TVDW 24/10/2010 - Roxy Music - Angel Eyes (original album version) (1979)

Wat moet het vermoeiend zijn om Bryan Ferry te heten. Zich voortdurend uitputtend om toch maar Goede Smaak te etaleren, constant paraderend wrapped up in designer clothes. Ik heb 'm nooit moeten hebben. De ergerlijke manier waarop hij op een podium staat: zijn slungelachtige, in maatpak gestoken lichaam over een microfoonstatief draperend, om met zijn kenmerkende sleepy eyed tronie wat sensueel bedoelde stembuigingen richting fotomodellen te sturen... Hij mag dan al met meer lekkere dieren het bed hebben gedeeld dan ik in mijn stoutste dromen, maar neen, Ferry is niet bepaald een rolmodel voor mij. In mijn schrift staat de man geboekstaafd als een zwakke doorslag van de betreurde Robert Palmer.

"Ja maar meester, moeten we zangers niet beoordelen op hun songs in plaats van op hun imago", zo hoor ik de overijverige randdebiel op de tweede rij (ja, jij daar) vragen. Toegegeven, Ferry heeft in zijn lange carrière wel menig aardig deuntje gebracht, al zit zijn solocarrière ook vol met bloedeloze esthetiek. De nieuwe cd "Olympia" gaat er ook aan ten onder: heel wat smaakvolle sfeertjes, heel weinig songs. Natuurlijk verdringt het Goed Volk zich om op die nieuwe plaat mee te spelen (Nile Rodgers! David Gilmour! Flea! Scissor Sisters!), maar dat is slechts window dressing. Strafste is nog dat Shameless, die wonderlijke song uit Groove Armada's "Black Light" (featuring Ferry op gastvocals) op "Olympia" herschapen is tot een flauwe, zoutloze versie. Aan deze nieuwe Ferry-plaat gaat overigens een moeizame voorgeschiedenis aan vooraf. Die heet "Alphaville", het is een van die nooit uitgebrachte spookplaten uit de rockgeschiedenis. Ferry nam het album in 1996 op samen met Dave Stewart, nu duiken een aantal tracks ervan (waaronder eerste single You Can Dance en het titelnummer) alsnog op. Recyclage van materiaal dat aanvankelijk als te zwak werd beschouwd?

Het leuke aan tegenvallend eigentijds solowerk is dat het je zin geeft om terug te grijpen naar ouder groepswerk. Niet naar "Flesh + Blood", mijn favoriete Roxy Music plaat (die al een tvdw opleverde in januari 2006), wel naar het daaraan voorafgaande album "Manifesto", waarop de originele versie van Angel Eyes prijkt. Een typische hap trashy euro-rock, die mijlenver afligt van de veel bekendere glossy disco-versie die enkele maanden later werd uitgebracht en uitgroeide tot een van Roxy's grootste hits. Ik hou van beide versies, dat ze zo uit elkaar liggen is een fascinerend staaltje van arrangement en productie.