TVDW 27/11/2016 - Tom Verlaine - Postcard from Waterloo (1982)

Eerst iets over boeken? Afgelopen week las ik, met spijt in het hart, de allerlaatste bladzijden van "Een klein leven", een monumentaal boek van Hanya Yanagihara dat ik kreeg van mijn kinderen voor mijn verjaardag. Een verhaal van vriendschap, mededogen, veerkracht en berusting - geschreven met een onpeilbaar diep psychologisch inzicht en in een heldere stijl. Een boek waar je even niet goed van bent.

Ik weet het, er zijn wel enkele vrienden die deze blog regelmatig bezoeken, maar als ik hen, oneerbiedig, buiten beschouwing laat, moet ik toegeven dat ik dit muziekgelul voor mezelf schrijf. Desondanks (of net daarom) besteed ik - hoe triviaal de uitkomst ook is - wel wat tijd aan het kiezen van de tvdw zelf. Deze week stond Tom Verlaine in pole position. Diens "Words from the Front" belandde regelmatig op de draaitafel; een recent koopje dat me erg beviel. 't Is muziek die wat buiten mijn comfort zone ligt, bij de typische post-punk scene uit NYC (Television, Ramones, Blondie...) wist ik destijds maar nét aan te klampen.

Maar over de tvdw was in feite nog niets beslist, er waren nog kandidaten. Tot ik zondag, eenmaal "Een klein leven" uitgelezen was, dat andere boek opende - hetgene dat al een maand lang hunkerend stond te wachten: "The Speed of Sound", de autobiografie van Thomas Dolby. Toen viel alles in de plooi.

Dat Dolby een goed schrijver is, had ik al geleerd door de afgelopen jaren zijn blog entries te lezen, en de liner notes bij de heruitgaves van cd's. De man weet op een kleurrijke manier en met zin voor anekdotiek te praten over zijn wedervaren in de muziekindustrie. In de proloog van zijn boek belicht Dolby bijvoorbeeld zijn grappige poging om een song te pitchen bij Michael Jackson. Lijkt vergezocht, maar de twee kenden elkaar wel degelijk en Jackson was zelfs erg onder de indruk van de song Hyperactive.

Soit, in het daaropvolgende hoofdstuk keert Dolby terug naar de beginjaren. Het is heerlijk leesvoer, waarin hij het heeft over zijn eerste stappen in de muziekbusiness als roadie voor XTC, zijn kennismaking met Bruce Woolley (met wie hij de eerste versie van Video Killed The Radio Star op plaat zou zetten), zijn eerste compositie die op plaat belandde (de single New Toy, van Lene Lovich), zijn periode als busker in Parijs (waar hij onder meer Stairway to Heaven en Simon & Garfunkel op gitaar speelt), en zijn werk als sessiemuzikant op Foreigner's plaat "4". Met het geld dat hij hiermee verdiend had, nam hij zijn solodebuut "The golden age of wireless op".

In die eerste pagina's beschrijft Dolby ook hoe hij als achttienjarige student Television live zag in een Londense club - in een double billing dan nog met Talking Heads. Tja, toen ik dat las was de keuze voor de tvdw meteen gemaakt - met goedkeuring van Mijn Held. Oh ja, in het nummer Postcard from Waterloo, een song die niet had misstaan op Fear of Music van Talking Heads, zingt Lene Lovich trouwens mee.

TVDW 01/12/2013 - Matthew Sweet & Susanna Hoffs - Trouble (2013)

Best genietbaar, die retrotrip die Sweet en Hoffs afleggen. Intussen zijn ze met hun "Under the Covers" aan volume 3 toe (volume 1 had een knappe versie van Yes' I've Seen All Good People) en zitten ze in de jaren tachtig. Ze tacklen een aantal heilige huisjes - Smiths, Bunnymen's Killing Moon - en brengen wat brave versies van songs van XTC, Tom Petty en Costello. Maar het leukste staat helemaal aan het eind. Een copy/paste versie van Trouble, waarin Sweet met plezier de verschillende door elkaar geweven gitaarriedeltjes van Lindsey Buckingham reproduceert.

