TVDW 06/08/2017 - Ben Sidran - Hi-Fly (1979)

Een van mijn favoriete platen is "Silk Degrees" van Boz Scaggs, ik ben gek op die gladde gepolijste maar toch groovy en soulvolle nummers als Lido Shuffle en Lowdown. De tvdw had eigenlijk ook op die plaat kunnen staan. Ze komt uit een plaat van Sidran die wat tussen de plooien van de tijd viel, "The Cat and the Hat". Spoedig na het verschijnen ervan ging de platenfirma die het album uitbracht immers op de fles. Jammer, want afgelopen week belandde ze verschillende keren op mijn platendraaier. Koopjes waarvan je nooit vermoed dat ze zo goed zijn, dat zijn de leukste.

Ben Sidran zelf heeft ook een heel leven lang in de schaduw gestaan. De man zat in de beginjaren (naast Boz Scaggs trouwens) in de Steve Miller Band, maar bouwde nadien een carrière uit die zich net als bijvoorbeeld Georgie Fame en Al Jarreau in de twee werelden van pop en jazz afspeelt. Op de tvdw legt meesterdrummer Steve Gadd een heerlijke groove neer, waarover Sidran een beetje à la Steely Dan een funky coolness drapeert.

TVDW 18/10/2015 - Steve Miller Band - Circle of Love (1981)

Tempus Fugit. Gaan Peter en ik richting Speelgoedmuseum in Mechelen om onze verzameling Action Men terug te halen in de veronderstelling dat we ze goed twee jaar terug ontleenden, om te horen dat we onze Helden in werkelijkheid al driëenhalf jaar hadden moeten missen. Drie-en-half! Nou moe!

Ze zagen er nog prima uit, hoor. Faut le faire: zo'n veertig maanden aan één stuk op de been blijven. En nog geen spoor van spataders, ondanks het feit dat vele van hen al richting vijftig gaan. We kregen er bij het afhalen een exclusieve rondleiding in de catacomben van het museum bovenop - erg de moeite.

Het was een dag die in feite mijn vriendschap met Peter fêteerde - dus kon ik nadien niets ander doen dan één van de muzikale ijkpunten van onze jarenlange, onbreekbare band draaien: "Circle of Love" van The Steve Miller Band. Met name Macho City, een eerdere tvdw, is zo'n track die typisch 'Action Man' is - ik ga zelfs niet beginnen uit te leggen hoe dat komt. Dit keer verdient de titelsong van de plaat een tvdw. Een zich langzaam en lui uitrekkend nummer, dat duidelijk maakt wat voor een onderschatte gitarist Miller wel is.

TVDW 20/04/2014 - Steve Miller Band - Macho City (1981)

Dingen die ik van afgelopen week - meer bepaald afgelopen zaterdag - onthouden heb (- en vermoedelijk zal onthouden voor de rest van mijn leven). Eén: alles is altijd veel groter in je herinnering. Twee: muzikale referenties steken hun hoofd boven water op de meest onverwachte momenten.

Zaterdag maakte ik een fietstocht met mijn goede vriend Peter. Eentje naar aanleiding van de verjaardag van die laatste; eentje ook om onze vriendschap te bezegelen en te vieren. De route startte bij het ouderlijk huis van Peter in Kuringen, liep tot bij mijn ouderlijk huis in Heusden - en terug. In Heusden stonden we beiden terug in het huis waar we in onze tienerjaren samen zoveel hadden gespeeld. Meer nog: we stonden - na, even denken, zo'n 20 jaar afwezigheid - opnieuw in wat ooit mijn eigen kinderkamer was. Gek, hoor, dat gevoel. Ook gek: vaststellen hoe klein de kamer wel bleek te zijn. Dit was toch die gigantische ruimte die ooit dienst deed als voetbalstadion, discotheek, concertzaal en Formule 1-circuit?! En oh ja, waar ik dan ook nog eens in sliep en studeerde? Ook bij het betreden van de bruine houten trap die naar mijn kamer leidde, en bij het bekijken van de tuin die bij het huis hoorde, en bij het bezoeken van het bos even verderop in de straat had ik telkens maar één conclusie: vroeger was alles groter. 

