TVDW 13/09/2020 - Simple Minds - Calling your name (1979)

 

In 2001, tijdens hun moeilijke periode waarbij de ene na de andere middelmatige plaat uitkwam en de groep geen aansluiting wist te vinden met de muziekscene van het moment, bracht Simple Minds "Neon Lights" uit, een album met covers. Bedoeling was om de fans te laten horen waar de groep in de beginjaren hun inspiratie vandaan haalde. De selectie songs was opzienbarend, voor wie de groep kent van de stadium fillers uit New Gold Dream en de drie hitalbums die daarop volgden. 

Een van de tracks op Neon Lights was For Your Pleasure, titelsong uit het tweede album van Roxy Music. Die invloed van de early glamrock lijkt wat bizar voor wie luistert naar pakweg Sanctify Yourself of Up On The Catwalk. Maar de invloed van Roxy Music wel erg duidelijk aanwezig op Calling Your Name, uit Simple Minds' tweede album "Real To Real Cacophony", een song die wel érg knipoogt naar RM. Real to Real is een album waarop de band nog duidelijk zoekende is en waarop niet elk experiment even geslaagd is (getuige bijvoorbeeld de overbodige instrumentale sketches). Maar als het wél lukt, zoals in het felle Changeling, het ijskoude Factory, het pulserende Premonition en de tvdw, is het wel raak. 

Nog wat weetjes? Gary Numan was eerst aangezocht om de plaat te producen (dàt was interessant geweest). En toen Bowie in de aanpalende studio stond op te nemen, wilden Jim en Charlie hem vragen om saxofoon te komen spelen - maar ze durfden niet. Groot was hun verbazing toen Bowie de jonge Britten even later zelf vroeg om backing vocals te zingen, op een van de tracks van het Iggy Pop album "Soldier".

TVDW 11/05/2014 - Eno / Hyde - The Satellites (2014)

Deze week nog met aandacht geluisterd naar "More Songs About Buildings and Food". Misschien wel de meest spaarzame plaat uit de Talking Heads-cataloog, maar wel eentje die nog steeds fris klinkt; mede dankzij producer van dienst Brian Eno.

Eno's pure solowerk,  de ambientplaten waarmee hij in de jaren zeventig geschiedenis schreef, hebben me nooit echt weten te bekoren, maar als - haast letterlijk - klankbord bij anderen, levert hij natuurlijk prachtig werk. Ik denk maar aan de samenwerkingen met John Cale ("Wrong Way Up" blijft een geweldig album), David Byrne, U2, Roxy Music en Bowie.

Van nieuwe partner-in-crime Karl Hyde van Underworld had ik tot op heden niets in huis, maar mijn interesse was wel gewekt. Het resultaat van de kruisbestuiving tussen klankenkunstenaar Eno en big beats generator Hyde, "Someday World", doet me erg denken aan die "Wrong Way Up"-plaat. Dezelfde gelaagdheid, dezelfde soort van groove, dezelfde variant op wat we als high brow pop kunnen omschrijven. Boeiend, alleszins.

TVDW 10/11/2013 - Arcade Fire - Here comes the night time (2013)

Ze zijn natuurlijk pretentieus en bezondigen zich al eens aan het 'zie ons hier eens arty doen'. In dat opzicht lijken ze wel de Roxy Music van deze tijd. Maar Arcade Fire blijft (daarom?) een boeiend groepje. Niet dat het nieuwe dubbelalbum zo sterk is. Net omdat het een dubbelalbum is, met hier en daar wat ergerlijk vulsel, zagerige tracks en te weinig lijn/lijm tussen de songs. Na enkele luisterbeurten weet Here Comes the night time zich met zijn tempowissels en spannend verloop te onderscheiden als een hoogtepunt; goed voor tvdw nummer 2 voor Arcade Fire.

TVDW 24/10/2010 - Roxy Music - Angel Eyes (original album version) (1979)

Wat moet het vermoeiend zijn om Bryan Ferry te heten. Zich voortdurend uitputtend om toch maar Goede Smaak te etaleren, constant paraderend wrapped up in designer clothes. Ik heb 'm nooit moeten hebben. De ergerlijke manier waarop hij op een podium staat: zijn slungelachtige, in maatpak gestoken lichaam over een microfoonstatief draperend, om met zijn kenmerkende sleepy eyed tronie wat sensueel bedoelde stembuigingen richting fotomodellen te sturen... Hij mag dan al met meer lekkere dieren het bed hebben gedeeld dan ik in mijn stoutste dromen, maar neen, Ferry is niet bepaald een rolmodel voor mij. In mijn schrift staat de man geboekstaafd als een zwakke doorslag van de betreurde Robert Palmer.