TVDW 19/08/2012 - Joan Armatrading - I Can't Lie To Myself (1981)

Van een vijvertje tot een meer. Van een meer tot een oceaan. Was mijn cd-collectie een vijvertje dat ik nog met moeite kon overzwemmen, dan was mijn itunes-collectie uitgegroeid tot een meer waarvan ik nauwelijks nog de oever zag. Ik nam er vrede mee.

Maar geen meer meer, deze week. In het midden van de oceaan werd ik gedropt. Spotify. Een half jaar geleden al eens uitgeprobeerd, maar dat bleek een valse start. Deze week was het wel goed raak. Ik zag me meteen nummers uitwisselen, ontdekte met bewondering uitstekende speellijsten van wildvreemden, sprong van de hak op de tak, spartelend in de oceaan, zwemmend van wrakhout naar wrakhout.

De tvdw in deze wildgroei van songs en artiesten moest wel een reggae-inslag hebben. De eerste playlist waar ik op stootte was toevallig eentje met werk van Sly & Robbie, waarna ik zelf ging grasduinen in het Spotify-aanbod en onwillekeurig bleef stilstaan bij heel wat reggae. De keuze voor I Can't Lie To Myself is logisch. Afkomstig van een van mijn favoriete platen, "Walk Under Ladders". Een plaat met goed volk als de ritmesectie Jerry Marotta en Tony Levin, en verder met Andy Partridge van XTC, Thomas Dolby en Gary Sanford, de gitarist uit de groep van Joe Jackson. Maar ook met een liedje waarop de Jamaicaanse tandem Sly & Robbie hand- en spandiensten verleenden.

TVDW 17/07/2011 - The Leisure Society - You Could Keep Me Talking (2011)

Hoe herken je een leuke popsong? Als hij op de radio voorbijkomt en je zesjarige dochter meteen begint mee te zingen. Ook ik spitste na afloop de oren, om te weten wie er achter dat vrolijke deuntje zat. Het bleek om The Leisure Society te gaan, een groepje dat toevallig al ter sprake kwam toen ik samen met Zinnerboy Bart en Piet Bata in de Roma naar James Farm ging kijken, zes weken terug. Full-cd "Into the Murky Water" bevat wel meer lekker in het oor glijdende, intelligente pop, met echo's van XTC, Terry Hall en The Divine Comedy.

TVDW 26/07/2009 - Thomas Dolby - Airwaves (demo) (1981)

"FSK ab 0 freigegeben". What the f**k is dat nu weer? Droppen de twee remastered en expanded uitgaves van The Golden Age of Wireless en The Flat Earth eindelijk in de bus, en wat staat er op de hoes gedrukt, in een schreeuwlelijk wit kader? FSK ab 0 freigegeben. Geen idee wat het te betekenen heeft, vermoedelijk iets van eco of tax free of importrechten, maar het ontsiert natuurlijk wel de hele re-issue. In deze downloadtijden zijn het de extraatjes die de platenkoper kunnen overhalen om nog geld neer te tellen voor echte cd's. Bonus tracks, boeiende liner notes, rarities... Ze zijn allemaal te vinden op deze twee re-issues en ik heb ze deze week met veel plezier (her-)ontdekt. Goede investering dus. Alleen doodjammer van die Duitse opdruk op het hoesje.

Dat Dolby een van mijn helden is, is op deze blog al meermaals gemeld. Ook al is zijn debuutplaat ondergedompeld in synths en drummachines, toch is ze in mijn oren erg waardig oud geworden. Je hoeft ze maar naast de in dezelfde periode uitgebrachte platen van pakweg Thompson Twins en Depeche Mode te leggen, om te begrijpen wat ik bedoel. Dolby heeft in zijn (korte en erg fragmentarische) carrière overigens bewezen dat hij over een erg brede muziekinteresse (en/of een goed gevuld adressenboekje) beschikte. Hij werkte bijvoorbeeld samen met (leden van) XTC, The Grateful Dead en verder met Bowie, Stevie Wonder, Joan Armatrading, Ofra Haza, Joni Mitchell, Prefab Sprout, George Clinton en Ryuichi Sakamoto (...en ja, ook met Def Leppard en Foreigner...). Een samenwerking met Michael Jackson was er ook ei zo na van gekomen, ten tijde van Dolby's Amerikaanse top 10 hit 'She Blinded Me With Science'. Dolby werd uitgenodigd ten huize Jackson, de twee hadden een langdurige, erg aangename babbel (waarbij Dolby plots raar opkeek toen hij allerlei jong grut zag rondlopen in het gigantische huis). Nadien schreef hij een song voor MJ en stuurde ze op. De reactie van MJ was nogal lauwtjes, hij hield enkel van de drums, zo liet hij weten. De song in kwestie begon met de sample "tell me about your childhood"... achteraf gezien logisch dat MJ het maar niks vond. Dolby nam het nummer dan maar zelf op, het werd zijn grootste hit in Engeland: Hyperactive.

