TVDW 20/09/2009 - David Gray - Nemesis (2009)

Best een interessant muziekweekje achter de rug. Voor het eerst sinds jaren nog eens ondergedompeld in Leffinge, meteen ook een primeur voor de oudste dochter in haar rol van festivalganger. Het stoffen bandje rond de pols (cool!) was haast belangrijker dan de muziek, maar 't is een begin. En toen Lady Linn haar grote hit speelde, met hartverwarmende respons van de tent, vond ze dat ook wel, euh, cool.

Ik zag ondertussen Amadou & Mariam (behoorlijk) en flarden van Dinosaur Jr (rockgeschiedenis allemaal goed en wel, maar 't was verduiveld lawaaierig en zingen kan die Mascis natuurlijk sowieso nog altijd niet), Admiral Freebee solo (ongelijke set maar met veel ballen gebracht) en Daan (nogal standaard set, met de frontman als zijn arrogante zelve). Voor Ray Lamontagne was ik wel een en al aandacht. Zijn concert leverde een bizarre ervaring op: op het podium een brok bezielde, soulvolle muziek - in de zaal een geroezemoes van jewelste waar ook Ray zich blijkbaar aan stoorde. "We schrappen de stillere nummers, want die vragen om een luisterend publiek", was de enige kattige opmerking van de man. Voor de rest geen communicatie met het publiek, en geen bis. Ik kon 'm wel volgen, het is niet de eerste keer dat Leffinge moeilijk om kan met dit soort muziek. De helft van het publiek komt nu eenmaal om gewoon bij te babbelen; als ze al enthousiast worden zal het eerder zijn bij Belgische artiesten die wat hits meehebben. Vorige edities gingen John Cale en Los Lobos ook al ten onder aan het zaallawaai. Los hiervan: degene waarvoor ik in eerste instantie kwam, leverde me de mooiste momenten van LL 2009 op. Elvis Perkins In Dearland was een groep met vier knappe multi-instrumentalisten die met behulp van sax, trombone, mellotron, upright bass, orgeltjes, mondharmonica, dwarsfluit en gitaren een bohémien soort folkrock brachten. Zoals op plaat, maar live met wat extra schwung gebracht.

Dat bovenstaande, net als de eerste luistersessie van de nieuwe Mika, zou overschaduwd zou worden door de release van David Gray, stond al bij voorbaat vast. Het was geleden van de aangekondigde comeback van Grace Jones dat ik nog zo uitkeek naar een nieuwe release. Voorganger Life in Slow Motion is dan ook een van mijn favoriete platen van de laatste vijf jaar. De nieuwe cd Draw The Line is van bij de eerste noten vintage Gray, al zijn er wel verschillen met die door mij zo geliefde voorganger. Is muziek = kleur? Dan zegt de kleur van de hoezen alles: Life in Slow Motion klonk even wijds, wit en gestileerd als de hoes liet vermoeden, terwijl de nieuwe cd dezelfde, eerder klassiek rustieke houtbruine klankkleur van de hoes brengt. Topnummer, met voorsprong, is de diepgravende tvdw - meteen een van de mooiste liedjes van het jaar.

http://www.sendspace.com/file/qqy8va