TVDW 11/12/2011 - Wolf Gang - Dancing With The Devil (2011)

Alsof hij net voor sluitingstijd nog komt binnenhollen: net nu ik mijn eindejaarslijstje aan het bij elkaar puzzelen ben, wringt Wolf Gang zich met "Suego Faults" in de iPod. Wolf Gang is een Britse eenmansband, zijn debuut is een uitbundige, kleurrijke staalkaart indiepop. Met zijn falset en de pianopartijen zijn er links met Mika, met de soms barokke arrangementen komen zowel The Killers als Patrick Wolf into view. Luister naar de prachtige opgebouwde tvdw - met in de break een duidelijke verwijzing naar Queen - of naar de slotsong van het album (die ik er als bonus bijstop, en die wel uit Double Fantasy van Lennon lijkt te komen). Volgende week: lijstje!

TVDW 26/06/2011 - The Feeling (feat. Sophie Ellis-Bextor) - Leave me out of it (2011)

Zelden zo vaak via google gepolst waar dat nieuwe materiaal bleef. The Feeling stond met hun vorige plaat bovenaan mijn eindejaarslijstje in 2008, naast TV on the Radio. Terwijl de nieuwe TV me wat tegenvalt, weet The Feeling wel te bekoren. Deze Britten trekken al drie platen lang de kaart van melodieuze meerstemmige pop in de meest pure, onbeschaamde vorm. Think, zoals ze zelf graag namedroppen, 10 cc en Supertramp, al horen we in een aantal songs van nieuwe plaat "Together we were made" ook springerige oorwormpjes zoals ook Mika ze maakt. Verder krijgen ze dit keer hulp van Roisin Murphy en Freemasons. En van Sophie Ellis-Bextor, die getrouwd is met een van de bandleden. Erg fijne plaat.

TVDW 10/10/2010 - 10 cc - Feel the benefit (1977)

Some guy on the net thinks I suck and he should know
He's got his own blog

Ouch. Voorzover ik al ten prooi zou vallen aan hoogheidswaanzin en denk dat deze blog iets zou voorstellen in het licht van de eeuwigheid en de constellatie van de sterren , dan zijn Ben Folds & Nick Hornby wel daar om me op mijn plaats te zetten. Feit is wel dat ik met deze post toch mooi aan tvdw nummer driehonderd zit. Een verwezenlijking die net lager scoort dan de overwinningen van Eddy Merckx, de prestaties van Kim Clijsters of de stunts van John Massis, ik weet het. Maar toch.

Aanvinken, dat was het woord van de week inzake muziek. In mijn hoofd zweeft een lijstje met "Artiesten die ik nog live in concert zou willen zien", en sinds deze week heb ik de hokjes naast twee namen alvast kunnen aanvinken. The Steve Miller Band is het type Amerikaanse rockinstituut dat nog maar zelden de Grote Plas oversteekt, dus vandaar een 'must see'. Een fijn concert werd het, waarbij Miller erg sterke gitaarpartijen uit de mouw schudde en de setlist leuke verrassingen als Shu Ba Da Du Ma Ma Ma en Swingtown bevatte. Al waren er ook kanttekeningen. Zo werd Macho City, mijn all time favorite nummer van Miller, niet gespeeld, en was de groepsamenstelling aan de povere kant. De meeste baspartijen werden op keyboard gespeeld, de slaggitarist viel slechts bij enkele nummertjes in als bassist. En backing vocalist Sonny Charles hebben Zinnerboy Bart en ik een tijdje staan uitlachen. Met zijn ingestudeerde danspasjes en tandpasta smile leek wel weggelopen uit een derderangsbar in Las Vegas; Nicole & Hugo in het zwart. Nu, Sonny heeft wel de laatste lach, hoor: op zijn cv staat toch maar mooi een samenwerking met Phil Spector. Vandaar krijgt de man toch een bonus track bij deze tvdw (zie in comments).

