TVDW 27/09/2009 - The Jam - Going Underground (1980)

Normaal moest hier een tvdw uit de nieuwe Prefab Sprout staan, het was immers zowat de enige cd die ik vorige week beluisterde en de verwachtingen waren - màg het even - hooggespannen. Maar wat een ontzettende teleurstelling is die nieuwe "Let's change the world with music"! Bij sommige songs heb ik zelfs de skip toets gebruikt, kan je nagaan. En dat terwijl Steve McQueen een van mijn favoriete platen van de eighties is. Maar ergens along the way moet McAloon de focus zijn kwijtgeraakt, de nieuwe plaat is een opeenstapeling van suikerzoete bespiegelingen en archaische arrangementen. Tekstueel weet de man nog steeds hier en daar wel een mooie allegorie of metafoor te brengen - veelal gebruik makend van zijn geliefkoosde onderwerpen: de sterren, de engelen, de goden - maar verder: geen song die blijft hangen. Bij de schaarse nummers die beluisterbaar blijven, komt de hopeloos verouderde productie stokken in de wielen steken.

Afgelopen drie dagen werden opgesoupeerd aan een (kinderloze) city trip naar Londen. Tate Modern, Kensington Park, St. Paul's, uit eten bij de Indiër en de Koreaan, naar 'We Will Rock You' musical (10 x zo plezant als het laatste optreden van Queen in het Sportpaleis), Chinatown, Covent Garden, Portobello Road.... Veel bedrijvigheid, veel multiculti... de moeite. Vlakbij Buckingham Palace zwaaide William de Britse troonopvolger zelfs naar ons, toen hij, aan het stuur van zijn Audi en gegangmaakt door twee security wagens, uit een zijstraatje kwam en ons samen met een handvol andere innocent bystanders voorbijsnelde. Koop The Royalty Watcher!

Het was zowat de vijfde keer dat ik Londen was. De allereerste keer was ik achttien en trok ik op mijn eentje met de rugzak naar Engeland. Vleugels uitslaan enzovoort. Ik had mijn ietwat bezorgde ouders weliswaar kunnen overhalen om me te laten gaan, maar maakte toch een klein tactisch foutje. In plaats van ze na aankomst in de UK een geruststellend telefoontje te geven, startte ik meteen mijn kommerloze tocht, vrolijk van jeugdherberg tot jeugdherberg trekkend. Tot ik het na zowat zes, zeven dagen de moeite vond om, vanuit een phone booth op Leicester Square, een seintje te geven richting Limburg. Mijn doodongeruste moeder had intussen de politie en Interpol al ingeschakeld. Nu ik zelf in de categorie van ouders val, begrijp ik haar enigszins.

Een thematische tvdw lijkt me op zijn plaats. Tijdens de drie dagen Londen en het veelvuldige gebruik van de metro (stopplaatsen voor ons hotel: Barbican of Old Street), spookte de back catalogue van The Jam onwilllekeurig door mijn hoofd. In the City, Billy Hunt, That's Entertainment... God wat waren ze goed, deze troonopvolgers van The Who. Anderen dweepten met de jonge Joe Jackson of Costello, met de Sex Pistols, The Stranglers of The Clash - maar qua angry young men is The Jam toch altijd dé groep naar mijn hart geweest. En 'Going Underground' een van hun absolute klassiekers - ik ken weinig songs die zo'n hoogdringendheid uitstralen.


http://www.sendspace.com/file/n8xad1

TVDW 20/09/2009 - David Gray - Nemesis (2009)

Best een interessant muziekweekje achter de rug. Voor het eerst sinds jaren nog eens ondergedompeld in Leffinge, meteen ook een primeur voor de oudste dochter in haar rol van festivalganger. Het stoffen bandje rond de pols (cool!) was haast belangrijker dan de muziek, maar 't is een begin. En toen Lady Linn haar grote hit speelde, met hartverwarmende respons van de tent, vond ze dat ook wel, euh, cool.