"Ja maar meester, moeten we zangers niet beoordelen op hun songs in plaats van op hun imago", zo hoor ik de overijverige randdebiel op de tweede rij (ja, jij daar) vragen. Toegegeven, Ferry heeft in zijn lange carrière wel menig aardig deuntje gebracht, al zit zijn solocarrière ook vol met bloedeloze esthetiek. De nieuwe cd "Olympia" gaat er ook aan ten onder: heel wat smaakvolle sfeertjes, heel weinig songs. Natuurlijk verdringt het Goed Volk zich om op die nieuwe plaat mee te spelen (Nile Rodgers! David Gilmour! Flea! Scissor Sisters!), maar dat is slechts window dressing. Strafste is nog dat Shameless, die wonderlijke song uit Groove Armada's "Black Light" (featuring Ferry op gastvocals) op "Olympia" herschapen is tot een flauwe, zoutloze versie. Aan deze nieuwe Ferry-plaat gaat overigens een moeizame voorgeschiedenis aan vooraf. Die heet "Alphaville", het is een van die nooit uitgebrachte spookplaten uit de rockgeschiedenis. Ferry nam het album in 1996 op samen met Dave Stewart, nu duiken een aantal tracks ervan (waaronder eerste single You Can Dance en het titelnummer) alsnog op. Recyclage van materiaal dat aanvankelijk als te zwak werd beschouwd?

Het leuke aan tegenvallend eigentijds solowerk is dat het je zin geeft om terug te grijpen naar ouder groepswerk. Niet naar "Flesh + Blood", mijn favoriete Roxy Music plaat (die al een tvdw opleverde in januari 2006), wel naar het daaraan voorafgaande album "Manifesto", waarop de originele versie van Angel Eyes prijkt. Een typische hap trashy euro-rock, die mijlenver afligt van de veel bekendere glossy disco-versie die enkele maanden later werd uitgebracht en uitgroeide tot een van Roxy's grootste hits. Ik hou van beide versies, dat ze zo uit elkaar liggen is een fascinerend staaltje van arrangement en productie.

TVDW 26/04/2009 - Duncan Browne - Planet Earth (1978)

Natuurlijk genoot ik er afgelopen woensdag in Vorst van om samen met o.a. Gust, Marc en Zinnerboy Bart de neuzelende grootmeester, het enigma genaamd Dylan, aan het werk te zien. Opvallend welgemutst leek hij me - al uit zich dat bij Dylan niet in grappen en grollen met publiek en muzikanten, eerder in een nauwelijks waarneembaar glimlachje en een schuchtere poging tot lossere lichaamstaal, meer niet. Maar de muziek was prima, met o.a. een furieuze versie van Highway 61 Revisited en een laidback shuffle in Ain't Talking.
In de strijd om een tvdw werd Dylan echter voorbijgestoken door een onbekende Brit. De erg boeiende blog frisiansotherfavorites.blogspot.com postte immers drie van de (inmiddels in de obscuriteit verdrongen) albums van Duncan Browne.
Een boeiend figuur, die Browne: de folkplaat die hij eind jaren zestig, onder de vleugels van Rolling Stones manager Andrew Loog Oldham, opnam, spreekt me minder aan, maar eind de jaren zeventig bracht hij twee prachtplaten uit. "Wild Places" is de enige song die bekend werd. Ik dacht steeds dat het wereldwijd een grote hit was, maar dat blijkt niet zo, blijkbaar sloeg het nummer enkel in onze Lage Landen aan. De full-albums blijken een erg boeiende ontdekking: Browne wisselt progrock-achtige instrumentals af met glossy georchestreerde pop genre Alan Parsons en artrock à la Roxy Music. En wat een muzikanten, met vooral de partijen van mijn favoriete bassist John Giblin (zie o.a. Joan Armatrading, Simple Minds, Gerry Rafferty, John Martyn en Jon Andersons Animation) vooraan in de mix.
De tvdw start als een akoestische Bowie, om uit te waaien naar een kamerbrede Floyd-achtige ballad. De link met Bowie is overigens niet lukraak. In de midseventies vormde Browne samen met Peter Godwin (die later de eighties synthklassieker Images of Heaven zou brengen) het duo Metro. Op hun enige album was Criminal World de opener, een song die Bowie later zou coveren op Let's Dance.
Het verhaal kent trouwens geen happy end, want Browne sterft in 1993 aan kanker, hij werd amper 46. Wat achterblijft zijn erg knappe songs. Zoals de tvdw.

