TVDW 23/07/2023 - New York City Band - Got to have your body (1979)

 

TVDW 967. Het plezier van vinylplaatjes verzamelen? Het ligt zowel in de jacht als in de vangst. De jacht bestaat niet uit het dwaasweg klikken op "bestel", op een of andere verkoopsite. Neen, daar is niets aan. Het plezier zit eerder in het snuisteren in uitverkoopbakken in platenzaken, of het bezoeken van tweedehandswinkels, rommelmarkten en garage sales. Of het navlooien van Facebook-groepjes waar je, als je snel bent en geluk hebt, de krenten uit de soep kunt halen voor iemand anders ermee gaat lopen. De krenten, dat zijn dan in mijn geval goedkope plaatjes waarvan je weet - of tenminste vermoedt - dat ze wel eens  aardig kunnen meevallen. Op basis van de producer of de muzikanten die erop meespelen, bijvoorbeeld, of op basis van het platenlabel, het jaar van uitgifte, de hoes... Zovele criteria die een soms impulsieve aankoop rechtvaardigen. 

Zo'n vangst zorgde afgelopen week voor enkele leuke momenten op de draaitafel - en (dus ook) een aantal tvdw-kandidaten. The Trammps, bijvoorbeeld, die op hun 1976 album "Where the happy people go" wat fijne, klassieke disco serveerden. Of, min of meer in hetzelfde bed, The Hues Corporation, een groep die in 1973 (een van) de eerste discohit(s) scoorde met Rock The Boat, en op hetzelfde elan verder ging op het twee jaar later verschenen "Love Corporation". Heel wat minder bekend, maar ook eligible for a tvdw, was de ADC Band, wiens album "Long Stroke" vorige week heel wat draaibeurten kreeg. Vooral de titeltrack is een machtige lap funk. Nog twee kanshebbers uit de oogst van de voorbije week: Wilson Pickett, die op een album uit begin jaren zeventig ("Don't Knock My Love") een knappe, soms aan James Brown schatplichtige kruising tussen soul en funk bracht, en een verzamelaar met het vroege werk van Joe Tex (waaronder het geweldige Pneumonia). 

Maar de tvdw gaat uiteindelijk naar... een onbestaande band. De New York City Band was een studioproject - niet te verwarren met New York City, de band die een hit scoorde met I'm Doing Fine Now - dat de soundtrack moest verzorgen van Sunnyside, een b-movie met John Travolta's broer Joey in de hoofdrol. Het boeiende is dat naast de kleppers van muzikanten die bij de New York City Band meespeelden, ook Luther Vandross enkele songs zegent met zijn geweldige, soulvolle stem. Vandross was toen nog een naam die enkel de intimi kenden, als de man die door Bowie werd aangezocht om een van diens Young Americans te zijn. In de New York City Band tilt Vandross enkele songs naar een hoger niveau (check de smooth tvdw); een jaar later zou hij zichzelf definitief op de kaart plaatsen door voor de Italiaanse R&B-groep Change het inmiddels iconische The Glow Of Love in te zingen. 

TVDW 05/09/2010 - Cannibal and the Headhunters - Land of a Thousand Dances (1965)

Soms moet je sterven om enige bekendheid te verwerven. Of om een tvdw in de wacht te slepen. Ironie, vervat in een laatste ademzucht. Ik had tot vorige week nog nooit gehoord van Cannibal and the Headhunters. Tot ik het overlijdensbericht van groepslid Richard 'Scar' Lopez, een goede maand terug van ons heengegaan, en de bijhorende bio las. Cannibal and the Heathunters bleek niet enkel de eerste Amerikaans-Mexicaanse popgroep te zijn, maar ook de allereerste om van het intussen iconische soulnummer 'Land of a Thousand Dances' een hit te maken. Later zouden nog versies van onder meer Wilson Pickett, The Walker Brothers, Tom Jones, Roy Orbison, Ike & Tina Turner en Patti Smith volgen. Midden jaren zestig moet de groep trouwens wel wat aanzien hebben gehad: ze tourden bijvoorbeeld als het voorprogramma van de Beatles door de VS (de tour met o.a. het beroemde Shea Stadium Concert).

In de comments vind je niet enkel een link naar de tvdw, maar eveneens naar het origineel. 'Land of a Thousand Dances' werd immers drie jaar voor de eerste hitversie van Cannibal al opgenomen door de auteur, Chris Kenner, een zwarte zanger uit New Orleans. Het kenmerkende 'na nananana...' was een vondst van Cannibal en hoor je dus niet in het origineel. Als bonus gooi ik er nog een aantal opmerkelijke coverversies tegenaan.

TVDW 15/08/2010 - The Heavy - Short change hero (2009)

Jay Leno, David Letterman, Conan O'Brien: ik heb het niet zo voor die Amerikaanse talk show hosts. Het stoort me dat hun quasi-achteloos verspreide grapjes allemaal op voorhand neergepend zijn door een batterij comedy writers; dat de zogenaamde ontboezemingen en speciale acts van de uitgenodigde wereldsterren ook allemaal op voorhand doorgesproken werden; dat het met andere woorden één doorgestoken kaart is. Komt er een filmster, schrijver of zanger in de zetel zitten, slijmt de 'host' van dienst meteen dat resp. de film, het boek of de cd in kwestie awesome is; er worden handjes geschud en schouderklopjes gegeven alsof gastheer en genodigde al levenslange vrienden zijn, enzovoort. Eigenlijk zijn hun shows nauwelijks meer dan een rondje Bekende Mensen Kijken. Qua banaal tijdverlies de Amerikaanse evenknie van De Laatste Show. Bij Letterman wil ik hier nog enig voorbehoud maken, want de man lijkt wel een oprechte liefde voor pop en rock aan de dag te leggen. Zo staat hij bekend als grote fan van Warren Zevon, die geregeld in de show mocht opdraven en waarrond Letterman eind 2002 zelfs een volledige show bouwde, toen bleek dat Zevon terminaal ziek was.

