TVDW 26/04/2020 - Rao Kyao - Fado Victoria (1983)

Als een grote wasmand vol met 'naakte' vinylplaten krijgt (zonder hoes dus) is het altijd spannend te zien wat de oogst zoal oplevert. In dit geval waren er tussen de pakweg honderd platen weinig die onbekrast én interessant genoeg waren. Ik pikte er een tiental uit die ik, na een zeepsop behandeling, een draaibeurt gaf. Een maxi van Nacht Und Nebel, iets van Jerry Lee Lewis, zelfs een van mijn eerste kennismakingen met hardrock, de compilatie Double Hard, zat er naakt tussen. Maar de grootste verrassing was toch een artiest op het Mercury-label met de intrigerende naam Rao Kyao.

Bleek meteen dat ik niets van Portugese muziek ken. Rao Kyao is immers een instituut in Portugal en met name "Fado Bailado", de plaat waaruit de tvdw komt, is een klassieker, zo leerde ik. Kyao, een saxofonist en dwarsfluitist (bestaat dat woord?), mixt er jazz en fado. Het resultaat is een wonderlijke ontdekking.

TVDW 19/04/2020 - Thompson Twins - In the Name of Love (1982)

Matthew Seligman, de bassist die een paar dagen geleden het leven liet als gevolg van Corona/Covid 19, mag dan al een voetnoot zijn in de muziekgeschiedenis; hij duikt wel op in heel wat van mijn tvdw's. Seligman was van bij het begin een steunpilaar voor Thomas Dolby. Die vroeg hem bijvoorbeeld om het Moog-baslijntje van She Blinded Me With Science in te spelen, maar hij schreef ook samen met Dolby aan een aantal van diens nummers (Neon Sisters, The Ability To Swing en natuurlijk Dissidents). Maar Seligman was, nog voor Dolby's debuutplaat "The Golden Age of Wireless", al bij de Soft Boys, een cultgroep waarin ook Robyn Hitchcock en Kimberley Rew zaten (die laatste zou later fijne gitaarriedels verzorgen bij Katrina & the Waves). Net als Dolby zat Seligman ook bij Bruce Woolley & The Camera Club, dat groepje dat de eerste versie van Video Killed The Radio Star opnam. Midden jaren tachtig speelde hij mee op "This is the Sea" van The Waterboys, en live ondersteunde hij - opnieuw, samen met Dolby - David Bowie tijdens diens Live Aid-optreden.

Soft Boys, Bruce Woolley, Waterboys, Bowie en drie keer Dolby: dat zijn zeven tvdw's waarmee Seligman verbonden is. Daar komt vandaag een achtste bij. Op bijna 800 tvdw's is dat een prima score.

In the Name of Love komt uit The Thompson Twins' tweede plaat. Seligman was toen de bassist in die band, en Dolby was er net bijgehaald om synths te spelen - wat de groep meteen uit de experimentele postpunk haalde en in into de hitparades bracht. Dolby was overigens al langere tijd fan van The Thompson Twins. Hij schreef een van zijn songs, One of Our Submarines, nadat hij een optreden van de Twins had gezien, in de hoop dat die groep het zou coveren.

Ik zag Seligman aan het werk toen Thomas Dolby optrad in de AB, in mei 2012. Het was het eerste optreden dat ik zag van mijn held. Over enkele maanden zou er een tweede zijn bijgekomen, want Dolby stond op de affiche van het W Festival - en natuurlijk had ik al kaartjes. Maar ook dat optreden viel weg, door Corona/Covid 19.

TVDW 12/04/2020 - Ian Hunter - Noises (1981)

Ian Hunter, zanger van Mott The Hoople, die een plaat opneemt onder auspicieën van Mick Ronson, de man die Bowie zoveel hand- en spandiensten bewees op plaat en op het podium. Een plaat waaraan ook Todd Rundgren en twee leden van The Clash, Mick Jones en Topper Headon, meewerkten? Dat klinkt behoorlijk straf. Het album "Short Back 'n Sides" bracht afgelopen week minder vuurwerk dan ik verwacht had, maar er stond toch een merkwaardig nummertje op dat meteen mijn aandacht trok. 't Is het soort van song dat destijds vermoedelijk verguisd werd door de critici, een losse groove die erg chaotisch begint en na een start-stop nog wat voortdendert. Ik hoor er vooral de weg in die The Clash aan het eind van hun carrière, en vervolgens Mick Jones met Big Audio Dynamite, bewandelde. Veel blanke funk, zelfs wobbly synths, en een vibe die meer weg heeft van Talking Heads meets Ian Dury (of diens partner Chas Jankel - zie tvdw van twee weken terug). Lekker!

TVDW 05/04/2020 - Paul Simon - Under African Skies (1986)

"These are the roots of rhythm and the roots of rhythm remain." Zo'n typische tot de verbeelding sprekende tekst zoals alleen Paul Simon die kan schrijven. Ik heb het altijd de sleutelzin van "Graceland" gevonden, een plaat die zo sterk rond ritme is gebouwd. Voor het overige opnieuw hetzelfde criterium voor de tvdw als in vorige door Corona geteisterde week: van de vele plaatjes die de revue passeerden, kies ik gewoon degene die net dat tikkeltje meer indruk naliet.

Dat werd, een beetje tot mijn verbazing, "Graceland" - een plaat die een beetje te vanzelfsprekend geweldig is. Een rijk, gelaagd, boeiend album, dat een jaar na de release de Grammy voor Beste Album wegkaapte, in een editie waarbij velen aan "So" van Peter Gabriel dachten als winnaar. Under African Skies is een van de vele hoogtepunten, een nummer waarin ook Linda Ronstadt een mooie ondersteunde rol speelt.

TVDW 29/03/2020 - Chaz Jankel - Number One (1985)

De Corona-crisis en de bijhorende quarantaine maakt dat ik me op Discogs heb gestort (user name 'johnnykoop'). Intussen heb ik - even kijken - 1605 albums ingegeven, van de A van Abba tot de O'Jays. Still got some work to do. Het overlopen van de collectie maakt ook dat ik de afgelopen dagen her en der platen opnieuw ontdek en beluister. De tvdw moest dan ook logischerwijze uit deze groep albums komen. Eerst dacht ik Elliott Murphy te nomineren, omdat hij zo sympathiek was om een commentaar op Instagram achter te laten, toen ik zijn "Just a story from America" postte.

Uiteindelijk kies ik voor het muzikale mastermind en de eeuwige sidekick van Ian Dury. Chaz Jankel - die zijn naam om onduidelijke redenen ook wel eens als Chas spelde - was de funky cat die Dury's beste song van een geweldige groove voorzag. Jankel was dan ook een grote fan van Sly & the Family Stone, Earth Wind & Fire en Rose Royce, een invloed die nogal ongewoon was in de Britse postpunk scene. Op zijn boeiende soloplaten exploreerde Jankel zijn liefde voor zwarte muziek nog verder - met als hoogtepunt Ai No Corrida, de song die zelfs Quincy Jones goed genoeg vond om te coveren.