TVDW 03/12/2017 - Nick Lowe - Ba Doom (1982)

Veel gegadigden deze week, maar geen uitgesproken favoriet. Hadden gekund: Neil Young, Fats Domino, Toto, Van Morrison, Ultravox, Paul Brady, Leah Kunkel, Beach Boys, Betty Davis, Billy Joel, Oscar Peterson et j'en passe. Ze belandden allemaal op de draaitafel, afgelopen week, maar gemakkelijkheidshalve kies ik iets uit de plaat waarmee ik zondagavond de week afsloot: "Nick The Knife". Kocht het plaatje in Milaan een paar weken terug, en ook al heeft deze derde soloplaat van Lowe weinig hits, het blijft een aardig schijfje waarop de man zijn songschijverstalent nog maar eens etaleert. En zijn humor, trouwens, zoals op het lichtvoetige, op oude novelty 'n roll leest geschoeide Ba Doom.

TVDW 02/02/2014 - Tom Robinson Band - Too good to be true (1978)

Ik heb ze intussen wel gehad, denk ik, de angry young men die zich in de nadagen van de postpunk profileerden als sterke singer-songwriters met het hart op de juiste plaats. Elvis Costello op Werchter, Graham Parker op Leffinge Leuren, Nick Lowe in de AB, Joe Jackson op het Cactusfestival en nu dus ook, afgelopen vrijdag, Tom Robinson in de Roma. Best ontroerend om vast te stellen vond ik de overgave waarmee hij zich stortte op Power in the Darkness, die debuutplaat van hem die hij van a tot z zou spelen. En zou zingen - zelfs tot zijn stembanden aan het eind van de avond helemaal kapotgeschuurd waren. De strakke band en de heftigheid waarmee de songs herleefden, deden me trouwens meermaals terugdenken aan die stevige passage van Joe Jackson op Cactus. Knap ook hoe Robinson in de break van de titeltrack Power in the Darkness plots (en in het Nederlands!) een van de partijstandpunten van het Vlaams Blok declameerde, om te eindigen met "Me Hiel Antwaarpe Mo Nie Me Maai". Zelfs voor een niet-Antwerpenaar als ik toch wel een geweldig moment. Net als het moment waarop hij in de bissen een van zijn te vroeg ontvallen Belgische compagnons de route herdacht met een a-capella uitvoering van Ik ben zo eenzaam zonder jou. Hij droeg het op aan iedereen die recentelijk een dierbaar iemand had verloren. Vermits het concert plaatsvond aan de vooravond van de verjaardag van mijn vader- hij zou de dag nadien 81 zijn geworden -  was dat dus ook een momentje voor hem.  

TVDW 24/03/2013 - Nick Lowe - The Beast In Me (1994)

Vele schoten tegen de paal, maar geen doelpunten. Die nieuwe cd van Phoenix: de duizenden trouwe volgers van deze blog stonden beslist te wachten tot er een tvdw uit werd gepuurd. Neen dus. Hij valt me wat tegen. Nooit gedacht dat ik zoiets zou zeggen over Phoenix.

Over naar de nieuwe Suede dan maar, groep die me - met name met de albums uit hun latere periode - ook wel kan bekoren. Maar neen, opnieuw een geval van net niet, al blijkt die comebackplaat toch minder te stinken dan aanvankelijk gevreesd.

De nieuwe, langverwachte JT dan maar? De nouveau close but no cigar. Het blijft lovenswaardig, hoe een wereldster als Timberlake het aandurft om avontuurlijk om te gaan met zijn songstructuren. Niet zelden neemt een track van 4 minuten een U-turn om nog drie minuten verder te grooven in een andere richting. Maar op die nieuwe cd staan in de tweede helft toch ook wel enkele slappe vaatdoeken van songs.

Zo komt het, much to his own surprise, dat goeie ouwe Nick Lowe een tvdw (zijn tweede) scoort. Aanleiding: de Vreemde Smetten theatertournee van de onnavolgbare Mauro Pawlowski en dichter/schrijver Ramsey Nasr. Geen pure theatervoorstelling, eerder een mix van poëzie, absurditeiten, stand-up comedy, muziek en toneel. Desoriënterend en bizar, maar altijd boeiend. Mauro bracht enkele knappe Nederlandstalige akoestische nummers (Luc De Vos zat in de zaal en zag dat het goed was), maar verraste ook met een uitgebeende cover van Frankie Goes to Hollywood's The power of love. En met deze tvdw, een van de allerstrafste songs die Lowe ooit schreef (dat wil al wat zeggen, als je  's mans songcataloog erop naslaat) en ook gekend in coverversies van Lowe's schoonvader Johnny Cash, The Vaccines en Mark Lanegan.