Ik zag ondertussen Amadou & Mariam (behoorlijk) en flarden van Dinosaur Jr (rockgeschiedenis allemaal goed en wel, maar 't was verduiveld lawaaierig en zingen kan die Mascis natuurlijk sowieso nog altijd niet), Admiral Freebee solo (ongelijke set maar met veel ballen gebracht) en Daan (nogal standaard set, met de frontman als zijn arrogante zelve). Voor Ray Lamontagne was ik wel een en al aandacht. Zijn concert leverde een bizarre ervaring op: op het podium een brok bezielde, soulvolle muziek - in de zaal een geroezemoes van jewelste waar ook Ray zich blijkbaar aan stoorde. "We schrappen de stillere nummers, want die vragen om een luisterend publiek", was de enige kattige opmerking van de man. Voor de rest geen communicatie met het publiek, en geen bis. Ik kon 'm wel volgen, het is niet de eerste keer dat Leffinge moeilijk om kan met dit soort muziek. De helft van het publiek komt nu eenmaal om gewoon bij te babbelen; als ze al enthousiast worden zal het eerder zijn bij Belgische artiesten die wat hits meehebben. Vorige edities gingen John Cale en Los Lobos ook al ten onder aan het zaallawaai. Los hiervan: degene waarvoor ik in eerste instantie kwam, leverde me de mooiste momenten van LL 2009 op. Elvis Perkins In Dearland was een groep met vier knappe multi-instrumentalisten die met behulp van sax, trombone, mellotron, upright bass, orgeltjes, mondharmonica, dwarsfluit en gitaren een bohémien soort folkrock brachten. Zoals op plaat, maar live met wat extra schwung gebracht.

Dat bovenstaande, net als de eerste luistersessie van de nieuwe Mika, zou overschaduwd zou worden door de release van David Gray, stond al bij voorbaat vast. Het was geleden van de aangekondigde comeback van Grace Jones dat ik nog zo uitkeek naar een nieuwe release. Voorganger Life in Slow Motion is dan ook een van mijn favoriete platen van de laatste vijf jaar. De nieuwe cd Draw The Line is van bij de eerste noten vintage Gray, al zijn er wel verschillen met die door mij zo geliefde voorganger. Is muziek = kleur? Dan zegt de kleur van de hoezen alles: Life in Slow Motion klonk even wijds, wit en gestileerd als de hoes liet vermoeden, terwijl de nieuwe cd dezelfde, eerder klassiek rustieke houtbruine klankkleur van de hoes brengt. Topnummer, met voorsprong, is de diepgravende tvdw - meteen een van de mooiste liedjes van het jaar.

http://www.sendspace.com/file/qqy8va

TVDW 13/09/2009 - Michael Franks - When the cookie jar is empty (1978)

Mocht ik me willen profileren als hip, bij de tijd en cutting edge, moest ik hier natuurlijk hier een tvdw posten van Speech Debelle. De jongedame uit Zuid-Londen won vorige week de prestigieuze Mercury Prize. Ze won het in de shortlist ondermeer van de ook in deze kolommen opgedoken La Roux - wat ik trouwens best kan begrijpen. La Roux brengt nu eenmaal niet echt vooruitstrevende pop, wel integendeel. En de Mercury Prize heeft, met afgelopen winnaars als Roni Size, Artic Monkeys, Talvin Singh, Portishead en Dizzee Rascal, toch een neiging om meer vooruit dan achterom te kijken.

Ik heb de winnende cd 'Speech Therapy' een paar spins gegeven, en toegegeven: best aardig, die mix van streetwise rap en veelal akoestisch klinkende instrumenten als piano, gitaar, gortdroge (echte) drums en een verdwaald trompetje. Maar Speech Debelle rapt met hetzelfde door en door Britse slang dialect, waarvan ook Mike Skinner van The Streets of Kate Nash zich bedienen. Ook al geeft zulke tongval hen ongetwijfeld tonnen street cred, ik hoor het niet graag.

Deze week heb ik me zeker zo goed geamuseerd met een compilatie-cd van Michael Franks. Eindelijk, want die Franks sluimert al lang rond in mijn hersenpan, onder de categorie 'ooit eens te checken'. Nadat ik op Classic 21 nog zo'n pareltje van hem hoorde, het aan Antonio Carlos Jobim opgedragen 'Down in Brazil', besloot ik me eindelijk in de man te verdiepen. Franks grossiert in typisch West-Coast smooth, soft spoken, sassy jazz - een laidback variant op Steely Dan. Hij werkte samen met diverse grootheden, van Toots Thielemans over drummers Steve Gadd en Rick Marotta tot David Sanborn. De tvdw is exemplarisch voor Franks' stijl: schijnbaar losjes uit de pols gespeelde, bijzonder relaxte afternoon jazz, met subtiele klasse en een heerlijk gladde groove.

http://www.sendspace.com/file/r376x2

Nog een bonus? Welaan dan, omwille van de verjaardag, zaterdag, van mijn vrouw - "the sparkle in her eyes, keeps me alive". Een song van Level 42, dan? Neen, liever een opmerkelijke coverversie die ik afgelopen week opraapte. Laten we er een kwisje van maken - wie herkent, zonder te googlen, de uitvoerder(s)?

http://www.sendspace.com/file/i9xvmk

TVDW 06/09/2009 - Brendan Benson - Gonowhere (2009)

Eind 2005 prijkte "The Alternative To love" samen met David Gray helemaal bovenaan mijn eindejaarslijstje. Een dozijn popparels, een plaat die je nooit beu wordt. Nadien werd Benson door zijn maatje Jack White ingelijfd bij The Raconteurs, een groepje dat ook op goedkeurend geknik (en een tvdw) onthaald werd op deze blog. Nu heeft Benson eindelijk een nieuwe soloplaat, My Old Familiar Friend, en ook deze hapt lekker weg. Minder memorabel dan The Alternative..., maar de sterkste songs zijn nog steeds een fijne kruising tussen Josh Rouse en de McCartney uit de seventies. Bij sommige liedjes denk ik: dit moet Novastar ook wel goed vinden. Met een half oog las ik in de Focus Knack dat de cd amper één sterretje kreeg. Om mijn humeur niet te vergallen, heb ik de recensie maar genegeerd. Dan liever hoe ze bij het machtige Popmatters.com over de plaat schrijven:

Things don’t slow down for Benson on My Old, Familiar Friend, a clean, fresh, and altogether eager-to-please fourth LP. (...) it’s Benson’s keen ear for the delicacies of pop that are prominent on My Old, Familiar Friend. And what he does with these delicacies is rather remarkable. (...) My Old, Familiar Friend is essentially a blink-and-you’ll-miss-it record of pop gems. Benson risks stretching himself very thin, yet usually the result is how high his sing-a-long voice and pitch-perfect melodies can get. (...) An album clad with pop melodies and pressing, accessible guitars runs the risk of becoming all too familiar, in that every song sounds as hopped up as the next. It’s a weighty risk, for sure. But Benson exacts some emotional weight within My Old, Familiar Friend that distinguishes himself from other pop records. (...) the way in which Benson approaches these no-holds-barred pop songs is something which holds a lot of clout. (...) My Old, Familiar Friend isn’t afraid to show itself as exactly what it is: A classic pop record from an artist who has seen many sides of the spectrum and stays true to the melodies which carry him through his life.

Ook Matthew Ryan vs. the Silver State, een plaat van vorig jaar die ik via Zinnerboy kreeg toegespeeld, viel afgelopen week in de smaak. Net als de nieuwe Zoot Woman en een mix-cd met new wave nummers, gecompileerd door de Glimmer Twins, die een ideale soundtrack bij het joggen leverde. Maar de tvdw, die gaat naar Benson.

http://www.sendspace.com/file/gxyg1x

En, waarom niet, als bonus 'Eyes on the Horizon', nog een tweede track uit dezelfde plaat.

http://www.sendspace.com/file/95ygt8

TVDW 30/08/2009 - Athlete - Black Swan Song (2009)

Gekke vaststelling: na 242 tvdw's (and counting) is het uitgerekend Athlete dat de meeste nominaties heeft. Dat zijn er drie, waarbij er twee kwamen uit het geweldige album Tourist. Even browsen door de artiesten met een tweevoudige nominatie levert trouwens een heterogeen lijstje op, met Patrick Wolf, Crowded House, Phoenix, Queen, Thomas Dolby, Depeche Mode, Steve Wynn, Roachford en Death Cab for Cutie.

De net verschenen cd Black Swan wordt hopelijk de doorbraak van Athlete, een groep die muzikaal heel wat gelijkenissen heeft met Britse collega's als Blur, The Verve, Elbow en Coldplay, maar die tot op heden enkel binnen de Engelse landsgrenzen succes oogstte. De nieuwe, vierde cd heeft nochtans alles om te bekoren en het tot eindejaarslijstjes te schoppen. Grootse songs, met vooraan een single ("Superhuman touch") die schaamteloos catchy is. Ik herinner me ooit bij Bono te lezen hoeveel moeilijker het is om een songtekst te schrijven die op een ongebreidelde manier hoop, geluk en optimisme uitstraalt (in vergelijking met de meer dankbare ldvd stuff). Ik moest er aan terugdenken bij het meervoudig beluisteren van Black Swan. Wat een opeenstapeling van gevleugelde, de liefde voor liefde en leven bezingende tekstflarden, grandioos verpakt in 'uplifting' songs. Daar is moed (en de nodige dosis songschrijverstalent) voor nodig.

Overigens altijd leuk om vast te stellen dat een van je idolen ook fan is van Athlete. Toen Thomas Dolby een paar weken terug gevraagd werd een podcast samen te stellen, smokkelde hij naast Bowie en Iggy Pop ook Athlete in de playlist. Nice touch. Op 19 oktober is Athlete te gast in de Brusselse Botanique. Zou ik hen daar, op het podium, de trofee voor drievoudige TVDW overhandigen?

http://www.sendspace.com/file/0v7p3s

oh ja, en ik had nog die tvdw van vorige week beloofd. Nog een slice of moody melancholic Britishness, alhier:

http://www.sendspace.com/file/nfl44o