TVDW 07/09/2008 - Jon Anderson - Unlearning (the dividing line) (1982)

Net een dagje Brugge, chez Maison Shamrockske, achter de rug. En wat gooit de heer des huizes op tijdens een sessie Chinees Poepen? Juist, de cd van het groepje ZIN, met frontman Zinnerboy Bart. Great move, Shamrockske! Wat Chinees Poepen net inhoudt, laat ik hier in het midden - belangrijkst is dat IK de sessie won.

Ook nog even terug naar dat weekje in Frankrijk (- vakanties zijn zo snel voorbij dat je je best achteraf nog wat wentelt in de herinnering). Van de vier stadsbezoekjes die we er deden, was dat aan Tours misschien het minst interessant, maar het leverde wel een muzikale ontdekking van formaat op. In een kleine platenzaak in de buurt van de Place Plumereau kon ik Animation van Jon Anderson op de kop tikken. De afgelopen jaren hadden diverse google-sessies me geleerd dat die plaat nooit op cd was verschenen. Maar twee jaar terug moet er dan toch initiatief zijn genomen, want lap, daar lag hij - voor de forse prijs van 22 euro maar met twee bonustracks én comments van Anderson er bovenop.
Ik ben geen die-hard fan van Anderson, ken zelfs vele van zijn soloplaten niet en degene die ik tot op heden in huis had, trokken op niet veel. 'In the city of Angels' is overgeproducete westcoast softrock met hulp van Toto - iets wat Christopher Cross veel beter deed. En 'Toltec' is een zweverige new age conceptplaat over chakras, azteken en de maya-cultuur.

Maar Animation (leren kennen in 1982 dankzij de onvolprezen Bib van Heusden) is en blijft wel een klassieker voor me. Voor het album werkte hij samen met klasbakken als David Sancious (toetsenist bij Springsteen en Sting), Simon Phillips (die later drummer bij Toto zou worden) en boeiende bassisten: Jack Bruce (Cream) en John Giblin (zie Joan Armatrading, en Simple Minds ten tijde van Alive & Kicking). Het album na al die jaren eindelijk op cd horen was puur genieten. Ja, het was nostalgie - zoals Nabokov zegt: "nostalgie blijft levenslang je krankzinnige metzegel" - maar enkele tracks blijven ook nu overeind. De titelsong, een wonderlijke evocatie van de emoties rond de geboorte van Andersons dochter. Of het pastorale lied 'Boundaries' - zo mooi dat ze het voor mijn part bij mijn begrafenis mogen spelen. En de tvdw, met die metalige percussie en die prominente, donkere baslijn in de intro.

http://www.sendspace.com/file/6uv7nl

Om het vijfjarig heengaan van Warren Zevon te herdenken nog een extraatje. Zevon was een man met tien keer meer rock 'n roll dan die onnozele hansworst van een Kid Rock, die nu zo'n grote hit heeft, schaamteloos gebouwd op de riff van Werewolves... Neen, dan liever nog eens het origineel. Ziehier een versie van een bootleg 'Live at the Record Plant' uit 1978, met natuurlijk Waddy Wachtel op gitaar en met de geweldige Rick Marotta achter de drumvellen. "Aaahwhoo..."

http://www.sendspace.com/file/q297hm

En ach, omdat Zevon nooit teveel aandacht kan krijgen, nog eentje er bovenop. Uit een ander concert van de man (Boulder, Colorado, 1992): 'Searching for a heart', de song die de end credits van mijn all time favorite movie, Grand Canyon, begeleidt. In deze live-bootleg versie hoor je na afloop van de song Zevon nog even als stand-up comedian, bezig over James Taylor, Don Henley, Nine Inch Nails en Dean Martin. In grote doen, quoi.

http://www.sendspace.com/file/hkluio