TVDW 01/06/2014 - The Horrors - I see you (2014)

Als je je dan na zowat een maand knarsetandend naar buiten te kijken eindelijk en voorzichtig nog eens aan een loopronde waagt, is het logisch dat de artiest die je op de iPod begeleidt, een tvdw scoort.

The Horrors en hun nieuwe album "Luminous" viel die eer te beurt. Snoepje van het moment, een paar jaar terug, maar toen haakte ik nog af. Die nieuwe plaat zint me echter wel; redelijk gloomy mix tussen new wave en goth light, en met enkele songs die niet zouden misstaan naast bijvoorbeeld Echo & the Bunnymen, Comsat Angels of Psychedelic Furs. Als tvdw kies ik maar meteen voor het pièce de résistance van de plaat, het langgerekte I see you.

TVDW 01/12/2013 - Matthew Sweet & Susanna Hoffs - Trouble (2013)

Best genietbaar, die retrotrip die Sweet en Hoffs afleggen. Intussen zijn ze met hun "Under the Covers" aan volume 3 toe (volume 1 had een knappe versie van Yes' I've Seen All Good People) en zitten ze in de jaren tachtig. Ze tacklen een aantal heilige huisjes - Smiths, Bunnymen's Killing Moon - en brengen wat brave versies van songs van XTC, Tom Petty en Costello. Maar het leukste staat helemaal aan het eind. Een copy/paste versie van Trouble, waarin Sweet met plezier de verschillende door elkaar geweven gitaarriedeltjes van Lindsey Buckingham reproduceert.

TVDW 18/08/2013 - Travis - Boxes (2013)

Helemaal niet slecht, die nieuwe plaat "Where you stand" - al maakt die gereserveerde omschrijving ook duidelijk dat het allemaal eerder onder "gewoon goed" valt, en niet onder subliem. Hoe mooi vele van de nummers ook zijn, ze zijn tegelijk erg braaf en missen wat avontuurlijkheid. Het is soms Echo & The Bunnymen light, dan weer The Verve zonder pathos, en nog elders Keane zonder commerciële slagkracht. Een van de uitzonderingen is Boxes, al was het maar omwille de sobere maar doeltreffende tekstuele invalshoek.

http://www.youtube.com/watch?v=zewhl70Olfg

TVDW 21/06/2009 - Foreign Born - Can't Keep Time (2009)

Twaalf meiden van twaalf jaar op je dak, voor een fuif inclusief sleep-over ter ere van de dochter en het afzwaaien van de lagere school: er bestaan rustigere weekends. Bij de door hen samengestelde fuifmuziek (die papa nog op de ipod mocht smijten - ieder zijn rol) viel weinig tvdw-materiaal te rapen. Lady Gaga, Katy Perry, Emiliana Torrini, Pink: allemaal goed en wel, maar daar voelt papa zich toch wat te oud voor.

Dan toch maar de cd die inmiddels al aan luisterbeurt vijf toe is, en blijft groeien: 'Person to Person', van Foreign Born. Een groep uit de Bay Area die al ging touren met Cold War Kids en al eens vergeleken wordt met Arcade Fire,
al hoor ik er ook wel grote lappen Echo & the Bunnymen in. Ergens uit de blog-o-sfeer plukte ik deze omschrijving: their sound is a dark, acoustic, psychedelic mixture of influences that range from Roy Orbison and John Lennon to the Fall, Primal Scream, Jesus & Mary Chain and Brian Eno. Ach ja, whatever. Als je na vijf luistersessies nog altijd bij God niet weet welk nummer de stand-out track is die klaar staat voor de tvdw, dan zegt dat genoeg.

Dan maar kiezen voor een song waarin tenminste in de titel een verwijzing schuilt naar het voorbije weekend...

http://www.sendspace.com/file/5vlusm

en als bonus, omdat de cd zo beresterk is, omdat de zon schijnt, omdat de dochter twaalf is en omdat mijn geacht, duizendvoudig lezerspubliek het verdient, nog een tweede track, Vacationing People:

http://www.sendspace.com/file/w5tedn

TVDW 26/10/2008 - Echo & the Bunnymen - History Chimes (1999)

Af en toe moet ik 'm nog eens bovenhalen, "What are you going to do with your life". Ook al kwamen er geen hits uit, het is mijn favoriete Echo & the Bunnymen plaat, omwille van de sterk melancholische teneur en omwille van tenminste drie echt grootse songs: Rust, de titelsong en de tvdw. Dichter bij zijn idool Leonard Cohen kwam Ian McCulloch nooit. Aan de plaat hangen ook fijne herinneringen vast, aan mijn eerste van de twee interviews die ik met 'Mac' had.
Ik schoof in een poepsjiek Brussels hotel aan, vlak na Serge Simonart nota bene, om met enige zenuwen - gezien 's mans barse imago - het interview te starten. Maar McCulloch viel erg goed mee, het werd een plezierige babbel. Achteraf schreef hij nog op het hoesje van de promo-cd: "To Johan - Thanks for seeing it".

