TVDW 25/11/2018 - John Grant - Glacier (2013)

Toegegeven, die retro seventies trip richting westcoast klonk best lekker, afgelopen maandag in het Depot. Young Gun Silver Fox deed wat het moest en bracht een vermakelijke set, die evenwel - buiten een stevig rockend Lolita - behoorlijk binnen de lijntjes bleef. Jammer ook dat er geen cover vanaf kon; op andere concerten kreeg het publiek een smaakvol streepje Bill Withers of Hall & Oates.

En toegegeven, ook Carmel bracht een aangename set,vrijdagavond in De Casino (leuk zaaltje, trouwens). Van de souljazzpop van de jaren tachtig, een klasje waar ook Sade, Everything But the Girl en Working Week op de schoolbanken zaten, was Carmel steeds de meest uitgesproken jazzy leerlinge. Op de vooravond van haar zestigste verjaardag bleek dat niet anders. Zo bracht miss McCourt een cover van Coltrane's Naima, waarop ze een tekst had geschreven. Pas in de tweede helft viel het optreden helemaal in de plooi, eerst met een knappe versie van Tok, daarna onder meer met een mooi sluimerend It's All in the Game.

Het beste optreden kwam tussenin, op woensdag in de Trix. John Grant en zijn uitstekende band - inclusief Budgie, toch een icoon uit de new wave door met name zijn drumwerk bij Siouxie & the Banshees - bracht er een kleurrijke, fascinerende en erg gevarieerde set. De twee facetten van Grant werden uitvoerig belicht: die van de barokke torch songs en die van de donkere, stuwende electro. Beide bracht Grant trouwens even overtuigend, en bij beide vielen telkens ook de onnavolgbare, bizarre, sarcastische observaties van de man op. Preppy Boy was een eerste hoogtepunt, in de bissen kwam (gelukkig) ook Grants signature song GMF aan de beurt, maar het sterkste moment was toch de ijzigwekkende, melodramatische versie van Glacier.

Er waren trouwens nog enkele interessante nieuwe releases deze week. Ik was verbaasd dat ik de nieuwe Smashing Pumpkins eigenlijk best oké vond, en daarnaast klonk ook de nieuwe Anderson Paak veelbelovend bij een eerste luisterbeurt. Stof voor de tvdw van volgende week? Wie weet...

TVDW 18/11/2018 - Kurt Vile - Bassackwards (2018)

Hij komt er een beetje op kousenvoeten mee weg, deze Kurt Vile, maar de tvdw is wel verdiend. Een paar weken terug bleef ik al voor de deur zitten in de auto, om bij de afkondiging te horen van wie dat merkwaardige nummertje met die al even merkwaardige titel wel was. Nu ja, nummertje, het is een raar gestructureerde lineaire lap van een song die negen minuten lang voortdrijft op backward loops en een laconiek geleverde parlando. Beetje alsof Lou Reed gekruist werd met Beck. Dit weekend kwam een Spotify-lijst plots met dezelfde suggestie - en opnieuw stond ik gefascineerd naar Bassackwards te luisteren. Vermits er geen concurrentie uit vinylhoek kwam - platendraaier is tijdelijk buiten strijd wegens in onderhoud - stond de tvdw meteen vast.

Benieuwd welke tvdw aan het eind van volgende week zal opduiken. Met drie concerten in het vooruitzicht, is de kans groot dat het zal gaan tussen Young Gun Silver Fox (maandag, Het Depot), John Grant (woensdag, Trix) en Carmel (vrijdag, Sint-Niklaas).

TVDW 11/11/2018 - Natalie Prass - Oh My (2018)

Als ik deze blog entries maak, zoek ik altijd op google images naar het beste fotootje van de artiest in kwestie. Meestal neem ik er eentje dat er wat esthetisch uitziet, beetje rock 'n roll, beetje 'larger than life'. Het gaat hier per slot van rekening om popsterren, halfgoden, right? Bij Natalie Prass bleek dat wat moeilijk. Ze ziet er op alle foto's uit als het meisje dat werkt bij de biobakker om de hoek, als een Zooey Deschanel van den Aldi, en niet als een funky kitten van een zangeres.

Gelukkig klinkt ze wel zo, op haar album "The Future and the Past". Ik had de plaat de laatste weken meerdere keren op repeat staan, niet in het minst omwille van die aanstekelijke single Short Court Style (ondersteund door ook al zo'n charmante, kleurrijke "ik ben een gewoon meisje" videoclip). Er staan wel meer lekker weghappende spullen op die plaat; nummertjes die vol zitten met korte stroomstootjes van gitaarlicks, rollende bassen en een organische groove. De tvdw doet wat denken aan Wendy & Lisa, op andere tracks komen de hipsters van weleer van Haim (tiens, wat is daarvan geworden?) en zelfs een poppy Janet Jackson in beeld. Natalie treedt volgende week maandag op in de Botanique, zo zie ik net op haar website. Helaas, ik zit dan al in Leuven voor een vermoedelijk al even funky optreden van Young Gun Silver Fox.

TVDW 04/11/2018 - The Human League - Louise (1984)

Zo. We hadden Heaven 17, Depeche Mode en Yazoo (nu ja, Alison Moyet) al afgevinkt, nu was het tijd om The Holy Grail van de synthpop live aan het werk te zien. Nou ja, Human League heeft weliswaar door de jaren heen een erg ongelijk, niet zo kwalitatief hoogstaand parcours afgelegd, maar met name dat "Dare" album is en blijft natuurlijk een van de - zoniet DE - synthpopklassieker bij uitstek. Dat ik in feite nog een grotere boon heb voor het spin-off remix album "Love & Dancing" van The League Unlimited Orchestra, schreef ik al in een andere post, enkele jaren geleden.

Afgelopen woensdag was het dus League Time, in de AB, samen met goede vriend Frank. De setlist was redelijk onevenwichtig en telkens werd afgeweken van de grote hits, merkte je dat de band toch ook wel wat mager materiaal in de catalogus heeft. Maar Love Action zat heerlijk vroeg in de set, en voor de tvdw maakten twee van de hoogtepunten een kans: het met Motown beat voortgestuwde Mirror Man klonk nog altijd fris, daarnaast wist Louise, een van de schaarse ballads van de groep, me wel te raken. Het is een echte story telling song, over het terugblikken op een voorbije liefde - net zoals in dezelfde periode It started with a kiss van Hot Chocolate er eentje was. Phil Oakey bleek nog steeds strak in het pak te zitten en erg goed bij stem te zijn, wat moeilijk kon gezegd worden van de twee dames van middelbare leeftijd die hem flankeerden. Joanne (de zwarte) en Susan Anne (de blonde) zijn er inderdaad nog steeds bij, maar dat ze - zoals het hardnekkige gerucht al jaren wil - niet kunnen zingen, werd pijnlijk duidelijk. Vooral Joanne stond als een weinig stijlvolle lampenkap op het podium, ongecontroleerd met haar armen zwaaiend en wat onduidelijks in de micro wauwelend. Een ontluisterend schouwspel.

De dag nadien beluisterde ik via Spotify "Reproduction", het debuut van Human League uit 1979. Het viel me op dat de groep best een merkwaardige reis maakte, van experimentele en vrij pretentieuze donkere synth wave tot popiconen. Op "Reproduction" staan rare soundscapes van songs, met rare titels als Austerity/Girl One en The Path of least resistance. Mijlenver verwijderd van wat ze, nadat twee leden waren afgescheurd om Heaven 17 te vormen, onder impuls van producer Martin Rushent klaarspeelden op "Dare".