http://www.sendspace.com/file/tgcxyk

TVDW 28/10/2007 - Kylie Minogue - Love is the drug (2007)

Op 29 december 1987, haast twintig jaar geleden, kwam "I Should Be So Lucky" uit. Wie toen zou beweren dat Kylie ooit een tvdw zou scoren, werd voor debiel - want dat was toen scheldwoord nummer één - uitgemaakt. In de tvdw-archieven duiken leert dat mijn twee tvdw's rond die datum wel erg ver van Kylie's World afstonden: Bad Karma van Warren Zevon (uit Sentimental Hygiene, een van mijn drie eerste cd's!) en Paid in Full, die geweldige hiphopklassieker van Eric B & Rakim. De platte confectiepop van producerstrio Stock Aitken & Waterman symboliseren wat mij betreft nog steeds het allerslechtste uit de eighties - no change there. Dat het trio meer dan twee-hon-derd top 40 hits scoorde (in de UK dan, maar in België zal het niet veel minder zijn geweest), zegt genoeg over onze bedroevende beschaving.
Kylie zelf echter heeft zich na de SAW-samenwerking een paar keer spectaculair, Ciccone Style, heruitgevonden. Met het Nick Cave onderonsje Where The Wild Roses Grow scoorde ze bij mij in het geheel niet (vre-se-lijk nummer), de afgemeten glossy pop van "Slow" was al beter en deed me de radio niet meteen van post veranderen.

In feite was Paul Weller lange tijd in de running voor een tvdw. Ik ben immers al een paar weken zoet met 'Paul Weller - The Changing Man', een boek van Paolo Hewitt, dat ik van DJ Stefan kreeg op de 40/40 Fuif. Boeiende lectuur en een prima aanleiding om de Direction Creation Box, met daarin alle nummers van The Jam, nog eens te beluisteren. Maar van de klasse van pakweg That's Entertainment, Billy Hunt of 'A' Bomb in Wardour Street hoef je me niet meer te overtuigen. Dus hielden we ons aan de spelregels van de tvdw: Kylie maakte afgelopen week de grootste indruk. Met een song die opvalt tussen de andere covers van "Radio 1 Established 1967", een gelegenheidsdubbelaar ter ere van de Britse popzender. Foo Fighters maken op die net verschenen cd een geweldige beurt met Band on the Run (Wings), ook Franz Ferdinand, The Feeling, Keane en The Fray onderscheiden zich fijne covers van resp. Sound and Vision, You're So Vain, Under Pressure en REM's The Great Beyond. Maar Kylie schoot de hoofdvogel af. Ze brengt Roxy Music in een ultra coole electropopversie. Big props voor producer van dienst Calvin Harris, het Britse snoepje du jour, die ook meewerkte aan Kylie's nieuwe album “X” dat eind november verschijnt. Calvin Harris liet zich begin dit jaar al opmerken met "It was acceptable in the eighties" en de bijhorende, met Human League-ish synths volgepropte en bij momenten zeer plezierige cd I Created Disco. De tvdw neemt een vliegende start (geen voetstapjes, geen dichtslaand portier en pulserende basintro, zoals in het origineel), krijgt gaandeweg wat extra funky impulsen, om te eindigen met een héérlijke laatste halve minuut. Dat Kylie de tekst niet verandert en dus in feite de vrouwenliefde bezingt, maakt de song alleen nog wat hitsiger.

http://www.sendspace.com/file/ffn1u4

TVDW 05/02/2007 - INXS - Guns in the sky (kick ass remix) (1987)

