de aanbieding. Enjoy en zelfs indien niet: laat vooral een comment achter!
http://rapidshare.de/files/26164779/07_Revolution_In_The_Heart.mp3.html
http://rapidshare.de/files/26165309/19_Staying_Power_12_.mp3.html
http://rapidshare.de/files/26165021/10_These_Are_The_Days.mp3.html

Labels:

TVDW 09/07/2006 - Ed Harcourt - Revolution in the heart (2006)


We hadden de iPod mooi volgeladen en meegenomen naar Frankrijk (de streek van Ile d'Oléron, Charentes, Cognac), maar de enige artiest die in die ene week beluisterd werd, was Ed Harcourt. Een goed teken natuurlijk, een vakantie zonder veel muziek kan wel eens verfrissend zijn en scherpt de honger naar fijne plaatjes weer even aan. We hebben ze nog steeds naast de cd-kast hangen, de playlist van het concert dat Ed Harcourt op 21 september 2001 gaf in de Botanique. De datum wordt niet toevallig vermeld: amper tien dagen na de aanslagen op de WTC-torens en de sfeer van een nakende oorlog was erg aanwezig. Het leverde tijdens dat concert een onvergetelijk moment op: iemand uit het publiek had een ongewoon verzoekje, of Harcourt geen liedje over de oorlog kon zingen. En prompt verzon Harcourt er eentje, inclusief piano-akkoorden en zelfs een behoorlijk rijmende tekst. Fantastisch. Harcourt is de Lord Byron van de hedendaagse popmuziek; hij kokketeert met grote, bevlogen gevoelens en zijn teksten worden bevolkt met dorpsidioten, hoeren, landlopers en dronkaards. In de muziek knipoogt hij al eens naar Dietrich, Weill en de luidruchtige bars uit het Berlijn van het interbellum. De hyperromantische, barok-romantische trip van Harcourt is niet altijd een hapklare brok, maar feit is dat de man een van de meest gedurfde, originele talenten is uit de verzameling Britse singer-songwriters. Starsailor en Richard Ashcroft bewandelen een gelijkaardig pad en durven in hun beste momenten een even grootse, meeslepende romantiek in hun songs leggen, maar onze stem gaat onvoorwaardelijk naar Harcourt. Die laatste cd van Ashcroft vonden we maar een sof, en bij Starsailor onthouden we toch eerder dat memorabele debuut dan alles wat erop volgde. De remix van "Four to the Floor" bijvoorbeeld, wat een sell-out - als Harcourt het poppy "Whirlwind in D Minor" (openingsnummer van de nieuwe cd) uitbesteedt aan de Thin White Duke/Jacques LuCont voor een dergelijke boenke boenke remix, staat hij ook meteen in de Ultratop. Soit, diverse kanshebbers op die nieuwe plaat van Harcourt om het tot TVDW te schoppen, we gaan na rijp beraad voor de beginselverklaring "Revolution in the heart", een sweeping Wuthering Heights type of song die onversneden Harcourt is.

Labels: , , ,