Monday, August 24, 2009

TVDW 23/08/2009 - Wave Machines - Dead Horses (2009)



Inderdaad best wel een fijn groepje, die Wave Machines uit Liverpool, zo moet ik na enkele luisterbeurten vaststellen. Er zitten wat primitieve synths tussen, gemixt met falsetto disco en indie gitaren, vele catchy hooks, een springerig jeugdige vibe en for good measure enkele sfeersongs die neigen naar Athlete (wiens nieuwe cd trouwens deze week eindelijk uitkomt). De tvdw, slotsong van de plaat, valt binnen die laatste categorie. Ik zal hem pas volgende week kunnen aanbieden, dus dan twee songs voor de prijs van een! Intussen kan je op de myspace van Wave Machines al wat songs aanklikken, waaronder nieuwe single Punk Spirit. http://www.myspace.com/mywavemachine

Labels: ,

Friday, August 14, 2009

TVDW 16/08/2009 - Mink DeVille - Slow Drain (1980)



In de dagen vlak na het heengaan van Willy DeVille gaf ook mijn ipod de geest. Hij heeft zijn dienst wel bewezen, van februari 2006 tot nu, we mogen niet klagen. Gelukkig kon ik de iPod van oudste dochter Elien, die nog op chirokamp is, even lenen. Ik pompte 'm prompt vol met allerlei Willy en Mink DeVille albums, waar ik zowat de hele week zoet mee was. Enige zijstap die ik me permitteerde, was Wave Machines. Leuk nieuwe groepje (ik lees op internet ergens de omschrijving 'lo-fi new disco', wat moet een mens daar weer mee) maar om een tvdw weg te kapen, moet ik die cd toch nog wat extra spins geven. Oh ja, en als ik zestien was geweest, had ik de nieuwe van De Jeugd van Tegenwoordig voorgedragen als tvdw. Amaai, wat een vétte plaat!

Het herontdekken van Le Chat Blue, Return to Magenta, Where Angels Fear to Tread, Coup de Grace en Miracle leverde heel wat luisterplezier op. Op de eerste platen lijkt DeVille wel een hispano-geïnspireerd halfbroertje van Bruce Springsteen. Dezelfde voorliefde voor klassieke songschrijvers als Arthur Alexander, Doc Pomus en andere Brill Building liedjesmakers, dezelfde mix van rauwe rock uit de straten van NYC en hyperromantische soul à la Ben E. King & the Drifters. Na die eerste, krachtige platen had DeVille het wat moeilijker; tot hij zich heroriënteerde richting New Orleans en met een muzikale gumbo kwam die makkelijk langs die van Dr John kan liggen. Liever dan te gaan voor een van zijn klassiekers (Storybook story, Spanish Stroll, Demaciado Corazon) pik ik als tvdw een onweerstaanbaar niemandalletje uit Le Chat Blue, de derde plaat die onder de naam Mink DeVille werd uitgebracht.

http://www.sendspace.com/file/c1qy20

Labels: , ,

Monday, August 10, 2009

TVDW 09/08/2009 - The Undisputed Truth - Poontang (1976)




Stiekem hoopte ik de man ooit nog te ontmoeten, voor een interview of zo. En dan zou ik 'm zeggen dat we een van de door hem gezongen songs hadden gebruikt als openingsdans bij ons huwelijk. Helaas, Willy DeVille is veel te vroeg gestorven. Als eerbetoon heb ik vrijdag dan maar even gedanst met mijn vrouw, op "Just to walk that little girl home", een van die heerlijke songs van hem. Van toen Willy nog Mink was, en hij songs schreef samen met de legendarische songsmid Doc Pomus. Ik herinner me dat ik als prille tiener gefascineerd keek naar Rockpalast op de Duitse televisie, waar een in hemd en kostuum gestoken DeVille het beste van zichzelf stond te geven, zwetend en rokend als een Turk. Wat een presence. De Amerikaanse Herman Brood.

Afgelopen week weinig cd's beluisterd, al waren er wel enkele muzikale zijpaden. David Gray werkt aan nieuw materiaal - eindelijk! Op donderdag trokken we naar Hemiksem, om Bart Peeters op Casablanca Festival te zien, op zaterdag zagen we Simple Minds nog eens aan het werk, op de Lokerse Feesten. Lang geleden dat ik ze nog zo sterk voor de dag zag komen. Kerr bleek opvallend goed bij stem, de setlist stond drie keer stil bij die erg goeie nieuwe cd Graffiti Soul en bleek voor de rest knap evenwichtig, incl. personal favorites als See the lights, I Travel en New Gold Dream (kippenvel bij de intro!). Alleen bij bisnummer Ghostdancing stootten de lui aan de PA de metertjes tezeer in het rood, met een geluidsbrij tot gevolg. Toch: straffe comeback.

Over Norman Whitfield, de legendarische Motown-producer, blies ik al eens de loftrompet op deze blog; bij het overlijden van de man. Afgelopen week gaf ik een van de albums van The Undisputed Truth een spin. Whitfield mocht dan al een trademark sound hebben geconstrueerd als producer van The Temptations en Marvin Gaye, deze groep was zijn echte speeltuin, hierin kon hij zich pas echt uitleven. The Undisputed Truth was een veelkoppig ensemble, waarvan ook de zus van Chaka Khan op een gegeven moment deel uitmaakte. De tvdw, waarin op onbeschaamde wijze de liefde voor en geneugden van vleselijke liefde wordt bezongen, komt uit de laatste plaat die The Undisputed Truth voor Motown zou opnemen. Nadien zou de groep onderdak krijgen op Whitfields eigen label. Hits scoorde de groep amper, maar wat een heerlijk dampende 'no holds barred' funk vertrouwden ze toe aan het vinyl - ergens op het kruispunt tussen Funkadelic, EWF en Sly & the Family Stone. A slice of sleazy seventies funk coming up!

I used to hate it till I ate it!


http://www.sendspace.com/file/p5bd35

Labels: , , , , , , ,

Monday, August 03, 2009

TVDW 02/08/2009 - Angelo Branduardi - Fou De Love (live) (1996)



Wat doe je als je een weekje met het gezin naar het Lago Di Garda trekt? Je pompt je ipod vol en neemt wat cd's mee... om eenmaal daar de muziek grotendeels onaangeroerd te laten. En zo hoort het. De ipod kreeg slechts een eenmalige kans: aan het zwembad werd het soloalbum van Chali2Na (de bariton van het geweldige Jurassic 5) en de nieuwe plaat van Maxwell beluisterd. En goed bevonden. Voor in de wagen had ik net voor het vertrek nog snel enkele cd's met Italiaanse muziek meegegraaid. "Enkele", nu ja, toch twee - want ik heb weinig Italiaanse muziek in huis (en vergat Zucchero en Jovanotti dan nog). Soit, de melodieuze pop van Nek kreeg een luisterbeurt bij het binnenrijden van Italië. En midweek maakten we een tripje naar Verona, het romantische stadje dat het schouwtoneel was voor Romeo & Juliet. De live-cd Camminando Camminando van Branduardi leek dan een logische keuze. En "Fou de love" meteen een al even logische tvdw.

Ik vraag me wel af of Angelo na het uitbrengen van Fou De Love (studioversie in 1994) geen briefje kreeg vanuit Minneapolis. Kan me voorstellen dat De Kleine Purperen niet echt in zijn nopjes was. De gelijkenis met de door Prince geschreven hit van drie jaar voordien is treffend...

http://www.sendspace.com/file/3j4qxf

Labels: , , , , ,