Monday, February 26, 2018

TVDW 25/02/2018 - Etienne Daho - Les Flocons de l'été (2017)


"l’élégance française dont Daho est l’incontesté souverain". Even wat pikken van het internet omdat ik het toch niet zo mooi gezegd krijgt. Daho's nieuwste, Blitz, is sinds een paar dagen eindelijk thuis aanbeland. Een dubbele vinylplaat waarop de Maître laveert tussen psychedelica, torch songs en dromerige pop. Dat laatste is een resultaat van 's mans samenwerking met de Amerikaanse groep Unloved. Die nummers lijken we wel weggelopen uit de aftiteling van Twin Peaks (waarvan de nieuwe serie steevast eindigt met een optreden van een Lynchiaans groepje). Elders op de plaat werkt hij samen met Duggie Fields, de rechterhand van Syd Barrett, Daho's grootste idool. Blitz herbergt wel meer dan invloeden van de met patchouliwolken omgeven Britse sixties. Maar Daho vergeet er nooit zijn klasse bij, en zijn Franse rijmkunstwerkjes zijn prachtig (ook al gaat het merendeel ervan mijn petje te boven).

Labels:

Sunday, February 18, 2018

TVDW 18/02/2018 - OMD - Ghost Star (2017)


Hoe zou INXS geklonken hebben, mocht Michael Hutchence nog leven? Ik vraag het me wel eens af. Om twee andere uit de eighties ontsproten iconen als ijkpunt te nemen: zouden ze de weg van U2 zijn opgegaan, of die van Simple Minds? Met andere woorden: zouden ze nog een klassieker in de mouwen hebben gehad, zoals de Ieren met All That You Can Leave Behind? Of zouden ze, zoals de Schotten, enkel in de kaart van hun trouwste fans hebben blijven spelen?

Ook al braken de laatste platen van U2 evenmin potten, ik ben de eerste om toe te geven dat ze het pleit gewonnen hebben. Ze bleven langer relevant, en oogstten meer bijval en lof voor hun pogingen tot vernieuwing. Simple Minds verraste vorig jaar weliswaar met een geslaagde oefening in "Acoustic", maar hun albums met nieuw materiaal zijn bezwaarlijk klassiekers te noemen. Hier en daar een lichtpunt, ja, op elke plaat wel een paar, maar geen songs die je van je sokken blazen.

Toch blijf ik, beetje tegen beter weten in, 'de nieuwe Simple Minds' steevast een kans geven. Zij kleurden met New Gold Dream per slot van rekening méér mijn jeugd dan U2 met October. Zij gaven me per slot van rekening ook mijn allereerste concertervaring, die oktober in 1985 in Vorst-Nationaal. Zulke dingen blijven hangen.

Maar die nieuwe plaat, tja neen, die is dus eens te meer geen hoogvlieger. Wat vooral opvalt is dat Simple Minds meer sound dan song is geworden. Dat gezwollen, kamerbrede (en voor fans: imposante) geluidstapijt is er nog steeds. Maar de songs? Die beklijven nauwelijks. Dan was ik de voorbije week heel wat meer te spreken (nu komen we eindelijk tot de tvwd) over de meest recente worp van OMD. Niet veel van verwacht, van die eind 2017 verschenen "The Punishment of Luxury". Maar kijk, de groep rond de twee stijve Britse synthheads-op-leeftijd (die er nog steeds uitzien als boekhouders) weet een goed evenwicht te vinden tussen de meer experimentele 'Kraftwerk Light' songs uit hun vroege periode en de meer commerciële periode.

Labels: , , ,

TVDW 11/02/2018 - Chris Joss - Voids and Bubbles (2018)


Richting ski, dat willen zeggen eindelijk nog eens de iPhone volpompen met recente downloads (... om dan een week later te merken dat je amper 10% hebt kunnen beluisteren). Veel nieuw werk van oude zakken, natuurlijk: Blancmange, Bob Seger, Buffalo Tom, John Oates (solo), Lindstrom, OMD, Simple Minds, Sly & Robbie, Thundercat, Simple Minds en twee oudere live-registraties van Eagles en Ted Nugent. Maar de eerste beluisteringen, eenmaal op de kamer in de Franse Alpen, gingen naar een jonge hond genaamd Chris Joss. Zijn plaat Misophonia herbergt leuke groovy, veelal instrumentale lappen jazz funk exotica whatever. Met de tvdw als een van de uitschieters. Lap!

Labels:

Monday, February 05, 2018

TVDW 04/02/2018 - Coleman Hawkins - O Pato (The Duck) (1962)


't Is weer wat anders: een quizje meedoen als oude zak, geflankeerd door je dochter en haar lief. Maar plezant was het wel, temeer daar de quiz waarvan sprake (van de OLVI-scholengemeenschap in Boom, ex-school van Elien) een prijzentafel had waarop de lokale, door mij geliefde platenboer Tom uit Boom ook wat vinylplaatjes had gestrooid. Die live-plaat van Springsteen lag er na afloop niet meer, maar ik ging toch maar mooi met Desafinado naar huis, een plaat waarop de jazzreus Coleman Hawkins zich in bossa nova territory waagt. Zijn versies van Desafinado en One Note Samba mogen er zijn, maar dat zijn natuurlijk echte klassiekers uit de bossa-cataloog. Voor de tvdw dan maar gaan voor een ander speels deuntje uit dit voortreffelijke album.

De dag nadien stond ik trouwens in dezelfde platenwinkel van Tom. Ik had er afgesproken om zij aan zij met mijn ex-collega Sven wat platenbakken uit te kammen. Dat leverde heel wat lekkers op (James Brown, Soul II Soul, Carole King, Hubert Laws, Tracy Chapman...) maar de tvdw gaat toch naar The Hawk.

Labels: , , , , ,