Soit, toen ik enkele weken terug in Denemarken was, graaide ik een muziekmagazine mee waarin ook een stukje stond over The Heavy. Nu is mijn Deens even goed als het Engels van Eddy Wally, maar ik kon er toch uit afleiden dat David Letterman (nu zijn we er) een enorme fan was van de groep. Geïntrigeerd pikte ik "The House that dirt built" op, hun cd van vorig jaar. In een dik half uur raasde een collectie vunzige rhythm & blues, ongefilterde garage rock, stoffige southern rock en ongepolijste soul voorbij, waarna ik dacht: waauw, nog een keer. En nog een keer. Het album (gek genoeg uitgebracht op Coldcut's Ninja Tune label) stuitert van het ene referentiepunt naar het andere: Led Zeppelin, Pearl Jam, the JB's, Willie Dixon, Screamin' Jay Hawkins, Wilson Pickett, Dr. Feelgood en The Clash. Of, om naar de met mooie falset gezongen tvdw te verwijzen: Gnarls Barkley in een spaghettiwestern.

TVDW 30/05/2010 - Langhorne Slim - I love you, but goodbye (2009)

Gek hoe het kan lopen (- zei de boer toen hij meewarig keek naar de eenpotige kip die over het erf liep). Begin jaren negentig troonde Shamrock Nico me in San Francisco mee naar een café waar een blanke bluesboy de ziel uit zijn lijf stond te spelen. Zovele jaren later staat diezelfde muzikant - de genaamde Tommy Castro - als top of the bill te spelen op Duvel Blues, het festival dat in mijn achtertuin plaatsvindt. Castro was uit de VS vertrokken met een handvol net verworven gerenommeerde blues awards op zak - waaronder die voor beste live groep. In Puurs bewees hij zijn grote klasse, hij blies de rest van affiche gewoon wég, met een show waar naast pure blues ook ruimte was voor rauwe soul (Wilson Pickett came to mind) en zelfs een waanzinnig straffe versie van James Browns "Sexmachine". Memorabel.

Naast blues maakte ook electro een kans op een tvdw - maar de nieuwe hype Holy Fuck viel me wat tegen en Belgische nieuwe trots The Vermin Twins zijn me net iets té freaky en repetitief. Dan toch maar de loftrompet blazen over Langhorne Slim, een folkie songsmid uit Pennsylvania. Zijn album 'Be Set Free' weet zich keer op keer naar voren te wurmen in de ipod - altijd een goed teken. Sterke songs die wat in de lijn liggen van de Elvis Perkins die het vorig jaar tot in mijn eindejaarslijstje schopte. De tvdw wordt dan nog gesierd door het mooie lijntje "A bird with clipped wings can still sing but no longer fly".

http://www.sendspace.com/file/sd3bq1

en op youtube, solo:
http://www.youtube.com/watch?v=6tQX4tl-Xps

TVDW 22/01/2006 - Roxy Music - In the midnight hour (1980)

Het schielijke heengaan van "the wicked one" geeft me de kans om stil te staan bij een van mijn favoriete platen van de jaren tachtig. Om Wilson Pickett eer te betuigen, had ik ook kunnen kiezen voor de weergaloze live-versie van het mede door Fats Domino geschreven "Land of a 1000 Dances" door The J. Geils Band, maar het werd uiteindelijk "In the midnight hour", de muzikale handtekening van Pickett, maar dan in de versie van Roxy Music. Wilson Pickett zat nog voor zijn solo-carrière bij Stax al in een soortement soul-supergroep, the Falcons. Wie zat er nog in dat groepje? Eddie "Knock on wood" Floyd, Sir Mack Rice (die later de originele versie van "Mustang Sally" zou brengen) en Joe Stubbs, broer van Four Tops-stichter Levi Stubbs. Terug naar Roxy Music en het in 1980 verschenen album Flesh & Blood, mijn favoriet uit hun cataloog. Ik weet het, die-hard fans zullen eerder opteren voor de beginperiode van "Do the strand" en "Virginia Plain", maar ik hield altijd al meer van de polished, glossy designer sound die de groep bracht vanaf Manifesto. Herinner u de weergaloze wijze waarop de arty farty's de disco omarmden op "Angel eyes". Flesh & Blood ging verder op de ingeslagen weg, met het nog steeds fantastisch klinkende "Same old scene" als tweede knipoog naar disco. Opmerkelijk op het album zijn verder de twee covers - opmerkelijk qua keuze en qua versie - van "Eight miles high" en "In the midnight hour". En het album pakt uit met twee héérlijke ballads, waarop Bryan Ferry toch laat zien veel meer te zijn dan een nichterige nouveau riche. Zowel op "Oh Yeah" - fantastische tekst, trouwens - en afsluiter "Running wild" tilt hij de nummers naar een hoger niveau, met zijn bijzonder melodieuze zanglijn. Respect voor Roxy, en RIP Wilson.