Friday, August 27, 2021

TVDW 29/08/2021 - OMD - She's Leaving (1981)

 

Ik had qua tvdw moeten stilstaan bij de Rolling Stones en het heengaan van Charlie Watts, ik weet het. Ik merk net trouwens dat de Stones nog nooit een tvdw scoorden. Deze week had best gekund, want ik heb genoeg favoriete songs van de groep (Under my thumb, Mixed Emotions, Undercover of the Night... ik kan nog wel even doorgaan). Ik zag hen ooit live, op Werchter, tijdens de Bridges of Babylon Tour, met Simple Minds in het voorprogramma. Ja dat was een rare combinatie. En ik interviewde ooit Bill Wyman. Dus, ja hoor, de Stones hebben wel een wit voetje bij mij.

Maar toch maar gaan voor synthpop, en dat heeft alles te maken met de oudste dochter, die afgelopen week de deur van het ouderlijk huis definitief achter zich dicht trok, om samen te gaan wonen met haar vriendin Nele. Het deed me onwillekeurig teruggrijpen naar deze song van OMD. Een van melancholie druipende synthpop deun die misschien niet qua tekst, maar alleszins qua sfeer goed het wat weeë gevoel weergeeft dat zich nu van mij meester maakt.

Labels:

TVDW 22/08/2021 - Everly Brothers - Muskrat (1961)

 

Vorige week was vrij rimpelloos qua tvdw potentieel, dus sta ik graag even stil bij de Everly Brothers, naar aanleiding van het heengaan van Don, de laatst overgebleven broer. Ik heb altijd een boon gehad voor de Everly Brothers en hun in mooie harmonieën gedrenkte, ietwat happy-go-lucky rock 'n roll variant. Ja, ze zagen eruit als twee keurige koorknapen, maar ze speelden een erg knappe cataloog songs bij elkaar. Als tvdw kies ik voor Muskrat, uit hun vijfde album. Een beetje een deep cut, maar eentje die mooi aangeeft hoe sterk de Everly Brothers waren in het brengen van speelse, originele rock. Het nummer is trouwens geen eigen compositie - de twee waren goede songschrijvers maar ook meesters in het kiezen van het juiste covermateriaal - maar is van de hand van Merle Travis, de countryzanger die ook Sixteen Tons schreef. En ja, een muskrat is wel degelijk een muskusrat.

Labels:

Sunday, August 15, 2021

TVDW 15/08/2021 - Chambers Brothers - Funky (1970)

 

Mijn TVDW radar draait een hele week lang. Ergens in mijn achterhoofd zoemt hij, haast in slaapstand, om dan bij een welbepaalde song in één klap wakker te schieten. Ik hou ervan als het toeval (of het lot?) maakt dat alle pijlen plots naar dezelfde song (of dezelfde band) wijzen, Deze week bekeek ik The Summer of Soul, het regie-debuut van Questlove, de drummer van The Roots (- die ik nota bene ooit nog interviewde, mais passons). De film blikt terug op het Harlem Cultural Festival, dat in 1969 plaatsvond, als bij toeval (onder meer) op de dag dat Neil Armstrong voet zette op de maan en Eddy Merckx zijn eerste Tour de France won. Het was een festival dat volledig in de schaduw kwam te staan van Woodstock en dat volledig tussen de plooien van de geschiedenis was gevallen. Tot de zorgvuldig bewaarde filmrollen ergens opdoken, en Questlove zich vervolgens als curator opwierp om er een mooie documentaire van te maken.

Het Harlem Cultural Festival bracht een pleiade aan grote namen uit de zwarte muziek samen. Van Stevie Wonder, Mongo Santamaria en Gladys Knight over Mahalia Jackson en BB King tot David Ruffin en Sly & The Family Stone: elk zijn ze te zien met inspirerende performances. Ook The 5th Dimension en de Chambers Brothers maakten hun opwachting. Het zijn namen die intussen wat minder bekend zijn, maar dat is onterecht. The 5th Dimension bracht een opmerkelijke mix van psychedelica, hippiemuziek, soul en vocal jazz. Ik draai hun platen nog regelmatig. The Chambers Brothers zitten vooraan in de film; met hun flitsende pakjes en synchrone danspasjes brengen ze een opzwepende versie van hun song Uptown. Op het scherm van mijn TVDW radar bliepte een eerste keer een lichtje.

De dag nadien kreeg ik via via een hele stapel platen. Tijdens het wieden doorheen het aanbod viel een verzamelaar me op. "Black is Beautiful - 16 Original Soul Busters!" stond er naast de schaarsgeklede hoezenpoes te lezen. Een compilatie met erg veelbelovende namen: Sly & the Family Stone, Mongo Santamaria, Gwen McRae en Rufus featuring Chaka Khan. De samensteller van dienst had zich nota bene, ongetwijfeld ingegeven door commercieel opportunisme, een zekere vrijheid veroorloofd. De drie nummers van Rufus op de plaat stamden uit de absolute beginperiode van de band, lang voor Chaka Khan ten tonele verscheen. Cheeky. 

