Sunday, April 29, 2018

TVDW 29/04/2018 - Flintlock - Flintlock's on the way (1975)


Plaatjes opzetten die je intrigeren omwille van groepsnaam of hoes, maar die je voor het overige van haar noch pluim kent. Ben ik de enige die dat plezierig vind? Ik deed het als tiener al, toen ik in de lokale bib albums koos, puur omwille van de hoes.

Een IG-vriendin stuurde me afgelopen week een aantal platen op die ze gratis had gekregen op een rommelmarkt. Ik had gevraagd om Kowalski erbij te stoppen, een Duitse groep uit begin jaren tachtig (nochtans 'mijn' periode) die ik destijds volledig had gemist. Interessant luistervoer, hun mix van new wave à la Fad Gadget en avant-garde à la Einstürzende Neubauten. Ook in dat pakketje: een plaat van Burton Cummings, de frontman van de Canadese rockgroep The Guess Who (American Woman, weet je nog?). Niet wereldschokkend, maar ik ontdek zo'n plaatjes dus graag.

Net zoals bij Flintlock, dat ook in het postpakket stak. Hun debuut "... on the way" kreeg toch al snel een handvol draaibeurten. Ik probeer bij de tvdw steeds een coole foto van de artiest of band te zoeken, maar dat was bij deze Flintlock haast onmogelijk. Ik had er tot vorige week nog nooit over gehoord, maar Flintlock bleek een boysband die mid-jaren zeventig best wel succesvol was met hun glamrock, bubblegum pop en Merseybeat. Je hoort in Flintlock veel echo's van typisch Britse groepen, ze brengen iets wat in rechtstreekse lijn ligt met 10cc, The Kinks, Spencer Davis Group, de jonge Who en Mud. Erg vermakelijk. Ik had graag Thunderman als tvdw gekozen, maar dat nummer vond ik niet meteen op YouTube (om het te rippen). Dan maar het slotnummer van de plaat, het olijk voortjakkerende Flintlock's on the way. Op Spotify staat trouwens ook (maar één enkel) nummer van de band, het al even okselfrisse Sooner or Later.

Labels: , , ,

Friday, April 27, 2018

TVDW 22/04/2018 - Josh Rouse - Directions (2010)


't Is eigenlijk vrij simpel. Niets gaat boven kippenvel. Bij het laatste concert van Josh Rouse, afgelopen week in de N9 in Eeklo, was het twee keer van dat. Bij het inzetten van Sad Eyes, als eerste bis- maar dat was lang geleden al een tvdw. De tweede keer was net voordien, toen Rouse aan het eind van de reguliere set verraste met twee opvallende nummers uit de oude doos. Eerst met Dressed Up Like Nebraska ("van toen ik twintig jaar geleden hier voor het eerst optrad in België") en daarna met Directions ("mijn eerste bekende song waarnaar ze sindsdien blijven vragen, maar die ik maar zelden live speel").

Rouse's nieuwste plaat "Love in the modern age" lag de volgende dag op de draaitafel. Een mooie plaat, opgenomen met zijn trouwe bende muzikanten waarmee hij al jaren opneemt en concertjes afwerkt, die hier en daar verrast (dat subtiele vocodertje!) maar toch vooral in lijn ligt met voorgaand werk. Ik draaide nadien Rouse's cd "Home" uit 2000 - en het viel me op hoe homogeen zijn werk door de jaren heen is gebleven. Om een of andere reden denk ik bij Rouse steevast aan een kruising tussen JJ Cale en Paul Simon, al besefte ik tijdens het concert in Eeklo dat die vergelijking wat mank loopt. Rouse is natuurlijk minder rootsy dan Cale, maar deelt met hem wel de aandacht voor eenvoud. Raar hoe Rouse toch weet te raken, met erg eenvoudige akkoordenschema's en ogenschijnlijk banale teksten. Dat laatste onderscheidt hem dan weer van Paul Simon, die graag cryptisch en in metaforen schrijft ("losing love is like a window in your heart", weet je wel). Rouse schrijft veel en veel directer; het enige wat hem met Simon bindt ligt 'm in het zingen. Die soft spoken, schijnbaar nonchalante delivery - weinigen doen hem dat na. Buiten Paul Simon, that is. Maar die was eerst. Dus eigenlijk doet Rouse Simon na. Whatever.

Tot hier alweer wat triviale bedenkingen. Rouse scoort intussen wel lekker zijn vijfde (!) tvdw. Als ik ooit veel tijd heb, ga ik eens kijken of een andere artiest - om het even welke - überhaupt beter scoort. Een ietwat a-typisch nummer trouwens, dat Directions - ik hoor er altijd een beetje Paul Westerberg in.


Labels:

Monday, April 16, 2018

TVDW 15/04/2018 - Juliana Hatfield - Suspended in Time (2018)


Beetje haasje over tussen wat potentiële tvdw's, deze week. Psychedelic Furs maakten zeker kans, met name dan hun song Love My Way. Had alles te maken met de wonderlijke film "Call me by your name" die ik vorige week zag. Een film waarvan het verhaal, over eerste, onvergetelijke - en uiteindelijk ook onmogelijke - liefde, zich afspeelt in 1982. Vandaar duikt in de soundtrack iets op van FR David (jawel), iets van Flashdance, en dus ook dat ene nummer van de Furs. Mogelijkheid twee was iets van John Cale, waarvan ik afgelopen week voor het eerst twee vinylplaten bij de collectie kon voegen - het resultaat van een leuke uitwisseling met IG-vriendje Guy Kokken, een fotograaf met wie ik een grote, langlopende liefde voor all things Steve Wynn deel.