Het bezoek aan mijn ouderlijk huis was slechts één etappe in onze Remembrance Day. We stopten ook aan het bovenvermelde bos; we stonden op de binnenkoer van de lagere school waar we vroeger, in de schoolloze zomermaanden, epische sportieve duels uitvochten; we maakten de klim tot boven op de mijnterrils van Heusden. En omdat het zo'n mooie dag was, stopten we onderweg ook aan een gezellig café in de mijnstreek. Barry White schalde er uit de speakers, hij was te horen tot op het terrasje buiten, waar we hadden plaatsgenomen. Het café bleek uitgebaat door derdegeneratie Italo-Limburgers; de vlag van Juventus hing er als stille getuige van onuitroeibare vaderlandse trots.

Na de pintjes en eenmaal afgerekend, klaar voor het vervolg van de fietstocht, bleek Barry White plots plaats te hebben gemaakt voor Macho City van The Steve Miller Band. We keken elkaar aan. Dit kon toch niet waar zijn. We liepen naar binnen, gaven de man van de muziek een vriendschappelijke slag op de schouder en complimenteerde hem met zijn keuze. De timing kon niet beter zijn. Je moet weten, Macho City is een van dé nummers uit mijn jeugd. In die kinderkamer in Heusden, waarvan daarnet sprake, hadden Peter en ik zelfs een volledig spel uitgedokterd, dat als start- en eindpunt de begin- en eindnoten van Macho City had. Niet verwonderlijk dat de track destijds, in mijn eerste periode van tvdw's, ook een nominatie haalde. Op 22 augustus 1982 meer bepaald.

  

We hebben afgelopen zaterdag de volle 16 minuten en 26 seconden van Macho City niet beluisterd, want er moesten nog tal van nieuwe werelden worden ontdekt, op weg terug naar Kuringen. Maar het beste muzikale moment van de afgelopen week? Dit keer was het wel een erg gemakkelijke keuze.

TVDW 10/10/2010 - 10 cc - Feel the benefit (1977)

Some guy on the net thinks I suck and he should know
He's got his own blog

Ouch. Voorzover ik al ten prooi zou vallen aan hoogheidswaanzin en denk dat deze blog iets zou voorstellen in het licht van de eeuwigheid en de constellatie van de sterren , dan zijn Ben Folds & Nick Hornby wel daar om me op mijn plaats te zetten. Feit is wel dat ik met deze post toch mooi aan tvdw nummer driehonderd zit. Een verwezenlijking die net lager scoort dan de overwinningen van Eddy Merckx, de prestaties van Kim Clijsters of de stunts van John Massis, ik weet het. Maar toch.

Aanvinken, dat was het woord van de week inzake muziek. In mijn hoofd zweeft een lijstje met "Artiesten die ik nog live in concert zou willen zien", en sinds deze week heb ik de hokjes naast twee namen alvast kunnen aanvinken. The Steve Miller Band is het type Amerikaanse rockinstituut dat nog maar zelden de Grote Plas oversteekt, dus vandaar een 'must see'. Een fijn concert werd het, waarbij Miller erg sterke gitaarpartijen uit de mouw schudde en de setlist leuke verrassingen als Shu Ba Da Du Ma Ma Ma en Swingtown bevatte. Al waren er ook kanttekeningen. Zo werd Macho City, mijn all time favorite nummer van Miller, niet gespeeld, en was de groepsamenstelling aan de povere kant. De meeste baspartijen werden op keyboard gespeeld, de slaggitarist viel slechts bij enkele nummertjes in als bassist. En backing vocalist Sonny Charles hebben Zinnerboy Bart en ik een tijdje staan uitlachen. Met zijn ingestudeerde danspasjes en tandpasta smile leek wel weggelopen uit een derderangsbar in Las Vegas; Nicole & Hugo in het zwart. Nu, Sonny heeft wel de laatste lach, hoor: op zijn cv staat toch maar mooi een samenwerking met Phil Spector. Vandaar krijgt de man toch een bonus track bij deze tvdw (zie in comments).

Een tvdw die gaat naar de aangevinkte groep nummer twee, 10 cc. Mijn liefde voor de groep is grotendeels terug te brengen tot de geweldige live-dubbelaar Live and let live: avontuurlijke poprock met een hoge dosis eigenzinnigheid. Een echte revelatie voor mij was alvast de locatie, De Roma. Afgebladerde grandeur maar met honderd keer meer sfeer dan de betonnen tweelingsbunker Lotto Arena/Sportpaleis. Bij 10cc zitten tegenwoordig nog drie oudgedienden (songschrijver Graham Gouldman, gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess). Aangevuld met twee uitstekende multi-instrumentalisten zorgde de groep voor a highly enjoyable evening, met songs die live nog bijzonder indrukwekkend klonken. Tijdens I'm Mandy Fly Me en Feel the Benefit goed voor twee keer kippenvel... en dus goed voor een tvdw.

