TVDW 20/11/2011 - Yes - Machine Messiah (1980)

Eén maand die mij muzikaal vormde? Slechts één? Dan moet ik misschien wel voor augustus 1980 kiezen. Queen kwam met de release van "The Game" (het allereerste album dat ik van de groep kocht), de soundtracks van "Xanadu" en "One Trick Pony" verschenen die maand, Rush trok in Stony Lake Ontario voor het eerst de studio in voor de opnames van wat "Moving Pictures" zou worden, en AC/DC had net een weekje voordien "Back in Black" uitgebracht. In Engeland stonden David Bowie en Abba die maand op nummer één (met resp. Ashes to Ashes en The Winner Takes it All), in Amerika was dat Olivia Newton-John (met Magic) en Christopher Cross (met Sailing), in België ELO & Olivia (met Xanadu) en opnieuw Abba.

In dat klimaat kwam Yes met een plaat die haaks stond op alles wat in die periode in de hitparade te horen viel: "Drama". De meest vreemde eend in de bijt ook, in de discografie van Yes. Vier van de vijf leden van dat mythische album, stonden afgelopen zondag in de AB. Chris Squire, de man die samen met Jon Anderson de band stichtte, Steve Howe, Alan White en Geoff Downes. Enkel de zanger verschilde: geen Trevor Horn, ook niet het icoon van de groep, Jon Anderson, maar de onbekende Canadees Benoit David. Deze trok zich behoorlijk uit de slag. Anderson in de schaduw spelen, dat was vanzelfsprekend te hoog gegrepen, maar echt pijnlijke momenten waren er evenmin. Hoogtepunten waren een haast vlekkeloze 20+ minuten versie van Fly From Here, en de twee songs van Drama die de setlist haalde. Tempus Fugit kwam als tweede nummer van de avond nog wat aarzelend uit de startblokken, maar Machine Messiah kreeg een grootse, kamerbrede behandeling die de song alle eer aandeed. Nog leuker werd het omdat ik me die avond vergezeld zag van twee van mijn beste vrienden - twee heerschappen ook bij wie "Drama" een even mythische status heeft. Memorabel.