TVDW 02/03/2008 - Mother's Finest - Piece of the rock (1977)

Logisch dat de tvdw uit de vijf-cd 'Classic Rock Box' van Classic 21 zou komen, ik was er de hele week zoet mee. Vorige week gewonnen en erg blij mee, ook al dekte de vlag niet helemaal de lading. New Gold Dream, I'm not in love of Golden Brown - er is wat verbeelding nodig om ze onder 'classic rock' te brengen. Fijner vond ik het om songs te horen die ik nog niet kende: Bouree van Jethro Tull, Green grass and High Tides van The Outlaws of The Pusher van Steppenwolf.
Ik draag het radiostation van onze Franstalige vrienden een warm hart toe. Ik volg hen al van toen ik als tiener naar Radio Cité luisterde, wat dan Radio 21 werd en nog later Classic 21. Nog meer dan StuBru weet deze zender me te verrassen... zij het dan met songs waarvan het gros meer dan twintig jaar oud is. Waar hoor je nog songs van Todd Rundgren, Humble Pie of UFO draaien? Om maar die drie recente voorbeelden te noemen, waarvan ik dacht 'wat draaien ze nu?' Bij StuBru ken ik natuurlijk ook veel songs niet. Maar ik vraag me er alsmaar minder bij af 'wat draaien ze nu?' Ouder worden, ongetwijfeld.
In november 2005 leverde Classic 21 met zijn avontuurlijke invulling van de setlist al een tvdw op, toen 'Friends of Mr. Cairo' plots in de ether opdook. Nu maakten drie songs uit de Rock Box kans op een tvdw. 'Don't stop believing' van Journey vond ik héérlijk om nog eens terug te horen: foute early eighties rock, genre Foreigner en REO Speedwagon - maar wat een grootse song. 'Catch Scratch Fever' van Ted Nugent, een langharig redneck monster die in het begin van mijn humaniora een korte opstoot van populariteit kende. En 'Piece of the rock', dat herinneringen opriep aan een schoolfeestje, toen ik elf was. De dj van dienst speelde die dag o.a. Rock 'n Roll Damnation van AC/DC, Sweet Louie van Iron Horse en Lovemachine van Supermax. Ik herinner me het alsof het de dag van gisteren was. Ook deze van Mother's Finest zat erbij; het zaadje waaruit latere crossover als Living Colour zou groeien. Die donkere synthintro, dan de scat van een flink vrouwmens die wel de zus van Chaka Khan lijkt, een staccato drumroffel en dan zet het hortende funkrock ritme in. Niet stuk te krijgen.

http://www.megaupload.com/?d=JX6GUUY8

en omdat die twee vanaf het balkon van de Muppet Show zaten te klagen, alhier een nieuwe poging om de tvdw van vorige week aan te bieden:

http://www.megaupload.com/?d=C49SFZYH

TVDW 19/08/2007 - Julian Cope - Head Hang Low (1984)

Op weg naar een weekje Costa Brava. Wagen volgeladen, drie kinderen in the back seat, en zowat de hele nacht rijden. In the wee small hours leverde de iPod een tijd lang de soundtrack. Drie cd's werden lukraak uitgekozen. Een verzamelaar van Badfinger (blijft een onderschat groepje, in de schaduw van de Beatles, maar met prachtige powerpopsongs), het nog steeds prachtige No Guru No Method no Teacher van Van Morrison, en dan de debuutplaat van Julian Cope.
Cope, dat was die wat rare man, de Todd Rundgren van de new wave generatie, die ik tot op heden enkel kende van die tiental heerlijke singles. Eerst bij de Teardrop Explodes, daarna solo: When I Dream, Reward, World Shut Your Mouth, East Easy Rider, Charlotte Anne, Trampoline, Beautiful Love en de cover van 5 O' Clock World - aah, fijne radiomomenten leverden ze op. Oh ja, Cope opende ook mijn tweede versie van T/W, in 1987. Traden die dag ook nog op: The Triffids - The Housemartins -Iggy Pop - Echo and the Bunnymen - The Pretenders - Eurythmics - Peter Gabriel. Allemaal en enkel op één en hetzelfde podium, ja zo ging dat toen nog bij grote festivals. En iedereen tevreden naar huis.
Maar in de wagen, zovele jaren later, werd het met rode oortjes luisteren naar die ontdekking van 's mans debuutplaat uit 1984. Een grillige, grappige plaat, waarbij het sfeervolle Head Hang Low nog het meeste indruk maakte. Tijdens die donkere tocht ten zuiden van Clermont-Ferrand, met rechts van me een slapende vrouw, en drie slapende kinderen achter me.