TVDW 28/09/2008 - Martha & the Muffins - Walking into Walls (1983)

"Een kus is als een handtekening die je kan uitgommen".

Oké, 't is misschien nog geen Pessoa, maar toch: poëzie op deze blog, voorwaar. Heeft de tvdw iets met poëzie? Mmm, da's een te moeilijk bruggetje. Maar het streepje dichterlijke vrijheid is afkomstig van mijn elfjarige dochter, dat wou ik toch even sharen op de blog.

Beginnen met nog een toevoeging op dat lijstje van essentiële live-platen, van vorige week? Voeg er The Tragically Hip Live Between Us, Thin Lizzy Live & Dangerous en Deep Purple Made in Japan maar aan toe.

Sinds een vijftal weken ben ik zo nu en dan aan het joggen - een mens moet iets doen om bierbuik te weren en zwaartekracht niet al teveel vrij spel te geven. Dat lopen gaat eens zo goed met de iPod, vind ik. Zo kreeg Lindstrom (- er moet een dwars streepje door de 'o' maar dat vind ik niet meteen op het keyboard) al diverse beurten. Ik kende de Noor al een tijdje van zijn geweldige, vaak met compagnon Prins Thomas in elkaar gedraaide DJ-edits en remixen, maar zijn soloplaat Where You Go I Go blijft een grote verrassing. Amper drie nummers, maar vooral het titelnummer is subliem: een trip langs Jean Michel Jarre, Logic System en Giorgio Moroder waarbij een half uur lang de schuivertjes van het mengpaneel op- en neer worden geschoven. Andere 'jogging' platen van de laatste weken: Circle of Love van the Steve MIller Band (als Macho City voorbijkomt, verhoog ik gegarandeerd de kadans, à la Haile Gebrselassie) en de nieuwe TV on the Radio.

Ook Late of the Pier, het snoepje van het moment, kreeg al eens een beurt, al joggend. Fijne plaat, met de nu zo populaire mix van electro en rock. En opvallend: op hun meest gitaargedreven songs vertonen ze enige gelijkenis met Martha & the Muffins. Diezelfde snedige, scherpe gitaren, nerveuze drums en zangpartijen, die postpunkerige CBGB's vibe... Natuurlijk vult Late of the Pier het aan met die eigentijdse vette, als door gravel geschuurde synthpartijen, maar voor de rest: it's all there.

Martha & the Muffins is trouwens, moet ik toegeven, een erg recente ontdekking. Echo Beach, ja, dat kennen we allemaal. Stefan draaide het vorig jaar nog op de 40/40 Fuif; een van dé eighties-singles bij uitstek (samen met Codo van DöF en Video Killed the Radio Star).
Twee weken terug probeerde ik Danseparc, het Martha & the Muffins album uit 1983, eens. Wat een plaat! Oké, de groep uit Toronto ziet er schrikwekkend gewoontjes uit: jonge vrouwen met de uitstraling van een Poolse poetsmadam, schichtige kerels met een aanleg voor anorexia. Maar die songs, dat blijken stuk voor stuk opwindende lappen wave-rock, die in beste Talking Heads traditie (- en met dank aan de productie van een nog jonge Daniel Lanois) met horten en stoten voorbij schudden.

Vandaar halen Martha & the Muffins het - we hebben er de fotofinish nog eens op nagekeken - in de strijd voor een tvdw nog net van Late of the Pier. Hierbij een sample van beide:

Pier alhier:
http://www.sendspace.com/file/5lj9de

Muffin alhier:
http://www.sendspace.com/file/shlko9