TVDW 27/11/2016 - Tom Verlaine - Postcard from Waterloo (1982)

Eerst iets over boeken? Afgelopen week las ik, met spijt in het hart, de allerlaatste bladzijden van "Een klein leven", een monumentaal boek van Hanya Yanagihara dat ik kreeg van mijn kinderen voor mijn verjaardag. Een verhaal van vriendschap, mededogen, veerkracht en berusting - geschreven met een onpeilbaar diep psychologisch inzicht en in een heldere stijl. Een boek waar je even niet goed van bent.

Ik weet het, er zijn wel enkele vrienden die deze blog regelmatig bezoeken, maar als ik hen, oneerbiedig, buiten beschouwing laat, moet ik toegeven dat ik dit muziekgelul voor mezelf schrijf. Desondanks (of net daarom) besteed ik - hoe triviaal de uitkomst ook is - wel wat tijd aan het kiezen van de tvdw zelf. Deze week stond Tom Verlaine in pole position. Diens "Words from the Front" belandde regelmatig op de draaitafel; een recent koopje dat me erg beviel. 't Is muziek die wat buiten mijn comfort zone ligt, bij de typische post-punk scene uit NYC (Television, Ramones, Blondie...) wist ik destijds maar nét aan te klampen.

Maar over de tvdw was in feite nog niets beslist, er waren nog kandidaten. Tot ik zondag, eenmaal "Een klein leven" uitgelezen was, dat andere boek opende - hetgene dat al een maand lang hunkerend stond te wachten: "The Speed of Sound", de autobiografie van Thomas Dolby. Toen viel alles in de plooi.

Dat Dolby een goed schrijver is, had ik al geleerd door de afgelopen jaren zijn blog entries te lezen, en de liner notes bij de heruitgaves van cd's. De man weet op een kleurrijke manier en met zin voor anekdotiek te praten over zijn wedervaren in de muziekindustrie. In de proloog van zijn boek belicht Dolby bijvoorbeeld zijn grappige poging om een song te pitchen bij Michael Jackson. Lijkt vergezocht, maar de twee kenden elkaar wel degelijk en Jackson was zelfs erg onder de indruk van de song Hyperactive.

Soit, in het daaropvolgende hoofdstuk keert Dolby terug naar de beginjaren. Het is heerlijk leesvoer, waarin hij het heeft over zijn eerste stappen in de muziekbusiness als roadie voor XTC, zijn kennismaking met Bruce Woolley (met wie hij de eerste versie van Video Killed The Radio Star op plaat zou zetten), zijn eerste compositie die op plaat belandde (de single New Toy, van Lene Lovich), zijn periode als busker in Parijs (waar hij onder meer Stairway to Heaven en Simon & Garfunkel op gitaar speelt), en zijn werk als sessiemuzikant op Foreigner's plaat "4". Met het geld dat hij hiermee verdiend had, nam hij zijn solodebuut "The golden age of wireless op".

In die eerste pagina's beschrijft Dolby ook hoe hij als achttienjarige student Television live zag in een Londense club - in een double billing dan nog met Talking Heads. Tja, toen ik dat las was de keuze voor de tvdw meteen gemaakt - met goedkeuring van Mijn Held. Oh ja, in het nummer Postcard from Waterloo, een song die niet had misstaan op Fear of Music van Talking Heads, zingt Lene Lovich trouwens mee.