TVDW 21/12/2008 - Björn J:son Lindh - Bulldog (1973)

Tijd voor een persoonlijke favoriet uit de afdeling seventies funky jazz, het geweldige Bulldog van Björn J:son (sic) Lindh. Deze week verdiepte ik me in drie van 's mans platen, en dit nummer dreef opnieuw boven. Lindh is jazzfluitist wiens 5' of fame kwamen toen de twee B's van Abba hem vroegen om de dwarsfluitsolo te spelen op One Night in Bangkok van Murray Head. Lindh had toen al een aantal knappe jazzplaten op zijn actief, en speelde in 1975 ook al mee op de titelloze plaat van Abba. Ook in zijn jazzplaten duikt trouwens een Abba-connectie op: de vorig jaar overleden Ola Brunkert zit achter de drums.

Intussen is het eindejaar, dus tijd voor een muzikale round-up. In de vorm van een top 10? Waarom niet. De eerste twee posities zijn met overtuiging ingenomen en tekenen zich af van de rest. De acht overige plaatsen zijn onderling inwisselbaar, ik heb ze gerangschikt in functie van 'meest beluisterd in het afgelopen jaar'.

1. TV on the radio - Dear science,
2. The Feeling - Join With Us

3. Grace Jones - Hurricane
4. Jamie Lidell - Jim
5. Tim Grimm - Holding up the world
6. Dido - Safe trip home
7. Cut Copy - In Ghost Colours
8. Aimee Mann - @#ù&! Smilers
9. Lindstrom - Where You Go I Go Too
10. MGMT - Oracular Spectacular

Verder leuk werk van Death Cab For Cutie, Kooks, Steve Winwood, Etienne Daho, Mercury Rev (vooral voor hun overweldigende concert), Keane, The Hold Steady, Raconteurs, Liam Finn en Martina Topley-Bird. Geweldige singles van The Killers, The Black Kids, MGMT, The Script, Kooks.
Oh ja, en fuck Fleet Foxes.

Beste tv-moment: Tom Lenaerts die in De Slimste Mens het trefwoord Arno krijgt. Na obvious associaties als Oostende en TC Matic geeft hij een weergaloze derde: "overroepen". Big ups for Lenaerts!

De tvdw bijna vergeten, maar hier is 'ie. Enjoy en happy x-mas...

http://www.megaupload.com/?d=MLCLQSIQ

TVDW 23/11/2008 - Dido - Northern Skies (2008)

Ontroering is het nuchtere denken dat even een adempauze neemt.

Bram Vermeulen besteedde ooit 10 minuten van mijn interviewtijd terwijl hij specifieerde dat we beter niet over ontroering spraken maar over beroering, maar dit terzijde.
Deze week liet ik me tot mijn eigen verbazing ontroeren door de nieuwste cd van Dido. En dat terwijl ik tot op heden Dido had afgedaan als een melige huisvrouwenvariant van Chris De Burgh. Maar ik moet schoorvoetend terugkomen op mijn alweer al te snelle beoordeling. Die nieuwe cd is echt prachtig, met minstens drie nummers die me kunnen - daar komt dat woord weer - ontroeren. Luister naar de tvdw, het machtige en van weemoed druipende sluitstuk van de plaat, met een instrumentaal coda van haast drie minuten.
Misschien heeft de mellow mood wel iets te maken met het jaargetijde. 't Is overigens niet de enige zacht knetterende muziek die ik deze week beluisterde. Donderdag was het nog eens genieten van de herontdekking van Another Page, dat album dat Christopher Cross begin jaren tachtig opnam met de muzikanten van Toto. En vandaag, zondag, vulde Bon Iver de huiskamer. Terwijl het buiten sneeuwde en binnen de kleinste dochter een tekening maakte en ophoudelijk tetterde, met het goudgeel vlammende haardvuur op de achtergrond. Dichter bij een afbeelding van een kerstplaat kwam ik nooit.

http://www.sendspace.com/file/mvo2ox