Nog een alinea Virtueel Dagboek, maar dan uit huiselijke kring? Deze week hebben zoon en ik ons geamuseerd met het maken van een cd-compilatie. Zoon moest nl. eergisteren naar het verjaardagsfeestje van zijn chérie Nora en wou haar verrassen met een verzameling van zijn favoriete liedjes. Een wel erg ràre verzameling - en eentje waarin de sporen van de muzikale opvoeding van het kereltje nog vers zijn - maar kom. Queen, The Jacksons, Mika, Peter Wolf, Journey, Sky, Milow, Clouseau, Tom Dice, B.E.P., Abba, Marco Borsato, Semisonic, Anouk, Squeeze, Kula Shaker én Polle Eduard moesten er volgens hem op. "Mijn 20 liefelingsliedjes voor mijn liefelingsmeisje" schreef hij op het zelfgemaakte hoesje. Hopelijk heeft het meisje een brede smaak.

TVDW 28/09/2008 - Martha & the Muffins - Walking into Walls (1983)

"Een kus is als een handtekening die je kan uitgommen".

Oké, 't is misschien nog geen Pessoa, maar toch: poëzie op deze blog, voorwaar. Heeft de tvdw iets met poëzie? Mmm, da's een te moeilijk bruggetje. Maar het streepje dichterlijke vrijheid is afkomstig van mijn elfjarige dochter, dat wou ik toch even sharen op de blog.

Beginnen met nog een toevoeging op dat lijstje van essentiële live-platen, van vorige week? Voeg er The Tragically Hip Live Between Us, Thin Lizzy Live & Dangerous en Deep Purple Made in Japan maar aan toe.

Sinds een vijftal weken ben ik zo nu en dan aan het joggen - een mens moet iets doen om bierbuik te weren en zwaartekracht niet al teveel vrij spel te geven. Dat lopen gaat eens zo goed met de iPod, vind ik. Zo kreeg Lindstrom (- er moet een dwars streepje door de 'o' maar dat vind ik niet meteen op het keyboard) al diverse beurten. Ik kende de Noor al een tijdje van zijn geweldige, vaak met compagnon Prins Thomas in elkaar gedraaide DJ-edits en remixen, maar zijn soloplaat Where You Go I Go blijft een grote verrassing. Amper drie nummers, maar vooral het titelnummer is subliem: een trip langs Jean Michel Jarre, Logic System en Giorgio Moroder waarbij een half uur lang de schuivertjes van het mengpaneel op- en neer worden geschoven. Andere 'jogging' platen van de laatste weken: Circle of Love van the Steve MIller Band (als Macho City voorbijkomt, verhoog ik gegarandeerd de kadans, à la Haile Gebrselassie) en de nieuwe TV on the Radio.

Ook Late of the Pier, het snoepje van het moment, kreeg al eens een beurt, al joggend. Fijne plaat, met de nu zo populaire mix van electro en rock. En opvallend: op hun meest gitaargedreven songs vertonen ze enige gelijkenis met Martha & the Muffins. Diezelfde snedige, scherpe gitaren, nerveuze drums en zangpartijen, die postpunkerige CBGB's vibe... Natuurlijk vult Late of the Pier het aan met die eigentijdse vette, als door gravel geschuurde synthpartijen, maar voor de rest: it's all there.

Martha & the Muffins is trouwens, moet ik toegeven, een erg recente ontdekking. Echo Beach, ja, dat kennen we allemaal. Stefan draaide het vorig jaar nog op de 40/40 Fuif; een van dé eighties-singles bij uitstek (samen met Codo van DöF en Video Killed the Radio Star).
Twee weken terug probeerde ik Danseparc, het Martha & the Muffins album uit 1983, eens. Wat een plaat! Oké, de groep uit Toronto ziet er schrikwekkend gewoontjes uit: jonge vrouwen met de uitstraling van een Poolse poetsmadam, schichtige kerels met een aanleg voor anorexia. Maar die songs, dat blijken stuk voor stuk opwindende lappen wave-rock, die in beste Talking Heads traditie (- en met dank aan de productie van een nog jonge Daniel Lanois) met horten en stoten voorbij schudden.

