TVDW 08/01/2023 - Pointer Sisters - Dreaming as one (1979)

 

Genoeg materiaal om uit te kiezen afgelopen week, omdat ik nog wat kon scoren in de afprijsbakken. Het leverde grote kanonnen van tvdw-waardige artiesten op. Zo vond ik Art Blakey's memorabele jazzstandard "Moanin'" op Blue Note - voor een habbekrats - net als Isaac Hayes' "Black Moses" album, even sierlijk en rijkelijk georchestreerd als Marvin Gaye's "What's Goin' On".  

Grote namen, die hun long overdue tvdw zouden krijgen. Maar als ik eerlijk ben, waren het toch de Pointer Sisters die veruit de meeste tijd opeisten bij de platendraaier. De aanleiding was tweevoudig: het heengaan van Anita Pointer op de laatste dag van het jaar (de derde van het oorspronkelijke viertal dat ons verliet) en het vervolgens weggraaien van twee Pointer Sisters-albums uit de afprijsbakken in Antwerpen.

De Pointer Sisters waren een ongemeen boeiende groep, vol met verhalen, muzikale wendingen en natuurlijk een heel diverse verzameling hits. In het prille begin zongen de domineedochters onder meer voor Sesame Street, alvorens onder de vleugels van Allen Toussaint hun debuut op te nemen. Hun eclectische stijl ging van New Orleans funk over gospel tot ragtime en country. Het leverde hen fans op als Herbie Hancock en Stevie Wonder, die hun samenwerking aanboden, en Elvis Presley, die het door Anita geschreven Fairytale coverde.  

Een belangrijk breekpunt in de carrière kwam er toen de Pointer Sisters eind jaren zeventig Richard Perry als producer kozen. Perry had naam gemaakt door Diana Ross van onder de Motown-sound te trekken en Carly Simon een hitalbum te geven. Perry stuurde de zussen in eerste instantie, op het album "Priority", naar Adult Oriented Rock en graaide in de songboeken van blanke rockers als Springsteen, Seger, Steely Dan en The Band. Met de volgende albums die hij producete, scoorde hij een perfecte hattrick en een reeks uitzonderlijk radiovriendelijke hits die van pop naar countryballads, rock, R&B en disco gingen. En toen moest het vijfde album nog komen: "Break Out", dat van start ging met de electrofunk hit Automatic en dat hun all-time best seller werd. 

Als tvdw kies ik voor een van de onderbelichte songs uit de Pointer Sisters-cataloog. Dreaming As One werd geschreven door William Smith (wiens songs ook opduiken bij de Larsen-Feiten Band en Maurice White) en David Palmer (een van de originele leden van Steely Dan). De song zelf was al eens een tvdw, in de versie van Jackie DeShannon.

TVDW 14/06/2020 - Pointer Sisters - Someday we'll be together (1981)

De platendraaier eiste de voorbij week toch enkele van mijn Pointer Sisters platen op, naar aanleiding van het heengaan van Bonnie P. Hun eightieshits en het door Springsteen gepende Fire laten hun boeiende carrière wat onderbelicht. Wie hun vroegere werk beluistert, hoort een ander geluid. Dat van New Orleans met name, met opvallend sterke invloeden uit jazz, cabaret en ragtime. Luister bijvoorbeeld naar "That's a Plenty" uit 1974 en je zal verrast zijn. Een paar jaar later vond de groep zichzelf opnieuw uit en maakte een bocht naar AOR en pop. Onder impuls van producer Richard Perry en met de hulp van een batterij songschrijvers uit het (blanke) pop en rockwereldje en enkele goed gekozen covers (luister naar hun fijne herwerking van Steely Dan's Dirty Work of naar hun versie van de eerdere tvdw van Loggins & Messina, Angry Eyes) leverde dat heel wat grote hits op. Midden jaren tachtig maakten de zussen opnieuw een bocht, meer richting R&B, met alweer grote hits als Neutron Dance (geschreven door zotte doos Allee Willis, die ook EWF's September neerpende) en natuurlijk Automatic.

De vorige week overleden Bonnie was trouwens meer dan een (goede) zangeres, ze schreef ook mee aan enkele van de nummers. Waaronder het geweldig funky, vilaine How Long (betcha' got a chick on the side), dat wel van LaBelle had kunnen zijn. Maar voor de tvdw grijp ik terug naar een deep cut van hun "Black & White" album, een midtempo bitterzoet nummer geschreven door Russ Ballard.

