Thursday, February 28, 2019

TVDW 24/02/2019 - Sly & the Family Stone - Spaced Cowboy (1971)


We zijn 737 posts ver - hé dat is een Boeing! - en ik al die jaren heb ik ongetwijfeld talloze keren de woorden groove en vibe laten vallen. Ze horen bij muziekbesprekingen als Samson bij Gert, maar ze zijn erg moeilijk te definiëren. Een song met een geweldige groove, een album met een heerlijke vibe: iedere muziekliefhebber weet wat ermee gezegd wordt, maar het omschrijven is niet eenvoudig.

't Is maar een random bedenking hoor, wees gerust dit is niet de start van een paginalang traktaat. Maar ik moest er aan denken toen ik "There's a Riot Goin' On" opzette. Als er één plaat is die volledig is opgetrokken uit en ondersteund wordt door grooves en vibes, is het deze wel. Ik ken zelfs weinig voorbeelden van albums die haast uitsluitend op die twee elementen steunen. De songs zelf? Die zijn erg sketchy en rafelig, het lijken wel improvisaties en jams, en heel wat lyrics zijn nauwelijks te verstaan. Ik had me graag als vlieg aan de muur in de studio verschanst om te kijken hoe de songs tot stand kwamen (en wie besliste om welke versies aan het album toe te vertrouwen).

"There's a riot going' on" is typisch zo'n plaat die in de naslagwerken à la "Hundred Albums you must hear before you die" staan. Ik ken de mythische status en ik weet bv. nog dat Steve Wynn me ooit toevertrouwde dat ze bij zijn all time favourites hoort. Maar tot enkele weken terug had ik 'm nooit gehoord. Nu heb ik hem, dankzij een vinyl exchange op Schiphol Airport, in mijn bezit. En wat blijkt: hij lost alle verwachtingen in. Hij is met weinig te vergelijken, of het moet met Shuggie Otis zijn - die heeft ook ooit zo'n groovy album gemaakt. "There's a Riot Goin' on" is nota bene ook een van de eerste platen waarop een ritmebox te horen is. En onder meer Ike Turner en Bobby Womack spelen er ergens op mee. Now let's funk!

Labels:

Thursday, February 21, 2019

TVDW 17/02/2019 - Grover Washington Jr. - Knucklehead (1975)


Ken je Just the Two Of Us, dat nummer dat Bill Withers zingt? Het is eigenlijk een duet met saxofonist Grover Washington Jr. en het verscheen op diens album "Winelight" van begin jaren tachtig. Winelight, ja. Het zegt al iets. Grover werd met die plaat en hitsingle een van de iconen uit de smooth jazz, een genre dat binnen de jazz zowat dezelfde status heeft als yacht rock dat heeft binnen de rock. Het heeft bestaansrecht (en heel wat fans), maar het is weinig credibel (.... en het mondde in het geval van Grover uit in het geval Kenny G...).

Hoe goed "Winelight" ook is, Grover had in de jaren zeventig wel andere pijlen op zijn boog. Ik oogste afgelopen week 's mans plaat "Feels So Good" en die zit in de beste traditie van Herbie Hancock's "Headhunters" tsjokvol vette grooves en dikke lappen jazzfunk. Niet voor niets werd de plaat later leeggeplunderd door de hiphopgemeenschap, die de samples gebruikte in nummers van A Tribe Called Quest, Outkast en Notorious B.I.G.

Labels:

Friday, February 15, 2019

TVDW 10/02/2019 - Vampire Weekend - Harmony Hall (2019)


Rondje langs de kanshebbers? Er waren best wat mogelijkheden deze week. Ik vond "Give us a wink", een plaat van Sweet, opvallend sterk. Meer nog dan bij de eerdere, door Chinn & Chapman geschreven glamrock hits, klinken ze op deze plaat erg als Queen. Het feit dat het album ingeblikt werd in de Musicland Studios in München, in een productie van Mack, is daar niet vreemd aan. Vooral slotsong The Healer vond ik tvdw-waardig. Ook kanshebbers: de songs op "Go For It", een plaat uit 1981 van Noord-Ierse punkrockers Stiff Little Fingers. Stevig, snedig, catchy en mooi passend in het rijtje van The Clash en Frank Turner. Of wat te denken van Balthazar en hun nieuwe full album "Fever" dat ik deze week een eerste beurt gaf. Of wat te denken van een track - om het even welke, 't is zo'n goed album - uit "Stars", dat popsoulwonder van Simply Red uit begin jaren negentig. Die laatste kreeg ik dinsdag overhandigd door Instagram-vinylvriendje Dave, op de luchthaven van Schiphol.

Ik belandde in Schiphol om dochter Elien uit te wuiven, die 111 dagen (ja, exact 111) in Suriname zal verblijven. Op de heenweg hoorde ik een flard van wat niet anders dan de nieuwe Vampire Weekend kon zijn. Op de terugweg draaide ik 'm nog een paar keer, het is een dubbele single die - eindelijk - nieuw werk van de groep aankondigt. Vampire Weekend heeft een beetje een nerdy imago, maar hun indiepop is steeds verrijkt met frisse, onverwachte, rare arrangementen en instrumenten. Benieuwd hoe het full album later dit jaar zal klinken.

Labels: , , ,

Monday, February 04, 2019

TVDW 03/02/2019 - Peter Case - Entella Hotel (1989)


Ze hadden mooi hun vijfde (!) tvdw kunnen scoren, die van Death Cab For Cutie, ware het niet dat hun langverwachte concert in de Roma danig tegenviel. Op hun laatste plaat schoven ze nog wat meer op van indierock naar melodieuze pop - meer richting Keane, minder richting The Shins - maar op zich was dat geen bezwaar. Erger was dat de man achter het mixing board zondagavond plots hersendood bleek. Hoe anders verklaren dat de zangpartijen tijdens zowat heel de reguliere setlist helemaal achteraan in de geluidsbrei zweefden? Op die manier leek het alsof Ben Gibbard helemaal niet kon zingen, terwijl de rest van de band speelde alsof ze in een Amerikaans football stadion stond. Ook de setlist (zie onder) was verre van vlekkeloos opgebouwd, en wat sneu dat Leeds enkele dagen geleden nog voormalig tvdw Doors Unlocked & Opened kreeg te horen (en wij niet). Tegenvaller, dus.

Dan maar voor de tvdw teruggrijpen - met plezier trouwens - naar "The Man With the Blue Post-Modern Fragmented Neo-Traditionalist Guitar", de plaat die Peter Case maakte samen met Ry Cooder en enkele leden van Los Lobos, en die ik net voor het concert van Death Cab For Cutie speelde. Ik was vergeten hoe goed 'ie wel was. Case bleef net zoals pakweg Steve Forbert en Elliott Murphy steken in het vakje van Eeuwige Belofte, maar op "The Man..." (vervelende albumtitel, ik weet het) staan prachtige nummers, het sfeervol ingekleurde Entella Hotel voorop. "You got one card to play, and dying to play it each night..."



I Dreamt We Spoke Again
Summer Years
The Ghosts of Beverly Drive
Long Division
Title and Registration
Gold Rush
Crooked Teeth
Photobooth
No Sunlight
What Sarah Said
60 & Punk
I Will Possess Your Heart
Autumn Love
Black Sun
Expo '86
Northern Lights
You Are a Tourist
Cath...
Soul Meets Body
Marching Bands of Manhattan
I Will Follow You Into the Dark
When We Drive
Tiny Vessels
Transatlanticism

Labels: ,