TVDW 13/11/2011 - Against Me! - Suffocation (2010)

Punk? Nooit mijn ding geweest. De revolutie van the Sex Pistols, of die van Chic? Johnny Rotten versus Nile Rodgers? Mijn keuze is snel gemaakt. In de afdeling punkrock heb ik wél wat favorietjes - niet toevallig groepen die 60% rock en slechts 40% punk zijn. Ook het vorige week ontdekte Against Me! uit Florida past in dat rijtje. Stevige kopstoten van songs, catchy riffs en een overgave die me soms wat deden denken aan een minder folky versie van Frank Turner. De tvdw is het onbetwiste hoogtepunt uit hun vorig jaar verschenen (en door Butch Vig geproducete) album "White Crosses". Turn that shit UP!

TVDW 27/09/2009 - The Jam - Going Underground (1980)

Normaal moest hier een tvdw uit de nieuwe Prefab Sprout staan, het was immers zowat de enige cd die ik vorige week beluisterde en de verwachtingen waren - màg het even - hooggespannen. Maar wat een ontzettende teleurstelling is die nieuwe "Let's change the world with music"! Bij sommige songs heb ik zelfs de skip toets gebruikt, kan je nagaan. En dat terwijl Steve McQueen een van mijn favoriete platen van de eighties is. Maar ergens along the way moet McAloon de focus zijn kwijtgeraakt, de nieuwe plaat is een opeenstapeling van suikerzoete bespiegelingen en archaische arrangementen. Tekstueel weet de man nog steeds hier en daar wel een mooie allegorie of metafoor te brengen - veelal gebruik makend van zijn geliefkoosde onderwerpen: de sterren, de engelen, de goden - maar verder: geen song die blijft hangen. Bij de schaarse nummers die beluisterbaar blijven, komt de hopeloos verouderde productie stokken in de wielen steken.

Afgelopen drie dagen werden opgesoupeerd aan een (kinderloze) city trip naar Londen. Tate Modern, Kensington Park, St. Paul's, uit eten bij de Indiër en de Koreaan, naar 'We Will Rock You' musical (10 x zo plezant als het laatste optreden van Queen in het Sportpaleis), Chinatown, Covent Garden, Portobello Road.... Veel bedrijvigheid, veel multiculti... de moeite. Vlakbij Buckingham Palace zwaaide William de Britse troonopvolger zelfs naar ons, toen hij, aan het stuur van zijn Audi en gegangmaakt door twee security wagens, uit een zijstraatje kwam en ons samen met een handvol andere innocent bystanders voorbijsnelde. Koop The Royalty Watcher!

Het was zowat de vijfde keer dat ik Londen was. De allereerste keer was ik achttien en trok ik op mijn eentje met de rugzak naar Engeland. Vleugels uitslaan enzovoort. Ik had mijn ietwat bezorgde ouders weliswaar kunnen overhalen om me te laten gaan, maar maakte toch een klein tactisch foutje. In plaats van ze na aankomst in de UK een geruststellend telefoontje te geven, startte ik meteen mijn kommerloze tocht, vrolijk van jeugdherberg tot jeugdherberg trekkend. Tot ik het na zowat zes, zeven dagen de moeite vond om, vanuit een phone booth op Leicester Square, een seintje te geven richting Limburg. Mijn doodongeruste moeder had intussen de politie en Interpol al ingeschakeld. Nu ik zelf in de categorie van ouders val, begrijp ik haar enigszins.

Een thematische tvdw lijkt me op zijn plaats. Tijdens de drie dagen Londen en het veelvuldige gebruik van de metro (stopplaatsen voor ons hotel: Barbican of Old Street), spookte de back catalogue van The Jam onwilllekeurig door mijn hoofd. In the City, Billy Hunt, That's Entertainment... God wat waren ze goed, deze troonopvolgers van The Who. Anderen dweepten met de jonge Joe Jackson of Costello, met de Sex Pistols, The Stranglers of The Clash - maar qua angry young men is The Jam toch altijd dé groep naar mijn hart geweest. En 'Going Underground' een van hun absolute klassiekers - ik ken weinig songs die zo'n hoogdringendheid uitstralen.


http://www.sendspace.com/file/n8xad1

TVDW 14/12/2008 - The Move - Feel Too Good (1970)

Nog even blijven hangen bij die 4-cd box Anthology van The Move, waarin ik me de voorbije week mocht verdiepen. Interessant groepje, hoor. The Sex Pistols schreven hun "God Save the Queen" naar verluidt na beluistering van Fire Brigade van the Move. En the Kaiser Chiefs brachten vorig jaar nog een versie van die andere bekende Move-single, Flowers in the Rain.

