Some guy on the net thinks I suck and he should know
He's got his own blogOuch. Voorzover ik al ten prooi zou vallen aan hoogheidswaanzin en denk dat deze blog iets zou voorstellen in het licht van de eeuwigheid en de constellatie van de sterren , dan zijn Ben Folds & Nick Hornby wel daar om me op mijn plaats te zetten. Feit is wel dat ik met deze post toch mooi aan tvdw nummer
driehonderd zit. Een verwezenlijking die net lager scoort dan de overwinningen van Eddy Merckx, de prestaties van Kim Clijsters of de stunts van John Massis, ik weet het. Maar toch.
Aanvinken, dat was het woord van de week inzake muziek. In mijn hoofd zweeft een lijstje met "Artiesten die ik nog live in concert zou willen zien", en sinds deze week heb ik de hokjes naast twee namen alvast kunnen aanvinken. The Steve Miller Band is het type Amerikaanse rockinstituut dat nog maar zelden de Grote Plas oversteekt, dus vandaar een 'must see'. Een fijn concert werd het, waarbij Miller erg sterke gitaarpartijen uit de mouw schudde en de setlist leuke verrassingen als Shu Ba Da Du Ma Ma Ma en Swingtown bevatte. Al waren er ook kanttekeningen. Zo werd Macho City, mijn all time favorite nummer van Miller, niet gespeeld, en was de groepsamenstelling aan de povere kant. De meeste baspartijen werden op keyboard gespeeld, de slaggitarist viel slechts bij enkele nummertjes in als bassist. En backing vocalist Sonny Charles hebben Zinnerboy Bart en ik een tijdje staan uitlachen. Met zijn ingestudeerde danspasjes en tandpasta smile leek wel weggelopen uit een derderangsbar in Las Vegas; Nicole & Hugo in het zwart. Nu, Sonny heeft wel de laatste lach, hoor: op zijn cv staat toch maar mooi een samenwerking met Phil Spector. Vandaar krijgt de man toch een bonus track bij deze tvdw (zie in comments).
Een tvdw die gaat naar de aangevinkte groep nummer twee, 10 cc. Mijn liefde voor de groep is grotendeels terug te brengen tot de geweldige live-dubbelaar Live and let live: avontuurlijke poprock met een hoge dosis eigenzinnigheid. Een echte revelatie voor mij was alvast de locatie, De Roma. Afgebladerde grandeur maar met honderd keer meer sfeer dan de betonnen tweelingsbunker Lotto Arena/Sportpaleis. Bij 10cc zitten tegenwoordig nog drie oudgedienden (songschrijver Graham Gouldman, gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess). Aangevuld met twee uitstekende multi-instrumentalisten zorgde de groep voor
a highly enjoyable evening, met songs die live nog bijzonder indrukwekkend klonken. Tijdens I'm Mandy Fly Me en Feel the Benefit goed voor twee keer kippenvel... en dus goed voor een tvdw.
Nog een alinea Virtueel Dagboek, maar dan uit huiselijke kring? Deze week hebben zoon en ik ons geamuseerd met het maken van een cd-compilatie. Zoon moest nl. eergisteren naar het verjaardagsfeestje van zijn chérie Nora en wou haar verrassen met een verzameling van zijn favoriete liedjes. Een wel erg ràre verzameling - en eentje waarin de sporen van de muzikale opvoeding van het kereltje nog vers zijn - maar kom. Queen, The Jacksons, Mika, Peter Wolf, Journey, Sky, Milow, Clouseau, Tom Dice, B.E.P., Abba, Marco Borsato, Semisonic, Anouk, Squeeze, Kula Shaker én Polle Eduard moesten er volgens hem op. "Mijn 20 liefelingsliedjes voor mijn liefelingsmeisje" schreef hij op het zelfgemaakte hoesje. Hopelijk heeft het meisje een brede smaak.
Labels: 10 cc, Abba, Ben Folds, Jacksons, Journey, Kula Shaker, Mika, Milow, Peter Wolf, Phil Spector, Polle Eduard, Queen, Semisonic, Sonny Charles, Squeeze, Steve Miller Band
