TVDW 19/04/2020 - Thompson Twins - In the Name of Love (1982)

Matthew Seligman, de bassist die een paar dagen geleden het leven liet als gevolg van Corona/Covid 19, mag dan al een voetnoot zijn in de muziekgeschiedenis; hij duikt wel op in heel wat van mijn tvdw's. Seligman was van bij het begin een steunpilaar voor Thomas Dolby. Die vroeg hem bijvoorbeeld om het Moog-baslijntje van She Blinded Me With Science in te spelen, maar hij schreef ook samen met Dolby aan een aantal van diens nummers (Neon Sisters, The Ability To Swing en natuurlijk Dissidents). Maar Seligman was, nog voor Dolby's debuutplaat "The Golden Age of Wireless", al bij de Soft Boys, een cultgroep waarin ook Robyn Hitchcock en Kimberley Rew zaten (die laatste zou later fijne gitaarriedels verzorgen bij Katrina & the Waves). Net als Dolby zat Seligman ook bij Bruce Woolley & The Camera Club, dat groepje dat de eerste versie van Video Killed The Radio Star opnam. Midden jaren tachtig speelde hij mee op "This is the Sea" van The Waterboys, en live ondersteunde hij - opnieuw, samen met Dolby - David Bowie tijdens diens Live Aid-optreden.

Soft Boys, Bruce Woolley, Waterboys, Bowie en drie keer Dolby: dat zijn zeven tvdw's waarmee Seligman verbonden is. Daar komt vandaag een achtste bij. Op bijna 800 tvdw's is dat een prima score.

In the Name of Love komt uit The Thompson Twins' tweede plaat. Seligman was toen de bassist in die band, en Dolby was er net bijgehaald om synths te spelen - wat de groep meteen uit de experimentele postpunk haalde en in into de hitparades bracht. Dolby was overigens al langere tijd fan van The Thompson Twins. Hij schreef een van zijn songs, One of Our Submarines, nadat hij een optreden van de Twins had gezien, in de hoop dat die groep het zou coveren.

Ik zag Seligman aan het werk toen Thomas Dolby optrad in de AB, in mei 2012. Het was het eerste optreden dat ik zag van mijn held. Over enkele maanden zou er een tweede zijn bijgekomen, want Dolby stond op de affiche van het W Festival - en natuurlijk had ik al kaartjes. Maar ook dat optreden viel weg, door Corona/Covid 19.

TVDW 27/11/2016 - Tom Verlaine - Postcard from Waterloo (1982)

Eerst iets over boeken? Afgelopen week las ik, met spijt in het hart, de allerlaatste bladzijden van "Een klein leven", een monumentaal boek van Hanya Yanagihara dat ik kreeg van mijn kinderen voor mijn verjaardag. Een verhaal van vriendschap, mededogen, veerkracht en berusting - geschreven met een onpeilbaar diep psychologisch inzicht en in een heldere stijl. Een boek waar je even niet goed van bent.

Ik weet het, er zijn wel enkele vrienden die deze blog regelmatig bezoeken, maar als ik hen, oneerbiedig, buiten beschouwing laat, moet ik toegeven dat ik dit muziekgelul voor mezelf schrijf. Desondanks (of net daarom) besteed ik - hoe triviaal de uitkomst ook is - wel wat tijd aan het kiezen van de tvdw zelf. Deze week stond Tom Verlaine in pole position. Diens "Words from the Front" belandde regelmatig op de draaitafel; een recent koopje dat me erg beviel. 't Is muziek die wat buiten mijn comfort zone ligt, bij de typische post-punk scene uit NYC (Television, Ramones, Blondie...) wist ik destijds maar nét aan te klampen.

Maar over de tvdw was in feite nog niets beslist, er waren nog kandidaten. Tot ik zondag, eenmaal "Een klein leven" uitgelezen was, dat andere boek opende - hetgene dat al een maand lang hunkerend stond te wachten: "The Speed of Sound", de autobiografie van Thomas Dolby. Toen viel alles in de plooi.

Dat Dolby een goed schrijver is, had ik al geleerd door de afgelopen jaren zijn blog entries te lezen, en de liner notes bij de heruitgaves van cd's. De man weet op een kleurrijke manier en met zin voor anekdotiek te praten over zijn wedervaren in de muziekindustrie. In de proloog van zijn boek belicht Dolby bijvoorbeeld zijn grappige poging om een song te pitchen bij Michael Jackson. Lijkt vergezocht, maar de twee kenden elkaar wel degelijk en Jackson was zelfs erg onder de indruk van de song Hyperactive.

Soit, in het daaropvolgende hoofdstuk keert Dolby terug naar de beginjaren. Het is heerlijk leesvoer, waarin hij het heeft over zijn eerste stappen in de muziekbusiness als roadie voor XTC, zijn kennismaking met Bruce Woolley (met wie hij de eerste versie van Video Killed The Radio Star op plaat zou zetten), zijn eerste compositie die op plaat belandde (de single New Toy, van Lene Lovich), zijn periode als busker in Parijs (waar hij onder meer Stairway to Heaven en Simon & Garfunkel op gitaar speelt), en zijn werk als sessiemuzikant op Foreigner's plaat "4". Met het geld dat hij hiermee verdiend had, nam hij zijn solodebuut "The golden age of wireless op".

In die eerste pagina's beschrijft Dolby ook hoe hij als achttienjarige student Television live zag in een Londense club - in een double billing dan nog met Talking Heads. Tja, toen ik dat las was de keuze voor de tvdw meteen gemaakt - met goedkeuring van Mijn Held. Oh ja, in het nummer Postcard from Waterloo, een song die niet had misstaan op Fear of Music van Talking Heads, zingt Lene Lovich trouwens mee.

TVDW 27/09/2015 - Bruce Woolley & the Camera Club - English Garden (1979)

Een raar stukje popgeschiedenis, ergens eind jaren zeventig. Bruce Woolley, een bebrilde Buddy Holly-lookalike (centraal bovenaan de foto) wordt als zanger ontdekt door Muff Winwood (de oudere broer van Steve en in 1978 producer van het debuut van Dire Straits). Samen met Trevor Horn en Geoff Downes schrijft Bruce een nummertje, "Video Killed The Radio Star", en nog wat bijkomende songs. Vervolgens verzamelt Woolley wat muzikanten rond zich (waaronder een piepjonge Thomas - toen nog Tom - Dolby, rechtsonder op de foto) en neemt de plaat "English Garden" op. Een paar maanden later stichten de twee andere auteurs van dat ene nummertje, Horn en Downes, ook een groepje. Dat wordt The Buggles. Op hun debuut hernemen ze dezelfde song, maar dan in een ander arrangement (en met een halve minuut extra speelduur). De rest is geschiedenis. Video Killed the Radio Star is de allereerste videoclip op MTV en wordt dé hit van '80. Correctie, niet enkel van 1980; zelfs de eighties tout court worden perfect getoonzet in dat nummer.

Woolley verkoos na die eerste en enige soloplaat een carrière in de schaduw. Al maakte hij wel nog indruk: hij infiltreerde in de entourage van Grace Jones en viel o.a. te horen op "Slave To The Rhythm" - een song waaraan tien maanden (!) werd gewerkt in de studio, en die Woolley oorspronkelijk (mee) schreef voor Frankie Goes to Hollywood. Woolley bleef ook bevriend met Thomas Dolby en is te horen op diens eerste twee platen.

Het fascinerende is natuurlijk om op die ene plaat "English Garden" te luisteren naar de allereerste versie van Video Killed The Radio Star. Woolley, Dolby en de anderen maken er een jachtig, gitaargedreven stukje powerpop van. De versie viel echter tussen de plooien. Een beetje alsof je een afspraak hebt met de popgeschiedenis, maar een half uurtje te laat - of in dit geval: te vroeg - komt.

Ik heb intussen twee versies van dat cult-album "English Garden" op vinyl en draai ze af en toe, met veel plezier. Als tvdw kies ik niet voor die oorspronkelijke versie van Video... (dat is een typische muziekquizzen-song, trouwens + snel terug te vinden op youtube), maar voor het niet te youtuben openingsnummer/de titeltrack. Woolley zingt er op de licht neurotische manier die destijds zo in zwang was (zie ook The Cars, Sparks), Dolby tovert halfweg wat bliepjes uit zijn eerste synths, en een snerpende gitaar geeft de song een gekarteld postpunky kantje.