TVDW 04/01/2015 - Deacon Blue - Our New Land (2014)

Ben ik te lang bezig met deze blog? Speelt de leeftijd mij parten en kondigt het geheugenverlies zich aan? Feit is dat ik deze week van plan was om stil te staan bij "The Wild Places" van Duncan Browne, waaruit ik de song Planet Earth wou selecteren als tvdw. Ergens in mijn achterhoofd ging echter een belletje rinkelen. Wacht eens, Duncan Browne... En ja, hoor, ik had 'm reeds getvdw'd. In april 2009. Zelfs met dezelfde song. Zucht.
Soit, de uitgebreide argumentatie over wat er zo speciaal is/was aan Browne en aan diens plaat, lees je dus als je op het 'label' hieronder klikt. Reden dat ik 'm deze week in de kijker wou plaatsen, was overigens het feit dat ik de vinylplaat na al die jaren op de kop wist te tikken.

Dan maar over naar recenter werk. Deacon Blue vierde vorig jaar een bescheiden comeback - alleszins bij mij thuis. De nieuwe plaat "A New House" is uit sinds september van vorig jaar en wurmde zich toch regelmatig naar voren op de iPpod. Een album met die herkenbare, aangename stem van Ricky Ross en met heel wat vertrouwd klinkende, sterke songs. Our New Land is er een van, eentje die duidelijk beïnvloed werd door Elbow (of was het andersom?).

Of er ook enige symboliek te rapen valt bij de selectie van Our New Land - met de jaarwende enzovoort? Niet noodzakelijk, hoor. Alhoewel. So many times I've doubted it / Prepared myself for disappointment / Wondering if it really still exists / Our new land / Oh yes all revolutions seem to be impossible / Until the moment just before it happens. Maak er van wat je wil. Ik lees het als een teken van - weliswaar twijfelend - optimisme. Net wat ik nodig heb, na wat met voorsprong het slechtste jaar uit mijn leven bleek te zijn. Doorspoelen, dat 2014 - let 2015 happen.

TVDW 26/04/2009 - Duncan Browne - Planet Earth (1978)

Natuurlijk genoot ik er afgelopen woensdag in Vorst van om samen met o.a. Gust, Marc en Zinnerboy Bart de neuzelende grootmeester, het enigma genaamd Dylan, aan het werk te zien. Opvallend welgemutst leek hij me - al uit zich dat bij Dylan niet in grappen en grollen met publiek en muzikanten, eerder in een nauwelijks waarneembaar glimlachje en een schuchtere poging tot lossere lichaamstaal, meer niet. Maar de muziek was prima, met o.a. een furieuze versie van Highway 61 Revisited en een laidback shuffle in Ain't Talking.
In de strijd om een tvdw werd Dylan echter voorbijgestoken door een onbekende Brit. De erg boeiende blog frisiansotherfavorites.blogspot.com postte immers drie van de (inmiddels in de obscuriteit verdrongen) albums van Duncan Browne.
Een boeiend figuur, die Browne: de folkplaat die hij eind jaren zestig, onder de vleugels van Rolling Stones manager Andrew Loog Oldham, opnam, spreekt me minder aan, maar eind de jaren zeventig bracht hij twee prachtplaten uit. "Wild Places" is de enige song die bekend werd. Ik dacht steeds dat het wereldwijd een grote hit was, maar dat blijkt niet zo, blijkbaar sloeg het nummer enkel in onze Lage Landen aan. De full-albums blijken een erg boeiende ontdekking: Browne wisselt progrock-achtige instrumentals af met glossy georchestreerde pop genre Alan Parsons en artrock à la Roxy Music. En wat een muzikanten, met vooral de partijen van mijn favoriete bassist John Giblin (zie o.a. Joan Armatrading, Simple Minds, Gerry Rafferty, John Martyn en Jon Andersons Animation) vooraan in de mix.
De tvdw start als een akoestische Bowie, om uit te waaien naar een kamerbrede Floyd-achtige ballad. De link met Bowie is overigens niet lukraak. In de midseventies vormde Browne samen met Peter Godwin (die later de eighties synthklassieker Images of Heaven zou brengen) het duo Metro. Op hun enige album was Criminal World de opener, een song die Bowie later zou coveren op Let's Dance.
Het verhaal kent trouwens geen happy end, want Browne sterft in 1993 aan kanker, hij werd amper 46. Wat achterblijft zijn erg knappe songs. Zoals de tvdw.

http://www.sendspace.com/file/tgcxyk