Sunday, March 25, 2012

TVDW 25/03/2012 - The Shins - Fall of '82 (2012)



God, wat hebben we làng moeten wachten op die opvolger van "Wincing the Night Away" - wat mij betreft een van de allermooiste platen van de afgelopen vijf jaar. Maar nu is er eindelijk "Port of Morrow". The Shins treden intussen weliswaar aan in een grondig hertimmerde bezetting, maar de sterkte van de groep is intact: gouden melodieën, met hier en daar net genoeg eigenzinnigheid. Niet voor niets zijn the Shins samen met Death Cab for Cutie de absolute lievelingen van de indierock. De tvdw is slechts een van de hoogtepunten; de zanglijn in de strofes doet me trouwens onwilleukerig denken aan Life's Been Good, een ouwertje van Joe Walsh van de Eagles.

Labels: , ,

Sunday, March 18, 2012

TVDW 18/03/2012 - Athlete - Rubik's cube (live) (2012)



Het is 19 jaar geleden dat Thomas Dolby nog met een full album met nieuw materiaal kwam ("Astronauts & Heretics" was dat) en blijkbaar is het van 1984 geleden dat hij nog in België optrad. Nog twee maanden en dan is het eindelijk zover, dan landt de Time Capsule Tour in Brussel. Mijn persoonlijke muzikale evenement van het jaar? Het zal toch niet veel schelen, neen. Eigenlijk wacht ik al van 1982 op dit ene concert; van toen ik dat wonderlijke debuut "The Golden Age of Wireless" ontdekte. Een plaat die zoveel sfeervoller leek dan wat collega-synthpioniers destijds uitbrachten - en het begin van een nooit weggeëbde liefde. Dolby bleef namelijk interessante muziek maken, en in de meest recente jaren was het prettig om hem te volgen via 's mans website of twitter-account. Zo nam hij zijn fans regelmatig bij het handje om het opnameproces van "A Map Of The Floating City", die nieuwe plaat, stap voor stap te kunnen volgen.

In de Kapelstraat, waar ik opgroeide, woonden er heel wat vriendjes, maar slechts eentje deelde destijds mijn liefde voor Dolby. En met hem trek ik zovele jaren naar de Ancienne Belgique, midden mei. Een erg fijne bijkomstigheid.

De tvdw heeft hier weinig mee te maken, want buiten wat youtubery stond ik niet stil bij Dolby. Er waren wel streepjes Little Feat, Great Lake Swimmers, een leuke mixtape die ik van www.deathwearswhitesocks.com haalde - en ik blijf ook die nieuwe Chuck Prophet uitstekend vinden. Maar het sterkst vond ik toch de net verschenen live-plaat At Union Chapel van Athlete. Oude bekenden zijn het, of liever: persoonlijke favorieten, die raar genoeg zelfs uitgroeien tot de tvdw-koningen van deze blog. Queen en Thomas Dolby hebben bijvoorbeeld maar twee tvdw's achter hun naam staan. Net als Steve Wynn, Steve Winwood, Paul Simon, Josh Rouse en Roachford. Zowel Yes als Death Cab For Cutie hebben er drie. Maar vier? We zijn intussen 375 tvdw's ver en ik denk niet dat iemand op gelijke hoogte komt van Athlete. Tvdw nummer vier, Rubik's Cube, was al een van de vele hoogtepunten op Athlete's laatste studioplaat "Black Swan". In de live-versie klinkt de song minstens even mooi.

Labels: , , , ,

Friday, March 09, 2012

TVDW 11/03/2012 - Chuck Prophet - Whole Lot More (1997)



Stel, je gaat naar een concert van een Amerikaanse gitaarheld - iemand die best wel enkele voetnoten in de rockgeschiedenis schreef en intussen wat dan heet een 'cultstatus' heeft verworven. Dan horen daar bepaalde geplogenheden bij. Je neemt je wagen naar pakweg Brussel, Antwerpen, Gent, je betreedt de zaal, de PA zwijgt en de lichten doven, de man komt op, applaus, spelen, applaus en meer applaus, de bissen, dat soort dingen.