Een tvdw die gaat naar de aangevinkte groep nummer twee, 10 cc. Mijn liefde voor de groep is grotendeels terug te brengen tot de geweldige live-dubbelaar Live and let live: avontuurlijke poprock met een hoge dosis eigenzinnigheid. Een echte revelatie voor mij was alvast de locatie, De Roma. Afgebladerde grandeur maar met honderd keer meer sfeer dan de betonnen tweelingsbunker Lotto Arena/Sportpaleis. Bij 10cc zitten tegenwoordig nog drie oudgedienden (songschrijver Graham Gouldman, gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess). Aangevuld met twee uitstekende multi-instrumentalisten zorgde de groep voor a highly enjoyable evening, met songs die live nog bijzonder indrukwekkend klonken. Tijdens I'm Mandy Fly Me en Feel the Benefit goed voor twee keer kippenvel... en dus goed voor een tvdw.

Nog een alinea Virtueel Dagboek, maar dan uit huiselijke kring? Deze week hebben zoon en ik ons geamuseerd met het maken van een cd-compilatie. Zoon moest nl. eergisteren naar het verjaardagsfeestje van zijn chérie Nora en wou haar verrassen met een verzameling van zijn favoriete liedjes. Een wel erg ràre verzameling - en eentje waarin de sporen van de muzikale opvoeding van het kereltje nog vers zijn - maar kom. Queen, The Jacksons, Mika, Peter Wolf, Journey, Sky, Milow, Clouseau, Tom Dice, B.E.P., Abba, Marco Borsato, Semisonic, Anouk, Squeeze, Kula Shaker én Polle Eduard moesten er volgens hem op. "Mijn 20 liefelingsliedjes voor mijn liefelingsmeisje" schreef hij op het zelfgemaakte hoesje. Hopelijk heeft het meisje een brede smaak.

TVDW 18/11/2007 - Ronny Jordan - Two Worlds (2000)

Natuurlijk had hier ook een tvdw van nieuwe wonderboy Mika kunnen staan. Het concert dat we van de man zagen (Vorst-Nationaal, afgelopen dinsdag) was immers prima. De aandoenlijk overgave van de man in kwestie (een minder gestroomlijnde kruising tussen Robbie Williams en Freddie Mercury) en een hele resem fijne popnummertjes (waaronder twee aardige nieuwe nummers): meer moet dat niet zijn. Gelukkig speelde de man ook een knappe versie van wat met voorsprong mijn favoriete Mika-nummer is: Any other world. Een glorieuze ballade, waarin een prachtsong van The Killers geciteerd wordt en waarin de pompende strijkers me steeds weer doen denken aan Philip Glass. Mais passons. Alleen de podiumact, met enkele irrelevante stage props, kon beter - net als de keuze voor een topzware versie van Eurythmics' "Missionary Man" (toevallig een van mijn absolute favorieten uit hun cataloog) als cover.
Maar Mika liep de tvdw mis. Niet getreurd, want iedereen moet diens Life in Cartoon Motion natuurlijk al lang in huis hebben. Neen, de tvdw ging naar Ronny Jordan, en wel om die ene bizarre gebeurtenis, de dag voor het Mika-concert.
Maandag had ik de eer Philip Cathérine te interviewen, op zijn charmant-rommelig appartement, hartje Brussel. Bij wijze van opener startte ik bij mijn binnenkomst met een los babbeltje over jazz, en ik stipte enkele van mijn favorieten aan. Cobham, Redman, Donaldson, Hancock ten tijde van Headhunters - steeds onthaald door geknik van Cathérine. Tot ik ook de naam Ronny Jordan liet vallen. Kende hij verrassend genoeg niet, waarna hij enthousiast rechtveerde en ik hem meteen prompt moest volgen naar een klein kamertje met, naast de vele gitaren aan de muur, ook een computer. Ogenblikkelijk werd 'Ronny Jordan' ingetikt op de iTunes Store en knalden enkele tracks uit de boxen. Daarmee meteen 10 minuten van mijn interviewtijd opsouperend. "Yes, verre van slecht, beetje Benson-achtig", klonk het goedkeurende commentaar. Surrealistische ervaring hoor, om op dergelijke informele manier het ijs te breken, bij iemand die wijd en zijd beschouwd wordt als een van de grootste levende jazzmuzikanten uit Europa. Het interview moest nog beginnen en kon al niet meer stuk.
Met zijn loepzuivere, funky stijl is Ronny Jordan nochtans geen kleine vis: dankzij een upgefunkte uptempo versie van Miles Davis' So What en een samenwerking op Guru's Jazzmatazz was hij zelfs een tijdje hip. Plus: hij zat even onder dak bij Blue Note, waarvoor hij onder meer deze tvdw opnam.

http://www.sendspace.com/file/c7utuj