Vandaar halen Martha & the Muffins het - we hebben er de fotofinish nog eens op nagekeken - in de strijd voor een tvdw nog net van Late of the Pier. Hierbij een sample van beide:

Pier alhier:
http://www.sendspace.com/file/5lj9de

Muffin alhier:
http://www.sendspace.com/file/shlko9

TVDW 21/09/2008 - 10 cc - Ships Don't Disappear in the Night (do they?) (live - 1977)

"... But tonight, something very very special. A live recording."
(gejoel van het publiek)
"So we want you all to really let your hair down and enjoy yourself and welcome your own, very own ... (naam van de groep)"

Gek, maar als ik naar een concert ga, hoop ik altijd dat de master of ceremony dit komt aankondigen, net voor het doek opgaat. Mijn eigen weinig toonvaste stem, niet zomaar op een bootleg maar op een officieel uitgebrachte album, dat lijkt me wel wat. 't Is me maar twee keer gelukt trouwens: mijn gejoel werd gecapteerd op het live-album dat Bryan Adams in de gietende regen opnam in Werchter, en op de bonus-cd Live at the AB die bij My Midnight van Steve Wynn zat.

(Wat jammer trouwens dat die traditie van de aankondiging verloren is gegaan; nu staat de PA te blèren tot net voor het concert, dan gaan de zaallichten uit en slungelen de muzikanten op het podium and that's it. Van een mooi doek in rood velours is ook al geen sprake meer).

Bon, zullen we even hebben over live-albums? Het moet blijkbaar wel: dat album van Bryan Adams kocht ik vorige week voor een prikje in een tweedehandswinkel, en deze week kon ik na jarenlang zoeken een van mijn all time favorite live-albums, dat van 10'cc, oppikken. Iemand daarboven zegt: "Gij Zult een live-track tot tvdw uitroepen."

Een live registratie, 't is een moeilijk gegeven. Weinige platen zijn echt memorabel, de meeste zijn slechts bedoeld om extra centen uit de zakken van de fans te slaan. Een live-album werkt ook pas echt goed bij rockoptredens, vind ik. Daft Punk live? Sorry, maar wat moet ik met een live-album van hen, wat staat er op wat ik al niet op de studio-cd terugvindt? En ook funkartiesten met een live-album, dat werkt niet steeds (Gratitude van EW&F is an exception that comes to mind). Even een shortlist van erg knappe platen die de zinderende live experience wél met succes overbrengen op vinyl/cd ? Favorieten die meteen bij me opkomen:

Queen - Live Killers
AC/DC - If you want blood...
Big Country - Live... without a safety net
U2 - Red Rocks Under a Blood Red Sky
J. Geils Band - Blow your face out
Steve Miller Band - Live!
Bob Seger & the Silver Bullet Band - Nine Tonight
Kiss - Alive II

En ook Live and let live, de 10'cc dubbelaar die start met de aankondiging van hierboven (en waaruit de tvdw komt), hoort in dat lijstje. Alles is erop te vinden: de pure popsongs en hitsingles, genre Wall Street Shuffle. De quirky, clevere, humoristische rocksongs (met dito teksten), genre Honeymoon With B Troop. De schaamteloos romantische ballades (het machtige Waterfall en het onvermijdelijke, volledig uit witte watjes opgetrokken I'm not in love). De epische, avontuurlijke, vijf-songs-in-één grandeur (I'm Mandy Fly Me of Feel the Benefit).

In de 80 minuten van deze dubbelaar is er geen moment tijd voor verveling. En er wordt prachtig gemusiceerd: meervoudige stemmen, dubbele gitaren, twee percussionisten/drummers (waaronder Paul Burgess, hier enkele weken terug nog te gast bij The Colourfield).
Het origineel van de tvdw komt uit het debuutalbum van 10'cc (uit 1971), waar het nummertje amper 3 minuten duurde. Hier is de 'XL-versie' uit 1977, die ruim dubbel zo lang duurt.

