TVDW 27/09/2009 - The Jam - Going Underground (1980)

Normaal moest hier een tvdw uit de nieuwe Prefab Sprout staan, het was immers zowat de enige cd die ik vorige week beluisterde en de verwachtingen waren - màg het even - hooggespannen. Maar wat een ontzettende teleurstelling is die nieuwe "Let's change the world with music"! Bij sommige songs heb ik zelfs de skip toets gebruikt, kan je nagaan. En dat terwijl Steve McQueen een van mijn favoriete platen van de eighties is. Maar ergens along the way moet McAloon de focus zijn kwijtgeraakt, de nieuwe plaat is een opeenstapeling van suikerzoete bespiegelingen en archaische arrangementen. Tekstueel weet de man nog steeds hier en daar wel een mooie allegorie of metafoor te brengen - veelal gebruik makend van zijn geliefkoosde onderwerpen: de sterren, de engelen, de goden - maar verder: geen song die blijft hangen. Bij de schaarse nummers die beluisterbaar blijven, komt de hopeloos verouderde productie stokken in de wielen steken.

Afgelopen drie dagen werden opgesoupeerd aan een (kinderloze) city trip naar Londen. Tate Modern, Kensington Park, St. Paul's, uit eten bij de Indiër en de Koreaan, naar 'We Will Rock You' musical (10 x zo plezant als het laatste optreden van Queen in het Sportpaleis), Chinatown, Covent Garden, Portobello Road.... Veel bedrijvigheid, veel multiculti... de moeite. Vlakbij Buckingham Palace zwaaide William de Britse troonopvolger zelfs naar ons, toen hij, aan het stuur van zijn Audi en gegangmaakt door twee security wagens, uit een zijstraatje kwam en ons samen met een handvol andere innocent bystanders voorbijsnelde. Koop The Royalty Watcher!

Het was zowat de vijfde keer dat ik Londen was. De allereerste keer was ik achttien en trok ik op mijn eentje met de rugzak naar Engeland. Vleugels uitslaan enzovoort. Ik had mijn ietwat bezorgde ouders weliswaar kunnen overhalen om me te laten gaan, maar maakte toch een klein tactisch foutje. In plaats van ze na aankomst in de UK een geruststellend telefoontje te geven, startte ik meteen mijn kommerloze tocht, vrolijk van jeugdherberg tot jeugdherberg trekkend. Tot ik het na zowat zes, zeven dagen de moeite vond om, vanuit een phone booth op Leicester Square, een seintje te geven richting Limburg. Mijn doodongeruste moeder had intussen de politie en Interpol al ingeschakeld. Nu ik zelf in de categorie van ouders val, begrijp ik haar enigszins.

Een thematische tvdw lijkt me op zijn plaats. Tijdens de drie dagen Londen en het veelvuldige gebruik van de metro (stopplaatsen voor ons hotel: Barbican of Old Street), spookte de back catalogue van The Jam onwilllekeurig door mijn hoofd. In the City, Billy Hunt, That's Entertainment... God wat waren ze goed, deze troonopvolgers van The Who. Anderen dweepten met de jonge Joe Jackson of Costello, met de Sex Pistols, The Stranglers of The Clash - maar qua angry young men is The Jam toch altijd dé groep naar mijn hart geweest. En 'Going Underground' een van hun absolute klassiekers - ik ken weinig songs die zo'n hoogdringendheid uitstralen.


http://www.sendspace.com/file/n8xad1