The Move is voor mij ook extra interessant omdat de groep de kiem legde voor wat E.L.O. zou worden. Eind jaren zestig kwam Jeff Lynne de groep vervoegen; een groep die toen bestond uit Roy Wood en Bev Bevan. Bizar, maar een tijd lang zouden beide groepen parallel naast elkaar bestaan: Wood, Bevan en Lynne speelden zowel op de laatste platen van the Move als op de eerste (twee) van ELO. Beste voorbeeld is Do Ya, een nummer waar zowel een Move-versie als een (veel bekendere) ELO-versie van bestaat. Wood zou daarna zijn eigen weg gaan met Wizzard, een onnozele variant op wat Slade al op even onnozel bracht. Lynne en Bevan van hun kant maakten als ELO samen met Richard Tandy (die ook al heel even bij The Move had gespeeld) een van de ultieme jaren-zeventig-platen: de dubbelaar Out of the Blue.

De tvdw komt uit de periode van het drietal Wood-Bevan-Lynne. Het nummer, een stevig in de groove zittende funkrocker in de lijn van American Woman, dook een paar jaar terug ook op in de (zeer leuke) film Boogie Nights.

http://www.sendspace.com/file/miyhce

TVDW 05/02/2007 - INXS - Guns in the sky (kick ass remix) (1987)

Nog steeds redelijk windstil qua nieuwe releases, laten we het daarom nog een favoriet uit de oude doos hebben. Toen Kick eind 1987 uitkwam, was het meteen de allereerste cd die ik zelf eigenhandig kocht. INXS was toen al een paar jaar lang een persoonlijke favoriet, ik ontdekte hen via The Swing (de new-waverige plaat waarop eerste halve hit "Original Sin" - produced by Nile Rodgers en met Daryl Hall op backing vox) en draaide daarna ook opvolger Listen Like Thieves (de hardste plaat uit hun cataloog) grijs. Kick was natuurlijk de grote doorbraak, en is nu lastig om terug te horen omwille van die vier volledig platgedraaide hitsingles erop. Het album blijft sowieso een mijlpaal in eighties-muziek, mede dankzij de productie van de fabelachtige Chris Thomas. Thomas werd ontgroend als studiohulpje op The White Album van the Beatles en was daarna verantwoordelijk voor een flinke brok rockgeschiedenis, als knoppendraaier bij o.a. John Cale, Roxy Music, Sex Pistols, Pretenders tot Pulp en U2 (al was de samenwerking voor "How to dismantle an atomic bomb" niet bepaald een succes en haalde U2 er nadien Lillywhite bij om tot het finale product te komen). Soit, INXS was in die jaren ook een concertfavoriet: ik herinner me niet enkel de doortocht in Werchter (één van mijn all time favoriete live ervaringen), maar eveneens fijne concerten in Nederland en in de Brielpoort. Aan dat laatste concert hield ik, thanks to my sideman Dela, trouwens een plectrum over van bassist Garry Beers. INXS begon nadien te verslappen, van de op Kick volgende periode blijft enkel Welcome to Wherever You Are overeind als album. Een interview met de mannen kreeg ik nooit, het dichtstbij kwam ik op een soort van persconferentie in Brussel, bij de lancering van de laatste INXS-met-Hutchence, Elegantly Wasted. De TVDW is een remix die niet op Kick stond, maar op de maxi van Devil Inside. Het moet een van mijn - hier komt dat adjectief weer - favoriete remixen zijn: een barokke Carl Orff-achtige intro, daarna, for something completely different, een drumritme dat wat dicht bij James Brown lag (en volledig anders dan de albumversie) en verderop in de song komen nog de gitaarriff van eerst Need You Tonight en dan What You Need voorbij. Tijdens mijn korte loopbaan als DJ in Leuven op de Politika-fuiven startte ik de avond steeds met deze song. Graag had ik er bijverteld dat het publiek meteen volledig uit zijn dak ging, maar dat was niet waar. In het begin van de avond stonden er enkel een handvol verdwaalde eerstejaars in de zaal, met een lauwe pint in de hand onwennig rondkijkend.

