TVDW 26/11/2023 - Marillion - Sugar Mice (1987)

 

TVDW 985. Ik sta er zelf versteld van, dat Marillion nu plots met een tvdw gaat lopen. Ik beschouwde de groep altijd als een Genesis van den Aldi. Makkelijk, ik weet het, want ik volgde ze eigenlijk enkel in het begin van de carrière eventjes, ten tijde van Market Square Heroes en Garden Party. Met oorspronkelijke zanger Fish was dat toen nog.

Intussen heeft Marillion 2.0 al ruim dertig jaar Steve Hogarth als frontman, je kan 'm dus bezwaarlijk zomaar een tweederangszanger noemen. Al die tijd liet ik hun albums aan me voorbijgaan. Maar een gratis concert van de groep, dat ging er wel nog in. 

Een volledige setlist met complexe songs die je voor de allereerste keer hoort - dat is best een rare ervaring. Al was ik met mijn gebrek aan voorkennis duidelijk een uitzondering in het publiek; de uitverkochte Roma onthaalde de groep als echte progrock helden (- wat ze vermoedelijk intussen ook zijn, nu Genesis, Yes en co. op apegapen liggen). 

Sommige van de songs bleven zwaar op de maag liggen, andere waren best verteerbaar. De dag nadien maakte ik een spotify-lijstje van de setlist, om de nummers beter te leren kennen. Uit de '2.0' periode vielen Map Of the World (lekkere AOR, geschreven samen met de zanger van Cutting Crew) en Quartz op; maar de twee sterkste songs uit de live-show, Sugar Mice en Slainte Mhath, kwamen toch uit "Clutching At Straws", het album waarmee Fish destijds afscheid nam van de band.

TVDW 19/11/2023 - Bram Tchaikovsky - Girl Of My Dreams (1979)

 

TVDW 984. Afdeling powerpop, met twee albums die de afgelopen week heel wat draaibeurten kregen. "Dangerous Moments" was een album van de mij onbekende Martin Briley, dat ik enkel meegraaide omdat producer Phil Ramone en gitarist G.E. Smith betrokken waren. Aardig spul, maar dan maakte Bram Tchaikovsky's debuut "Strange Man Changed Man" toch meer indruk. Snedige songs, op het kruispunt van powerpop en post-punk, van de man die eerst bij The Motors zat (Airport, weet je wel) en solo drie platen uitbracht. Op de tvdw is Mike Oldfield te gast, hij speelt er - I kid you not - de tubular bells. De song klinkt als een kruising tussen Smithereens en The Who in hun jongere jaren, vind ik.

TVDW 12/11/2023 - The Stills-Young Band - Long May You Run (1976)

 

TVDW 983. Toeval wil dat ik nu al drie weken uit dezelfde vijver tvdw's aan het vissen ben - het zij zo. 

De enige plaat die The Stills-Young Band uitbracht, lag onlangs in de uitverkoopbakken, ik kon 'm niet laten liggen. Niet dat ik de hele songcataloog van Neil Young van buiten ken (verre van) en niet dat ik al zijn songs goed vind (verre van), maar Long May You Run, het openingsnummer van dit album, is vermoedelijk mijn lievelingsnummer van de man. Het is ook het nummer bij uitstek waaraan ik steeds moet denken als ik "Fade Away Diamond Time" van Neal Casal beluister, wat dan weer mijn all-time favourite Americana-plaat is. 

Wat grappig is: omwille van de wat weemoedige sfeer, dacht ik altijd dat de tekst van het nummer een mooie metafoor was voor iemand die zijn geliefde uitzwaait en hem/haar het beste wenst. De werkelijkheid lijkt iets minder poëtisch. Het blijkt, zo lees ik twee minuten terug op internet, een eerbetoon aan Neil's oude wagen.

TVDW 05/11/2023 - The Band - Jupiter Hollow (1975)

 

TVDW 982. Als ik diagonaal doorheen de tvdw's scroll, blijkt het een onderbelicht genre: dat van de rootsy, landelijke, in flanellen houthakkershemden getooide seventies americana. 

Ja, dat is een genre.

Nochtans hou ik er wel van, getuige het materiaal van pakweg The Byrds of The Jayhawks dat hier thuis rondslingert. The Band zorgde zowat in haar eentje voor een van de wortels van de grote sequoia genaamd americana. Best ironisch, gezien de groep voor 4/5de Canadees was. Ik heb wel een drietal albums van The Band in de kast, maar daarvan is er eentje het debuut "Music From The Big Pink" (dat me iets te folky en tezeer door Dylan beademd is, ondanks de iconische en erg invloedrijke status), eentje is een dubbele verzamelaar, en eentje is het driedubbele "The Last Waltz" (ook een soort verzamelaar XL).

Ik was blij om "Northern Lights, Southern Cross", hun vijfde album, voor een ongelooflijk zacht prijsje op de kop te tikken. Hierop brengt The Band een iets vollere, meer aan southern rock verwante sound. De track waarbij ik nog het meest de oren spitste, was Jupiter Hollow, niet in het minst omwille van de clavinet, die een funky Stevie Wonder in gedachten brengt.