TVDW 28/09/2008 - Martha & the Muffins - Walking into Walls (1983)

"Een kus is als een handtekening die je kan uitgommen".

Oké, 't is misschien nog geen Pessoa, maar toch: poëzie op deze blog, voorwaar. Heeft de tvdw iets met poëzie? Mmm, da's een te moeilijk bruggetje. Maar het streepje dichterlijke vrijheid is afkomstig van mijn elfjarige dochter, dat wou ik toch even sharen op de blog.

Beginnen met nog een toevoeging op dat lijstje van essentiële live-platen, van vorige week? Voeg er The Tragically Hip Live Between Us, Thin Lizzy Live & Dangerous en Deep Purple Made in Japan maar aan toe.

Sinds een vijftal weken ben ik zo nu en dan aan het joggen - een mens moet iets doen om bierbuik te weren en zwaartekracht niet al teveel vrij spel te geven. Dat lopen gaat eens zo goed met de iPod, vind ik. Zo kreeg Lindstrom (- er moet een dwars streepje door de 'o' maar dat vind ik niet meteen op het keyboard) al diverse beurten. Ik kende de Noor al een tijdje van zijn geweldige, vaak met compagnon Prins Thomas in elkaar gedraaide DJ-edits en remixen, maar zijn soloplaat Where You Go I Go blijft een grote verrassing. Amper drie nummers, maar vooral het titelnummer is subliem: een trip langs Jean Michel Jarre, Logic System en Giorgio Moroder waarbij een half uur lang de schuivertjes van het mengpaneel op- en neer worden geschoven. Andere 'jogging' platen van de laatste weken: Circle of Love van the Steve MIller Band (als Macho City voorbijkomt, verhoog ik gegarandeerd de kadans, à la Haile Gebrselassie) en de nieuwe TV on the Radio.

Ook Late of the Pier, het snoepje van het moment, kreeg al eens een beurt, al joggend. Fijne plaat, met de nu zo populaire mix van electro en rock. En opvallend: op hun meest gitaargedreven songs vertonen ze enige gelijkenis met Martha & the Muffins. Diezelfde snedige, scherpe gitaren, nerveuze drums en zangpartijen, die postpunkerige CBGB's vibe... Natuurlijk vult Late of the Pier het aan met die eigentijdse vette, als door gravel geschuurde synthpartijen, maar voor de rest: it's all there.

Martha & the Muffins is trouwens, moet ik toegeven, een erg recente ontdekking. Echo Beach, ja, dat kennen we allemaal. Stefan draaide het vorig jaar nog op de 40/40 Fuif; een van dé eighties-singles bij uitstek (samen met Codo van DöF en Video Killed the Radio Star).
Twee weken terug probeerde ik Danseparc, het Martha & the Muffins album uit 1983, eens. Wat een plaat! Oké, de groep uit Toronto ziet er schrikwekkend gewoontjes uit: jonge vrouwen met de uitstraling van een Poolse poetsmadam, schichtige kerels met een aanleg voor anorexia. Maar die songs, dat blijken stuk voor stuk opwindende lappen wave-rock, die in beste Talking Heads traditie (- en met dank aan de productie van een nog jonge Daniel Lanois) met horten en stoten voorbij schudden.

Vandaar halen Martha & the Muffins het - we hebben er de fotofinish nog eens op nagekeken - in de strijd voor een tvdw nog net van Late of the Pier. Hierbij een sample van beide:

Pier alhier:
http://www.sendspace.com/file/5lj9de

Muffin alhier:
http://www.sendspace.com/file/shlko9

TVDW 21/09/2008 - 10 cc - Ships Don't Disappear in the Night (do they?) (live - 1977)

"... But tonight, something very very special. A live recording."
(gejoel van het publiek)
"So we want you all to really let your hair down and enjoy yourself and welcome your own, very own ... (naam van de groep)"

Gek, maar als ik naar een concert ga, hoop ik altijd dat de master of ceremony dit komt aankondigen, net voor het doek opgaat. Mijn eigen weinig toonvaste stem, niet zomaar op een bootleg maar op een officieel uitgebrachte album, dat lijkt me wel wat. 't Is me maar twee keer gelukt trouwens: mijn gejoel werd gecapteerd op het live-album dat Bryan Adams in de gietende regen opnam in Werchter, en op de bonus-cd Live at the AB die bij My Midnight van Steve Wynn zat.

(Wat jammer trouwens dat die traditie van de aankondiging verloren is gegaan; nu staat de PA te blèren tot net voor het concert, dan gaan de zaallichten uit en slungelen de muzikanten op het podium and that's it. Van een mooi doek in rood velours is ook al geen sprake meer).

Bon, zullen we even hebben over live-albums? Het moet blijkbaar wel: dat album van Bryan Adams kocht ik vorige week voor een prikje in een tweedehandswinkel, en deze week kon ik na jarenlang zoeken een van mijn all time favorite live-albums, dat van 10'cc, oppikken. Iemand daarboven zegt: "Gij Zult een live-track tot tvdw uitroepen."