Die drie moeilijk te vinden Rufus-nummers maakten de compilatie er alleen maar interessanter op, net als enkele andere, meer obscure artiesten. De mij onbekende Johnny Robinson staat erop met een heerlijk nummertje, Funky Feet. De al even obscure Brenda & The Tabulations charmeren met Little Bit of Love. Met een cover van Smokey Robinson's Who's Lovin' You wist deze groep het trouwens tot op de lijst van Keith Richards' Desert Island Songs te schoppen - zo leert wikipedia me. Maar dit terzijde. 

Het beste nummer op deze heerlijke compilatie was echter, u raadt het al, Funky van The Chambers Brothers. Toen dat voorbijkwam, begon mijn TVDW radar onbedaarlijk te bliepen. Dat het nummer model stond voor I Left My Wallet in El Segundo van A Tribe Called Quest, is een aardige bijkomstigheid. 


Labels: ,

Monday, August 09, 2021

TVDW 08/08/2021 - Comsat Angels - You Move Me (1985)

 

Ik weet het, weeral die Comsat Angels. Maar ik blijf gewoon trouw aan mijn ene, onwrikbare principe: de song die de afgelopen week het meeste indruk naliet, haalt het. Afgelopen week verwelkomde ik "7 Day Weekend", de vijfde plaat van deze groep uit Sheffield, in de collectie. Een plaat die prompt heel wat draaibeurten kreeg, met vele bijzonder krachtige songs die ergens tussen postpunk, new wave en melodieuze rock laveren. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat de groep nooit boven de cultstatus kon uitstijgen.

Ik herinner me dat Sting ooit in een interview zei dat de brug het belangrijkste, of alleszins moeilijkst te schrijven deel van een song is. Ik moest er aan terugdenken toen ik een tvdw uit "7 Day Weekend" (wat een onnozele titel trouwens) wou kiezen. Er bestaan mogelijk nog wat sterkere songs op de plaat - ik hou bijvoorbeeld ook van het door Mtume (hoe raar is dat?!?) geproducete Forever Young. Maar wat deze track You Move Me boven de middelmaat doet uitstijgen is, naast de aan The Cult refererende gitaarlick, de brug. Heel het nummer kantelt en krijgt een dreigend, zwart randje, om dan open te bloeien naar het terugkerend refrein. 


Labels:

Monday, August 02, 2021

TVDW 01/08/2021 - Patrick Cowley - Papa Wuzza Rollinston (1975-1977 / 2020)

 

Met het heengaan van Dusty Hill had er gerust een tvdw naar ZZ Top kunnen gaan deze week. Ik zag hen ooit live, in Vorst-Nationaal, bijna twintig jaar geleden alweer. En destijds was ik net zoals zovelen gecharmeerd door hitalbum Eliminator en de bijhorende gekke clips - om nadien vast te stellen dat hun werk van voordien eigenlijk nog beter was. ZZ Top was een groep die in het wat stoffige en erg conservatieve bluesrock genre voor een frisse benadering zorgde, door de bass synths vanaf Eliminator, maar ook door hun cartooneske, laconieke imago, dat ze zorgvuldig cultiveerden. Plus, met hun groepsnaam zorgden ze er onwillekeurig voor dat ze in de intussen haast geijkte uitdrukking "van Abba tot ZZ Top" opduiken. Maar, ook al zette ik Eliminator ter ere van Dusty nog wel eens op, en genoot ik nog eens van het langgerekte, slepende I Need You Tonight, toch is het Cowley die deze week de tvdw scoort. 

Zijn derde trouwens al, maar dat hoeft niet te verbazen. Patrick Cowley is dan ook een echte favoriet van me, de man die meer dan pakweg Moroder, Cerrone, Kraftwerk of Vince Clarke mij de liefde voor synthesizers bijbracht. In eerste instantie was dat met zijn debuutplaat "Menergy". Nadien volgden amper nog twee andere albums, "Megatron Man" en "Mind Warp". De lanceringsparty voor die laatste plaat, in San Francisco in 1982, beleefde een intussen graatmagere Cowley vanuit de rolstoel. Een paar weken later stierf hij aan AIDS. 

Sinds een aantal jaren treedt het platenlabel Dark Entries op als archivaris, door in de kluizen te duiken en onuitgegeven Cowley-materiaal alsnog uit te brengen. Naast een paar albums met muziek die Cowley maakte voor gay porn movies, leverde dat vorig jaar ook "Some Funkettes" op, een verzameling van experimentele instrumentale cover versies die Cowley tussen '75 en '77 opnam. Er zit een embryonale versie bij van Donna Summer's I Feel Love (- een paar jaar later zou Cowley een inmiddels iconische, 15 minuten durende herwerking van de song uitbrengen) en een eigenzinnige herwerking van Herbie Hancock's Chameleon. Als tvdw kies ik voor een funky, synth driven versie van het magnus opus van de Temptations, inclusief alternatieve spelling in de titel.

Labels: ,