TVDW 28/11/2021 - Golden Earring - Weekend Love (1979)

 

Moeilijk voor te stellen nu België, nu ja Vlaanderen, al een paar decennia rockgroepen heeft die minstens even internationaal klinken dan die in Nederland, maar in de jaren zeventig en tachtig waren het toch de Nederlanders die erin slaagden al eens potten te breken in bijvoorbeeld Amerika. We keken in die tijd allemaal op naar Golden Earring, het toonbeeld van cool. Ze hadden de songs, de attitude, de looks. Ik weet nog goed hoe gek ik was van Twilight Zone, het hoorde bij de tien eerste singletjes die ik kocht. Vooral dan die geweldige break was pure genius: "When the bullet hits the... bone" - en dan boem paukenslag, die voortdenderende bass als intro op die messcherpe gitaarsolo van George Kooymans.

Toen zowat twee jaar terug A.L.S. vastgesteld werd bij diezelfde Kooymans, bleek dat zoals bekend het plotse eind van de band. Vorige week bekeek ik een uitgebreide tweedelige documentaire over de groep en haalde nadien wat platen en cd's van hen van onder het stof. Hoog tijd om hen met een tvdw te bedenken. Weekend Love is een logische keuze: het is altijd een van mijn absolute favorieten van Golden Earring geweest. Het was destijds de song die hen uit de crisis haalde en zo de weg vrijmaakte voor de Dick Maas videoclips en de latere hits.

 

 

TVDW 21/11/2021 - Sylvester - Too hot to sleep (1981)

 

Altijd fijn als je een album meegraait dat dan plots nauwelijks van de platendraaier weg te branden valt. "Too hot to sleep" van Sylvester was er zo eentje. Ik was aangenaam verrast om vast te stellen dat ik niet louter de falsetto ultradisco terugvond, maar een breder spectrum, inclusief enkele tracks waarin Sylvester zelfs in een veel lager register zingt. De tvdw en titeltrack is een goed voorbeeld en een nummer dat veel meer aansluit bij yacht rock dan bij Studio 54. Heck, het lijkt zelfs haast een song die Toto vergat te schrijven. Toch maar mooi de derde tvdw voor Sylvester!

TVDW 14/11/2021 - Black Pumas - Know you better (2019)

 

Eerst twee jaar geen concerten en dan plots drie (!) op één week tijd. Woensdag begon het feest met een blij weerzien met 10cc. Hoedje af voor Graham Gouldman, dik in de zeventig, die er nog steeds staat. Net als die melodieuze popsongs natuurlijk, met clevere, rare teksten en theatrale songstructuren die enkel uit Engeland konden komen. 

Vrijdag tapten we uit een ander vaatje, met de superieure jazz van Brad Mehldau. Gebracht in de essentiële, uitgepuurde trio-bezetting, waarbij de wonderlijk spelende Mehldau geflankeerd werd door een al even fabuleuze ritmesectie. Vooral drummer Larry Grenadier was met subtiele, inventieve, gevarieerde spel een lust om te zien en te horen. 

Zondag werd het concerttrio afgesloten met Black Pumas, de groep nu al goed twee jaar surft op de hype van hun naamloze debuutplaat. Black Pumas brengt licht psychedelische soul, hun losse vibe doet me soms wat denken aan Sly & The Family Stone, al zijn ze minder grillig en serveren ze hun soul nogal lichtgekruid. De tvdw komt (vanzelfsprekend) uit dat debuut en doet wat denken aan The Heavy of, qua ritme,  aan Dear God van Monsters of Folk - twee groepen die eerder al tvdw's scoorden op deze blog.

TVDW 07/11/2021 - Hubert Laws - The Chicago Theme (Love Loop) (1975)

 Ik hou van funk en ik hou van jazz, dus logisch dat ook funkjazz regelmatig op de draaitafel belandt. Nochtans niet het meest populaire of credibele genre, ik weet het, maar dat houdt me - vanzelfsprekend - niet tegen. Van de broertjes Laws is de wat jongere Ronnie misschien iets bekender, al was het maar omdat hij een van de oorspronkelijke leden was van Earth Wind & Fire en omdat hij  de originele versie bracht van Always There, een song die in de acid jazz periode opgepikt werd door Incognito. Oudere broer Hubert bracht midden jaren zeventig de plaat "The Chicago Theme" uit, met grote namen als Stanley Clarke, Steve Gadd en Bob James - die het titelnummer schreef. 

TVDW 31/10/2021 - Al Green - I can't get next to you (1971/2021)

 Ik had deze week zonder probleem Need van Collective Soul kunnen nomineren, een ouwertje dat ik de afgelopen dagen met de gepaste aplomb presenteerde aan mijn twee dochters. But guess what, Needs had in 2005 (ja we zijn al zolang bezig) al een tvdw opgeleverd. Blijft wel een machtig mooie song, en ik blijf halsstarrig een lans breken voor Collective Soul en hun prima hybride vorm van - even ademhalen -  gespierde college rock, melodieuze Beatles popgevoeligheid en Led Zep-achtige post grunge.

De rockers uit Georgia ruimen met plezier baan voor Al Green. Green staat, net als Bill Withers, al jarenlang aan het hoofd van mijn wishlist. Daar bleven ze al die jaren ook, omdat ik zijn platen - in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sam Cooke of Smokey Robinson - nu eenmaal nooit voor een zacht prijsje tegenkom. Gelukkig zorgt mijn Instagramvriendschap met de hier ook in de comments soms opduikende Cynthia ervoor,  dat ik nu eindelijk mijn eerste Al Green album op vinyl heb (op mooi rozige vinyl dan nog). 

"Give me more love"  is in feite Green's Greatest Hits collectie, maar dan ter gelegenheid van een limited edition record store release aangevuld met orchestral arrangements. Het had verkeerd kunnen aflopen, ik weet het, maar de strijkersarrangementen blijven subtiel en niet te suikerig, ondersteunen en begeleiden meer dan dat ze in de weg lopen en geven in het beste geval de songs nog wat extra warmte.