TVDW 31/05/2009 - Simple Minds - Moscow Underground (2009)

Wat doe je als een van je favoriete artiesten na 17 jaar (!) stilzwijgen eindelijk nog eens nieuwe songs op De Wereld loslaat? Dan luister je, met gloeiende oortjes. Astronauts & Heretics was het laatste album van Thomas Dolby. In 1992 was dat, met Close but no Cigar (feat. Eddie Van Halen) als halve hitsingle. Daarna: het grote niets. Dolby bleef bezig en startte in Silicon Valley het softwarebedrijf Beatnik. Het is aan hem te danken (zeg maar te wijten) dat we nu opgescheept zitten met die vreselijke polyfone ringtones. Hij startte ook een uitstekende blog, waarop hij ons een kijkje bood op zijn muzikale carrière, zijn gezin, zijn leven. Onlangs stond op zijn twitter (ja, dat doet hij ook) te lezen dat hij z'n dochter naar een concert van Patrick Wolf moest brengen!

Op de blog kon je de laatste jaren stap voor stap de terugkeer van Dolby de muzikant/songschrijver volgen. Hij schreef over de (inmiddels afgelopen) Sole Inhabitant Tour, een one-man-band terugkeer naar het podium. Hij schreef over de drie cd's die EMI wilde uitbrengen. De eerste zag twee weken terug het levenslicht: Singular is een cd/dvd met alle hits, wat rarities en videoclips uit Dolby's carrière. Ik koester me geen illusies: wat voor mij een van de hoogtepunten van het muzikale jaar is, stelt In The Real World niks voor. Dolby is intussen (op zijn best genomen) een cultfiguur, meer niet. EMI verdeelt het album niet in België (in de mail die ik van EMI's promokerel David kreeg, staat letterlijk "Dolby breng ik niet uit in België, verkoopt echt niet"). Ik kocht mijn kopij online, hij valt hopelijk deze week in de bus. Binnen enkele weken/maanden is er de re-issue van Dolby's twee eerste platen, remastered, voorzien van bonus tracks en heruitgebracht onder de supervisie van De Meester zelf.

Op de blog houdt Dolby ons ook op de hoogte van niéuw werk. Afgelopen week presenteerde hij zelfs een sneak preview. Voor het hippe blad Wired mocht hij een podcast samenstellen, en naast Bowie, Athlete en Iggy Pop gooide hij ook drie gloednieuwe songs in de mix. Drie nummers die we in hun nog experimentele fase mochten horen. Full-cd "A map of the floating city", waarop o.a. Eddi Reader en Mark Knopfler meespelen, zou als alles goed zit nog voor het jaareinde verschijnen.

Wacht even, al dat gelul over Dolby en bovenaan deze 'post' staan de Simple Minds te blinken? Drie redenen hiervoor. De nieuwe Dolby-tracks kon ik, als technische nietsnut, moeilijk uit die lange podcast lospeuteren. Plus: het waren slechts works in progress, dus wat oneerlijk om deze songs als 'volwaardig' te beschouwen. Ten derde: ik moet toegeven dat ik naast Dolby ook met veel plezier de terugkeer van Simple Minds heb beluisterd. Eigenlijk is het manifest oneerlijk dat de groep 228 posts op deze blog moest wachten, alvorens een eerste tvdw te scoren. Het voelt haast aan als ontrouw, want Simple Minds was natuurlijk ook bij mij een van mijn eerste muzikale liefdes. De groep tekende sowieso voor mijn eerste live-concert. December 1985 in Vorst, Once Upon A Time Tour, met The Waterboys in het voorprogramma. Dingen die je bijblijven. Mijn favoriete songs van de groep, zovele jaren later? Top of mind zou ik zeggen: Hunter & the Hunted, See the lights, Love Song, The Changeling en Glittering Prize.

Graffiti Soul is het vijftiende album van Kerr & Burchill. Bij de platenfirma's moeten ze inmiddels kramp hebben om steeds weer in begeleidende bio's te schrijven dat de nieuwe plaat "a return to form" is en meer van die promo-blabla. Dit keer is er echter reden tot voorzichtig optimisme: de nieuwe cd bevat opvallend weinig rotte plekken en heel wat songs die erg behoorlijk zijn. De tvdw, openingstrack van de plaat, is een goed voorbeeld. Over de limited edition bonus-cd zullen de meningen verdeeld zijn. Het is een rare verzameling covers. Thin Lizzy, Beach Boys en Nick Lowe krijgen een redelijk pijnlijke beurt; de versies van songs van Magazine en The Call zijn heel wat beter.

http://www.sendspace.com/file/kostbc