De tweede keer dat ik Mac interviewde was voor de cd "Flowers" van Echo & the Bunnymen. Heel wat minder qua plaat, maar het interview was nog leuker dan het eerste. Ik herinner me dat we na het eigenlijke interview nog een eind doorleuterden over voetbal. En dat de doorgaans met een enorme 'cool' behepte McCulloch zelfs een mop vertelde. Dat ging zo. Ik droeg die dag een sweatshirt met opdruk Gladiator. Die film met Russell Crowe was net uit, en ik had de shirt gewonnen bij een of andere wedstrijd. Russell Crowe had in die tijd net Meg Ryan afgepakt van Dennis Quaid. McCulloch schetste een fictieve ontmoeting tussen Quaid en een vriend. De vriend zegt dat hij het hele voorval zo jammer vindt voor Quaid. Die antwoordt hem: "No need to. I'm glad he ate her."

Waarna McCulloch even grinnikte en me de hand schudde. Fijne kerel. En wonderlijke song, die History Chimes. Met een mellow melancholy mood die bij deze herfstige tijden past.

http://www.sendspace.com/file/otc7ar

TVDW 31/08/2008 - The Colourfield - Armchair Theatre (1985)

Ils disent qu'ailleurs ce n'est pas mieux qu'ici
Et que d'ailleurs il n'y a plus de paradis
Que ça ne vaut pas la peine
De quitter ce qu'on aime

Kan best, Jo, maar zo even er tussenuit kan toch goed doen.
Vandaar weekje weggeweest met vrouw en kinderen - heen en terug naar Mesland, in de Val de Loire streek.

- Blois, Tours, Ambloise en het "Kuifje-kasteel" Chéverny (- dat model stond voor Hergé's Kasteel Molensteen / Moulinsart) bezocht.
- Weer wat geknabbeld aan de berg Nog Te Lezen Boeken. Kunnen geschrapt worden: Tender is the Night van F. Scott Fitzgerald (sterk maar iets te langdradig); De Alchemist van Paulo Coelho (een parabel, maar een prachtige); en Masjenka van Nabokov (goede wijn behoeft...).
- En de iPod was ook mee, natuurlijk. Met de her en der gehypte releases van The Field en Burial was ik snel klaar - wat een onzin op plaat gezet. Collective Soul en een ouwertje van Sky (Forthcoming) vielen wel in de smaak - maar dat wist ik op voorhand wel. Underwater moonlight van The Soft Boys (oorspr. uit 1980) was wel een leuke ontdekking - snedige postpunkpop van de hand van Robyn Hitchcock, Kimberley Rew (die later bij Katrina & the Waves zou spelen) en Matthew Seligman (later bij Thomas Dolby). En ook het door Shamrockske aangeraden The Hold Steady was sterk spul: een kruising tussen Neil Young, southern rock en QOTSA.
Beste indruk - en vandaar tvdwfähig - maakte (de herontdekking van) Virgins & Philistines, van The Colourfield. Beetje een vergeten pareltje uit de eighties, met naast het drietal The Colourfield nog wat interessant drumvolk op die plaat: Pete de Freitas van Echo & the Bunnymen, en Paul Burgess (zie o.a. 10cc). Frontman van the Colourfield was Terry Hall (zie ook Specials, Fun Boy Three, en latere samenwerkingen met Lightning Seeds en Gorillaz); een man die weet hoe hij in de beste Britse poptraditie een song kan schrijven. Getuige Armchair Theatre...

http://www.sendspace.com/file/ireaak

TVDW 19/08/2007 - Julian Cope - Head Hang Low (1984)