TVDW 18/12/2005 - Betty Wright - Shoorah Shoorah (1975)

Misschien zit het in mijn genen of is het afwijking in de hersenen, en het zal zeker ook te maken hebben met het feit dat ik een onverbeterlijk nostalgicus ben, maar wat ik het allerleukst vind aan muziek beluisteren, zijn die momenten waarop plots een nummer uit lang vervlogen tijden terug opduikt. Een song waarvan ik me niet (meer) kon herinneren dat ik hem vroeger zo goed kende (en zo goed vond), en die dan out of the blue opduikt. Vaak vallen dergelijke momenten niet voor, maar het gebeurt nog, op de radio - maar veel te weinig, god wat kleuren programmasamenstellers toch vaak binnen de lijntjes - of zelfs op cd. Wat dat laatste betreft verdient Hans M aka DDay alle lof, als leverancier van obscure tracks, in één van zijn compilatiereeksen (de F.U.C.K. Holland, F.U.C.K. Germany en Soul Sistaz reeksen). Genieten van heel wat trouvailles en af en toe, als er tussen die obscure parels, een hogerbeschreven onverwachte a-ha erlebnis opduikt, is de pret natuurlijk dubbel. Bij Betty was het alleszins weer goed raak: midden jaren zeventig moet ik dit dus, hoe raar het ook klinkt, als klein ukje al hebben opgevangen (en meegezongen, in fonetisch Engels dan?). En nu, dertig jaar later (!!) duikt het plots terug op. "Shoorah Shoorah" is een heerlijk feel good uptempo soulnummer, geschreven door één van de grote songsmids uit New Orleans, Allen Toussaint, de man die ook "From A Whisper to a Scream" (zie: Elvis Costello) en "Happiness" (zie: Pointer Sisters) schreef. Frankie Miller en the Righteous Brothers hebben blijkbaar ook ooit versies uitgebracht van deze song, zo leert google. Nog wat poptrivia? Betty Wrights bekendste nummer is ongetwijfeld "Clean Up Woman", dat geschreven werd door Clarence Reid, iemand die bij master of How Bizarre Hans M ongetwijfeld beter/ook bekend is als Blowfly, de man die scabreuze coverversies maakt van soulklassiekers: "A spermy night in Georgia", "Hole Man" (in plaats van jawel Soul Man) en "My baby keeps farting in my face" (op de tonen van Raindrops keep falling on my head). Miss Wright verdiende een aardige cent toen ze Color Me Badd voor de rechter sleepte. Deze one-hit-wonders hadden op hun, euh, enige hit "I wanna Sex you up" ongevraagd een nummer van BW in de sample gegooid. En nog over onze Betty: twee jaar terug dook ze opnieuw op, als een van de coaches/producers op "The Soul Sessions", het debuut van een bleekscheet uit Groot-Brittannië van amper zestien. Juist, Joss Stone.

TVDW 20/3/2005 - Betty Davis - Git in there (1974)

Toeval wil dat ik op enkele weken tijd twee TVDW's pluk uit de stal van het kleine maar fijne Vampisoul, een platenlabel dat zich voornamelijk specialiseert in re-issues van oud funk- en soulmateriaal. Betty Davis is as funky as funk can get. Ik leerde Betty Davis enkele jaren terug kennen, via een exclusieve 'Soul Sistaz' compilatie-cd, samengesteld door my man Hans (shout out to Hans - ook bekend van www.detroitbreakdown.be). Betty Davis was eind jaren zestig een jaartje getrouwd met Miles Davis en bracht begin jaren zeventig drie platen uit (slim genoeg gebruikte ze toen, na de scheiding, nog steeds de achternaam Davis). Op de drie platen presenteert Davis zich als the real deal: ze klinkt raunchy and kinky, neemt geen blad voor de mond en heeft een aantal geweldige muzikanten rond zich verzameld, die de funk zo rauw en onbespoten mogelijk serveren. De baslijntjes zijn in handen van Larry Graham (later gerehabiliteerd door Prince), de nog piepjonge Pointer Sisters nemen de backing vocals voor hun rekening, productie en drumpartijen zijn in handen van Gregg Enrico (bandlid van Sly & the Family Stone) en - nog het meest opvallend - voor de naar hardrock en Hendrix neigende gitaarlicks tekent Neil Schon, de man die (gitaar-)school liep aan de zijde van Santana maar bij liefhebbers van classic American rock bekender werd als lid van Journey ("Who's crying now"!! en vooral: "Don't stop believin'"!!!). Betty Davis was echter allerminst a puppet on a string: ze hield haar muzikanten stevig in het gareel en schreef overigens alle songs (die nu verzameld zijn op de net verschenen Vampisoul-release "This is it") zelf. Ken je iemand uit je vriendenkring die écht van funk houdt? Doe 'm deze cd cadeau - hij zal je eeuwig dankbaar zijn.