http://www.sendspace.com/file/2r9ksq

TVDW 13/08/2006 - The Pretenders - Mystery Achievement (1980)

De afgelopen week werd er weer eentje van milde regressie, vermits ik op internet gretig nostalgische lekkernij wist te downloaden van - hou je vast - Imagination, Flash & the Pan, Talk Talk, Level 42, Kim Wilde, The Korgis, New Musik, John Foxx, Hall & Oates, Yazoo en zelfs Howard Jones. Maar veruit het meeste aandacht kreeg het titelloze debuut van Pretenders, uitgebracht in januari 1980. Wat een herontdekking! Ooit had ik de lp nog, maar ik moet ze zijn kwijt gespeeld. Strakke rock (met dank aan producer Chris Thomas - zie ook Sex Pistols, maar ook "Listen Like Thieves" en "Kick" van INXS) die perfect een evenwicht vond tussen wat er in de postpunkdagen zowel in Engeland (London Calling) als in de VS (de hele CBGB's beweging rond de jonge Talking Heads en Blondie) gebeurde. The Pretenders waren een logisch kruispunt tussen de twee, vermits Hyde uit Amerika kwam (uit Ohio meerbepaald) en de andere drie muzikanten uit Engeland. Drie, waarvan er twee trouwens in de daaropvolgende jaren zouden o-d'en. Wat aan het debuut van de Pretenders zo weergaloos knap is, zijn allereerst natuurlijk de songs. Enkel met de te nadrukkelijke retro-rock van "Stop your sobbing" (een song die Ray Davies beter had gehouden voor mijn part) en "Kid" heb ik wat problemen, voor de rest is het genieten van de compromisloze in your face songs, en net zozeer van de twee erg geslaagde uitzonderingen: de cool-as-fuck reggae "Private Life" (dat Grace Jones nog in hetzelfde jaar, 1980, zou coveren op "Warm Leatherette") en de langgerekte ballad "Lovers of Today", een voorbode op de mooie ballades die Hynde later nog zou brengen ("Hymn to her", "2000 miles"). Wat boven de songs nog het meest kenmerkend is voor The Pretenders, met name dan op dit debuut, is attitude. Een moeilijk te vertalen term die vooral in rock & pop nogal ondefinieerbaar blijft, maar feit is dat Hynde er tonnen van heeft. Ik las overigens onlangs toevallig dat hét moment waarop attitude in de popmuziek sloop, de eerste keer was toen Link Wray, de Amerikaanse gitarist die vorig jaar stierf, voor het eerst zijn instrumental "Rumble" speelde. In 1958 was dat, in Fredericksburg dan nog - home van my yankee friend the D.O.G. Chris. "That night an attitude was born", schreef een Amerikaans journalist bij het heengaan van Link Wray, en hij had het over de nacht dat voor het eerst een zogenaamd power chord werd gespeeld, in wat de song "Rumble" zou worden. Terug naar de attitude van Hynde, waarvan ook de slotsong van de debuutplaat helemaal doordrongen is. "Mystery Achievement" start met een geweldige baslijn - enkel geëvenaard door "My City Was Gone", dat op het derde album van The Pretenders zou komen). Verder is de song gezegend met een geweldige break, en het gebalde slot is net zozeer fantastisch spul. Ik heb er trouwens mijn eerste reeks TVDW's nog eens op nagekeken, degene die ik in 1981 startte (en waarbij ik 406 weken lang iedere week een 'Topper' benoemde). What was I thinking, denk ik wel eens als ik nu zie welke TVDW's ik in die jaren durfde te nomineren. Maar toch, dat debuut van The Pretenders vind ik ook al snel terug in de lijst. "The Wait", nog zo'n weergaloze song, duikt op als 25ste TVDW en werd begin 1982 genomineerd. Tot slot nog even zeggen dat ik op een haar na Hynde ooit mocht interviewen. In 1999 brachten de Pretenders de behoorlijke cd "Viva El Amor" uit en mocht ik naar Londen voor een redelijk exclusieve showcase, in een hip klein concertzaaltje. Last minute blies Hynde echter de bijhorende interviews af. Ach ja.