TVDW 30/12/2007 - Scritti Politti - The Word Girl (1985)

Tijdens de kerst- en nieuwjaarsfestiviteiten leverde de combinatie van Blaupunkt Velocity Ghettoblaster en iPod weer voortreffelijk werk. Het kerstfeest bij ons thuis betekende een overspoeling van hoofdzakelijk West-Vlaamse menschen, waaronder tot mijn verrassing ook een pakweg twintigjarige trouwe lezer van deze blog. Echte kerstmuziek is niet echt aan mij besteed - there's only so many Little Drummer Boys one man can take - maar ik hou er wel van om het die dagen wat 'mellow' te houden. Dus had ik een ipod playlist samengesteld met hoofdzakelijke trage en midtempo songs, met o.a. wat rustig werk van Bill Withers, Yazoo, China Crisis, Elton John, Heaven 17 (het machtige Come Live With Me), Katie Melua, Men at Work, Roberta Flack en Sam Cooke. De verzameling songs ging vanzelfsprekend grotendeels voorbij aan het oudere gedeelte van het gezelschap, gelukkig maakte schoonbroer Patrick er een sport van om te hengelen naar uitvoerders. Scritti Politti haalde het uiteindelijk als tvdw, omdat de song er met zijn uitgepuurde suikerzoete hi-tech dubby eighties falsetto pop (ik deponeer die term NU) wat uitsprong. En omdat ik altijd wel een boon heb gehad voor de zonderlinge Green Gartside, de man die in zijn rare carrière toch maar mooi samenwerkte met én Eurythmics én Mos Def én Miles Davis én Kylie Minogue. Respect!


http://www.sendspace.com/file/7gmr6c

TVDW 12/11/2006 - Gerry Rafferty - Family Tree (1979)

Confession time. Ik mag dan al geen strafblad hebben, in een ver verleden heb ik me wel schuldig gemaakt aan wat kleine diefstallen. Ik herinner me drie categorieën. Eén: snoepgoed. Op weg naar huis, in de middelbare school, met de fiets even stoppen bij de kruidenierswinkel, kleinigheid kopen en intussen de zakken volstoppen. Twee: Action Man. De 'vintage ones' natuurlijk. Een jeugdliefde, maar eenje met redelijk dure accessoires, vandaar verdween ook hiervan wel eens iets in de zakken. Drie: muziek. Hiervan heb ik twee voorbeelden. Lp's kopen tegen verminderde prijs is er eentje. Door het stickertje 499,- te vervangen door eentje van 199,- en dan met onschuldig gezicht langs de kassa te passeren. It worked for Vangelis' Chariots of Fire en voor een Best Of van Black Sabbath, herinner ik me. En het tweede muziekgerelateerde diefstalletje (je hoort, ik probeer het te minimaliseren) vond plaats tijdens één van de twee rugzakvakanties die ik in mijn eentje ondernam, naar Bath en de streek van Zuid-Engeland en naar Schotland. De supermarktketen Woolworths had wat interessante cassettes in de aanbieding en ik liet er twee in de rugzak verdwijnen: Whitesnake's "Ready and Willing" (de plaat met deelnames van twee Deep Purple-leden - powerful stuff) en Gerry Rafferty's "Night Owl". Het gekke was dat ik geen walkman bij had en dus moest wachten tot ik twee weken later terug thuis was, om de albums te kunnen beluisteren. Ik heb altijd wel een boon gehad voor soft spoken Gerry, en mocht ik een top 50 maken van liedjes die me kunnen ontroeren, zit "Family Tree" er vermoedelijk wel bij. 't Moet naast de mooie tekst ook wel iets te maken hebben met akkoordenschema's, maar dit soort songs werkt altijd bij mij. Let op de intro (die gespiegeld wordt in de outro), een folkie deuntje dat wel van Mike Oldfield kon zijn. En op de heerlijk overdubs van de vocals, die voor die typische haardvuur vibe zorgen waar Rafferty een patent op heeft. En op de uitgesponnen gitaarsolo aan het eind. De track belandde later nog op één van mijn home made'Sunday Morning Music' compilaties. "Family Tree" staat er zij aan zij met Supertramps "Know you who are" (uit Famous last words - niet hun beste maar wel mijn persoonlijke fav), met "Running Wild" (heerlijke slotsong van Roxy Music's Flesh & Blood), met het fijne gitaargetokkel van "Toxic Girl" (Kings of Convenience), met het ultieme begrafenislied "Old & Wise" van The Alan Parsons Project, en met "Oh Patti" - slick eighties stuff van Scritti Politti met Miles Davis als special guest.
Oh ja, over die criminele activiteiten: gelukkig zijn de feiten inmiddels verjaard. Ik heb mijn kleptomanie definitief bezworen en bewandel sinds enkele decennia, zoals het een goede pater familias betaamt, opnieuw het rechte pad....


