TVDW 10/11/2024 - Billy Preston - The Bus (1971)

TVDW 1035. Het lijkt niet meer dan normaal om deze week stil te staan bij het heengaan van Q. De platen waarop Quincy Jones zijn magische touch liet gelden, zijn ontelbaar - en vele ervan staan in mijn kast. Over Q zelf en zijn vele kwaliteiten - de manier waarop hij jazz, class en sophistication mengde met zwarte popmuziek - hoef ik het hier niet te hebben. Alles is al gezegd.

Een gouden regel blijft echter dat de tvdw ook rechtstreeks te maken moet hebben met een song die ik de afgelopen week draaide of ergens hoorde. En er belandde geen Quincy op de draaitafel (al blijf ik "The Dude" wel een heerlijke plaat vinden), en al evenmin iets van pakweg Brothers Johnson, Donna Summer, George Benson of Michael Jackson... dus dat werd wat lastig.

Zoals zo vaak bracht het lot - of synchronicity - soelaas. Ik haalde een flinke buit platen binnen bij Toms platenzaakje in Boom, en kijk wat zat er tussen: een album van Billy Preston, met blazers- en strijkersarrangementen van Q.

Fijn om zo even de spotlight te richten op Preston, iemand die meestal (enkel) wordt vernoemd in de geschiedenisboeken van de Beatles. Ten tijde van Let It Be bleek Prestons inbreng meer dan welkom; zijn speelvreugde leverde hem de bijnaam The Fifth Beatle op (en een platencontract bij Apple én een vriendschap met George Harrison). 

Net als bijvoorbeeld Billy Paul en Lou Rawls is dit zo'n artiest die door de jaren heen herleid is tot een voetnoot en tot hier of daar een half hitje dat de tand des tijds doorstond. Volkomen ten onrechte, zo illustreert ook "I Wrote A Simple Song", het album waarop een van Prestons bekendste nummers staat, Outta Space - een funky instrumental die dicht aanleunt bij Machine Gun van de Commodores. Ook de tvdw staat er te blinken, een song die niet verwonderlijk wat black social consciousness bevat in de lyrics (after all, dit was 1971 en Sly Stone stond op dat moment "There's A Riot Goin' On" op te nemen). Een tvdw met, wel ja, sierlijke arrangementen van the Mighty Q.

TVDW 09/10/2016 - Heatwave - The Big Guns (1982)

Wie deze blog al een tijdje volgt, weet dat het verschil tussen archetypische zwarte en blanke muziek (- en hoe dat verschil opheffen) een van mijn stokpaardjes is. Ik hoef maar even terug te scrollen naar de tvdw's van de voorbije weken. The 5th Dimension: zwarte soulband tackelt een blanke Westcoast country song. Rare Earth: bleekscheten maken retefunky zwarte soulmuziek op het Motown-label. Zie ook de talloze tvdw's waarin artiesten als Hall & Oates en Boz Scaggs worden vernoemd. De tvdw van deze week is het misschien wel het allerbeste voorbeeld van hoe de muren tussen blank en zwart gesloopt worden.

Sloper van dienst is dit keer Rod Temperton. Of liever: was Rod Temperton, want de man overleed vorige week, op amper 66-jarige leeftijd. 's Mans verhaal is leuk om te vertellen. Temperton was een schriel Brits kereltje (linksonder op de foto) dat samen met wat Amerikanen in Europa sier maakte als Heatwave en meteen al bij het debuut twee knoerten van wereldwijde hits scoorde met Boogie Nights and Always and Forever. Dat de man zo'n mooie R&B-nummers kon schrijven, kwam ook Quincy Jones ter ore. De daaropvolgende verhuis van Temperton naar L.A. betekende het begin van een erg productieve samenwerking. Samen met 'Q' was Temperton dé man die de carrière van Michael Jackson katapulteerde van tienerster naar 'adult artist'. Temperton schreef bijvoorbeeld Rock With You, toch nog altijd een echte 'standard' vanop die plaat "Off the Wall".

