Sunday, July 28, 2019

TVDW 28/07/2019 - Arthur Lyman - Taboo (1958)


Het wordt exotica genoemd, of lounge, of easy listening, space age music, pacific, of - ook een mooie - faux Polynesian music. Arthur Lyman was er samen met Martin Denny de grondlegger van. Laatstgenoemde bracht in 1957 het album "Exotica" uit, Lyman volgde een jaar later met "Taboo". Het is percussiegedreven instrumentale muziek met zowel plaats voor Oosterse als voor Latijns-Amerikaanse ritmes en met vooraan in de mix tal van bongo's, marimba en xylofoon, doorspekt met wat oerwoudgeluiden for good measure. Redelijk onweerstaanbaar, met prachtige stereo effecten en een onmiskenbare cool - én opgenomen in Honolulu.

Het was muziek die mijn vader ook wel wist te pruimen. Afgelopen donderdag - de warmste dag ooit in België - was het zes jaar geleden dat hij stierf. We wandelden met z'n allen naar het stukje natuurgebied waar we destijds zijn asse uitstrooiden. Nadien stopte ik met mijn moeder in een kringloopwinkel, op weg naar huis, en vond er een exemplaar van Lyman's meesterwerk. One for you, dad.

Labels: ,

Sunday, July 21, 2019

TVDW 21/07/2019 - Cycle V - Blood from a Stone (1984)


Een weekje Frankrijk, nou, daar wordt een mens niet vrolijk van. Toch niet op muziekgebied. De radio-uitzendingen lijken wel een opbod in middelmatigheid en slechte smaak. Gelukkig was er nog dat platenzaakje in Rouen, waar ik drie plaatjes kon op de kop tikken. Eentje ervan was die eenmalige samenwerking tussen Giorgio Moroder en Philip Oakey van Human League. Na thuiskomst en een eerste luisterbeurt viel hij me danig tegen, moet ik toegeven. Ja, Together in Electric Dreams staat erop, maar voor de rest hoor je tenenkrullende lyrics (juist, die waren er op Together... ook al) zij aan zij met kitscherige keyboardpartijen. Om maar te zeggen dat Moroder ondanks zijn mythische status ook best wat stinkers in de lade heeft.

Gek hoe soms de tijd me duidelijk maakt dat Moroder toch klaar is voor een tvdw. Vorige week was er al die door Moroder beïnvloedde song van Blondie, en net voor het weekje Frankrijk kocht ik de soundtrack van Metropolis, de Fritz Lang-film die in gerestaureerde vorm in de jaren tachtig een soundtrack van Moroder kreeg. Met Freddie Mercury bracht hij Love Kills, de enige song uit die soundtrack die wat weerklank kreeg. Er staan nog wel wat aardige songs op de plaat, Here's My Heart, een epische electroballad van Pat Benatar voorop. Ook Jon Anderson leent zijn vocals aan een Moroder-song, net als tweederangszangers als Adam Ant (ja, hij!) en Billy Squier.

Een echt verborgen juweeltje vond ik Blood From A Stone van het mij onbekende Cycle V. Het blijkt geen echte groep te zijn, eerder een zoveelste vehikel van de Italiaan zelf, met guest vocals van een zekere Frank DiMino, frontman van de Amerikaanse hair metal band Angel. Moroder haalde de Cycle V-dekmantel nog een tweede keer boven, op een van die andere eighties-soundtracks van hem, Flashdance, al is die welbepaalde song een draak vergeleken met deze sfeervolle electro-synthpop tvdw.

Labels: , ,

TVDW 14/07/2019 - Blondie - Heart of Glass (12" version) (1978)


Neen, het moeten niet altijd obscure songs zijn die het tot tvdw schoppen, toch? Afgelopen week scoorde ik de 12 inch van Heart of Glass in een kringloopwinkel. Het deed me nog eens beseffen wat een geweldige song dit wel is - vermoedelijk samen met Atomic en Rapture mijn favoriete Blondie-song. Google leert me trouwens dat dit, tegengesteld aan wat ik dacht, geen Giorgio Moroder-productie is. Moroder kwam pas twee jaar later bij Blondie, tijdens Call Me, al gaf Blondie wel toe met Heart Of Glass een doelbewuste poging te hebben gedaan om een euro-disco song à la Moroder en Kraftwerk te hebben willen maken. Vandaar de onderliggende discobeat en de drumcomputer die de song opstart (dezelfde die je ook hoort bij bv. Enola Gay, In the Air Tonight en Tears for Fears' Mad World). Net omwille van die disco ondertoon weigerde Clem Burke aanvankelijk om de track live te brengen. Raar, want zelfs ondanks de drumcomputer blijft 's mans drumwerk op dit nummer eenvoudigweg fantastisch.

