Monday, May 31, 2010

TVDW 30/05/2010 - Langhorne Slim - I love you, but goodbye (2009)



Gek hoe het kan lopen (- zei de boer toen hij meewarig keek naar de eenpotige kip die over het erf liep). Begin jaren negentig troonde Shamrock Nico me in San Francisco mee naar een café waar een blanke bluesboy de ziel uit zijn lijf stond te spelen. Zovele jaren later staat diezelfde muzikant - de genaamde Tommy Castro - als top of the bill te spelen op Duvel Blues, het festival dat in mijn achtertuin plaatsvindt. Castro was uit de VS vertrokken met een handvol net verworven gerenommeerde blues awards op zak - waaronder die voor beste live groep. In Puurs bewees hij zijn grote klasse, hij blies de rest van affiche gewoon wég, met een show waar naast pure blues ook ruimte was voor rauwe soul (Wilson Pickett came to mind) en zelfs een waanzinnig straffe versie van James Browns "Sexmachine". Memorabel.

Naast blues maakte ook electro een kans op een tvdw - maar de nieuwe hype Holy Fuck viel me wat tegen en Belgische nieuwe trots The Vermin Twins zijn me net iets té freaky en repetitief. Dan toch maar de loftrompet blazen over Langhorne Slim, een folkie songsmid uit Pennsylvania. Zijn album 'Be Set Free' weet zich keer op keer naar voren te wurmen in de ipod - altijd een goed teken. Sterke songs die wat in de lijn liggen van de Elvis Perkins die het vorig jaar tot in mijn eindejaarslijstje schopte. De tvdw wordt dan nog gesierd door het mooie lijntje "A bird with clipped wings can still sing but no longer fly".

http://www.sendspace.com/file/sd3bq1

en op youtube, solo:
http://www.youtube.com/watch?v=6tQX4tl-Xps

Labels: , , , ,

Wednesday, May 26, 2010

TVDW 23/05/2010 - Marc Cohn - Let me be your witness (2007)



Een klassiek geval van 'even weer niet opgelet'. Join the Parade, de cd die Marc Cohn uitbracht in 2007, ging volledig aan mij voorbij, tot ik 'm enkele weken terug haast per abuis ontdekte. Cohn heeft nochtans een wit voetje bij mij: zijn drie voorgaande albums wist ik zeer te smaken in de afdeling Amerikaanse singer-songwriter stuff. Cohn's eerste plaat is zelfs een verpletterend sterk debuut, waarvan de slotsong onze huwelijksmis haalde - de man kan dus weinig verkeerd doen. Dat Cohn intussen vereenzelvigd wordt met / gebukt gaat onder het alles overvleugelende succes van Walking in Memphis, is dan maar zo. Jammer dat die song intussen, na covers door zowel Cher als god beware Vlaamse idoolfinalisten, is uitgehold.

"Slaapmuziek". Zo omschreef mijn jongste dochter van vijf een paar dagen terug de muziek van Cohn. Ze bedoelde het nog zo slecht niet, hoop ik. Join the Parade bevat alleszins genoeg vintage Cohn-songs, met een sterk narratieve inslag en veel aandacht voor ambachtelijk songschrijversschap. Thematisch grijpen vele songs terug naar bespiegelingen over leven en dood. Logisch, vermits Cohn een paar jaar voordien een kogel in het hoofd kreeg bij een carjacking. Leuk extraatje is dat de zielsmooie tvdw meegeschreven werd door Kenny White, een toetsenist die ook een wezenlijke bijdrage leverde op de drie meest recente albums van Peter Wolf.

http://www.sendspace.com/file/mx0hv9

Labels: ,

Monday, May 17, 2010

TVDW 16/05/2010 - Big Audio Dynamite - The Bottom Line (12") (1985)




Voor zover ons landsgedeelte nog wat onschuld over had, is die nu wel weg. Na Nonkel Bob is nu ook Bobbejaan Schoepen niet langer onder de levenden. Nu nog Tante Terry en Vlaanderen zit helemaal in het verderf. In 1999 had ik een fijn interview met Bobbejaan, geflankeerd door Daan en enkele lui van Dead Man Ray. De twee partijen brachten toen een muzikale omkadering voor de stille film At the drop of a head / De Ordonnans (maar ook wel bekend onder de titel 'Café zonder bier'). Ik merk net dat het artikel zelfs opgenomen is in het persknipselhoekje van Bobbejaans website. Klein citaatje eruit? De Meester zelf over zijn succes: Weet u dat ik in 1957 nog de hand van de Queen Mother heb geschud? Ik was toen ontzettend druk bezig, stond niet alleen in elk Vlaams dorp maar ook in Kongo, Indonesië, Zweden en IJsland op het podium.

Ook Ronnie James Dio, de brulbroei die enkele hoofdstukken uit de geschiedenis van de metal neerpende, is niet meer. Ritchie Blackmore's Rainbow werd in 2006 bedacht met een tvdw; eentje waarin Dio de zanglijn voor zijn rekening nam. En oké, ik weet ook wel dat de enige Sabbath die met Osbourne is - maar Dio was natuurlijk 400 keer beter als zanger dan Ozzy. En aan het eind van zijn carrière gelukkig veel minder een karikatuur.

Voor de tvdw van deze week moeten we bij de restanten van The Clash zijn. Van de twee frontmannen van de groep scoorde Joe Strummer steeds wat hoger op de credibiliteitsmeter dan Mick Jones. Strummer is al dood, for one thing, dat helpt sowieso. Plus: hij was naast en na zijn rockcarrière ook een niet onverdienstelijk acteur, met o.a. rollen in films van Alex Cox. Mick Jones daarentegen... hij had na The Clash wat meer moeite om zijn credibility hoog te houden. Hij richtte Big Audio Dynamite op. Hoogverraad in de ogen van Clash-fans, want Jones' nieuwe groep leunde nauwelijks aan bij The Ramones, The Buzzcocks of CBGB's, en des te meer bij Bomb the Bass, Coldcut en de meesters van de Fairlight, The Art of Noise. Vooral de debuutplaat van B.A.D. is een onverbeterlijke muzikale momentopname.

Sommige platen worden classics omdat ze een tijdperk weten te overstijgen, andere omdat ze het weten te vatten. En net als Kick van INXS of The Raw & the Cooked van de Fine Young Cannibals, is het debuut van B.A.D. eentje die eighties uitademt - uit elke vinylgroef. De opener Medicine Show (zelfde thematiek als de Dream Syndicate-song, minstens even sterke tekst), het onweerstaanbare E=MC2 of de tvdw: ze zitten sjokvol samples (o.a. uit films van Nicolas Roeg en Sergio Leone), drumritmes, dubinvloeden en een catchy mengeling van synths en rock riffs. Mick Jones bleek ook erg beïnvloed door hiphop. In hun Britse tournees nodigde de groep als support act zwarte old school rappers als Schooly D uit... om voor een volkomen verbaasd publiek op te treden. Best pionierend werk van een bleekscheet als Jones om hiphop zo te omarmen: het debuut van B.A.D. kwam ruim een jaar voor License to Ill van The Beastie Boys uit. Dat de ritmesectie van B.A.D. wel wist hoe een goeie groove in elkaar stak, bewezen ze later door Dreadzone op te richten.

De tvdw, dan? De 12 inch van Bottom Line moet zowat de eerste plaat zijn die ik kocht toen ik op kot ging in Leuven. Wat een huis - wat zeg ik, appartementsblok - van een nummer, en wat een heerlijk lange maxi-versie, inclusief de rap die in 'part two' de song nog even binnenstebuiten draait. Hurray for Jones dus. Dat de man samen met een van mijn andere helden, Roddy Frame van Aztec Camera, de geweldige song Good Morning Britain schreef, laat ik hier dan nog onvermeld. Dat hij een visionair tekstschrijver blijkt, eveneens. "A dance to the tune of economic decline" - The Bottom Line heeft 25 jaar later nog steeds zeggingskracht.

http://www.sendspace.com/file/u4exfv

Nog een streepje Dreadzone als bonus?
http://www.sendspace.com/file/q7grux

En kloeg daar iemand over het onbeschikbaar zijn van de tvdw van vorige week? Pak aan!
http://www.sendspace.com/file/jtnvx1

Labels: , , , , , , , , , , , , , ,

Saturday, May 08, 2010

TVDW 09/05/2010 - Groove Armada - Paper Romance (2010)



Hier had misschien wel een tvdw van De Meest Vernoemde moeten staan. Inderdaad, mijn held Thomas Dolby verblijdde me afgelopen vrijdag met een hoogstpersoonlijke (nu ja, naar alle leden van zijn fanclub verstuurde) mail, waarin hij meteen een gratis mp3 vasthing. Het eerste teken van leven in zowat zestien jaar!