Dat Juliana Hatfield (tot mijn verbazing) gaat lopen met de tvdw, heeft alles te maken met haar opmerkelijke nieuwe plaat. Het is een tribute plaat waarin de indie-rocker uit Boston het oeuvre van Olivia Newton-John eert. Ik ben zelf niet de grootste Olivia-fan, al waren die enkele platen begin jaren tachtig (ja alweer die periode) natuurlijk onvermijdelijk. Dan heb ik het over Totally Hot, Physical en de Xanadu-soundtrack. Op dat moment schoof Olivia op van country zangeres into pop, een beetje een brave variant van let's say Sheena Easton. De tvdw komt trouwens uit Xanadu.

Juliana Hatfield zit vanzelfsprekend veel dichter bij Pixies Liz Phair Throwing Muses, dat soort scene, dan bij Olivia. Het mooiste aan de tribute plaat is dan ook dat ze de songs brengt zonder een spatje ironie, zonder dubbele bodem, zonder knipoog. Dat zou oh zo makkelijk zijn geweest. Maar neen, dit is een puur, eerlijk labour of love.

Labels: , , ,

Friday, April 06, 2018

TVDW 08/04/2017 - Ibrahim Maalouf - Beirut (2011)


Intussen is het haast een tweede natuur geworden: in de loop van de week steekt de vraag 'is dit een potentiële tvdw' bij zowat alle muziek die ik hoor, op de achtergrond de kop op. Maar wat is de bedoeling van deze vrijblijvend schrijfseltjes over deuntjes allerhande? Waartoe dient deze blog? Ik vraag het me wel eens af. Ik doe het in de eerste plaats voor mezelf ja. Ik kan moeilijk zeggen dat ik het doe voor de honderden trouwe lezers van deze blog, want die zijn er niet of ik ken ze alleszins niet. Ik doe ook geen moeite om de blog te promoten. Welke redenen zijn er dan wel? Wel, de tvdw's helpen me een beetje structuur kan te brengen in mijn muziekbeleving. Plus: ik hou van lijstjes. Plus: de blog helpt me net iets aandachtiger te luisteren naar muziek ("waarom zou dit een tvdw kunnen zijn?") - als tegengewicht voor het al te vluchtige wegwerpproduct dat muziek intussen geworden is. En het is wel leuk eens om te zien hoe deze of gene tvdw onthaald wordt bij mijn kleine groep muziekvriendjes die deze blog volgen. De groep is zo klein dat ik de vriendjes bij naam ken: dàg Nico! Helaba Bart! Jow Dele!

Structuur brengen in muziek? Lijstjes? Liefde voor muziek delen? Het is ook de bedoeling van muziekvriend Piet en de Missies waarop hij me uitnodigt. We hebben er door de jaren heen al twee gehad: Mission to Mars in 2004 en Mission to Venus in 2008. Het principe is steeds: Piet bepaalt een rode draad (bijvoorbeeld: "wat neem je mee in onze raket naar Venus?") en geeft een aantal van zijn muziekvriendjes de opdracht om met een selectie songs te komen (met bijhorende argumentatie). Hij bundelt dan songs en argumentatie in een reeks cd's en een boekje met duiding, en deelt dit dan onder de deelnemers van de missie.

Eenvoudig maar geweldig concept, dat zorgt voor een aardige reeks custom made cd's met fijn artwork en met plezierige teksten over muziek. Een jaar geleden nodigde Piet ons uit voor een derde missie, de Mission on Earth. Opdracht: 15 songs selecteren die iets te maken hebben met plaatsnamen, dorpen, steden, regio's op aarde. Iedereen (nu ja, dit keer waren we maar met drie deelnemers) vulde het wat op zijn manier in. Ik koos voor songs van Tom Verlaine, Billy Joel, Rush, Thomas Dolby, CCR, Barry Reynolds, Ryan Adams, Fountains of Wayne, Tragically Hip, Etienne Daho, The Shins, Neal Casal, Steely Dan, Concrete Blonde en Elliott Murphy.

Het resultaat van de Mission on Earth kregen we enkele weken terug overhandigd, de vier cd's van de Mission on Earth heb ik intussen doorgenomen. Erg fijn om eindelijk iets te horen van groepen waar mijn vrienden de mond van vol hebben (God is an Astronaut, Mogwai, De Beren...) of om deuntjes te herontdekken. Een van die relevaties uit de Mission on Earth is Ibrahim Maalouf. Hij blijkt een Frans trompettist van Libanese afkomst te zijn, de instrumentale tvdw neemt een erg lange, maar geslaagde aanloop om van sfeervol breezy naar stevig te gaan.

Labels:

Tuesday, April 03, 2018

TVDW 01/04/2018 - Jonathan Wilson - Living with myself (2018)


Het gebeurt nog wel eens, dat ik in de stortvloed van nieuwe muziek niet ga voor de gekende namen maar een nieuweling uitprobeer, bij wijze van gokje. Nu ja, 'nieuweling' is in het geval van Jonathan Wilson een niet meteen accurate omschrijving. De man heeft al heel wat op zijn actief, hij werkte o.a. samen met Father John Misty, Roy Harper, Vetiver en tourt momenteel in de band van Roger Waters.

Maar ik kende hem dus nog niet. Tot ik "Rare Birds" downloadde. Erg fijne plaat, met folky kampvuurliedjes, Beatles-achtige popsongs, War of Drugs-achtige soundscapes en ook deze geweldige tvdw, die wel lijkt te laveren tussen Daniel Lanois (dat wijdse sfeertje, die spaarzame invulling) en Alan Parsons Project (die smetloze productie). De tvdw zit in de comments, maar wie meer wil: check ook de track Loving You uit hetzelfde album.

Labels: