Tuesday, June 28, 2016

TVDW 26/06/2016 - Band of Skulls - Something (2016)


Twee jaar na "Himalayan", waarvan de titeltrack het tot tvdw schopte, is het opnieuw prijs. Nieuwe plaat "By Default" is even lekker. Enkele riffs uit de Led Zep trommel, wat spannende samenzang tussen Russell en Emma, stevige songs die ergens naast Cold War Kids en Triggerfinger mogen plaatsnemen. Niets nieuws dus, al lijkt de groep me wel hier en daar wat minder scherp. Mogelijke verklaring: de overgestapt naar een major (wat dat in this day and age ook nog moge betekenen). Maakt niet uit, hoor, voor mij hoeft een indie-bandje heus niet tot in den treure low budget marginale muziek te maken. Een ruk richting mainstream is allerminst verfoeilijk. Ergo: de minst scherpe song, levert de groep meteen tvdw nummer 2 op. Heerlijk sensuele, onderkoelde drie minuten.

Labels:

Monday, June 20, 2016

TVDW 19/06/2016 - The Jayhawks - Quiet Corners and Empty Spaces (2016)


Eigenlijk is het simpel, en vermoedelijk heb ik het ook al gezegd bij een vorige tvdw van The Jayhawks. Zolang de groep het driehoekje van de drie B's bespeelt - Byrds, Big Star, The Band - zit alles snor. Het leverde in het verleden al prachtplaten op als "Tomorrow the Green Grass", "Smile" en "Rainy Day Music". Maar Gary Louris heeft ook de onhebbelijke gewoonte om soms wat stoorzendertjes in zijn muziek te stoppen. Zijsprongetjes richting rock of psychedelica die gewoonweg minder goed werken. Enige reden die ik kan bedenken is dat hij het formulematige van de succes,euh,formule wat beu is. Ik snap het wel enigszins, het is dan ook een dunne lijn. Komt hij weer eens met die meerstemmige midtempo songs zal iedereen al snel zeggen "daar zijn ze weer". Op de nieuwe plaat "Paging Mr. Proust" gaat het fout in een vervelend nummer als Ace, waar Louris krampachtig de grenzen opzoek. Op andere momenten flirt de groep wel eens met de cliché's uit de eigen cataloog. Zelfs in titel lijkt Lovers of the Sun wel een doorslagje van eerdere zonneliedjes. Maar elders lukt het wel: braafjes tussen de lijntjes kleuren en toch met een vintage prachtsong komen. Zoals bij de openingstrack en tvdw.

Labels:

Wednesday, June 15, 2016

TVDW 12/06/2016 - ABC - Ten Below Zero (2016)


Best a bold move, eigenlijk: 34 jaar na datum komen met een opvolger voor wat intussen geboekstaafd staat als een iconisch album. Met "The Lexicon Of Love" zorgde ABC voor de bepalende sound van 1982, net zoals Human League dat een jaar voordien met "Dare" had gedaan, en Spandau Ballet dat een jaar later met "True" zou doen.

Nadien bracht ABC nog heel wat platen uit, met wisselende sound en succes. Maar die tour de force van een debuut, waar Trevor Horn tekende voor de kamerbrede productie en Anne Dudley voor de vloeiende strijkersarrangementen, die werd niet meer herhaald.

Tot nu dus. "The Lexicon of Love part 2" is inderdaad net zozeer een tour de force. Een haast foutloze plaat, met Dudley terug aan boord, die meer dan voordien kwistig rondstrooit met sierlijke strijkers. Arrangementen die de songs niet enkel ondersteunen, maar vaak ook sturen en een extra richting induwen. Ook Martin Fry is nog steeds zijn charmante zelf: een crooner in maatpak, Sinatra en Astaire in pop modus. Fry is nog steeds verrassend goed bij stem en levert erg romantische teksten af, die wonderwel passen bij de muziek.

Staan er grote hits op zoals Poison Arrow en The Look of Love? Neen, maar dat kan ook moeilijk - de hitparade is samen met de tijdsgeest veranderd. Staat er een wereldsong op als All of My Heart? Neen, ook niet. Maar dat neemt niet weg dat Volume 2 heel wat consistenter is dan Volume 1. Op die eighties plaat stonden meer vullers, plus een aantal songs die nadrukkelijk leentje-buur speelden bij de concurrentie (leg Tears are not enough naast het eerder verschenen Chant No. 1 van Spandau Ballet). Een tvdw kiezen? Lastig, want de plaat laat zich best beluisteren als één trip - nog zo'n anachronisme in deze tijd van singles, youtube clippings en song snippets. Dan maar gaan voor Ten Below Zero, een genereuze, stijlvolle ballad.

