TVDW 06/01/2013 - Nytro - Nytro Express (1979)

Men neemt de zoon bij de kraag. Men zet hem voor de computer. Men opent itunes. Men creeërt een mapje "Run". Men vraagt de zoon om lukraak uit de 38.328 beschikbare nummers er een zestien te selecteren. Men start de loopronde en valt van de ene verbazing in de andere. Adam & the Ants kwamen voorbij, maar ook Add N to (X) en The Adventures. Maar de grootste verrassing kwam bij de begintonen van Nytro Express. Warempel, dat leek wel The R.R. Express van Rose Royce - maar dan toch net dat tikkeltje anders.

Google leerde na mijn loopronde dat Nytro een studioproject was van Norman Whitfield, die geweldige Motown-producer die The Temptations en Marvin Gaye destijds zo'n heerlijk breed klanktapijt gaf. Whitfield zou een jaar na datum, in 1980, de superieure disco-funk-groove van zijn Nytro Express recycleren als The R.R. Express, op wat de laatste door hem geproducete Rose Royce-plaat zou worden, "Jump Street".

TVDW 09/08/2009 - The Undisputed Truth - Poontang (1976)

Stiekem hoopte ik de man ooit nog te ontmoeten, voor een interview of zo. En dan zou ik 'm zeggen dat we een van de door hem gezongen songs hadden gebruikt als openingsdans bij ons huwelijk. Helaas, Willy DeVille is veel te vroeg gestorven. Als eerbetoon heb ik vrijdag dan maar even gedanst met mijn vrouw, op "Just to walk that little girl home", een van die heerlijke songs van hem. Van toen Willy nog Mink was, en hij songs schreef samen met de legendarische songsmid Doc Pomus. Ik herinner me dat ik als prille tiener gefascineerd keek naar Rockpalast op de Duitse televisie, waar een in hemd en kostuum gestoken DeVille het beste van zichzelf stond te geven, zwetend en rokend als een Turk. Wat een presence. De Amerikaanse Herman Brood.

Afgelopen week weinig cd's beluisterd, al waren er wel enkele muzikale zijpaden. David Gray werkt aan nieuw materiaal - eindelijk! Op donderdag trokken we naar Hemiksem, om Bart Peeters op Casablanca Festival te zien, op zaterdag zagen we Simple Minds nog eens aan het werk, op de Lokerse Feesten. Lang geleden dat ik ze nog zo sterk voor de dag zag komen. Kerr bleek opvallend goed bij stem, de setlist stond drie keer stil bij die erg goeie nieuwe cd Graffiti Soul en bleek voor de rest knap evenwichtig, incl. personal favorites als See the lights, I Travel en New Gold Dream (kippenvel bij de intro!). Alleen bij bisnummer Ghostdancing stootten de lui aan de PA de metertjes tezeer in het rood, met een geluidsbrij tot gevolg. Toch: straffe comeback.

Over Norman Whitfield, de legendarische Motown-producer, blies ik al eens de loftrompet op deze blog; bij het overlijden van de man. Afgelopen week gaf ik een van de albums van The Undisputed Truth een spin. Whitfield mocht dan al een trademark sound hebben geconstrueerd als producer van The Temptations en Marvin Gaye, deze groep was zijn echte speeltuin, hierin kon hij zich pas echt uitleven. The Undisputed Truth was een veelkoppig ensemble, waarvan ook de zus van Chaka Khan op een gegeven moment deel uitmaakte. De tvdw, waarin op onbeschaamde wijze de liefde voor en geneugden van vleselijke liefde wordt bezongen, komt uit de laatste plaat die The Undisputed Truth voor Motown zou opnemen. Nadien zou de groep onderdak krijgen op Whitfields eigen label. Hits scoorde de groep amper, maar wat een heerlijk dampende 'no holds barred' funk vertrouwden ze toe aan het vinyl - ergens op het kruispunt tussen Funkadelic, EWF en Sly & the Family Stone. A slice of sleazy seventies funk coming up!

I used to hate it till I ate it!


http://www.sendspace.com/file/p5bd35

TVDW 21/09/2008 - 10 cc - Ships Don't Disappear in the Night (do they?) (live - 1977)

"... But tonight, something very very special. A live recording."
(gejoel van het publiek)
"So we want you all to really let your hair down and enjoy yourself and welcome your own, very own ... (naam van de groep)"

Gek, maar als ik naar een concert ga, hoop ik altijd dat de master of ceremony dit komt aankondigen, net voor het doek opgaat. Mijn eigen weinig toonvaste stem, niet zomaar op een bootleg maar op een officieel uitgebrachte album, dat lijkt me wel wat. 't Is me maar twee keer gelukt trouwens: mijn gejoel werd gecapteerd op het live-album dat Bryan Adams in de gietende regen opnam in Werchter, en op de bonus-cd Live at the AB die bij My Midnight van Steve Wynn zat.

