TVDW 29/04/2007 - Joan Armatrading - Love and Affection (1976)

Het mooiste muzikale moment van deze week kwam eigenlijk donderdagmorgen, toen ik met de kinderen naar school/onthaalmoeder reed en het onovertroffen Classic 21 iets van Garland Jeffreys draaide. Iedereen die vrolijk meezong met Matador, het had wel iets. Enfin, iedereen... tweejarige Hanne stond wat verbaasd naar broer en zus te kijken en kon enkel "Papa, gordel aan!" commanderen. Garland Jeffreys had een paar weken geleden ook al een tvdw misgelopen; we woonden zijn concert bij in de AB, maar dat was, hoe hartverwarmend ook, toch net iets te vrijblijvend om een tvdw te kunnen claimen. Een artiest van zijn niveau die twee keer hetzelfde nummer speelt - de huidige single, een keer als opener, een keer als bis - dat kan toch niet. Ook deze week grijpt Jeffreys naast de prijzen, net als Tom McCrae die al een paar weken aan mijn mouw trekt.
Neen, de tvdw moet toch wel naar Joan Armatrading gaan, die ik afgelopen dinsdag samen met Katrien, Hilde, Frank & Kris, Katrien S en de immer vrolijke Maurice aan het werk zag in de AB.
Gek, maar ik denk dat er weinig of geen vrouwen in de rock en pop zijn die me zo snel weten te ontroeren als Joan A. Ook bij het concert waren er toch weer enkele pure kippenvelmomenten. Beetje jammer dat het de meest voor de hand liggende waren: Willow, All the way to America en Show Some Emotion. En Love and Affection, natuurlijk, dat Armatrading inzette met haar twaalfsnarige gitaar. Wat een opvallende goede gitariste die Armatrading trouwens was, haar loepzuiver soleerwerk verbaasde me.
Ik had eigenlijk liever een tvdw gepost van haar nieuwe cd Into the Blues, maar eerlijk gezegd: ze valt wat tegen. Driekwart van de songs is "oké" zonder meer, en op een aantal verliest Armatrading toch wel de pedalen. Enkele nummers van die nieuwe cd maakten trouwens ook dat het concert verre van foutloos was. Something's Gotta Blow bijvoorbeeld sleepte maar aan voor een volle acht minuten, terwijl ondertussen klassiekers als Rosie, I'm lucky, The Weakness In Me en Down to Zero in de kast bleven. Doodjammer trouwens dat uitgerekend uit mijn favoriete album Walk Under Ladders - productie Steve Lillywhite, met Tony Levin op bas, Jerry Marotta op drums, Thomas Dolby op synths en verdere medewerking van XTC-opperhoofd Andy Partridge en van Sly & Robbie - geen ENKEL nummer werd gespeeld. Awoert! Desalniettemin, geniet bij deze nog even van één van de mooiste ballades die de jaren zeventig voortbrachten....

http://www.sendspace.com/file/6kwree