Labels:

Thursday, July 11, 2019

TVDW 07/07/2019 - Hoyt Axton - Sweet Misery (1973)


Ik kocht afgelopen weekend "Queen - Greatest Hits". Op vinyl. Niet voor mezelf, ik heb de originele persing natuurlijk in de kast staan. Voor mijn jongste dochter (nu ja, jongste - ze heeft liever dat ik haar als grootste omschrijf). Ze ging de plaat cadeau doen aan een vriendinnetje. Knappe re-issue, op dubbele vinyl, met nog wat opgeleukte binnenhoesjes. Maar denk er even over na: ze koopt als veertienjarige een plaat van een groep die haar laatste hoogtepunt twintig jaar voor haar geboorte beleefde. Dat is alsof ik als veertienjarige voor een vriend een plaat zou kopen van (even denken... 1967 - 20 = 1947) Bing Crosby, Al Jolson of Glenn Miller. Heeft hoegenaamd niets te maken met this week's tvdw, maar ik wou het toch even meegeven als Food for thought...

Af en toe krijg ik een stapeltje 'naakte platen', vinyl waarvan de hoes ontbreekt (don't ask) maar die soms nog best speelbaar is. Het is een bont allegaartje, met soms een artiest die ik van haar noch pluim ken. Wat er dan volgt, daar kan ik erg van genieten. Het bekijken van het label, het gokken naar de muziekstijl die achter de naam schuil gaat, het voor het eerst opleggen van het schijfje. Gebeurt niet zo vaak, eigenlijk, vermits je bij heel veel artiesten toch ergens vaagweg een idee krijgt - afgaande op voorkennis, het platenlabel, de songtitels, de producer etc.

Dat was niet zo bij Hoyt Axton. Alleen al die naam. Proef 'm even. Hoyt. Axton. Wat voor muziek maakt die man? De naakte plaat die voor me lag, kwam uit 1973. Fair enough. Op het bruine A&M-label van Herb Alpert. Ik dacht vandaar eerst in termen van light cocktail jazzy instrumental stuff. Tot ik de plaat, die "Less Than The Song" heette, opzette. Axton bleek een heerlijke, soms van de pot gerukte verzameling songs te hebben geschreven. Referenties? Ik moest aan Johnny Cash denken, maar ook aan Randy Newman, Neil Diamond, JJ Cale en Zappa. De tvdw is de openingstrack van de plaat en een song die Lynch of Tarantino nog kunnen oppikken bij een van hun volgende soundtracks. Het is geen representatieve song, want die zijn er eigenlijk niet.

Google leerde me daarna nog veel meer over Hoyt Axton. Dat hij ook part-time acteur was (in Gremlins bijvoorbeeld). Dat hij op "Less Than The Song" steun kreeg van Linda Ronstadt. Dat hij een van de weinige (de enige?) artiest was die net als zijn moeder een nummer één hit scoorde in Amerika. De moeder van Hoyt schreef namelijk mee aan Heartbreak Hotel van Elvis Presley, terwijl Axton zelf (wat een coole achternaam, toch) Joy To the World schreef, dat in de versie van Three Dog Night ook de hoogste positie in Amerika bereikte.

Maar die trivia doen er eigenlijk niet toe. Ga naar Spotify. Selecteer Hoyt Axton en dan "The A&M Years" en val van de ene verbazing in de andere.

Labels: ,

Thursday, July 04, 2019

TVDW 31/06/2019 - Michael Franks - Chain Reaction (1977)


Je hebt zoetgevooisde stemmen. Paul Simon heeft er een. James Taylor ook. En dan heb je Michael Franks. De professor of cool. Niemand zingt op die schijnbaar moeiteloze, vrouwelijke, fluwelen manier als Franks. En hij heeft plaat na plaat een soort van jazzy softrock universum gevonden dat er wonderwel bij past. De tvdw komt uit zijn derde plaat, "Sleeping Gypsy". Enkele van de Crusaders spelen er op mee, en de productie is in handen van nog zo'n meester in subtiliteit en stijl: Tommy LiPuma.

Labels: