TVDW 28/08/2022 - Cock Robin - Just Around the Corner (1987)

 

Altijd fascinerend om te zien hoe een retro-act een concert aanpakt. Sommigen houden zich keurig aan de hits van weleer en komen met – voor zover ze die voorhanden hebben - een spervuur aan bekende nummers. In het beste geval brengen ze die songs enthousiast en met overgave, in het slechtste geval op automatische piloot.

 

Andere artiesten kiezen een andere weg en willen benadrukken dat ze ook anno 2022 nog relevant zijn. Dat doen ze op twee manieren. Ofwel doorspekken ze hun setlist met recenter materiaal, onbekend voor iedereen behalve voor de die-hard fans. Als ze echt een statement willen maken, openen ze de set zelfs met een aantal van die nieuwere nummers. Tweede mogelijkheid is het spelen van de bekende hits, maar dan in een ander arrangement – trager, sneller, meer of minder aangekleed. In dat geval zet het de fans in het publiek op een verkeerd been: meeklappen of meezingen wordt moeilijk gemaakt.

 

Tijdens het voorbije W-Fest in Oostende, een vijfdaagse hoogmis voor wie jong was tussen pakweg 1980 en 1995, zag ik een voorbeeld van elk van de bovenstaande cases. Op mijn (enige) W-Fest dag viel Tony Hadley nog het meest nadrukkelijk in de allereerste categorie. Hij bracht een knappe set met de – weliswaar niet door hem maar door de broertjes Kemp bij elkaar geschreven – hits van Spandau Ballet, van de vinnige opener Instinction (“that’s where it all started”) tot het bombastische Through the Barricades. Het eerbetoon aan Freddie Mercury, Radio Gaga, was een crowdpleaser tussendoor, maar wat mij betreft niet echt nodig.

 

Ook ABC bracht een set volgens het adagium ‘give the people what they want’ – al smokkelden ze er ook twee tracks in van “Lexicon of Love Part 2”, die prima comebackplaat van een paar jaar terug. ABC slaagde erin om de stijlvolle vibe van hun meticuleus geproducete albums ook live te reproduceren, met orchestrale, zwierige arrangementen.

 

Ik keek erg uit naar het concert van Del Amitri, want ik heb een boon voor de groep (en met name voor “Twisted”, een van de beste albums van midden jaren negentig). Maar de band stelde teleur, meer nog door hun apatische, onbezielde performance dan door de songs zelfs.  Dan liever Deacon Blue, de Schotse band die in de jaren tachtig een beetje de Prefab Sprout van den Aldi was: ook een vrouwenstem in steun en ook in de categorie soulpop, maar met net iets minder aanzien en relevantie. Live kwamen ze echter prima voor de dag, met veel goesting en een set waarin zelfs de recentere nummers overeind bleven. Toen ze aan het slot Dignity inzetten, was dat toch een Momentje, vond ik.

 

Cock Robin durfde het net als Deacon Blue aan om hun concert met recent materiaal af te trappen, maar die beslissing was nogal ongelukkig. De topzware nummers vielen plat op hun buik op de wei en toen de hits dan kwamen, kregen die eigenzinnige nieuwe arrangementen die nogal, euh, hit-and-miss waren. En toch, en toch. Toen Peter Kingsberry, nog altijd verrassend goed bij stem, Just Around the Corner speelde in een radicaal uitgebeende versie, rolden de tranen net niet van mijn wangen. Geen Momentje, maar een heus Moment.

 

Tot slot nog een amusante toevalligheid die me aan het eind van de avond te binnen schoot. Uitgerekend op een festival in de stad die voor Marvin Gaye zo belangrijk was, werd de naam van de soulzanger genamedropt tijdens de concerten van die dag. Niet een keer, maar zelfs twee keer. ABC bezong hem in When Smokey Sings, Tony Hadley in True. Passend, toch?

TVDW 09/09/2012 - The Producers - Garden of Flowers (alternative version) (2012)

Is een jubileum-tvdw zoals deze vierhonderste een aanleiding voor een Grote Symbolische Song? Neen, carry on zoals gewoonlijk. Al is er wel een link: deze Producers zijn samen immers goed voor toch snel een tiental van de voorbije 400 tvdw's, als songschrijver, producer en/of muzikant.

The Producers bestaan uit überproducer Trevor Horn en oorspronkelijk 10cc lid (en videoclip-pionier) Lol Creme (- "Lol Creme, is dat een pretijsje?" - P.B. uit Zaventem), aangevuld met gitarist Steve Lipson (een vast lid van het ZTT-productieteam en van Art of Noise) en Ash Soan (jarenlang drummer bij Del Amitri, nadien bekend sessiemuzikant). Na een aantal jaren voorbereiding is er nu eindelijk die eerste (enige?) plaat. Ze klinkt verbazingwekkend matuur - geen charmant hobbyclubje maar een voldragen project, met songs die vele echo's naar vorig werk bevatten maar tegelijk erg eigentijds klinken. Neem de tvdw, die klinkt als een kruising tussen Coldplay en Yes. Tussen 90125 en X&Y, zeg maar.

Vierhonderd tvdw's, wil ook zeggen dat we bezig zijn sinds 2005. Nog net niet even lang als de allereerste periode van tvdw's - in het pre-digitale tijdperk was dat nog. Die liep van 1981 tot 1988. Ik heb voor de aardigheid eens gekeken welke nominaties er toen waren, in dezelfde periode (tweede week van september). Van 81 tot 88 waren dat achtereenvolgens songs van E.L.O., Steve Winwood, Grandmaster Flash, Peter Wolf, Prefab Sprout, Talking Heads, Mick Jagger en Prince.

TVDW 16/10/2011 - Del Amitri - Driving With The Brakes On (1995)

Radiohead bracht The Bends, Oasis bracht Morning Glory, Smashing Pumpkins bracht Mellon Collie. Het was de top 3 van beste platen van 1995, maar voor mij stond "Twisted" bovenaan, de derde plaat van Del Amitri. Een mooie mix van stevige rock, donkere ballads en natuurlijk de trademark gevoelige nummers waarvoor de groep na al die jaren nog het meest herinnerd wordt.

Ik mocht de mannen interviewen in Amsterdam, dat jaar. "Of die tweede track van "Twisted", Start With Me, niet wel erg veel weg had van Iggy Pop's Lust for Life?", vroeg ik hen. Ze bekeken mekaar even en gaven me een mysterieuze, schaapachtige lach. Enkele uren later in de Melkweg lieten ze een loeiharde versie van datzelfde Start With Me naadloos overgaan in Lust For Life. Awesome.

Heel wat vager zijn de herinneringen aan hun vermoedelijk allereerste optreden op Belgische bodem, enkele jaren voordien. Dat was in de Leuvense Manhattan, als voorprogramma voor Lloyd Cole & the Commotions. Nog een triviale associatie met de groep? Ik herinner me hoe een nitwit achter de PA van het festival LeffingeLeuren erin slaagde om, bij wijze van pauzemuziek tussen optredens, Food For Songs (eerste track van "Twisted"), op repeat te zetten. Een achttal keer hetzelfde nummer horen, het is altijd een gruwelijke ervaring, hoe goed de song ook moge zijn.

Er waren andere gegadigden deze week - ik haalde met plezier Barenaked Ladies nog eens boven en ook Paul Simon kreeg een draaibeurt naar aanleiding van 's mans 70ste verjaardag. Maar dat teruggrijpen naar "Twisted" - iets wat ik om de zovele maanden moét doen - bleek de sterkste indruk na te laten. Met die mooie slotsong als evidente tvdw.

TVDW 24/05/2009 - Panic at the disco - When the day met the night (2008)

Ook dat is opvoeden: samen met je dochter naar een video kijken rond Iron Maiden en het maken van hun 'Number of the Beast'. Dat zoiets dan net moet gebeuren in de week dat ze haar Plechtige Communie viert (en ook nog eens 12 wordt), is een leuke samenloop van omstandigheden. Aansluitend heb ik de dag nadien Killers nog eens door de ipod gejaagd, hands down mijn favoriet Maiden-album en een van mijn Desert Island Records.

Fast forward naar modern times. Kunnen bands te slim zijn voor hun eigen goed? Natuurlijk. Je kent ze ook wel: songschrijvers met een bij voorkeur kunstzinnige opleiding die Revolver, Pet Sounds en het werk van Big Star van buiten kennen, die muzikaal buiten de lijntjes kleuren en al eens een literaire quote in hun teksten durven te stoppen. Ik zeg maar wat: XTC, Barenaked Ladies, Jellyfish, Del Amitri, the Divine Comedy: stuk voor stuk voorbeelden van groepen die in hun muziek een overvloed aan geniale invalshoeken, catchy melodieën, clever wordplay en hemelse vocalen stoppen. Maar wereldsucces? Ho maar. Too smart for their own good.

Dit maar om te zeggen dat Pretty Odd van Panic At The Disco ook in dat rijtje thuishoort. Mijn vriend Scott Itter plaatste de cd helemaal bovenaan zijn 'Best of 2008' lijstje. Ik had blijkbaar weer even niet opgelet, want buiten die aardige single Nine in the Afternoon had Panic At the Disco mijn oorschelp vorig jaar niet gehaald. Inmiddels heb ik mijn schade ingehaald, om vast te stellen: inderdaad, erg fijn plaatje.

Over Panic at the Disco zelf nog iets? De groep komt uit Las Vegas, en neen, die blondine op bijhorende foto hoort niet bij de groep. Maar je moet iets doen om lezers te lokken.

http://www.sendspace.com/file/ky6zxe