Nog steeds redelijk windstil qua nieuwe releases, laten we het daarom nog een favoriet uit de oude doos hebben. Toen Kick eind 1987 uitkwam, was het meteen de allereerste cd die ik zelf eigenhandig kocht. INXS was toen al een paar jaar lang een persoonlijke favoriet, ik ontdekte hen via The Swing (de new-waverige plaat waarop eerste halve hit "Original Sin" - produced by Nile Rodgers en met Daryl Hall op backing vox) en draaide daarna ook opvolger Listen Like Thieves (de hardste plaat uit hun cataloog) grijs. Kick was natuurlijk de grote doorbraak, en is nu lastig om terug te horen omwille van die vier volledig platgedraaide hitsingles erop. Het album blijft sowieso een mijlpaal in eighties-muziek, mede dankzij de productie van de fabelachtige Chris Thomas. Thomas werd ontgroend als studiohulpje op The White Album van the Beatles en was daarna verantwoordelijk voor een flinke brok rockgeschiedenis, als knoppendraaier bij o.a. John Cale, Roxy Music, Sex Pistols, Pretenders tot Pulp en U2 (al was de samenwerking voor "How to dismantle an atomic bomb" niet bepaald een succes en haalde U2 er nadien Lillywhite bij om tot het finale product te komen). Soit, INXS was in die jaren ook een concertfavoriet: ik herinner me niet enkel de doortocht in Werchter (één van mijn all time favoriete live ervaringen), maar eveneens fijne concerten in Nederland en in de Brielpoort. Aan dat laatste concert hield ik, thanks to my sideman Dela, trouwens een plectrum over van bassist Garry Beers. INXS begon nadien te verslappen, van de op Kick volgende periode blijft enkel Welcome to Wherever You Are overeind als album. Een interview met de mannen kreeg ik nooit, het dichtstbij kwam ik op een soort van persconferentie in Brussel, bij de lancering van de laatste INXS-met-Hutchence, Elegantly Wasted. De TVDW is een remix die niet op Kick stond, maar op de maxi van Devil Inside. Het moet een van mijn - hier komt dat adjectief weer - favoriete remixen zijn: een barokke Carl Orff-achtige intro, daarna, for something completely different, een drumritme dat wat dicht bij James Brown lag (en volledig anders dan de albumversie) en verderop in de song komen nog de gitaarriff van eerst Need You Tonight en dan What You Need voorbij. Tijdens mijn korte loopbaan als DJ in Leuven op de Politika-fuiven startte ik de avond steeds met deze song. Graag had ik er bijverteld dat het publiek meteen volledig uit zijn dak ging, maar dat was niet waar. In het begin van de avond stonden er enkel een handvol verdwaalde eerstejaars in de zaal, met een lauwe pint in de hand onwennig rondkijkend.

http://www.sendspace.com/file/2r9ksq

TVDW 12/11/2006 - Gerry Rafferty - Family Tree (1979)

Confession time. Ik mag dan al geen strafblad hebben, in een ver verleden heb ik me wel schuldig gemaakt aan wat kleine diefstallen. Ik herinner me drie categorieën. Eén: snoepgoed. Op weg naar huis, in de middelbare school, met de fiets even stoppen bij de kruidenierswinkel, kleinigheid kopen en intussen de zakken volstoppen. Twee: Action Man. De 'vintage ones' natuurlijk. Een jeugdliefde, maar eenje met redelijk dure accessoires, vandaar verdween ook hiervan wel eens iets in de zakken. Drie: muziek. Hiervan heb ik twee voorbeelden. Lp's kopen tegen verminderde prijs is er eentje. Door het stickertje 499,- te vervangen door eentje van 199,- en dan met onschuldig gezicht langs de kassa te passeren. It worked for Vangelis' Chariots of Fire en voor een Best Of van Black Sabbath, herinner ik me. En het tweede muziekgerelateerde diefstalletje (je hoort, ik probeer het te minimaliseren) vond plaats tijdens één van de twee rugzakvakanties die ik in mijn eentje ondernam, naar Bath en de streek van Zuid-Engeland en naar Schotland. De supermarktketen Woolworths had wat interessante cassettes in de aanbieding en ik liet er twee in de rugzak verdwijnen: Whitesnake's "Ready and Willing" (de plaat met deelnames van twee Deep Purple-leden - powerful stuff) en Gerry Rafferty's "Night Owl". Het gekke was dat ik geen walkman bij had en dus moest wachten tot ik twee weken later terug thuis was, om de albums te kunnen beluisteren. Ik heb altijd wel een boon gehad voor soft spoken Gerry, en mocht ik een top 50 maken van liedjes die me kunnen ontroeren, zit "Family Tree" er vermoedelijk wel bij. 't Moet naast de mooie tekst ook wel iets te maken hebben met akkoordenschema's, maar dit soort songs werkt altijd bij mij. Let op de intro (die gespiegeld wordt in de outro), een folkie deuntje dat wel van Mike Oldfield kon zijn. En op de heerlijk overdubs van de vocals, die voor die typische haardvuur vibe zorgen waar Rafferty een patent op heeft. En op de uitgesponnen gitaarsolo aan het eind. De track belandde later nog op één van mijn home made'Sunday Morning Music' compilaties. "Family Tree" staat er zij aan zij met Supertramps "Know you who are" (uit Famous last words - niet hun beste maar wel mijn persoonlijke fav), met "Running Wild" (heerlijke slotsong van Roxy Music's Flesh & Blood), met het fijne gitaargetokkel van "Toxic Girl" (Kings of Convenience), met het ultieme begrafenislied "Old & Wise" van The Alan Parsons Project, en met "Oh Patti" - slick eighties stuff van Scritti Politti met Miles Davis als special guest.
Oh ja, over die criminele activiteiten: gelukkig zijn de feiten inmiddels verjaard. Ik heb mijn kleptomanie definitief bezworen en bewandel sinds enkele decennia, zoals het een goede pater familias betaamt, opnieuw het rechte pad....


