TVDW 22/02/2015 - Blackberry Smoke - Lucky Seven (2012)

Weekje skiën in Frankrijk wil ook zeggen: weg van de platendraaier, en dus eindelijk kans om nog eens wat recente iPad-oogst binnen te halen. De nieuwe Bryan Ferry is niet slecht, maar zoals te verwachten net iets teveel opgehangen aan Goede Smaak (en aan 's mans smachtend gezucht en gekreun). Ik hou wel van een gepolijste sound, maar wie teveel polijst, zorgt voor vervlakking. Verder in de week ook Zac Brown een kans gegeven, de country-artiest die prominent aanwezig was in één van de Sonic Highways-afleveringen van Dave Grohl. Ik had er wat meer van verwacht, van deze zogenaamde maverick van de country. Het klonk me allemaal toch nog te redneck. Derde poging: Black Star Riders, de groep van Thin Lizzy-gitarist Scott Gorham. Hun nieuwe plaat schijnt nogal straf te zijn, maar die is nog maar pas uit, dus hield ik het debuut "All Hell Breaks Loose" tegen het licht. De plaat ligt zo dicht tegen de oorspronkelijke Lizzy-sound, dat je er wat ongemakkelijk van wordt. Niet helemaal overtuigend.

De winnaar van this week's tvdw kwam uiteindelijk uit Atlanta, van de groep die door Gregg Allman al gelauwerd werd als de beste southern rock band van het moment. Blackberry Smoke heeft inderdaad voldoende Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd en Black Crowes in hun songs gepropt om een heel eind weg te kunnen boogie'en. Ik beluisterde de eerste drie platen van de groep (met dank aan leverancier Shamrockske Nico) en vooral de laatste "The Whippoorwill", maakte indruk. Luister naar de lekkere tvdw, klassiek van snit, maar met een heftige gitaarsolo en met een leuke, JJ Cale-achtige outro.

TVDW 25/04/2014 - Todd Terje - Delorean Dynamite (2014)

Weekje achter de rug dat muzikaal laveerde tussen verleden en toekomst. Voor het verleden stond de in traditionele snit verpakte blues van Robert Cray. Maar 's mans optreden in de Roma viel wat tegen. Erg binnen de lijntjes gekleurd, plus: met een setlist die toevalllig geen enkele song uit mijn - nochtans behoorlijk omvangrijke - lijst met favorieten bevatte. Exit een Cray-tvdw.

Dan maar richting the futuristic sound of cosmic disco. Nu ja, futuristisch: net als Prins Thomas en Lindstrom - beide al trotse eigenaars van tvdw nominaties - grijpt deze Noor graag terug naar retro-synthgeluiden van Moroder, Cowley and the likes. Zoals ook duidelijk hoorbaar op de pulserende tvdw, dat naast een opmerkelijke cover van Robert Palmer's Johnny and Mary (met vocals van Bryan Ferry), het hoogtepunt vormt op debuutplaat "It's Album Time".

TVDW 24/10/2010 - Roxy Music - Angel Eyes (original album version) (1979)

Wat moet het vermoeiend zijn om Bryan Ferry te heten. Zich voortdurend uitputtend om toch maar Goede Smaak te etaleren, constant paraderend wrapped up in designer clothes. Ik heb 'm nooit moeten hebben. De ergerlijke manier waarop hij op een podium staat: zijn slungelachtige, in maatpak gestoken lichaam over een microfoonstatief draperend, om met zijn kenmerkende sleepy eyed tronie wat sensueel bedoelde stembuigingen richting fotomodellen te sturen... Hij mag dan al met meer lekkere dieren het bed hebben gedeeld dan ik in mijn stoutste dromen, maar neen, Ferry is niet bepaald een rolmodel voor mij. In mijn schrift staat de man geboekstaafd als een zwakke doorslag van de betreurde Robert Palmer.