Afgelopen woensdag bleken de spelregels enigzins anders. Ik reed richting Moerbeke-Waas, niet bepaald het epicentrum van grote rockconcerten, waar ik bij een doodgewone woning langs de tuin een doodgewone living betrad, waar ik voor één euro zelf een pintje uit de bak kon nemen. De Amerikaanse gitaarheld in kwestie? Die stond drie meter van me een sandwich te smeren in de keuken, hij baande zich nadien een weg tot aan de andere kant van de living en hij begon te spelen. Na zowat een uur stopte de man, hij stapte tussen de stoelen door richting keuken, tot iemand zei "One more, Chuck?". Toen draaide hij op zijn hielen, keerde terug richting microfoon en speelde er nog eentje. Het publiek vond het geweldig. En als ik goed geteld heb, bestond dat publiek uit 25 man.

Prophet heeft veel gemeen met Steve Wynn. Ze maakten beiden deel uit van de Paisley Underground muziekstroming, schreven een song samen (Look Both Ways - versie CP op Brother Aldo, versie SW op Fluorescent) en zijn grofweg ook hetzelfde soort van songschrijvers. Knappe verhalenvertellers met een voorliefde voor Americana, film noir, tongue in cheek verwijzingen naar popcultuur en zelfs baseball. Prophet schreef er een song over op zijn net verschenen nieuwe cd, Wynn schreef zelfs twee volledige albums over de sport.

Net als Wynn is Prophet ook een groot muziekliefhebber, iemand die Bacharach & David live kan brengen, die vorig jaar nog het hele London Calling van The Clash naspeelde, maar net zozeer gek is op Philly Soul. En om het touren te vergemakkelijken, doet Prophet een Wynn'eke - door zijn vrouw als vaste muzikante mee te nemen. Ik had me trouwens wat beter moeten voorbereiden: google leert me net dat Chuck een nummer schreef samen met mijn Grote Held, Peter Wolf, en dat hij ooit te gast was op de tv-show van Mijn Andere Grote Held, Daryl Hall. Damn, dat ik hem daar niets over gevraagd heb, toen we na het concert even een korte babbel hadden in dat keukentje, daar in Moerbeke-Waas.

Over dat concert nog: het was, naast de songs, ook genieten van de vermakelijke anecdotes. Over platen opnemen in Mexico City, over het eerste pornotheater in de VS en over Ryan Adams. Met die laatste deel ik blijkbaar een voorliefde voor New Year's Day als favoriete Chuck Prophet-song. Meteen dacht ik, toen hij na het verhaaltje de song inzette, mijn tvdw vast te hebben. Helaas, halverwege vergat hij de tekst, wat zorgde voor een behoorlijk lullig abrupt einde. Dan maar de andere track uit "Homemade blood" die hij woensdag speelde, Whole lot more. "Homemade blood" als een van de beste gitaarplaten van de jaren negentig omschrijven, is misschien net wat overdreven, maar uit het jaar 1997 kwamen er alleszins weinig betere.

Labels: , , , ,

Sunday, March 04, 2012

TVDW 04/03/2012 - Cannonball Adderley - The Jive Samba (live) (1962)



Het moet daar gezellig zijn geweest in die Jazz Workshop in San Francisco, die welbepaalde 22ste september 1962. Cannonball Adderly speelde er ten dans, en getuige deze versie van zijn bekende The Jive Samba moet het daar een stomend avondje zijn geweest. Adderly was toen al een grote naam; enkele jaren voordien maakte hij immers deel uit van de band van Miles Davis, toen die "Kind of Blue" opnam.

Dit is exact het soort van jazz dat ik geweldig vind - losjes maar tegelijk met een strakke groove, puur en onverdund maar tegelijk met een knipoog richting funk. Zie ook Lou Donaldson of Joshua Redman. Kijk ook naar de mooie clip, live en in zwart-wit:

http://www.youtube.com/watch?v=LHFn0vHF6-c

Oh ja, er is nog een link naar een andere tvdw-houder: Buckshot LeFonque, het geweldige crossover-jazz-hobbyclubje van Branford Marsalis, was genoemd naar het pseudoniem waaronder Cannonball ooit een plaat opnam.

Labels: , , , ,