http://www.sendspace.com/file/puck1n

TVDW 22/01/2006 - Roxy Music - In the midnight hour (1980)

Het schielijke heengaan van "the wicked one" geeft me de kans om stil te staan bij een van mijn favoriete platen van de jaren tachtig. Om Wilson Pickett eer te betuigen, had ik ook kunnen kiezen voor de weergaloze live-versie van het mede door Fats Domino geschreven "Land of a 1000 Dances" door The J. Geils Band, maar het werd uiteindelijk "In the midnight hour", de muzikale handtekening van Pickett, maar dan in de versie van Roxy Music. Wilson Pickett zat nog voor zijn solo-carrière bij Stax al in een soortement soul-supergroep, the Falcons. Wie zat er nog in dat groepje? Eddie "Knock on wood" Floyd, Sir Mack Rice (die later de originele versie van "Mustang Sally" zou brengen) en Joe Stubbs, broer van Four Tops-stichter Levi Stubbs. Terug naar Roxy Music en het in 1980 verschenen album Flesh & Blood, mijn favoriet uit hun cataloog. Ik weet het, die-hard fans zullen eerder opteren voor de beginperiode van "Do the strand" en "Virginia Plain", maar ik hield altijd al meer van de polished, glossy designer sound die de groep bracht vanaf Manifesto. Herinner u de weergaloze wijze waarop de arty farty's de disco omarmden op "Angel eyes". Flesh & Blood ging verder op de ingeslagen weg, met het nog steeds fantastisch klinkende "Same old scene" als tweede knipoog naar disco. Opmerkelijk op het album zijn verder de twee covers - opmerkelijk qua keuze en qua versie - van "Eight miles high" en "In the midnight hour". En het album pakt uit met twee héérlijke ballads, waarop Bryan Ferry toch laat zien veel meer te zijn dan een nichterige nouveau riche. Zowel op "Oh Yeah" - fantastische tekst, trouwens - en afsluiter "Running wild" tilt hij de nummers naar een hoger niveau, met zijn bijzonder melodieuze zanglijn. Respect voor Roxy, en RIP Wilson.

TVDW 17/04/2005 - Tears For Fears - Size of Sorrow (2005)

Een klassieker zou ik de groep nog niet meteen durven te noemen, maar Tears for Fears is voor een thirtysomething als ik natuurlijk een household name. Muziekliefhebbers die in de eighties opgroeide, gaan er al snel verkeerdelijk van uit dat iedereen dergelijke groepen (nog) kent. Dat een tiener zijn schouders ophaalt bij de naam Tears for Fears, is echter meer waarschijnlijk. De geschiedenis mag echter altijd wel eens opgefrist worden, ook in de muziek. Iets wat deze week nog maar eens bleek toen ik op StuBru een tuttebelletje het prachtige "The city sleeps" hoorde afkondigen als een plaat van MC 900 Featuring Jesus (sic). Een dag later kwebbelde een andere jongedame op een andere radiozender over een song die, in een raar soort van Brits-Engelse uitspraak, Scandal (en niet Skandal) im Sperrbezirk zou heten. En zelfs Annemie Peeters, plaatsvervangster van Friedl Lesage in het nochtans gereputeerde Radio1-programma De Nieuwe Wereld, kondigde één van de eerste wapenfeiten van Roxy Music, afgelopen week af als "Roxy Music is terug bij elkaar en dit is het resultaat: Do the strand." Pijnlijk. Maar dit alles terzijde. Tears For Fears duikt in 2005 opnieuw op, in de oorspronkelijke duo-bezetting (Roland Orzabal en Curt Smith), met een behoorlijke plaat, getiteld Everybody Loves A Happy Ending. Wat vullers ertussen en het te verwachten bombast, maar we tellen toch ook een vijftal ijzersterke nummers. Onze TVDW is een sfeervolle ballad, waarvan Curt Smith in een interview beweerde dat het een gospel-Led-Zep feel zou hebben. Rare bewering, maar wel een leuke song.