Een live registratie, 't is een moeilijk gegeven. Weinige platen zijn echt memorabel, de meeste zijn slechts bedoeld om extra centen uit de zakken van de fans te slaan. Een live-album werkt ook pas echt goed bij rockoptredens, vind ik. Daft Punk live? Sorry, maar wat moet ik met een live-album van hen, wat staat er op wat ik al niet op de studio-cd terugvindt? En ook funkartiesten met een live-album, dat werkt niet steeds (Gratitude van EW&F is an exception that comes to mind). Even een shortlist van erg knappe platen die de zinderende live experience wél met succes overbrengen op vinyl/cd ? Favorieten die meteen bij me opkomen:

Queen - Live Killers
AC/DC - If you want blood...
Big Country - Live... without a safety net
U2 - Red Rocks Under a Blood Red Sky
J. Geils Band - Blow your face out
Steve Miller Band - Live!
Bob Seger & the Silver Bullet Band - Nine Tonight
Kiss - Alive II

En ook Live and let live, de 10'cc dubbelaar die start met de aankondiging van hierboven (en waaruit de tvdw komt), hoort in dat lijstje. Alles is erop te vinden: de pure popsongs en hitsingles, genre Wall Street Shuffle. De quirky, clevere, humoristische rocksongs (met dito teksten), genre Honeymoon With B Troop. De schaamteloos romantische ballades (het machtige Waterfall en het onvermijdelijke, volledig uit witte watjes opgetrokken I'm not in love). De epische, avontuurlijke, vijf-songs-in-één grandeur (I'm Mandy Fly Me of Feel the Benefit).

In de 80 minuten van deze dubbelaar is er geen moment tijd voor verveling. En er wordt prachtig gemusiceerd: meervoudige stemmen, dubbele gitaren, twee percussionisten/drummers (waaronder Paul Burgess, hier enkele weken terug nog te gast bij The Colourfield).
Het origineel van de tvdw komt uit het debuutalbum van 10'cc (uit 1971), waar het nummertje amper 3 minuten duurde. Hier is de 'XL-versie' uit 1977, die ruim dubbel zo lang duurt.

http://www.sendspace.com/file/f1p5op

Als toemaatje even stilstaan bij het heengaan van alweer een groot muzikaal genie. Neen, ik heb het niet over Rick Wright, toetsenist bij Pink Floyd. Best een aardig groepje en een toffe pee, daar niet van, maar in dezelfde week ontviel ook Norman Whitfield ons. Whitfield, daar kan ik toch meer fijne muzikale momenten bij voorstellen dan bij Wright. Zijn werk bij the Temptations en Marvin Gaye natuurlijk in de eerste plaats. Whitfield wordt vaak geroemd als producer, met zijn breedvoerige, epische studiocollages was hij de Phil Spector van de soul. Maar ook als songschrijver kende hij zijn vak. Deze man schreef bv. mee aan hou-je-vast Ain't Too Proud Too Beg EN aan I heard it through the grapevine EN aan Cloud Nine EN aan War EN aan Just My Imagination EN aan Papa was a rollin' stone EN aan Car Wash. (uitgeteld op het canvas).

Als eerbetoon: mijn persoonlijke favoriet. Uit 1981, van Rose Royce, en met een van oor tot oor glimlachende Whitfield achter de knoppen. Geniet van elke minuut van deze 12 minuten extravaganza. Awesome.

http://www.sendspace.com/file/ci1lse

TVDW 14/09/2008 - Queen + Paul Rodgers - C-lebrity (2008)

Deze week liet Björn Ulvaeus optekenen dat nieuw werk van Abba absoluut geen goed idee zou zijn. Hij dacht dat Abba's nieuwe songs in het geheel niet op zouden kunnen tegen het verwachtingspatroon. En gelijk heeft hij.
Queen bewandelt zoals bekend het andere pad. Uit geldgewin? Ik betwijfel het, ik denk eerder dat May en Taylor na een tijdje tot de conclusie kwamen dat ze dit uiteindelijk het best / het liefst doen, en dat het met Polleke wel klikte, als nieuw strottenhoofd.

De release van de nieuwe Queen-single viel samen met een ander leuk nieuwtje van een van mijn 'old school' helden: Thomas Dolby schreef op zijn blog http://blog.thomasdolby.com/ dat hij vier nieuwe nummers af heeft, en dat EMI hem intussen gecontacteerd had om de eerste twee Dolby-platen opnieuw uit te brengen (met extra's en liner notes). Leuk, hoe Dolby door dat bloggedoe plots heel wat dichter bij zijn fans (waaronder moi) komt. Ook Steve Wynn is zo'n heerlijke blogger - met knappe teksten en af en toe een insight in 's mans werk(wijze). Zelfs Brian May is geen onverdienstelijke blogger, al is zijn Soap Box soms teveel een vergaarbak voor allerlei astrologische weetjes.