(Wat jammer trouwens dat die traditie van de aankondiging verloren is gegaan; nu staat de PA te blèren tot net voor het concert, dan gaan de zaallichten uit en slungelen de muzikanten op het podium and that's it. Van een mooi doek in rood velours is ook al geen sprake meer).

Bon, zullen we even hebben over live-albums? Het moet blijkbaar wel: dat album van Bryan Adams kocht ik vorige week voor een prikje in een tweedehandswinkel, en deze week kon ik na jarenlang zoeken een van mijn all time favorite live-albums, dat van 10'cc, oppikken. Iemand daarboven zegt: "Gij Zult een live-track tot tvdw uitroepen."

Een live registratie, 't is een moeilijk gegeven. Weinige platen zijn echt memorabel, de meeste zijn slechts bedoeld om extra centen uit de zakken van de fans te slaan. Een live-album werkt ook pas echt goed bij rockoptredens, vind ik. Daft Punk live? Sorry, maar wat moet ik met een live-album van hen, wat staat er op wat ik al niet op de studio-cd terugvindt? En ook funkartiesten met een live-album, dat werkt niet steeds (Gratitude van EW&F is an exception that comes to mind). Even een shortlist van erg knappe platen die de zinderende live experience wél met succes overbrengen op vinyl/cd ? Favorieten die meteen bij me opkomen:

Queen - Live Killers
AC/DC - If you want blood...
Big Country - Live... without a safety net
U2 - Red Rocks Under a Blood Red Sky
J. Geils Band - Blow your face out
Steve Miller Band - Live!
Bob Seger & the Silver Bullet Band - Nine Tonight
Kiss - Alive II

En ook Live and let live, de 10'cc dubbelaar die start met de aankondiging van hierboven (en waaruit de tvdw komt), hoort in dat lijstje. Alles is erop te vinden: de pure popsongs en hitsingles, genre Wall Street Shuffle. De quirky, clevere, humoristische rocksongs (met dito teksten), genre Honeymoon With B Troop. De schaamteloos romantische ballades (het machtige Waterfall en het onvermijdelijke, volledig uit witte watjes opgetrokken I'm not in love). De epische, avontuurlijke, vijf-songs-in-één grandeur (I'm Mandy Fly Me of Feel the Benefit).

In de 80 minuten van deze dubbelaar is er geen moment tijd voor verveling. En er wordt prachtig gemusiceerd: meervoudige stemmen, dubbele gitaren, twee percussionisten/drummers (waaronder Paul Burgess, hier enkele weken terug nog te gast bij The Colourfield).
Het origineel van de tvdw komt uit het debuutalbum van 10'cc (uit 1971), waar het nummertje amper 3 minuten duurde. Hier is de 'XL-versie' uit 1977, die ruim dubbel zo lang duurt.

http://www.sendspace.com/file/f1p5op

Als toemaatje even stilstaan bij het heengaan van alweer een groot muzikaal genie. Neen, ik heb het niet over Rick Wright, toetsenist bij Pink Floyd. Best een aardig groepje en een toffe pee, daar niet van, maar in dezelfde week ontviel ook Norman Whitfield ons. Whitfield, daar kan ik toch meer fijne muzikale momenten bij voorstellen dan bij Wright. Zijn werk bij the Temptations en Marvin Gaye natuurlijk in de eerste plaats. Whitfield wordt vaak geroemd als producer, met zijn breedvoerige, epische studiocollages was hij de Phil Spector van de soul. Maar ook als songschrijver kende hij zijn vak. Deze man schreef bv. mee aan hou-je-vast Ain't Too Proud Too Beg EN aan I heard it through the grapevine EN aan Cloud Nine EN aan War EN aan Just My Imagination EN aan Papa was a rollin' stone EN aan Car Wash. (uitgeteld op het canvas).

Als eerbetoon: mijn persoonlijke favoriet. Uit 1981, van Rose Royce, en met een van oor tot oor glimlachende Whitfield achter de knoppen. Geniet van elke minuut van deze 12 minuten extravaganza. Awesome.

http://www.sendspace.com/file/ci1lse