De tvdw is een van de bonus tracks die bij 'The Golden Age of Wireless' hoort. Het is een demo die voordien enkel te vinden was op 'From Brussels With Love', een compilatie van Les Disques Du Crépuscule die aanvankelijk enkel op cassette uitkwam, met verder bijdragen van andere left of center artiesten als John Foxx, Brian Eno en the Durutti Column. Airwaves kwam later in een meer georchestreerde vorm terug op 'The Golden Age...', maar het is deze erg spaarzame, atmosferische versie die Dolby altijd is blijven koesteren. Bij de liner notes laat de man weten dat Trevor Horn en Elton John ooit met het idee speelden om er een cover van op te nemen. En Dolby stipt ook fijntjes aan dat Billy Joel goed moet geluisterd hebben naar het nummer. Vergelijk de melodie van de zanglijn maar met de 'remember Charlie, remember Baker' lijntjes in Goodnight Saigon...

http://www.sendspace.com/file/8v40jv

TVDW 24/05/2009 - Panic at the disco - When the day met the night (2008)

Ook dat is opvoeden: samen met je dochter naar een video kijken rond Iron Maiden en het maken van hun 'Number of the Beast'. Dat zoiets dan net moet gebeuren in de week dat ze haar Plechtige Communie viert (en ook nog eens 12 wordt), is een leuke samenloop van omstandigheden. Aansluitend heb ik de dag nadien Killers nog eens door de ipod gejaagd, hands down mijn favoriet Maiden-album en een van mijn Desert Island Records.

Fast forward naar modern times. Kunnen bands te slim zijn voor hun eigen goed? Natuurlijk. Je kent ze ook wel: songschrijvers met een bij voorkeur kunstzinnige opleiding die Revolver, Pet Sounds en het werk van Big Star van buiten kennen, die muzikaal buiten de lijntjes kleuren en al eens een literaire quote in hun teksten durven te stoppen. Ik zeg maar wat: XTC, Barenaked Ladies, Jellyfish, Del Amitri, the Divine Comedy: stuk voor stuk voorbeelden van groepen die in hun muziek een overvloed aan geniale invalshoeken, catchy melodieën, clever wordplay en hemelse vocalen stoppen. Maar wereldsucces? Ho maar. Too smart for their own good.

Dit maar om te zeggen dat Pretty Odd van Panic At The Disco ook in dat rijtje thuishoort. Mijn vriend Scott Itter plaatste de cd helemaal bovenaan zijn 'Best of 2008' lijstje. Ik had blijkbaar weer even niet opgelet, want buiten die aardige single Nine in the Afternoon had Panic At the Disco mijn oorschelp vorig jaar niet gehaald. Inmiddels heb ik mijn schade ingehaald, om vast te stellen: inderdaad, erg fijn plaatje.

Over Panic at the Disco zelf nog iets? De groep komt uit Las Vegas, en neen, die blondine op bijhorende foto hoort niet bij de groep. Maar je moet iets doen om lezers te lokken.

http://www.sendspace.com/file/ky6zxe

TVDW 28/12/2008 - Toad the Wet Sprocket - Good Intentions (1995)

Traditioneel een windstille periode qua muziek. Daarom maar de thematische kaart trekken, met een favoriet die goed aansluit met de nieuwjaarsbrieven die rond deze tijd circuleren.