Maar hoe gek het ook moge klinken: enkele dagen later heb ik de track (met de Beatleske titel "Love is a loaded pistol") nog niet beluisterd. Hij staat al op de ipod, dat wel, maar het is een kwestie van het Gewijde Moment af te wachten. Popmuziek is sowieso, nog veel meer dan vroeger, een wegwerpproduct geworden. Geen fast moving consumer good, maar een ultra rapid moving consumer good. Dus als er dan toch nog een song opduikt die boven de grijze brij uitsteekt en mijn haast kinderlijke, vaak verloren gewaande interesse laat heropleven, dan wil ik de eerste beluistering ervan niet laten banaliseren. Dus in plaats van de song te horen terwijl mijn jongste dochter vraagt om haar poep af te vegen, terwijl mijn zoon komt zeggen dat hij op de nintendo DS met Chelsea van Liverpool heeft gewonnen, en terwijl mijn oudste dochter vraagt om haar toets Latijn te ondertekenen... spaar ik 'm liever op.

Switch naar de waarachtige, al even terechte tvdw dan, die van Groove Armada. Het duo Andy Cato en Tom Findlay is voor geen gat te vangen; al tien jaar lang mengen ze op hun albums allerlei dansbaars materiaal (en hun mix-cd in de 'Back To Mine' reeks is ook de moeite). Nieuwe cd Black light (me getipt door Paul - thx) valt waanzinnig goed in de smaak. De plaat opent met een psychedelische seventiesrocker waarin pas aan het eind synths sluipen, verder staan er tracks op die onverbloemd refereren naar Men Without Hats en Bronski Beat, terwijl een inktzwarte, heftige song als Warsaw (eerbetoon aan Joy Division?) gevolgd wordt door een geweldige ballad als Shameless (waar gastvocalist Bryan Ferry zijn beste Bowie-imitatie bovenhaalt). En dan is er nog de opwindende tvdw... Die komt trouwens geen week te vroeg: Cato en Findlay hebben net aangekondigd dat Black light hun laatste studioplaat is en dat ze zich voortaan tot dj sets zullen beperken. Jammer.

http://www.sendspace.com/file/e0qwxw

En als bonus nog een rarity. Wat krijg je als de tekstschrijver van songs van The Carpenters samenbrengt met de man die de muziek schreef voor Earth Wind & Fire's "Boogie Wonderland". Dan krijg je het liedje dat Madonna's tweede Amerikaanse nummer 1 zou worden. Hier in een versie van Groove Armada:

http://www.sendspace.com/file/s1l6hq

Labels: , , , , ,

Sunday, May 02, 2010

TVDW 02/05/2010 - Fabrizio - Relax aw kloete (2009)



Het nummer dat de afgelopen week de meeste indruk maakte? Als dat het criterium is voor een tvdw, dan wint Fabrizio het met een mijlenverre voorsprong op de rest. Ouwertjes van Big Audio Dynamite en de nieuwe Groove Armada gleden voorbij, maar alles verbleekte naast deze Maastrichtenaar. Fabrizio legt zich toe op in dialect gezongen vertalingen van hits, en op zijn album 'n Bitsje Amore krijgen o.a. Wham, Nik Kershaw en Righiera een Zuid-Limburgse beurt. Met "Sjiek is miech dat", een vertaling van Felicita van Al Bano & Romina Power, had Fabrizio enkele maanden terug zelfs een echte carnavalshit te pakken. De hilarische videoclip van dat nummer:

http://www.youtube.com/watch?v=zjhQc6j9RR0

Dank aan Dday Hans, de man die al wel meer bizarre but beautiful stuff in mijn muziekcollectie heeft gesmokkeld en me dit keer verraste met de weergaloze ontdekking genaamd Fabrizio. Gevolg: tot ergernis van mijn vrouw lopen mijn drie kinderen nu al dàgen lang te pas en vooral te onpas de tvdw mee te zingen. Forza Fabrizio!

http://www.sendspace.com/file/hyj61n

Labels: , , , , , ,