The beast in me
Is caged by frail and fragile bars
Restless by day
And by night rants and rages at the stars
God help the beast in me

The beast in me
Has to learn to live with pain
And how to shelter from the rain
And in the twinkling of an eye
Might have to be restrained
God help the beast in me

TVDW 21/11/2010 - Nick Lowe - True Love Travels on a Gravel Road (1994)

Net als vorige jaren: opnieuw zwaar afkicken en terug van de wolk stappen. De zevende editie van onze Detroit Breakdown muziekquiz liep erg gesmeerd. Een haast vlekkeloze avond, met in de fragmenten ook enkele personal favorites als The Leather Nun, Tragically Hip, Smithereens, Joan Armatrading, Robyn, Lindstrom... En Journey. Natuurlijk.

De link met de tvdw van Nick Lowe? Die is er niet, al was Lowe zo slim om zich net afgelopen week in de cd-speler te wurmen. Goede timing, want het trio van warme, ouderwetse platen waarvoor de man tussen 1944 en 2001 tekende, paste perfect voor de gelegenheid. Een eeuwigheid geleden wisselden mijn vrouw en ik immers eind november onze eerste kus uit, dit jaar vierden we een soortement jubileum(tje). De tvdw kon niet passender zijn. Een echte smartlap van een song is het - ook bekend in de originele versie van Percy Sledge, of in die van Elvis Presley. Zoals elke echt goede smartlap zit er in de kern een waarheid die, indien goed gebracht, best weet te ontroeren. Ik heb bij vorige posts al genoeg over mijn kinderen gesproken. Deze tvdw gaat richting mijn vrouw. Ze weet wel waarom.

How many hearts could live through all the winters
We've known and still not be cold?
True love travels on a gravel road

TVDW 31/05/2009 - Simple Minds - Moscow Underground (2009)

Wat doe je als een van je favoriete artiesten na 17 jaar (!) stilzwijgen eindelijk nog eens nieuwe songs op De Wereld loslaat? Dan luister je, met gloeiende oortjes. Astronauts & Heretics was het laatste album van Thomas Dolby. In 1992 was dat, met Close but no Cigar (feat. Eddie Van Halen) als halve hitsingle. Daarna: het grote niets. Dolby bleef bezig en startte in Silicon Valley het softwarebedrijf Beatnik. Het is aan hem te danken (zeg maar te wijten) dat we nu opgescheept zitten met die vreselijke polyfone ringtones. Hij startte ook een uitstekende blog, waarop hij ons een kijkje bood op zijn muzikale carrière, zijn gezin, zijn leven. Onlangs stond op zijn twitter (ja, dat doet hij ook) te lezen dat hij z'n dochter naar een concert van Patrick Wolf moest brengen!

Op de blog kon je de laatste jaren stap voor stap de terugkeer van Dolby de muzikant/songschrijver volgen. Hij schreef over de (inmiddels afgelopen) Sole Inhabitant Tour, een one-man-band terugkeer naar het podium. Hij schreef over de drie cd's die EMI wilde uitbrengen. De eerste zag twee weken terug het levenslicht: Singular is een cd/dvd met alle hits, wat rarities en videoclips uit Dolby's carrière. Ik koester me geen illusies: wat voor mij een van de hoogtepunten van het muzikale jaar is, stelt In The Real World niks voor. Dolby is intussen (op zijn best genomen) een cultfiguur, meer niet. EMI verdeelt het album niet in België (in de mail die ik van EMI's promokerel David kreeg, staat letterlijk "Dolby breng ik niet uit in België, verkoopt echt niet"). Ik kocht mijn kopij online, hij valt hopelijk deze week in de bus. Binnen enkele weken/maanden is er de re-issue van Dolby's twee eerste platen, remastered, voorzien van bonus tracks en heruitgebracht onder de supervisie van De Meester zelf.

Op de blog houdt Dolby ons ook op de hoogte van niéuw werk. Afgelopen week presenteerde hij zelfs een sneak preview. Voor het hippe blad Wired mocht hij een podcast samenstellen, en naast Bowie, Athlete en Iggy Pop gooide hij ook drie gloednieuwe songs in de mix. Drie nummers die we in hun nog experimentele fase mochten horen. Full-cd "A map of the floating city", waarop o.a. Eddi Reader en Mark Knopfler meespelen, zou als alles goed zit nog voor het jaareinde verschijnen.

Wacht even, al dat gelul over Dolby en bovenaan deze 'post' staan de Simple Minds te blinken? Drie redenen hiervoor. De nieuwe Dolby-tracks kon ik, als technische nietsnut, moeilijk uit die lange podcast lospeuteren. Plus: het waren slechts works in progress, dus wat oneerlijk om deze songs als 'volwaardig' te beschouwen. Ten derde: ik moet toegeven dat ik naast Dolby ook met veel plezier de terugkeer van Simple Minds heb beluisterd. Eigenlijk is het manifest oneerlijk dat de groep 228 posts op deze blog moest wachten, alvorens een eerste tvdw te scoren. Het voelt haast aan als ontrouw, want Simple Minds was natuurlijk ook bij mij een van mijn eerste muzikale liefdes. De groep tekende sowieso voor mijn eerste live-concert. December 1985 in Vorst, Once Upon A Time Tour, met The Waterboys in het voorprogramma. Dingen die je bijblijven. Mijn favoriete songs van de groep, zovele jaren later? Top of mind zou ik zeggen: Hunter & the Hunted, See the lights, Love Song, The Changeling en Glittering Prize.

