TVDW 21/11/2010 - Nick Lowe - True Love Travels on a Gravel Road (1994)

Net als vorige jaren: opnieuw zwaar afkicken en terug van de wolk stappen. De zevende editie van onze Detroit Breakdown muziekquiz liep erg gesmeerd. Een haast vlekkeloze avond, met in de fragmenten ook enkele personal favorites als The Leather Nun, Tragically Hip, Smithereens, Joan Armatrading, Robyn, Lindstrom... En Journey. Natuurlijk.

De link met de tvdw van Nick Lowe? Die is er niet, al was Lowe zo slim om zich net afgelopen week in de cd-speler te wurmen. Goede timing, want het trio van warme, ouderwetse platen waarvoor de man tussen 1944 en 2001 tekende, paste perfect voor de gelegenheid. Een eeuwigheid geleden wisselden mijn vrouw en ik immers eind november onze eerste kus uit, dit jaar vierden we een soortement jubileum(tje). De tvdw kon niet passender zijn. Een echte smartlap van een song is het - ook bekend in de originele versie van Percy Sledge, of in die van Elvis Presley. Zoals elke echt goede smartlap zit er in de kern een waarheid die, indien goed gebracht, best weet te ontroeren. Ik heb bij vorige posts al genoeg over mijn kinderen gesproken. Deze tvdw gaat richting mijn vrouw. Ze weet wel waarom.

How many hearts could live through all the winters
We've known and still not be cold?
True love travels on a gravel road

TVDW 15/11/2009 - The Leather Nun - Pink House (1986)

Hoeveel songs over fistfucken kent u?

Zo, nu heb ik de aandacht meteen vast. The Leather Nun heeft er alleszins eentje, F.F.A. heet 'ie, en hij staat temidden van ander sleazy materiaal te blinken op de dubbel-cd 'A Seedy Compilation - 1979 1994' die blogger Shamrockske vorige week in een uitverkoop voor me op de kop tikte. 'Ett live album som bonus i begransad upplaga' staat er op een stickertje te lezen.

Het werd een prettig weerhoren met de Zweedse band (drager van een van de meest hilarische groepsnamen ever). The Leather Nun, dat brengt herinneringen naar boven naar de studententijd. Naar alternatieve platenzaak JJ Records, waar al eens een streepje Nun werd opgegooid. Naar 't Stuc ook - het faculteitscafé van Pol & Sok waar een helder denkende barman destijds iets van de Dream Syndicate oplegde - mijn eerste kennismaking met God. The Leather Nun kwam in 1988 in datzelfde Stuc optreden en als kersvers verkozen Verantwoordelijke Cultuur (of iets van die strekking) vond ik het mijn plicht om de volle aula medestudenten te overhalen om te gaan kijken. Wij er ook heen, met een uitgebreide bende en voor de gelegenheid (en het plezier) uitgedost in onze meest zwarte outfit, voor een concert waarvan ik me vooral het feedback, de overijverige rookmachine, de grote hoeveelheid blinkend leder en de excessieve rockposes herinner.
De muziek, die kende ik toen al van Lust Games, hun compilatie-mini-album, en van de roemruchte cover van Abba's Gimme Gimme Gimme (a man after midnight). In hun versie leek het nummer wel een halfbroertje van Jesus & Mary Chain, en had de 'man' uit de lyrics plots meer uitstaans met de 'man' waar the Velvet Underground ooit over zong, dan met de loverboy waar Agnetha op doelde. Later zou ik ook Nun Permanent kopen, de cd waarvoor Spider From Mars Mick Ronson aangezocht werd als producer. Het zou de zwanenzang van de groep worden.