http://www.sendspace.com/file/puck1n

TVDW 06/08/2006 - Van Hunt - If I take you home (2006)

Belofte maakt schuld. Ik heb gisteren meegedaan aan de Dodentocht voor fietsers en nam mezelf voor om, just for fun, de iPod op shuffle mode te zetten tijdens de laatste dertig kilometer en de artiest die aan de finish opdook, met een TVDW te bedenken. Onderweg plukte de iPod onder meer Nena, Scritti Politti, Paul Simon, Malcolm McLaren en Paul McCartney uit de collectie, maar net voor het overschrijden van de eindmeet - spannend! - wrong Van Hunt zich in de shuffle. Op Pinkstermaandag van vorig jaar zag ik de man een erg aardige showcase weggeven in de Rotonde van de Botanique, maar de grote Europese doorbraak wist hij toen niet te forceren (ondanks lofbetuigingen van o.a. U2 en Joss Stone). Zijn debuutplaat, waaraan o.a. Wendy & Lisa en enkele Chili Peppers meewerkten, was een heerlijke 'zwarte' plaat, een arsenaal aan referenties naar grote artiesten uit de soul, R&B en funk, maar toch met een homogene 'vibe'. Een erg naar seventies ruikende plaat ook. "Ik vrees dat de platen die me het meest inspireerden, niet uit het laatste decennium komen, neen", zei Van Hunt me toen hierover. "Welke zou ik kunnen noemen? There's a riot going on van Sly & the Family Stone, Everybody knows this is nowhere van Neil Young en iets van Muddy Waters uit zijn Chess-periode." Inmiddels is cd nummer twee uit, "On the Jungle Floor", die wat grilliger is en meer diversiteit uitstraalt. Opvallend zijn onder meer de Stooges-cover "No sense of crime", een passionele ballad samen met Nikka Costa, en het sleazy, funky openingsnummer "If I take you home", waarin Van Hunt een meisjeskoor "Will you respect me in the morning?" en "Will you write my name in a song" laat kirren, om telkens sarcastisch met "yeah, yeah" te antwoorden. Genoeg voor een TVDW!

http://www.sendspace.com/file/gjy9o9

TVDW 02/07/2006 - Queen - Staying Power (USA promo 12") (1982)

De nieuwe Muse wist me op een erg aangename manier te verrassen en was lange tijd in de running voor een TVDW, maar het heengaan van de Turks-Amerikaanse producer Arif Mardin - grotendeels doodgezwegen in de pers - deed alle 'normale' releases wijken. Arif Mardin was een van de allergrootste producers, qua veelzijdig talent haast de evenknie van Quincy Jones (die trouwens zijn allereerste naar hem genoemde studiebeurs toekende aan Mardin, waardoor deze vanuit Istanbul kon gaan studeren in Boston, meteen de start van zijn duizelingwekkende Amerikaanse carrière. Mardin had een hand in diverse persoonlijke favorieten. Niet enkel leverde hij schitterend werk af voor onder meer The Bee Gees en Dusty Springfield; in mijn platenverzameling duikt hij daarenboven op als drijvende kracht achter Aretha Franklin (in haar Atlantic Years), Chaka Khan (right up to "I Feel for you"), Hall & Oates (luister nog eens naar het prachtig opgebouwde "She's Gone"), The Average White Band (o.a. het klassieke funkstuk "Pick up the Pieces"), Scritti Politti (zie: "Wood Beez (Pray Like Aretha Franklin)") en Norah Jones. Maar de meest logische TVDW, fijn volgend op de argumentatie van vorige week, was toch die eenmalige samenwerking tussen Mardin en Queen. "Staying Power" werd het openingsnummer op "Hot Space", niet bepaald het beste maar wel het meest "zwarte" album uit de Queen-cataloog (en het album met bij voorsprong de mooiste hoes). Het album, maar dit terzijde, waarvan sommige bronnen beweerden dat Michael Jackson het later zou citeren als een van de inspiratiebronnen voor diens "Thriller" (al lijkt me dat, baserend op de erg ongelijke kwaliteit van de plaat, te veel eer voor "Hot Space"). Mardin schreef de blazersarrangementen voor "Staying Power". De TVDW is de nooit officieel uitgebrachte 12"-versie van het nummer, de remix werd ingeblikt door John Luongo, iemand die zelf honderden disco- en funkplaten van een extended version voorzag en die later nog zou opduiken als mixer/producer van Novastars debuutplaat (zeer tot ongenoegen van oorspronkelijk producer Wouter Van Belle, maar da's weer een ander verhaal). Meanwhile: focus opeen van de meest a-typische Queen-nummers, eentje waarin Freddie Mercury zijn voorliefde voor zwarte funk volledig de vrije loop kon laten.