Labels:

Wednesday, June 08, 2016

TVDW 05/06/2016 - Tragically Hip - Bobcaygeon (1998)


Ik weet het, ik ben wat laat. Het nieuws over Gordon Downie's terminale kanker is al zowat twee weken oud, maar ik ben pas de afgelopen dagen mijn Tragically Hip-albums terug beginnen draaien. Sowieso opnieuw een mokerslag, dat nieuws, in een jaar waarin de rock & pop al menig boegbeeld verloor. Het zal er niet op verbeteren.

Bij de Tragically Hip heb ik tientallen goede herinneringen, muzikale ijkpunten, gekoesterde tekstflarden, favoriete gitaarlicks. Dat allereerste concert in De Vooruit, bijvoorbeeld, voor hoogstens een paar honderd man, waarbij Gordon plots bier uit zijn laars begon te drinken. Er zouden nog heel wat concerten volgen. In de AB, La Luna, het Rivierenhof... Ik denk ook aan de twee interviews die ik met de man deed en die elk een (voor mij) memorabele anekdote opleverden. Zoals backstage in de AB, het moet in 2000 zijn geweest, ten tijde van hun "Music @ work" album (niet bepaald hun beste - en dan druk ik me nog voorzichtig uit). Ik had bij wijze van inleiding benadrukt dat ik zo'n grote fan was, iets waar Gordon me al plagend aan het eind van het interview op terugpakte, toen ik hem een overduidelijk afgeprijsd, uit de uitverkoopbakken geplukt exemplaar van "Trouble At the Henhouse" liet ondertekenen. "Awel, mister number one fan, hoe leg je dit uit?" grijnsde hij.

De aankondiging van Downie's terminale kanker - de man is amper drie jaar ouder dan ik, begot - had een merkwaardig, wat cynisch effect. De verkoop van Tragically Hip-songs steeg (in Canada) met 1300 procent (!). Trivia voor de fans: de meest gedownloade song was Bobcaygeon, gevolgd door New Orleans Is Sinking, Wheat Kings, Ahead By A Century, 38 Years Old, en Blow At High Dough. De nieuwe plaat - en by default de zwanenzang van de groep - "Man Machine Poem" komt over een goeie week uit, de groep trekt daarna voor een dikke maand op tour. Afscheid nemen in stijl, heet dat dan, de dood recht in de ogen kijkend, zich nog een laatste keer over de microfoonstandaard buigend. Net zoals Warren Zevon en Thé Lau het op hun manier ook deden.

Oh ja, ik wil nog die andere anekdote delen, uit mijn allereerste interview met Gordon. Dat was drie jaar voor het weervaren in de AB-backstage. In de lente van '97 had ik een telefonisch gesprek met Downie, naar aanleiding van het verschijnen van het live-album "The Tragically Hip Live Between Us". Ik vroeg hem hoe hij zijn teksten opbouwde, waarna hij een uitvoerige uitleg gaf over een nieuwe tekst waar hij net aan zat te sleutelen. Ik schreef het interview uit, het werd gepubliceerd, klaar. Little did I know dat ik een jaar later, bij het verschijnen van studio-album "Phantom Power" de tekst terug zou herkennen. Hij had uiteindelijk zijn definitieve vorm gekregen in Bobcaygeon, een van de parels aan de kroon van de Hip-cataloog. Ik citeer even uit het interview, al was het maar als eerbetoon aan het creatieve genie Gordon Downie:

"(...) Ik hou van de cinematografische kwaliteiten van onze teksten. Ik heb er net eentje geschreven over een politieagent die de nacht heeft doorgebracht met een vrouw op het platteland. Hij verlaat haar 's morgens, rijdt naar het werk in de stad, maar baalt van zijn job en denkt eraan om zijn ontslag in te dienen. In de derde strofe patrouilleert hij op zijn paard door zijn district. Plots komt hij terecht in een straatgevecht. En ondertussen kan hij maar aan één ding denken: terug op het platteland zijn, samen met die vrouw... Ik voel dat er iets in zit, in die song. Hij toont de dualiteit aan: in the middle of a riot / I couldn't get you out of my mind. Wat mij doet besluiten: mensen zijn ondergedompeld in ernstige problemen, maar hebben slechts één ding in gedachten. Liefde."

I left your house this morning
About a quarter after nine
Could have been the Willie Nelson
Could have been the wine
When I left your house this morning
It was a little after nine
It was in Bobcaygeon, I saw the constellations
Reveal themselves one star at a time

Drove back to town this morning
With working on my mind
I thought of maybe quitting
I thought of leaving it behind
I went back to bed this morning
And as I'm pulling down the blind
Yeah, the sky was dull, and hypothetical
And falling one cloud at a time

That night in Toronto
With its checkerboard floors
Riding on horseback
And keeping order restored
Till the men they couldn't hang
Stepped to the mic and sang
And their voices rang
With that Aryan twang

I got to your house this morning
Just a little after nine
In the middle of that riot
Couldn't get you off my mind
So I'm at your house this morning
Just a little after nine
'Cause it was in Bobcaygeon, where I saw the constellations
Reveal themselves one star at a time

Labels: