TVDW 19/10/2025 - Kiss - Shock Me (live version) (1977)

 

TVDW 1084. Het waren blauwe badmintonrackets, ik had ze bovenaan mijn grote kleerkast liggen en als ik een plaat van Kiss opzette, nam ik ze. Om Ace Frehley na te doen. En nadien ook tal van andere gitaristen natuurlijk, van andere groepen. Maar in het begin toch vooral Ace Frehley. 

Die plaat was "Kiss Alive II", het belang ervan in mijn muzikale opvoeding is nauwelijks te overschatten. Vanuit dat dubbelalbum vertrekt een rechtstreekse lijn richting mijn liefde voor all things guitar, wat intussen een erg wijd vertakte joekel van een boom is geworden. 

Ik was twaalf, dertien misschien en de enorme hype rond I Was Made for Loving You en het bijhorende album "Dynasty" maande me aan om ook iets van die groep in huis te halen. Dat "Kiss Alive II" al ruim twee jaar oud was, deed er toen niet toe. De hype maakte ook dat ik me aan het eind van mijn eerste jaar middelbare school op het Vrij Podium tot Kiss-lid liet schminken en samen met drie andere ukjes een playbackshow speelde. We waren alle vier als Kiss verkleed en brachten een repertoire van vier nummers: I Was Made For Loving You natuurlijk en de b-kant van dat singletje, en daarna ook nog Highway to Hell van AC/DC en de b-kant van dàt singletje. Oh en ik trad niet op als Ace Frehley, maar wel als drummer Peter Criss, trommelend achter een installatie die bestond uit wastrommels en grote houten blokken.

Mijn liefde voor de groep bleek al snel tanende. Toen ik eind jaren negentig als Nieuwsblad-recensent de groep eindelijk live kon zien, in Vorst, viel me dat zelfs erg tegen. Maar "Kiss Alive II" symboliseert voor mij nog steeds alles waarvoor Kiss staat. Er is de - voor de ogen van een twaalfjarige - indrukwekkende, rock 'n roll uitademende hoes, met de kenmerkende typografie en de vier al even kenmerkende beschilderde gezichten. Simmons had zelfs namaakbloed uit zijn mond sijpelen, erg cool vond ik dat destijds. Er is de uitstekende live-opname. Doet er niet toe of er nadien nog heel wat overdubs aan te pas kwamen of niet, maar dit is een lillende, opwindende concertregistratie; een beetje in de lijn van wat Queen destijds met "Live Killers" bracht. En er is de prima staalkaart van typische Kiss-songs. Love Gun, I Stole Your Love, Ladies Room, de ballade Beth of het middle of the road, wat naar Neil Diamond neigende Hard Luck Woman... Liedjes van Kiss zijn vaak erg rudimentair, maar highly effective. Ze doen me soms denken aan die van John Fogerty - maar dan natuurlijk met een veel gespierdere sound en ultra macho lyrics. Wat dat laatste betreft: een song als Christine Sixteen, geschreven en gezongen door een toen al twaalf jaar oudere Gene Simmons... 't zou nu toch meer opschudding veroorzaken, kan ik me voorstellen.

De net overleden Ace Frehley, de Spaceman, herdenk ik graag met Shock Me, het nummer waarmee hij het bekendst werd bij de Kiss Army en de eerste song die hij ook zelf zong. Eentje die ik regelmatig ook feilloos naspeelde op mijn blauwe badmintonracket.