Dolby's aangekondigde terugkeer - die nieuwe cd zal nog wel even op zich laten wachten - doet me veel meer dan de nieuwe Queen. Of anders: Dolby's platenwerk anno 08 of 09 zou nog wel eens relevant kunnen zijn, dat van Queen is dat niet meer. Maar ouwe liefde roest niet, dus de nieuwsgierigheid naar de nieuwe single bleef. Ik stond me zelfs af te vragen of ik geen gewijd moment moest creëren om dit voor het eerst te beluisteren. 't Is er niet van gekomen - het perron van Antwerpen Zuid is niet bepaald een Heilige Plaats om in opperste concentratie die eerste luistersessie te ondergaan.

C-lebrity (geschreven door Taylor, met May die ook de baslijn inspeelt, en met een Foo Fighter in de backing vocals) ligt wat in de lijn van latter day stuff van de groep, genre Hammer to Fall, One Vision. De tekst is weinig opzienbarend: ouwe zak klaagt over ziekelijke zucht naar roem bij tienersterretjes. Leuk zijn wel de kleinere toetsjes: de kleine sample van het juichende publiek, en de mooi in de blender gestopte vocals in het refrein.

Hier te vinden:

http://ceroengimnasia.blogspot.com/2008/09/queen-paul-rodgers-c-lebrity-2008.html

TVDW 07/09/2008 - Jon Anderson - Unlearning (the dividing line) (1982)

Net een dagje Brugge, chez Maison Shamrockske, achter de rug. En wat gooit de heer des huizes op tijdens een sessie Chinees Poepen? Juist, de cd van het groepje ZIN, met frontman Zinnerboy Bart. Great move, Shamrockske! Wat Chinees Poepen net inhoudt, laat ik hier in het midden - belangrijkst is dat IK de sessie won.

Ook nog even terug naar dat weekje in Frankrijk (- vakanties zijn zo snel voorbij dat je je best achteraf nog wat wentelt in de herinnering). Van de vier stadsbezoekjes die we er deden, was dat aan Tours misschien het minst interessant, maar het leverde wel een muzikale ontdekking van formaat op. In een kleine platenzaak in de buurt van de Place Plumereau kon ik Animation van Jon Anderson op de kop tikken. De afgelopen jaren hadden diverse google-sessies me geleerd dat die plaat nooit op cd was verschenen. Maar twee jaar terug moet er dan toch initiatief zijn genomen, want lap, daar lag hij - voor de forse prijs van 22 euro maar met twee bonustracks én comments van Anderson er bovenop.
Ik ben geen die-hard fan van Anderson, ken zelfs vele van zijn soloplaten niet en degene die ik tot op heden in huis had, trokken op niet veel. 'In the city of Angels' is overgeproducete westcoast softrock met hulp van Toto - iets wat Christopher Cross veel beter deed. En 'Toltec' is een zweverige new age conceptplaat over chakras, azteken en de maya-cultuur.

Maar Animation (leren kennen in 1982 dankzij de onvolprezen Bib van Heusden) is en blijft wel een klassieker voor me. Voor het album werkte hij samen met klasbakken als David Sancious (toetsenist bij Springsteen en Sting), Simon Phillips (die later drummer bij Toto zou worden) en boeiende bassisten: Jack Bruce (Cream) en John Giblin (zie Joan Armatrading, en Simple Minds ten tijde van Alive & Kicking). Het album na al die jaren eindelijk op cd horen was puur genieten. Ja, het was nostalgie - zoals Nabokov zegt: "nostalgie blijft levenslang je krankzinnige metzegel" - maar enkele tracks blijven ook nu overeind. De titelsong, een wonderlijke evocatie van de emoties rond de geboorte van Andersons dochter. Of het pastorale lied 'Boundaries' - zo mooi dat ze het voor mijn part bij mijn begrafenis mogen spelen. En de tvdw, met die metalige percussie en die prominente, donkere baslijn in de intro.

http://www.sendspace.com/file/6uv7nl

Om het vijfjarig heengaan van Warren Zevon te herdenken nog een extraatje. Zevon was een man met tien keer meer rock 'n roll dan die onnozele hansworst van een Kid Rock, die nu zo'n grote hit heeft, schaamteloos gebouwd op de riff van Werewolves... Neen, dan liever nog eens het origineel. Ziehier een versie van een bootleg 'Live at the Record Plant' uit 1978, met natuurlijk Waddy Wachtel op gitaar en met de geweldige Rick Marotta achter de drumvellen. "Aaahwhoo..."

http://www.sendspace.com/file/q297hm

En ach, omdat Zevon nooit teveel aandacht kan krijgen, nog eentje er bovenop. Uit een ander concert van de man (Boulder, Colorado, 1992): 'Searching for a heart', de song die de end credits van mijn all time favorite movie, Grand Canyon, begeleidt. In deze live-bootleg versie hoor je na afloop van de song Zevon nog even als stand-up comedian, bezig over James Taylor, Don Henley, Nine Inch Nails en Dean Martin. In grote doen, quoi.

http://www.sendspace.com/file/hkluio