Graffiti Soul is het vijftiende album van Kerr & Burchill. Bij de platenfirma's moeten ze inmiddels kramp hebben om steeds weer in begeleidende bio's te schrijven dat de nieuwe plaat "a return to form" is en meer van die promo-blabla. Dit keer is er echter reden tot voorzichtig optimisme: de nieuwe cd bevat opvallend weinig rotte plekken en heel wat songs die erg behoorlijk zijn. De tvdw, openingstrack van de plaat, is een goed voorbeeld. Over de limited edition bonus-cd zullen de meningen verdeeld zijn. Het is een rare verzameling covers. Thin Lizzy, Beach Boys en Nick Lowe krijgen een redelijk pijnlijke beurt; de versies van songs van Magazine en The Call zijn heel wat beter.

http://www.sendspace.com/file/kostbc

TVDW 27/01/2008 - Gare du Nord (ft. Paul Carrack) - Ride on (2007)

Vorig jaar een paar keer voorbijgewaaid op de radio, dit, en op die momenten spitste ik toch steeds de oren. Soulvolle stem, ontspannend voortkabbelende groove, enkele fijne accenten: my cuppa tea. Het bleek om Gare du Nord te gaan, en de guestvocal bleek van Paul Carrack te zijn. Qua blue-eyed soul is Carrack up there with the best, al heeft hij ook steeds een grote popgevoeligheid behouden. Cfr. de hits die hij inzong bij Mike & the Mechanics (The Living Years), bij Squeeze (Tempted), bij Pink Floyd (tijdens de live-uitvoering van The Wall in Berlijn) en helemaal in het begin van zijn carrière, bij Ace (How Long... has this been going on). En dan vergeten we nog wat lekkere spullen uit 's mans solo-carrière: Love will keep us alive, dat de Eagles coverden (wat hen een Amerikaanse nummer 1 opleverde) en het prachtige, samen met gabber Nick Lowe geschreven I live on a Battlefield.
Gare du Nord blijkt een Belgisch-Nederlands duo te zijn, dat zijn platen uitbrengt op Blue Note. De Nederlander, zo leert wat googlen, schreef ooit nog het nummer Suzanne. Jawel, van VOF De Kunst. Van daar naar Blue Note: een carrièrezet die kan tellen.
Intussen: geniet van de meest laidback tvdw in jàren. Flowing freely like the Rio Grande.

http://www.sendspace.com/file/xtufiy

TVDW 08/01/2006 - Amanda Marshall - Birmingham (1996)

Windstille periode op gebied van cd-releases, dus ideaal om eindelijk nog eens te luisteren naar wat er allemaal in huis is. Beste manier om dat te doen, is mijn trouwe Sony te laten shufflen doorheen het aanbod. Vierhonderd cd's zitten er in de trommel, pakweg maal 15 maakt dat toch 6000 songs waartussen de machine kan kiezen. Ideaal om dingen te herontdekken, het gebeurt meer dan eens dat ik een prima song hoor en naar het display hol om te zien uit welke cd het komt. Zondag leverde de shuffle een fijne rollercoaster op met songs van onder meer Nick Lowe, Tracy Chapman, John Mayer, Semisonic, Ryan Adams, Fleetwood Mac, ELO en David Lindley. En voor de TVDW durfde ik het aan om het orakel te raadplegen en randomly een suggestie te vragen. Sony liet me niet in de steek, en rolde de trommel tot Amanda Marshall op het LCD-schermpje verscheen. Excellent choice. We zagen miss Marshall, een mooie Canadese met een weelderige haardos en een dijk van een stem, in 1996 een showcase geven in... een Brusselse Tex-mex bar. Erg ondankbare omstandigheden: wat zenuwachtige platenlui en een handvol persjongens die meer oog hadden voor de Desperado's en nacho's dan voor Marshall. Maar wat een optreden, wat een stem, wat een songs ook op dat titelloze debuutalbum van haar (waaraan Mellencamp-drummer Kenny Aronoff en basbeest Leland Sklar meewerkten). Gelukkig hield ze er met "Let it rain" toch nog een halve radiohit aan over. De tweede keer dat ze België aandeed, was al evenmin ideaal qua omstandigheden: als voorprogramma voor Whitney Houston in het Sportpaleis. Na drie albums gaf Sony (de platenfirma, niet mijn cd-changer) haar een schop onder de kont, intussen zoekt ze een nieuw onderkomen. De TVDW "Birmingham", over het lot in eigen handen nemen na een doodgelopen relatie, is een moody soort van ballad met een erg mooie altsax, en met in het openbloeiende refrein net genoeg panache om liefhebbers van female singer-songwriter rock (Alanis, Sheryl en Melissa) te plezieren.