De tvdw is samen met Gimme Gimme Gimme het bekendste (nu ja) nummer van de groep. Zanger Jonas Almqvist - waar je als facebooker trouwens vriendje mee kan worden, ik geef het maar mee - hekelt in de song het Amerikaanse cultuurimperialisme, en gebruikt hiervoor de rare tandem van John Mellencamp (nog een raar uitgesproken 'Cougar' in de tekst) en Barry Manilow. Geen kwaad woord overigens over Mellencamp en diens quasi-gelijknamige song Pink Houses, voeg ik er graag aan toe.

http://www.sendspace.com/file/mo5gn3

TVDW 24/06/2007 - Datarock - Fa-Fa-Fa (2007)

Weer een fijne vorm van synchroniciteit. In het begin van de afgelopen week stond al vast dat Datarock met de TVDW zou gaan lopen, en twee dagen later kreeg ik van my man Dela de fijne opdracht om snel-snel wat Scandinavische liedjes te verzamelen. Meneer was immers een SPL (Scandinavian Playlist) aan het samenstellen om een of ander hip feestje, met ongetwijfeld érg schaars geklede jongedames, op te luisteren. En laat Datarock nu ook weer net uit Scandinavië, meer bepaald uit Noorwegen, komen? Dus deze kon ik meteen oversluizen naar Dela (samen met een heterogeen zootje bestaande uit o.a. Mezzoforte, Yum, Superswirls, Leather Nun, Laidback, Sophie Zelmani, Saybia, Peter Björn & John, Björn Jayson Lindh, Abba, Secret Service, The Raveonettes, The Knife, Lene Marlin, Bomfunk MC's, Kings of Convenience, Autopulver en dan vergeet ik er nog enkele).
Laten we intussen de hype een stapje voor zijn en u laten genieten van de gloednieuwe track Fa-Fa-Fa (neen, niks te maken met Otis Redding), een spannende brok blanke retrofunkrockdancedingesgedoe. Die springerige bass! Dat snedig gitaartje! Die licht psychotische zanger! Dat infantiele vrouwenachtergrondkoortje! Die killer break @ 3'30"! Iets dat zo in de mix kan met spul uit de eighties van Talking Heads, A Certain Ratio of Haircut 100.

http://www.sendspace.com/file/nbul2l

TVDW 16/04/2006 - The Cardigans - Don't blame your daughter (diamonds) (2005)

Wat later dan de traditionele zondag gepost, omdat ik het interview met de band + aansluitend concert van de daaropvolgende dinsdag (18/4) nog wou meepikken. The Cardigans zijn hands down m'n favoriete Zweedse popgroep sinds, euh... Abba en The Leather Nun (ces deux, bien étonnés de se trouver ensemble). "Life", die erg verfrissende flirt met sixties pop en kitsch uit 1995 (alweer) krijgt hier nog af en toe een draaibeurt. Op de vier daaropvolgende albums - waarvan ik er drie heb - bevestigde songschrijver Peter Svensson fijne nummers te kunnen schrijven. Standaard popsongs die echter niet zelden gekenmerkt worden door net dat tikkeltje extra in arrangement of productie. Of in teksten, want sinds deze in toenemende mate door zangeres Nina Persson geschreven worden, zijn ze veel interessanter. Markant: de groep die inmiddels wereldwijd al ruim tien miljoen platen wist te verkopen en in de VS met "My Favorite Game" zelfs tot in de hoogste regionen van de hitlijsten wist te komen... die zit nu nog zonder platencontract om recente cd "Super Extra Gravity" in datzelfde Amerika uit te kunnen brengen. En nog een weetje dat de malaise in de platenverkoop treffend illustreert: de promodame van Universal wist me te zeggen dat van het laatste album van Kanye West, toch momenteel dé hiphopster van het moment, in België amper... 1300 exemplaren waren verkocht. Soit, over naar het concert in de AB dinsdag: het was misschien nog goed te noemen maar alleszins niet memorabel. De erg plezierige babbel voordien met bassist Magnus was dat des te meer. The Cardigans hebben zeker aan podiumvastheid gewonnen in vergelijking met het concert dat we tien jaar geleden (!), in januari 1996, van hen zagen in de Botanique; jammer dat along the way het spontane ook plaats moest maken voor een run of the mill liveshow. Over de TVDW, uit het eind vorig jaar verschenen "Super Extra Gravity": ondanks de redelijk ridicule titel is dit een prachtig nummer, één van de drie hoogtepunten van de cd (samen met eerste single "I need some time...." en het onderkoelde striptease-nummer "In the round"). Voor ons mag 'ie als tweede single, hoor Nina.