http://www.sendspace.com/file/f1p5op

Als toemaatje even stilstaan bij het heengaan van alweer een groot muzikaal genie. Neen, ik heb het niet over Rick Wright, toetsenist bij Pink Floyd. Best een aardig groepje en een toffe pee, daar niet van, maar in dezelfde week ontviel ook Norman Whitfield ons. Whitfield, daar kan ik toch meer fijne muzikale momenten bij voorstellen dan bij Wright. Zijn werk bij the Temptations en Marvin Gaye natuurlijk in de eerste plaats. Whitfield wordt vaak geroemd als producer, met zijn breedvoerige, epische studiocollages was hij de Phil Spector van de soul. Maar ook als songschrijver kende hij zijn vak. Deze man schreef bv. mee aan hou-je-vast Ain't Too Proud Too Beg EN aan I heard it through the grapevine EN aan Cloud Nine EN aan War EN aan Just My Imagination EN aan Papa was a rollin' stone EN aan Car Wash. (uitgeteld op het canvas).

Als eerbetoon: mijn persoonlijke favoriet. Uit 1981, van Rose Royce, en met een van oor tot oor glimlachende Whitfield achter de knoppen. Geniet van elke minuut van deze 12 minuten extravaganza. Awesome.

http://www.sendspace.com/file/ci1lse

TVDW 14/10/2007- Common Sense - Voices inside my head (12") (1980)

Ik kreeg de bevrijdende sms van Orf, "ik neem je mee, man!", op 24 maart. Yes, hij had dus tickets! Dat het concert van The Police als langverwacht mocht worden beschreven, is dus nog zacht uitgedrukt. Het zorgde toen al voor een aan The Police verwante tvdw (zie archief, maart 2007). In aanloop naar het concert van afgelopen maandag weerde ik systematisch alle Police-nummers op de radio. Het merendeel is sowieso al volledig platgedraaid, dus consumeren met mate is aan te raden. Plus: ik wou me toch nog een beetje laten verrassen door de live-uitvoeringen. Verrassingen waren er. Positieve (de prachtige versie van Wrapped Around Your Finger) en negatieve (het suffe Walking in your footsteps en de eens te meer logge versie van Every Breath You Take - ik heb er nog nooit een treffelijke live-versie van gehoord). Een bijkomende verrassing die niets met The Police te maken had, waren Serge en Bart - de twee partners in crime die Orf mee had getroond en die zorgden dat de avond nog wat aangenamer werd (en veel later ten einde liep). Great fun.
Na het concert - waarvoor ik nota bene een bedrag neertelde waarvan drie Afrikaanse dorpen een jaar lang kunnen eten - was de goesting om nog eens in het werk van The Police te grasduinen des te groter. Ik heb mezelf twee cd's gecompileerd met daarop alle songs van de groep, buiten dan de pakweg 15 grootste hits (te afgezaagd). Die cd's kregen deze week een nieuwe luisterbeurt. Dat de songs uit Zenyatta Mondata daarbij nog steeds mijn favorieten zijn, krijg ik aan geen andere Police-fan uitgelegd. Zelfs Stewart Copeland verkondigde al meermaals dat Zenyatta veruit de slechtste Police-plaat was. What does he know.
De tvdw is een cover van een van mijn top 3 lievelings-Police-songs; eentje die ook maandag in het Sportpaleis even een beurt kreeg. Meer een groove dan een echte song, ik weet het, maar wàt voor een groove. De artiest van de tvdw is behoorlijk obscuur, ik kan zelfs geen foto van Common Sense bij mekaar googlen. Voor de goede orde, het betreft niet de Common Sense die (later, als Common) de hiphopklassieker Like Water for Chocolate maakte. Neen, de Common Sense waarvan hier sprake is een groep (?) en komt (vermoedelijk) uit de New-Yorkse scene rond producer Began Cekic, een Joegoslaaf die eind zeventig naam maakte in de disco- en remixcultuur. Spank Sixty-Nine van Brooklyn Express is vermoedelijk zijn bekendste werk.
De herwerkte versie van Voices inside my head, uitgebracht nog in hetzelfde jaar als het origineel, behoudt de groove, plakt er wat extra swooshy synths bij en biedt een extra instrumentaal brugje dat ontbreekt bij The Police. Het is terug te vinden op een van de beste compilatiecd's die ik thuis heb liggen: Disco (Not Disco). Het verbluffende Macho City van de Steve Miller Band staat er ook op, maar da's weer een ander verhaal. Macho City was mijn tvdw op, ik heb het even moeten opzoeken, 22 augustus 1982. Toen cd's nog niet bestonden.

http://www.sendspace.com/file/hhx263