Op weg naar een weekje Costa Brava. Wagen volgeladen, drie kinderen in the back seat, en zowat de hele nacht rijden. In the wee small hours leverde de iPod een tijd lang de soundtrack. Drie cd's werden lukraak uitgekozen. Een verzamelaar van Badfinger (blijft een onderschat groepje, in de schaduw van de Beatles, maar met prachtige powerpopsongs), het nog steeds prachtige No Guru No Method no Teacher van Van Morrison, en dan de debuutplaat van Julian Cope.
Cope, dat was die wat rare man, de Todd Rundgren van de new wave generatie, die ik tot op heden enkel kende van die tiental heerlijke singles. Eerst bij de Teardrop Explodes, daarna solo: When I Dream, Reward, World Shut Your Mouth, East Easy Rider, Charlotte Anne, Trampoline, Beautiful Love en de cover van 5 O' Clock World - aah, fijne radiomomenten leverden ze op. Oh ja, Cope opende ook mijn tweede versie van T/W, in 1987. Traden die dag ook nog op: The Triffids - The Housemartins -Iggy Pop - Echo and the Bunnymen - The Pretenders - Eurythmics - Peter Gabriel. Allemaal en enkel op één en hetzelfde podium, ja zo ging dat toen nog bij grote festivals. En iedereen tevreden naar huis.
Maar in de wagen, zovele jaren later, werd het met rode oortjes luisteren naar die ontdekking van 's mans debuutplaat uit 1984. Een grillige, grappige plaat, waarbij het sfeervolle Head Hang Low nog het meeste indruk maakte. Tijdens die donkere tocht ten zuiden van Clermont-Ferrand, met rechts van me een slapende vrouw, en drie slapende kinderen achter me.

TVDW 01/04/2007 - The Shins - Sea Legs (2007)

We zitten al in april en u vraagt zich, terugkijkend op de eerste tvdw's van 2007, waarschijnlijk af: waar blijven die eigentijdse spullen? Euh... u vraagt zich dat toch af, niet? A crack on the head is what you get for not asking!
Hier zijn we dan toch eindelijk met contemporary stuff. Het heeft wat geduurd, maar wat wil je als een deel van de grotere releases zo tegenvallen. The Good The Bad & The Queen, dat nieuwe hobbyproject van Damon Albarn: pfft, wat een sof. Die nieuwe Macy Gray: amaai, major sell-out, nauwelijks een deftige song op terug te vinden, wat een teleurstelling. Absoluut wild ben ik dan weer wél van The Shins. Een toevallige ontdekking maar wat een plaat, die Wincing the Night away. Ze komen uit New Mexico en het is al hun derde album (- weer even niet opgelet, blijkbaar). Het ene moment doen ze me denken aan de gladde popperfectie Toad the Wet Sprocket, dan weer aan de prachtige indie-pop van Death Cab for Cutie, nog een andere keer aan de melancholische pracht van The Go-Betweens. Nog een ander aspect laat de geselecteerde tvdw horen: "Sea Legs" zou mooi gemixt kunnen worden met "Painkiller" van Turin Brakes, de hoogzwangere strijkers doen terugdenken aan "Ocean Rain" van The Bunnymen en de zanglijn sluit fijn aan bij The Smiths. Goede referenties, alleszins. Een cd die groeit met elke beluistering - highly recommended heet dat dat.

www.sendspace.com/file/6sa4n0

TVDW 26/06/2005 - The Comsat Angels - The Cutting Edge (1986)

Een tijdelijk windstille periode qua nieuwe releases, dus hoog tijd om stil te staan bij één van die cd's die ik op gepaste tijden nog steeds uit de kast haal. Rewind naar 1986: "Ocean rain" van Echo & the Bunnymen is al twee jaar oud, net als "A Walk Across The Rooftops" van The Blue Nile. Talk Talk scoort dit jaar een hit met "Life's What you make it" en U2 werkt aan wat een jaar later, in 1987, "The Joshua Tree" wordt. In dat muzikale landschap en temidden van deze referenties brengen The Comsat Angels uit Sheffield, een groep die nooit verder kwam dan een - weliswaar hardnekkige - cultstatus, hun meest donkere plaat uit. "Chasing Shadows" heet 'ie, en hij kreeg een productie mee van een fan van het eerste uur: (de inmiddels betreurde) Robert Palmer. Het album is één van de grootste onontgonnen pareltjes van de jaren tachtig. Een onheilspellende trip, waarin spannende, barokke, met new wave flirtende songs, worden aangevuld met enkele bevlogen ballades. TVDW "The Cutting Edge" is een spaarzame, bijzonder sfeervolle nachtelijke autorit van een song (de openingszin: "Rain on my windscreen / Makes a rhythm"), getypeerd door een walking bass, een baslijntje dat doorheen de volledige vier minuten wandelt, begeleid door wat schuchtere drums en wat rake pianotoetsen. Te (her-)ontdekken.