Temperton bleef steeds in de schaduw, hij was de man van de kleine lettertjes in de liner notes van een album. Maar met het album dat na "Off the Wall" zou komen, schreef hij pas echt muziekgeschiedenis. In "Thriller" had Temperton een grote hand: hij schreef niet enkel Baby Be Mine en slotsong The lady in my life, maar ook het titelnummer. Er bestaan leuke anecdotes over. Over hoe hij de song eerst Midnight Man en Starlight noemde, maar na een nachtje slapen plots wakker schoot en het woord Thriller naar Quincy Jones doorbelde. Of over hoe hij met het idee kwam om de afsluitende parlando van de song te laten inspreken door Vincent Price, en hoe hij die tekst zelf ('The Funk of Forty Thousand Years', weet je wel) op weg naar de studio neerkribbelde, op de achterbank van een taxi. Zo worden legendes geboren.

Het bleef niet bij de samenwerkingen met Michael Jackson. Tussen eind jaren zeventig en pakweg 1987 schreef hij tal van pareltjes. Een bloemlezing: Gimme the night voor George Benson, Stomp! voor The Brothers Johnson, Baby Come To Me voor Patti Austin, Yah Mo B There voor James Ingram, Sweet Freedom voor Michael McDonald, Love is in Control voor Donna Summer, Masterjam voor Rufus & Chaka Khan en Razzamatazz voor Quincy Jones. En hij schreef samen met Lionel Richie en Quincy Jones ook het bluesy Miss Celie's Blues, de bekendste song uit de soundtrack voor The Color Purple. Phew... wat een lijst! De tvdw is er eentje van de groep waarmee het voor Temperton begon, Heatwave. Een groepje met veel geweldige songs, luister maar naar Gangsters of the Groove of Mind Blowing Decisions en je hoort dat het heus niet Quincy alleen was die voor zo'n sterke arrangementen zorgde bij de voornoemde artiesten. De tvdw gaat echter naar Big Guns, een song die me terugbrengt naar Funkytown, dat radioprogramma dat in die tijd op Radio 2 liep en waar deze lekkere lap semi-instrumentale funk (luister naar de solo's!) regelmatig voorbijkwam.

TVDW 02/07/2006 - Queen - Staying Power (USA promo 12") (1982)

De nieuwe Muse wist me op een erg aangename manier te verrassen en was lange tijd in de running voor een TVDW, maar het heengaan van de Turks-Amerikaanse producer Arif Mardin - grotendeels doodgezwegen in de pers - deed alle 'normale' releases wijken. Arif Mardin was een van de allergrootste producers, qua veelzijdig talent haast de evenknie van Quincy Jones (die trouwens zijn allereerste naar hem genoemde studiebeurs toekende aan Mardin, waardoor deze vanuit Istanbul kon gaan studeren in Boston, meteen de start van zijn duizelingwekkende Amerikaanse carrière. Mardin had een hand in diverse persoonlijke favorieten. Niet enkel leverde hij schitterend werk af voor onder meer The Bee Gees en Dusty Springfield; in mijn platenverzameling duikt hij daarenboven op als drijvende kracht achter Aretha Franklin (in haar Atlantic Years), Chaka Khan (right up to "I Feel for you"), Hall & Oates (luister nog eens naar het prachtig opgebouwde "She's Gone"), The Average White Band (o.a. het klassieke funkstuk "Pick up the Pieces"), Scritti Politti (zie: "Wood Beez (Pray Like Aretha Franklin)") en Norah Jones. Maar de meest logische TVDW, fijn volgend op de argumentatie van vorige week, was toch die eenmalige samenwerking tussen Mardin en Queen. "Staying Power" werd het openingsnummer op "Hot Space", niet bepaald het beste maar wel het meest "zwarte" album uit de Queen-cataloog (en het album met bij voorsprong de mooiste hoes). Het album, maar dit terzijde, waarvan sommige bronnen beweerden dat Michael Jackson het later zou citeren als een van de inspiratiebronnen voor diens "Thriller" (al lijkt me dat, baserend op de erg ongelijke kwaliteit van de plaat, te veel eer voor "Hot Space"). Mardin schreef de blazersarrangementen voor "Staying Power". De TVDW is de nooit officieel uitgebrachte 12"-versie van het nummer, de remix werd ingeblikt door John Luongo, iemand die zelf honderden disco- en funkplaten van een extended version voorzag en die later nog zou opduiken als mixer/producer van Novastars debuutplaat (zeer tot ongenoegen van oorspronkelijk producer Wouter Van Belle, maar da's weer een ander verhaal). Meanwhile: focus opeen van de meest a-typische Queen-nummers, eentje waarin Freddie Mercury zijn voorliefde voor zwarte funk volledig de vrije loop kon laten.