Tuesday, December 27, 2016

TVDW 26/12/2016 - Etienne Daho - Le brasier (2000)


Ik had in de traditioneel wat windstille periode in aanloop naar Kerst ook kunnen kiezen uit Herbie Hancock's seventies funkplaat "Secrets", want die kreeg best wat draaibeurten, maar ik ga toch maar voor een track uit "Corps et Armes", die mooie plaat van mijn favoriete Franse zanger, Etienne Daho. Le Brasier is een van de hoogtepunten, al was het maar om die mooie tekstlijntjes:

Que vive la flamme, que vive la flamme!
Pour à nouveau prendre feu
et brûler jusqu'au bout

Labels:

Thursday, December 22, 2016

TVDW 18/12/2016 - Thelma Houston - Any way you like it (1976)


De hoogtepunten van de discojaren worden vaak geassocieerd met Chic, terwijl de komst van die groep in feite net de teloorgang van het genre inluidde. De eerste twee, superieure platen van Chic (die eind 1977 en 1978 verschenen) zorgden voor een eindeloze stroom copycats en maakten dat disco plots overal opdook, zelfs (en vooral) bij artiesten die het genre enkel zagen om hun slabakkende carrière nieuw leven in te blazen.

De mooiste jaren van disco vielen dus net voordien, tussen pakweg '74 en '77, te rapen - en kregen hun definitieve, uitgekristalliseerde vorm bij Chic. In 1976 bracht Thelma Houston bijvoorbeeld "Any Way you like it" uit, waarvan de titeltrack het deze week tot tvdw schopt. De plaat is bekend om de mijns inziens definitieve versie van Don't Leave Me This Way, de song die oorspronkelijk van Harold Melvin & the Bluenotes was. De openingstrack is echter even goed.

Ook even snel een eindejaarslijstje aan deze post toevoegen? Meer dan ooit hield ik me dit jaar bezig met het kopen en beluisteren van oudere vinylplaten, dus dit lijstje is verre van representatief. Het zijn gewoon de platen uit 2016 die ik met plezier beluisterde:

Pretenders - Alone
Paul Simon - Stranger to Stranger
Blood Orange - Freetown Sound
ABC - The Lexicon of Love part 2
The Feeling - The Feeling
The Heavy - Hurt & the Merciless
Anderson Paak - Malibu
Turin Brakes - Lost Property

Over de eindeloze stroom popartiesten die ons dit jaar ontvielen nog even: natuurlijk lagen Toots Thielemans, Glenn Frey en Prince me nauw aan het hart, maar het heengaan van Maurice White, het opperhoofd van Earth Wind & Fire, vond ik nog het ergst. Ik vrees trouwens dat het de komende jaren niet veel beter zal zijn. Magere Hein begint nu meer en meer met de zeis te zwaaien in de verzameling van popartiesten waarmee wij, en niet onze ouders, opgroeiden...

Labels:

Sunday, December 11, 2016

TVDW 11/12/2016 - Neal Casal - One Last Time (1995)


Ik doe graag mee aan denkspelletjes rond muziek. Typisch, ietwat cliché voorbeeld is de "10 platen naar een onbewoond eiland" invalshoek, the desert island albums. Of: de 10 beste live-platen. Een ander spelletje dat ik intussen ook al afgerond heb (en op cd gebrand, zowat twintig jaar geleden) is "Het Museum Van", naar analogie van de gelijknamige serie die jarenlang op Studio Brussel liep. Nog een ander voorbeeld: de Mission To Mars reeks van muziekvriend Piet, en waarvan thuis ook een mooi reeksje cd's staan. Nu heeft Commander Piet een nieuwe opdracht voor zijn select clubje medereizigers: 15 songs selecteren rond plaatsnamen; steden of landen die in songs vermeld worden of waaraan je muzikale herinneringen hebt.

Ik ben er de afgelopen weken even zoet mee geweest. Altijd leuk om in een onbewaakt moment er even over na te denken en dan een argumentatie voor deze of gene song neer te pennen. En om nog eens albums boven te halen die al te lang onder het stof bleven liggen. Zoals "Fade Away Diamond Time", het debuut van Neal Casal. Tien jaar terug leverde dat al een tvdw op, nu een tweede. Logisch, want in de sector gitaarrock is het een van mijn favoriete platen. Casal werd na een handvol soloplaten ingelijfd door Ryan Adams om deel uit te maken van diens begeleidingsgroep The Cardinals.