"Ja maar meester, moeten we zangers niet beoordelen op hun songs in plaats van op hun imago", zo hoor ik de overijverige randdebiel op de tweede rij (ja, jij daar) vragen. Toegegeven, Ferry heeft in zijn lange carrière wel menig aardig deuntje gebracht, al zit zijn solocarrière ook vol met bloedeloze esthetiek. De nieuwe cd "Olympia" gaat er ook aan ten onder: heel wat smaakvolle sfeertjes, heel weinig songs. Natuurlijk verdringt het Goed Volk zich om op die nieuwe plaat mee te spelen (Nile Rodgers! David Gilmour! Flea! Scissor Sisters!), maar dat is slechts window dressing. Strafste is nog dat Shameless, die wonderlijke song uit Groove Armada's "Black Light" (featuring Ferry op gastvocals) op "Olympia" herschapen is tot een flauwe, zoutloze versie. Aan deze nieuwe Ferry-plaat gaat overigens een moeizame voorgeschiedenis aan vooraf. Die heet "Alphaville", het is een van die nooit uitgebrachte spookplaten uit de rockgeschiedenis. Ferry nam het album in 1996 op samen met Dave Stewart, nu duiken een aantal tracks ervan (waaronder eerste single You Can Dance en het titelnummer) alsnog op. Recyclage van materiaal dat aanvankelijk als te zwak werd beschouwd?

Het leuke aan tegenvallend eigentijds solowerk is dat het je zin geeft om terug te grijpen naar ouder groepswerk. Niet naar "Flesh + Blood", mijn favoriete Roxy Music plaat (die al een tvdw opleverde in januari 2006), wel naar het daaraan voorafgaande album "Manifesto", waarop de originele versie van Angel Eyes prijkt. Een typische hap trashy euro-rock, die mijlenver afligt van de veel bekendere glossy disco-versie die enkele maanden later werd uitgebracht en uitgroeide tot een van Roxy's grootste hits. Ik hou van beide versies, dat ze zo uit elkaar liggen is een fascinerend staaltje van arrangement en productie.

TVDW 09/05/2010 - Groove Armada - Paper Romance (2010)

Hier had misschien wel een tvdw van De Meest Vernoemde moeten staan. Inderdaad, mijn held Thomas Dolby verblijdde me afgelopen vrijdag met een hoogstpersoonlijke (nu ja, naar alle leden van zijn fanclub verstuurde) mail, waarin hij meteen een gratis mp3 vasthing. Het eerste teken van leven in zowat zestien jaar!

Maar hoe gek het ook moge klinken: enkele dagen later heb ik de track (met de Beatleske titel "Love is a loaded pistol") nog niet beluisterd. Hij staat al op de ipod, dat wel, maar het is een kwestie van het Gewijde Moment af te wachten. Popmuziek is sowieso, nog veel meer dan vroeger, een wegwerpproduct geworden. Geen fast moving consumer good, maar een ultra rapid moving consumer good. Dus als er dan toch nog een song opduikt die boven de grijze brij uitsteekt en mijn haast kinderlijke, vaak verloren gewaande interesse laat heropleven, dan wil ik de eerste beluistering ervan niet laten banaliseren. Dus in plaats van de song te horen terwijl mijn jongste dochter vraagt om haar poep af te vegen, terwijl mijn zoon komt zeggen dat hij op de nintendo DS met Chelsea van Liverpool heeft gewonnen, en terwijl mijn oudste dochter vraagt om haar toets Latijn te ondertekenen... spaar ik 'm liever op.

Switch naar de waarachtige, al even terechte tvdw dan, die van Groove Armada. Het duo Andy Cato en Tom Findlay is voor geen gat te vangen; al tien jaar lang mengen ze op hun albums allerlei dansbaars materiaal (en hun mix-cd in de 'Back To Mine' reeks is ook de moeite). Nieuwe cd Black light (me getipt door Paul - thx) valt waanzinnig goed in de smaak. De plaat opent met een psychedelische seventiesrocker waarin pas aan het eind synths sluipen, verder staan er tracks op die onverbloemd refereren naar Men Without Hats en Bronski Beat, terwijl een inktzwarte, heftige song als Warsaw (eerbetoon aan Joy Division?) gevolgd wordt door een geweldige ballad als Shameless (waar gastvocalist Bryan Ferry zijn beste Bowie-imitatie bovenhaalt). En dan is er nog de opwindende tvdw... Die komt trouwens geen week te vroeg: Cato en Findlay hebben net aangekondigd dat Black light hun laatste studioplaat is en dat ze zich voortaan tot dj sets zullen beperken. Jammer.

http://www.sendspace.com/file/e0qwxw

En als bonus nog een rarity. Wat krijg je als de tekstschrijver van songs van The Carpenters samenbrengt met de man die de muziek schreef voor Earth Wind & Fire's "Boogie Wonderland". Dan krijg je het liedje dat Madonna's tweede Amerikaanse nummer 1 zou worden. Hier in een versie van Groove Armada:

http://www.sendspace.com/file/s1l6hq