It’s hard to rely on my good intentions
When my head’s full of things that I can’t mention

Kan ik me wel in vinden, in die openingszinnen. Ook in de rest van de song trouwens; altijd al een favoriet van me geweest en nu gepromoveerd tot TVDW. Toad the Wet Sprocket haalde zijn naam bij Monty Python en bracht in de jaren negentig wat The Shins en Death Cab For Cutie momenteel brengen: melodieuze collegerock die meer verwantschap heeft met XTC en andere Britse groepen dan met mainstream Amerikaanse rock. De tvdw komt uit In Light Syrup, een plaat waarop Toad alle rarities verzamelde: b-kantjes en songs voor films of tv-series als Buffy the Vampire Slayer of So I Married an Axe Murderer.

Tot in 2009!

http://www.sendspace.com/file/rp3oxo

TVDW 29/04/2007 - Joan Armatrading - Love and Affection (1976)

Het mooiste muzikale moment van deze week kwam eigenlijk donderdagmorgen, toen ik met de kinderen naar school/onthaalmoeder reed en het onovertroffen Classic 21 iets van Garland Jeffreys draaide. Iedereen die vrolijk meezong met Matador, het had wel iets. Enfin, iedereen... tweejarige Hanne stond wat verbaasd naar broer en zus te kijken en kon enkel "Papa, gordel aan!" commanderen. Garland Jeffreys had een paar weken geleden ook al een tvdw misgelopen; we woonden zijn concert bij in de AB, maar dat was, hoe hartverwarmend ook, toch net iets te vrijblijvend om een tvdw te kunnen claimen. Een artiest van zijn niveau die twee keer hetzelfde nummer speelt - de huidige single, een keer als opener, een keer als bis - dat kan toch niet. Ook deze week grijpt Jeffreys naast de prijzen, net als Tom McCrae die al een paar weken aan mijn mouw trekt.
Neen, de tvdw moet toch wel naar Joan Armatrading gaan, die ik afgelopen dinsdag samen met Katrien, Hilde, Frank & Kris, Katrien S en de immer vrolijke Maurice aan het werk zag in de AB.
Gek, maar ik denk dat er weinig of geen vrouwen in de rock en pop zijn die me zo snel weten te ontroeren als Joan A. Ook bij het concert waren er toch weer enkele pure kippenvelmomenten. Beetje jammer dat het de meest voor de hand liggende waren: Willow, All the way to America en Show Some Emotion. En Love and Affection, natuurlijk, dat Armatrading inzette met haar twaalfsnarige gitaar. Wat een opvallende goede gitariste die Armatrading trouwens was, haar loepzuiver soleerwerk verbaasde me.
Ik had eigenlijk liever een tvdw gepost van haar nieuwe cd Into the Blues, maar eerlijk gezegd: ze valt wat tegen. Driekwart van de songs is "oké" zonder meer, en op een aantal verliest Armatrading toch wel de pedalen. Enkele nummers van die nieuwe cd maakten trouwens ook dat het concert verre van foutloos was. Something's Gotta Blow bijvoorbeeld sleepte maar aan voor een volle acht minuten, terwijl ondertussen klassiekers als Rosie, I'm lucky, The Weakness In Me en Down to Zero in de kast bleven. Doodjammer trouwens dat uitgerekend uit mijn favoriete album Walk Under Ladders - productie Steve Lillywhite, met Tony Levin op bas, Jerry Marotta op drums, Thomas Dolby op synths en verdere medewerking van XTC-opperhoofd Andy Partridge en van Sly & Robbie - geen ENKEL nummer werd gespeeld. Awoert! Desalniettemin, geniet bij deze nog even van één van de mooiste ballades die de jaren zeventig voortbrachten....

http://www.sendspace.com/file/6kwree

TVDW 30/01/2005 - Dogs Die In Hot Cars - Lounger (2004)

Prima poprocksingletje van de nieuwste sensatie van over het Kanaal (juist ja, ze hebben daar elke week wel drie nieuwe sensaties, maar ditmaal is uw aandacht toch gerechtvaardigd). Ze komen uit Glasgow en hebben net een aardige eerste full-cd gemaakt, Please Describe Yourself, en dit is de single daaruit. Oké, ze hebben een waanzinnig belachelijke groepsnaam (genoemd naar een campagne van het Britse equivalent van Gaia), maar deze single klinkt catchy, snedig en onweerstaanbaar. Think een kruising tussen XTC en Franz Ferdinand. Te ontdekken!