Ik keek net even op Casals website en leerde dat de man de laatste jaren met nog wel meer schoon muzikaal volk geassocieerd werd. Zo is hij intussen vast lid van de band rond Chris Robinson (zie Black Crowes) en speelde hij gitaarpartijen bij The Jayhawks en zelfs op de laatste plaat van Vetiver (die vorig jaar bij mijn favorieten hoorde). Soit, erg plezierig om deze week - in het kader van Piets nieuwe opdracht Trip Around the World - dat geweldige debuut van Casal nog eens boven te halen. Of hij de selectie van 15 songs gehaald heeft (en met welk nummer dan wel?) zal je hier niet lezen. Classified!

Labels:

Tuesday, December 06, 2016

TVDW 04/12/2016 - Gary Wright - Comin' Apart (1981)


Mijn jongste dochter Hanne volgt harples samen met de dochter van Neeka. Dus toen ik afgelopen week "Chalk Mark in a Rainstorm" wat draaibeurten gaf, legde ik haar uit dat Joni Mitchell zo'n beetje de Amerikaanse variant is van Neeka. Joni, die natuurlijk ook uitvoerig beschreven wordt in Thomas Dolby's autobiografie die ik aan het lezen ben. Dolby trad aan als producer op "Dog Eat Dog", een verre van voor de hand liggende samenwerking, zo schrijft hij neer. Het belette niet dat de twee opnieuw samenwerkten, een plaat later, op de track Dancin' Clown - samen met Tom Petty en Billy Idol dan nog (wat een raar viertal!). Die track maakte kans op een tvdw, tot ik Casiopea op de draaitafel gooide.

Een plaat kopen, alleen maar omdat je geïntrigeerd bent door de hoes. Ken je dat? Het overkwam met met "Mint Jams" van Casiopea. Eenmaal thuis bleek het om een Japanse fusion-jazz groep te gaan - en nog niet van de minste ook. In Japan zijn ze music royalty en ook daarbuiten zijn ze, in jazzmilieu's, erg gekend. Sterke plaat, die "Mint Jams", die regelmatig een beurt kreeg vorige week - en met een track als "Domino Line" die in pole position stond om het tot tvdw te schoppen. Overigens blijkt de Belpopgeschiedenis ook een Cassiopea (met dubbele "s") te herbergen, zo wist een Instagram-vriendje me te melden.

Maar twee bovengenoemde tvdw-kanshebbers moesten het uiteindelijk afleggen tegen Gary Wright, waarvan ik afgelopen weekend drie thriftstore finds draaide. Twee dingen over Wright. Eén: op wikipedia stelt men dat deze man verantwoordelijk was voor de komst van de synth als soloinstrument in de popmuziek. Nou, daarover kan gediscussieerd worden. Hij is alleszins niet de enige die in de jaren zeventig de synth vooraan in de mix bracht. Met "Dreamweaver" had hij een knoert van een hit te pakken, helemaal verpakt in kosmische, wollen synthgeluidjes. Twee: Wright is een straffe gast als het aankomt op melige, corny lyrics. Waarom hij dan toch carrière maakte, heeft te maken met zijn songschrijverstalent - en met zijn goed gevuld adressenboekje. Ook het verhaal van Christopher Cross, come to think of it.

Er spelen zovele grote namen mee op Wrights platen; ze klinken dan ook geweldig goed, een beetje zoals ook Winwoods platen uit dezelfde periode. Wright nodigde onder meer de helft van Toto, Crosby en Nash, Michael McDonald, Jim Keltner en Dean Parks uit om mee te spelen. En hij pende ook nog wat nummers samen met George Harrison en Jeff Lynne. Als tvdw kies ik een van de weinige niét melige nummers van Wright. Eentje dat hij schreef samen met Cynthia Weil en Barry Mann (ik ga zelfs niet beginnen op te sommen welke hits die twee nog allemaal schreven) en dat vele jaren later als een versnelde sample opdook in
Armand Van Helden's clubhit "My My My".

Labels: , ,